Softest love

Hij had stiekem uitgekeken naar het moment waarop hij de Riverclanner weer zou spreken. Eindelijk was er iemand die niet alle drama van zijn familie had meegekregen en hem zag als een gewone Warrior met normale wensen. Hem zag en hem mocht voor wie hij was. Als gevolg van het eerste gesprek met Dovefeather, had hij haar gevraagd hem later te ontmoeten bij de Steppingstones. De grens tussen beide Clans, een grens die hen gescheiden hield van elkaar. Het klikte, iets zorgde ervoor dat hij zich close voelde met de warme kattin. Alsof de grenzen tussen Thunderclan en Riverclan voor een klein moment niet meer bestonden. Voorzichtig en op zijn hoede naderde hij de grens waarna hij zocht naar het gestalte van de calico kattin. Dovefeather. Ze was er al, stond al te wachtten. Een warme glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij haar voorzichtig benaderde. "Dovefeather," Klonk er warm, laag en respectvol.

Het was verboden om het gebied te verlaten, om naar de ander toe te lopen en knus bij elkaar te gaan zitten. De kater wist dat hij haar niet warm kon begroetten, behalve dan met de warmte van zijn stem. Hij was net zoals zijn vader uitgegroeid tot een knappe kater, wat ervoor zorgde dat hij af en toe onhandig flirtte. Immers wilde hij net als zijn moeder ooit de liefde vinden en in staat zijn een goed gesprek te voeren met de kattin die zijn hart zou doen smelten. Toch hield hij de meeste katten op een zorgvuldige afstand, iets dat hem was aangeleerd door alles dat zich in zijn familie had afgespeeld. Zijn moeder had niet eens haar zussen kunnen vertrouwen, twee van hen hadden kittens gekregen met zijn vader. Niet dat de kater naar hen had omgekeken, hij leek enkel Avidclaw en hem gewild te hebben. Iets dat de situatie niet bepaald makkelijker maakte omdat het zoveel harten had gebroken. Zijn nichten en neven waren tegelijk ook halfbroers en halfzussen, om het allemaal makkelijk en eenvoudig te houden. Hier met een Riverclanner kon hij echter dit ingewikkelde verhaal loskoppelen van hemzelf, waardoor hij kon genieten van de rust en stilte, samen met een ander die hem niet beoordeelde. Zijn begroeting leek het gewenste resultaat voort te brengen. "Cedartree." Mauwde ze zacht terug, terwijl ze met een glimlach op haar snoet dichterbij stapte. De kater knikte met een korte beweging van zijn snorharen voordat hij naast de oever plaats nam. Het was gelukkig een niet al te brede stroom, waardoor hij haar nog goed kon verstaan. Wellicht hadden ze beter af kunnen spreken bij de Fourtrees ook al zou dat ook op vallen op den duur. "Hoe is het?" Mauwde hij vrolijk en kalm, met een warmte die hij bijna automatisch gebruikte om anderen naar zich toe te trekken. Te omarmen, ook al trok hij zichzelf soms ook omlaag aan hen. Hij kon niet goed tegen woordenwisselingen en voelde zich altijd beter als anderen trots op hem waren en hem de lucht in hielpen. Zijn ego moest nogal eens gestreeld worden, om hem goed genoeg te doen voelen. Gelukkig hield zijn moeder altijd van hem.