When the sky falls down

Vanaf de moment dat hij vertrokken was, had hij zich voorgehouden om zo min mogelijk te treuzelen. Hij zou enkel stoppen voor de nodige dingen. Deze belofte aan zichzelf was echter moeilijker met de sneeuw en de temperatuur die elke nacht nog koeler werd dan overdag. Hij moest eerlijk toegeven dat hij de warmte van de warriorsden miste tijdens de momenten dat hij aan het uitrusten was. Toch hield het hem niet tegen om door te gaan. Hij wilde Brindleleaf bereiken om haar het nieuws te vertellen van haar zus, maar ook wilde hij haar nestje zien. Bronzemask had hem een tijdje voor haar dood verteld dat Brindleleaf in verwachting was, van hem. Die gedachten hielden hem gaande. De kater was 16 onderweg geweest, wat langer was dan de laatste tocht die ze met de clans gedaan hadden. De sneeuw was een grote tegenvaller geweest, al was dat na verloop van tijd wel geminderd. De laatste paar dagen was het droog geweest en kon Barksound zonder problemen een heel eind afleggen, meer dan dat hij in de afgelopen dagen samen had gedaan. Nu hij eindelijk aan was gekomen in het gebergte, de Highlands, zorgde hij ervoor dat zijn tempo wat lager lag. Met al die rotsen en geniepige kuilen moest hij voorzichtiger zijn, zeker omdat het weer zachtjes was beginnen sneeuwen. Hij was hier dan wel voor langere tijd geweest, maar wist natuurlijk niet elke kuil en rots liggen onder de sneeuw. De lange tocht had hem ook uitgeput, niet alleen fysiek, maar ook mentaal en dan was ook wel aan hem te zien. Veel eten had hij niet gezien. Hij had elke kans gegrepen om iets tussen de kiezen te steken, maar veel prooien waren er niet geweest. De prooien die hij dan had weten te vangen, waren eerder vel over been. Poot voor poot, ging hij nu vooruit, ervoor zorgend dat hij niet uit zou glijden. Stel je voor dat hij nu één of ander ravijn in viel of zijn kop stootte tegen een scherpe rots, dan was alles voor niets geweest. Iets verder kon hij gelukkig wat beter doorstappen, de bomen gaven hem dan ook een veiliger gevoel, ondanks dat hij het open terrein gewoon was van het Windclan territorium. Hier had de sneeuw zijn weg niet goed gevonden. Onder de bomen was zelfs geen sneeuw te zien. Hij zorgde er dan ook voor dat hij onder de bomen liep om zijn poten van de koude sneeuw te ontzien. De kussentjes van zijn poten hadden al flink afgezien dus dit was aan welkome afwisseling. Naarmate hij verder ging, rook hij enkele katten geuren. De Redwoods waren gekende bossen en lagen niet zo heel ver af van de grot waar ze met de clan hadden verbleven. Ook voor de tribekatten was dit een begeerde jachtplaats. Barksound hield halt onder één van de bomen. Hij was al een hele dag onderweg geweest en het beklimmen van de bergen hadden hem uitgeput. Een beetje verscholen onder wat laaghangende takken, bleef hij zitten en wachtte hij op een mogelijke prooi. Hij zou vandaag niet meer verder gaan.

When the sky falls down, the world turns white

Skyteller, Coyote (verder ook open voor andere)

De sneeuw maakten de bergen nog veranderlijker dan ze normaliter al waren. Alhoewel Coyote hier geboren en getogen was en iedere rotsformatie hem bekend voor kwam, had ook hij de veiligheid van de beboste delen van de bergen opgezocht. Enkele dagen geleden had het in grote maten gesneeuwd, waarna het weer een tijd droog was geweest. Het afwisselende dooi en vries maakten de rotsen spekglad en onbetrouwbaar voor zelfs de beste kenner. Nee, hij wist wel beter dan door één verkeerde stap zijn dood te vinden tussen de rotsen die hem hadden grootgebracht. Daarom had hij zich op een korte patrouille begeven naar de lager gelegen bossen. Zijn taak was slechts om te zien of er mogelijk gevaren waren, zoals hongerige bergleeuwen of andere roofdieren die hen tot last zouden kunnen zijn. Toen hij echter stilletjes tussen de bomen zwaar van het sneeuw door stapte, had hij niet verwacht om een andere kat tegen te komen. Meestal kwamen rogues hier niet, al helemaal niet in een tijd als deze waarin de sneeuw en kou ieder het leven zwaar maakten. Op zijn hoede inspecteerde hij de andere kater van een afstandje, verborgen tussen de aardkleurige grond zoals hem geleerd was, slechts een schaduw. De vreemdeling leek vermoeid en wanneer hij goed keek, kon hij enkele botten uit zijn grijze pels zien steken. Kort snoof de kater onhoorbaar, waarna hij geruisloos dichterbij stapte. De ander zou hem mogelijk weinig weerstand bieden, immers oogde hij vermoeid en bevond de kater zich in onbekend terrein. Hij was hier geboren en getogen, getraind om dergelijke gevaren en erger uit de weg te ruimen, het zou hem om het even zijn. Toch, ondanks dat zijn instinct hem vertelde deze verdwaalde hoop grijze vacht ver weg te jagen, wist hij wel beter. Immers, nu hij dichterbij was gekomen, kon hij een vaag bekende geur onderscheiden; het was een clankat. Kort spitste hij zijn oren, vrezend dat hij, net als Brindleleaf voor hem, een hele horde achter zich aan sleurde. Het tegendeel bleek waar te zijn en Coyote vroeg zich af of hij hier was om hun goedgevendheid verder uit te buiten. Liever zou hij hem weg sturen, maar Skyteller leek een zekere affiniteit te hebben voor de boskatten, en ondanks dat Coyote maar moeizaam zijn kant van dit alles kon zien, vertrouwde en respecteerde hij zijn Healer genoeg om het te proberen . "Clankat," zijn stem hield hij neutraal, maar toen hij uit de schaduwen stapte waren zijn ijsblauw ogen gefixeerd op de ander. "Waarom brengen jouw poten je hier, door de sneeuw, en zo ver van thuis?" Eerst wilde hij zijn intenties weten, dan pas zou hij hem terug naar de grot leiden, waar Skyteller over zijn lot kon beslissen.

Zijn oren schoten naar voren toen er plots een jongere kater voor zijn neus verscheen. "Clankat," De donkere kater trok zichzelf recht en knikte kort al 'begroeting'. "Waarom brengen jouw poten je hier, door de sneeuw, en zo ver van thuis?" De geur van de kater gaf hem mee dat deze kat voor hem van de Tribe was, hij kon hem maar beter te vriend houden, aangezien hij tot bij Brindleleaf moest geraken. "Ik heb een boodschap voor Brindleleaf en wil ook graag Teller of the Endless Skies spreken." mauwde hij kordaat. Hij zou niet rond de pot draaien, wetende dat hij beter eerlijk kon zijn, dan te liegen. Een leugen had hem al ten onder gebracht in het verleden. "Is het mogelijk om me tot hen te brengen?"

Zijn koude ogen lagen behoedzaam op de kater, al was er geen sprake van angst of ontzag. Slechts een neutrale omzichtigheid voor de kater die hij allicht eenmaal eerder had gezien, maar aan wie hij geen naam kon koppelen. "Ik heb een boodschap voor Brindleleaf en wil ook graag Teller of the Endless Skies spreken." Ah. Geen wonder, soort trok soort, niet? Coyote was geneigd hem te vragen wat zo belangrijk was om deze hele afstand te overbruggen, waren de clans vergaan? Zouden ze opnieuw hier toevlucht komen zoeken, enkel om weer ondankbaar te vertrekken? De kater zijn blik was even koel als altijd en hij slikte zijn vragen in, het was niet aan hem. "Is het mogelijk om me tot hen te brengen?" kort gleden zijn ogen afwezig af naar de bergen en in zijn gedachten vroeg hij zich af of de Tribe beter af zou zijn als hij de grijze kater van de al even grijze rotsen zou duwen. Voor hem waren de clankatten gelinkt aan onheil, en Teller of the Endless skies was een goede kat, hij zou hen hulp geven wanneer dan nodig was. Toch wist Coyote wel beter dan het heft in eigen handen te nemen, beter dan een moord te plegen. De ander leek immers geen slechte kat ook, zijn stem was kalm en beleefd, heel anders dan zijn Thunderclanner. "Ja, dat is mogelijk. Ik zal je tot hem brengen," sprak hij met een knikje en draaide zich om. "De rotsen zijn onbetrouwbaar door de kou, volg in mijn pootsporen," adviseerde hij koeltjes, waarna hij in een redelijk tempo de weg terug naar de cave begon af te leggen. Hij keek niet achterom, maar zorgde er wel voor dat zijn tempo haalbaar was voor de verzwakte ander. Veel woorden wilde hij niet vuil maken, immers had hij hem toch weinig te zeggen en werd de tocht sneller afgelegd in stilte.