Ást

Alles was rustig. Té rustig, haast. Vreemd, hoe een kater die altijd vrede had gevonden in een normale gang van zaken nu zo verlangde naar een periode van ogenschijnlijke onrust. De bergen leken stil te zijn geworden, ieder sprak weer slechts met de katten die hij of zij al kende. Natuurlijk besefte Coyote dat hij er dankbaar voor moest zijn dat de ondankbare honden met de staart tussen de poten waren opgehoepeld, maar hij had het idee dat er onafgemaakte business van hem tussen die Clandieren rondzwierf. Onafgemaakte business waar hij dagelijks aan werd herinnert, door een gevlekt bruin-wit velletje. Natuurlijk hoorde hij Spark al van te voren aankomen. Immers was hij een Cave guard getraind om altijd alert te zijn, en hij een onhandige kitten. Hij liet zijn kop echter op de grond liggen en liet de jonge kater slechts van zich afglijden toen deze op zijn rug sprong.“Hey papa, kijk ik heb je gevangen” een frons ging over zijn gelaat bij die naam keuze, eerder had het jong hem al gevraagd om zijn vader te zijn. Het irriteerde de normaal zo standvastige kater mateloos dat hij niet wist hoe hij om moest gaan met deze situatie. Immers wilde hij rust, wilde hij River als partner aan zijn zijde met enkele kits. Niet hem. Niet de kitten van een kater die hij haatte en een poes die hem slechts hier gedumpt had. Zijn gouden ogen deden denken aan die van Banepaw, die inmiddels wel haar warriornaam moest dragen. Alleen zijn vacht.. Die vlekken, het herinnerde hem er altijd aan dat dit niet zijn zoon was. "Hmm," kwam er wat koud, maar niet onvriendelijk uit. "Mijn lichaam is geen prooidier, Spark that starts Wildfires, het is niet nodig die te vangen," kort hief hij zijn kop op en keek de kleine kit aan, zijn blauw ogen toonden geen duidelijke emotie. Hij wilde dat dit zijn zoon was, niet van die hufter. Alleen die zou hem nooit zomaar af staan. "Kom erbij zitten, mijn vacht kan je warm houden," zijn stem was altijd vrij monotoon en koud, wat de kater lastig te peilen maakte. Toch zou menig kat die hem een beetje kennen weten dat een dergelijk aanbod niet aan iedereen gegeven werd.

De meeste katten leken zich te voelen alsof ze op eierschalen moesten lopen in zijn omgeving door zijn koude toon en koele uitstraling, kittens in het bijzonder. Spark was een ander geval, de gevlekte kitten grinnikte slechts onaangedaan. Coyote that stole the fire reageerde niet. “Maar papa, ik moet oefenen. Hoe weet ik anders of ik beter ben als een hunter of guard?” er gleed een licht gewicht van zijn rug af gevolgd door zachte pootstapjes, waarna de kitten voor hem ging zitten. De grote kater inspecteerde het jong met zijn donker blauwe ogen. "Een preyhunter, Spark that starts wildfires," klonk zijn stem koel. Toen hij de kitten uitnodigde om bij hem te zitten, nam hij dat bijzonder serieus. Het jong drukte zich tegen zijn dikke vacht aan en zette zich neer tussen zijn poten. Coyote keek op hem neer, hij was zo klein nog, zo dun. "Allicht weten we je nog voldoende te trainen om het tot een respectabele Cave Guard te maken, al zal het laatste woord natuurlijk altijd bij Teller of the Endless Skies liggen," dacht hij hardop na, zijn stem monotoon. De kater zat vast in zijn conservatieve gebruiken, poezen werden prey hunters, katers waren er om deze te beschermen als cave guards. Een kitten, nee, zijn bastaard zoon die een preyhunter moest worden... Nee, dat zag hij minder zitten. Een zacht gespin weerklonk van zijn borst, al was het niet van Coyote zelf afkomstig. De kitten had zich genesteld in zijn warme vacht. “… papa. Ik weet dat Willow niet mijn echte mama is. Weet jij wie ze is? Kende je haar?” iedere keer dat de kitten het woord 'papa' over zijn lippen liet rolde liet het hem innerlijk wat verstarren. Allicht niet eens meer omdat het niet zijn zoon was, maar nog meer omdat hij waarschijnlijk hetzelfde woordje gebruikte voor de delinquent dat Thunder was." “Ik zou graag willen weten hoe ze was… of ik op haar lijk” hij trok kort met zijn oor en zette zijn kaken iets strakker over elkaar. Zijn moeder... Ja, daar had hij wel woorden over te spreken. Of deze van goede of kwade aard waren, wist de grote kater op momenten zelf niet eens zeker. "Spark that starts Wildfires," klonk zijn stem plots doordringend, al was het even kalm als altijd. "Ik ben bereid je te vertellen over wie je heeft voorgebracht, alleen hangt daar wel een voorwaarde aan vast, ik wil dat je die begrijpt," Ja. Zijn ogen bekeken het bolletje vacht dat zich tegen zijn borst genesteld had. Ja, hier had hij het recht toe. Dit kind zou van hem zijn, hem alleen. Als zijn moeder was opgerot en zijn vader uit niets anders bestond dan een hoopje schandevolle botten, vlees en vacht, was dit zijn goed recht. "Ik wil dat je Thunder that Break the Silence niet langer meer als vader figuur aan zal spreken," kort liet hij het stil worden zodat zijn woorden goed tot iedere fiber van zijn geest door zouden dringen. Vervolgens bracht hij zijn kop verrassend zachtaardig naar de kit toe, waarbij zijn woorden een stuk zachter waren dan voor heen. "Hij is niet capabel om voor je te zorgen, jongen, dat is niemand hier. Niemand behalve ik," kort haalde hij adem. "Als je problemen hebt, kom naar mij. Ik zal er voor je zijn, zoals een ware vader dat hoort. Maar houdt Thunder that Breaks the Silence uit je leven... Kan je me dat beloven.... Mijn zoon?"

De ander maakte het zich comfortabel tussen zijn bruin-wit gevlekte poten, Coyote stond het toe. “Hoe zie je dat? En preyhunter zijn lijkt me ook leuk. Dan kan je het hele gebied onderzoeken, misschien vind je dan wel wat nieuws of bijzonders. Of zie je hele mooie dingen terwijl je jaagt” zijn blik gleed even over de andere aanwezigen van de grot, de drukte die ieder bezig hield. "Teller of the Endless Skies spreekt daarover uit. Meestal wordt de keuze gemaakt uitgaande van je lichaamsbouw. Poezen, die veelal kleiner en behendiger zijn, worden meestal Prey Hunters. De katten met een grotere, sterkere bouw, vaak katers, zijn meer capabel om de bergen en diens gevaren te trotseren," legde hij geduldig uit. Het idee dat Spark tot de prey hunters zou behoren beviel hem niet helemaal, maar hij kon wel in zien waarom hij daar beter zou passen. De kater was niet al te groot en eerder behendig dan krachtig, de oudere kater wist niet hoe makkelijk het zou zijn om daar verandering in te brengen. Anderzijds was hij als kit ook klein en zwak geweest, en dat was goed gekomen.
Kort spraken ze over zijn moeder, waar de kleine kater ongetwijfeld veel vragen over had en Coyote was bereid die naar waarheid te beantwoorden, onder één voorwaarde. De kitten had zijn kopje tegen zijn kin aangedrukt en zachtjes sloeg de bruine kater zijn staart om hem heen terwijl hij zijn voorwaarde uitsprak. “Maar… wordt hij dan niet super verdrietig als ik dat doe? Ik wil niet dat papa verdrietig word… Hij is wel heel aardig…” kort duwde hij zijn kaken op elkaar, waardoor zijn slaap samentrok. Het feit dat Spark zoveel empathie had voor anderen, en in het bijzonder de onverdiende zak die Thunder was, lag hem absoluut niet lekker. Het zou hem slechts pijn gaan doen in de toekomst, Coyote wist er het fijne van. Hij moest hard worden, dat had zijn eigen verleden hem wel geleerd. "Allicht in het begin, maar uiteindelijk zal het beter zijn voor zowel jij als... Hem." antwoordde hij slechts droogjes, waarbij hij de kit kort dichter tegen zich aan trok. Hoewel hij er zelf niet echt naar verlangde, leek Spark troost te vinden in aanraking van anderen. Aanraking van hem. “…Hij is toch mijn echte papa, of niet?” die vraag liet zijn spieren kort samen trekken, maar voordat hij überhaupt antwoord kon geven, als hij dat al zou hebben gedaan, maakte een derde figuur zich bekend die alles behalve welkom was op zijn toneel. "Hoe haal je het in je hoofd?!" zijn luidde stem liet zijn kop barsten en instinctief kwam de kater overeind, waarbij hij een zacht gegrom liet horen diep vanuit zijn borstkas. "Je hoeft daar geen ja op te zeggen, zoon. Ik ben je échte vader en ik kan je genoeg vertellen over je moeder. Zonder je te dwingen tot iets, zoals dít" - een snoet werd beschuldigend naar hem toe gericht - "Probeert te doen." zijn haren kwamen overeind en herhaaldelijk moest hij zijn klauwen in de grond duwen om niet uit te vallen. Hij had altijd al serieuze problemen gehad met zijn temperament, en Thunder drukte op alle verkeerde knopjes. "Jij zou het recht niet mogen hebben hem je zoon te noemen, ze wilde dat ik hem opvoedde, niet een mislukkeling als jij,"de woorden kwamen sissend en met moeite uit zijn bek terwijl hij de ander dodelijk koud aan keek. Natuurlijk had Baneflower dat nooit echt gezegd, maar hij had haar blik gezien. Dat... Dat moest genoeg zeggen. Spark bleef tussen zijn poten, waar hij behoorde. “…Wie is mama dan? Was ze lief?” zijn ogen haalde hij niet van de ander af. "Ik zal een andere keer erover spreken," sprak hij enkel over de zwart-witte poes, het probleem lag nu aan de kater tegenover hem. Zijn plaaggeest, de mislukkeling die dacht dat hij tot alles recht had wat hem toebehoorde. "Wat is jouw probleem, gast?" de ander kantelde zijn kop. "Kan je zelf geen kittens maken? Steel je daarom andermans kits?" hij verlaagde zijn kop wat en leunde dreigend naar voren, terwijl de woede door zijn aderen stroomde. "Waag het niet je uit te laten over mijn potentie, misbaksel. Ik probeer enkel voor Spark te zijn wat jij nooit in je hachelijke leventje zou kunnen zijn met je achteloosheid; een goede vader," bloed suisde in zijn oren en hij was meer dan bereid om hier, in dit gebied van vrede en rust, Thunder de strot door te bijten. Door de ruis heen kon hij enkel nog net een gesmoord gesnik horen, en hij wist dat hun conflict Spark tot tranen had gebracht. “P-Papa’s. Niet ruzie maken-“ nog meer gesmoord gepiep.“Sorry als ik iets verkeerds deed. Ik bedoelde het niet. Ik wilde jullie echt niet boos maken- ik wilde gewoon meer katten die van me konden houden” Coyote haalde meerdere malen diep adem en sloot kort zijn ogen. In, uit, oké, hij moest zijn kalmte bewaren. Immers als hij nu de controle verloor zoals hij als een To-be zo vaak had gedaan, zou Spark hem nooit meer in de ogen aan kunnen kijken. Met alle wilskracht die hij in zich had liet hij zijn vacht zakken en ging hij weer liggen, waarbij hij zijn lichaam en staart beschermend om de kitten heen sloeg. "Je bent geen fouten begaan, jongen, het is oké, ik ben hier," zijn ijskoude blik ging naar Thunder. "Zie je wel de angst die je hem aanjaagt? Ga terug naar je flirterijen en kinderachtige streken maar probeer niet een rol op je te nemen die je niet gegund is," sprak hij ijs en ijs koud.