They're here

Het tempo waaraan ze liep liet haar poten gillen van het pijn. Het knaagde aan haar pootkussentjes en liet haar klauwen jeuken van het brandende gevoel. Maar ze kon niet stoppen, zelfs niet met het vuur dat op haar spieren leek te branden. Of Amberstorm haar was gevolgd was haar een raadsel. Ze wist immers niet wat de reactie was van de bruine poes op het zien van het leger... Uit verhalen horende wist ze dat Amber nogal onstuimig kon zijn... Nou ja, dan was het nu maar hopen dat dat niet haar leven zou opeisen deze keer. Met ruime, brede passen sprong de young warrior het kamp binnen. Half struikelend kwam ze tot stilstand en haalde ze even vluchtig adem. De laatste keer dat ze zo had gerend had ze bloeddorstige honden achter haar aan gehad... Haar lichaam was dan ook nog niet hersteld van die hevige sprint... En al zeker niet sinds de mormels er waren. Na enkele seconden kon ze eindelijk haar mond open trekken. "Riverclan! Z- Ze zijn op H-Heatherfields," haar woorden stokten achter hevige ademteugen en kort moest ze even een pauze inlassen... Ze had tijd nodig om zuurstof binnen te halen. "Riverclan! Niet een h-hele patrouille! Riverclan! Heel Riverclan!" ze wist niet goed wat ze moest zeggen, hoe ze het tafereel moest beschrijven... En of wel iemand naar haar aan het luisteren was. Haar ogen werden groot waarna ze even rondkeek, niet goed wetende of haar woorden iemand bereikte. Met een korte beweging van haar staart en een stevig sprong, kwam ze dan ook terrecht op een steen, eentje die deel uitmaakte van de highrock... maar niet degene waar haar moeder behoorde. "Riverclan is op de Heatherfields!"

Het was maar dat de jongere kattin een voorsprong had en dat Amberstorm niet meer zo in vorm was sinds ze de hele dag verplicht in de nursery moest doorbrengen, of ze had Burnetbliss al lang en breed voorbijgestoken. Nu zat ze de ander op de hielen, licht buitenadem al viel dat al bij al nog mee. Ze was een Windclanner, ze was gebouwd om te lopen, en lopen zou ze om haar clan te redden. Sommigen zouden misschien verwachten dat ze alles zou riskeren om als een domme kip een hele clan op haar eentje aan zou vallen; maar ze was niet dom en ze was geen verraadster. Windclan ging boven alles, wat men ook mocht denken. Burnetbliss kwam als eerste het camp in gestoven, schreeuwend dat Riverclan op de heatherfields was. Amberstorm was minder buitenadem en iets botter ingesteld, dus ook zij begon te schreeuwen om iedereen op de been te krijgen. "KOM VAN JE LUI GAT, WE WORDEN AANGEVALLEN!", schreeuwde ze, zo luid als ze kon, woede van haar hele lichaam af te lezen. Ze zou nog liever sterven dan dat ze Riverclan hen over zou laten nemen - en sterven zou ze, als het moest.

Na haar woorden begon Amberstorm al snel te roepen en even flikkerde een lichte opluchting in haar blauwe kijkers, wetende dat de bruine poes er niet alleen was gestorten of iets anders roekeloos had gedaan. Het duurde echter niet lang voor dat een meer autoritair persoon het woord nam. Stallionheart. Even vernauwde de poes kort haar heldere ogen. Queens? Was hij gek geworden. "Waar is Oceanstar?!" klonk er echter meteen boos van de rossige poes af, maar de gevlekte kater leek te gespannen en boos te zijn en nog voor ze het wist was hij weg. Wat een idioot. "Is hij gek geworden! Queens? Vechten? Na deze zware leafbare?" Kibbelde ze even, luid genoeg zodat anderen het konden horen... Ookal was het eerder voor haarzelf bedoelt dan voor een ander. Even gromde ze zachtjes waarna ze haar kop schudde en zich vervolgens omdraaide naar de eerste de beste kat die ze kon aanspreken. "Waar is Oceanstar?" vroeg ze, lichtjes nerveus en gespannen. Waar was haar moeder? Ze vertrouwde die gevlekte haarbal voor geen meter, zeker niet in tijden als deze. Ze had de betrouwbare begeleiding nodig van haar mama... Dat had de hele clan nodig.

Tag: open

De afgelopen dagen verliep alles al vele vlotter bij Lizardpath. Ze had zich vooral beziggehouden in de medicine cat den en had de zoektocht van kruiden overgelaten voor Routnose. Zelf hield ze zich meer bezig met de gewonden van het afgelopen gevecht waarbij vossen hun focus op hun kamp hadden gezet. Ze hadden maar liefst 5 volwassen katten verloren tijdens deze duistere dag en dat getal wilde ze niet niet vergroten. In haar den had ze genoeg tijd en ruimte om haar eigen gedachten op rijtjes te zetten. Ze had echt geprobeerd om met Oceanstar samen te werken, maar de laatste periode waren enorm moelijk geweest voor haar. Ze had ergernissen ontwikkeld die niet echt normaal waren voor een Medicine cat tegenover haar leader en de kat die ze normaal moest begeleiden in functie van beslissingen en wat Starclan haar mee gaf. Haar band met Starclan was enorm groot, maar de band met de leader zou daar normaal bij aan moeten sluiten en dat was niet het geval. Vandaag sprong de zwart-witte poes uit haar den bij geroep en zonder verder details te vragen, reageerde ze meteen op het bevel van Stallionheart. Riverclan viel aan! Kruiden tegen de pijn en andere kruiden die nadien van pas kwamen, waren niet direct belangrijk. Het belangrijkste was dat ze bloedingen konden stoppen en de ernstige wonden konden verzorgen ter plekken. "Routnose, verzamel guldenroede, goudsbloem en papaverzaad!" mauwde ze direct terwijl ze zelf naar de plek van de den liep waar ze het spinnenrag verzamelden. De tak waar ze alles op hadden gerold, trok ze in z'n geheel uit het zand, waar ze deze in recht hadden gezet. Guldenroede om op de open wonden te doen, goudsbloem tegen bloedingen en mogelijke infecties en papaverzaad om de ernstige pijn te verzachten moest het nodig zijn. Hopelijk was dit alles niet nodig, maar je wist waar nooit. Met de tak spinnenrag tussen haar tanden, wachtte ze kort op haar ex-apprentice die nu zelf de benaming van Medicine cat had. In haar ooghoek zag ze Crowcall aan de ingang van de den staan. "Iedereen komt levend terug, daar zorgen wij voor." Ze was bijna onverstaanbaar met de tak tussen haar tanden, maar toch duielijk genoeg om de poes gerust te stellen.

Tag: Routnose en Crowcall

Blub med cat stuff:

Riverclan was bij de heatherfields? Hij liet zijn blik rondgaan of hij Oceanstar zag, maar die was nergens te bekennen. Waar was ze? Veel tijd had hij echter niet om erover na te denken, want Stallionheart riep alle warriors en queens bij hem die konden vechten om mee te gaan. Of het verstandig was om iedereen te laten gaan betwijfelde hij, maar het was misschien ook nodig. Het was nu alleen hopen dat er niks naar het kamp zou komen. Hij spande zijn spieren aan en volgde Stallionheart snel door de tunnel heen naar buiten en richting de heatherfields.

Littlepaw stormde de apprentice den uit toen hij de stem van Burnetbliss door het kamp hoorde galmen. Zijn ogen werden twee keer zo groot en een emmer ijskoud water plonsde er in zijn maag. Amberstorm schoot daarna door de ingang en schreeuwde 'Kom van je luie gat! We worden aangevallen!!' De adrenaline in combinatie met haar harde, onvriendelijke stem deden de langharige apprentice schudden van angst. Riverclan was hier? Ze moesten vechten? Hij moest vechten? Hij schudde zijn kop ongelovig en keek vol angst toe hoe de hele clan in beweging leek te komen. De grote, gevlekte deputy verscheen ook en schreeuwde orders dat alle gezonde warriors mee moesten komen. Zelfs ook de queens.. Littlepaw voelde tranen in zijn ogen prikken en op datzelfde moment duwde een kat hard tegen zijn schouder. "Kom mee, knul! Verdedig je clan!" Grauwde de grijze warrior die langs hem schoot. 'Laten we die visvreters terugjagen naar waar ze horen, aanvallen!' Bulderde Stallionheart, en hij nam zijn warriors en zijn queens mee. Littlepaw zijn poten kwamen in beweging toen nog iemand tegen hem aan stootte. Hij voelde tranen achter zijn ogen prikken en voelde hoe zijn poten zo slap als een rietstengel aanvoelde. Ik wil niet vechten.. Dacht hij doodsbang.

Met grote ogen keek ze even naar alle warriors die het op een lopen zette. Wat waren ze van plan? Het kamp en de zwakke achter te laten? De kittens? De gewonden? Wat als bloodclan nu besloot aan te vallen? Wat als een herhaling van eerder zou plaatsvinden en een vos een weg zou vinden naar het kamp? Even snoof de rossige poes. Stallionheart was niet uitgeknipt voor dit werk, ze hadden een meer capabele deputy nodig. Maar goed, er was geen tijd om te klagen en te zeveren over onbenullige dingen. Al snel benaderde een witte poes, haar zuster Faithleap. "Jagen, al zou ze al terug moeten zijn. Ze is in de richting van de Fourtrees gegaan denk ik." Klonk er van de witte queen af en even trok de rossige poes met haar oortjes. "Ze was niet van plan ver te gaan, zoek haar!" Met een ferme knik spande Burnetbliss haar spieren aan, die inmiddels al aan het branden waren van de plotse hevige spanning en sprint die ze had getrokken. "Ik zal haar vinden zus," Kwam er gehaast uit. Echter hield ze nog even halt, ondanks dat haar lichaamshouding aangaf dat ze klaar was om de sprint te gaan trekken. "Vind Wolfheart... Of... Of misschien... Abysshowl... Zorg ervoor dat het kamp niet onbewaakt achterblijft. Zi- zij zullen weten wat te doen," Wolf had ze al enkele keren gezien, hoe hij de leiding nam en hoe het natuurlijk was. Echter wist ze niet of hij hier was of buiten het kamp.. MIsschien was hij al gaan vechten of misschien was hij gaan jagen. Hoe dan ook wist ze zeker dat Abyss nog in het kamp was. Ze was immers zwanger en daarboven nog eens een elder... Maar de grijze poes was sterk en daarbij ook nog eens de partner van haar moeder... Iets in haar wilde het niet toegeven maar... Als er een iemand was die wist wat Ocean zou willen in deze situatie in het kamp... Dan was zij het wel. Kort knikte ze even naar haar witte zuster voordat ze zich omdraaide en het nogmaals op een sprinten zette, ondanks het feit dat haar hele lijf beefde van de spanning en pijn.

- Topic uit

Het camp schoot uiteen in chaos bij hun woorden. Stallionheart nam al snel de leiding, zoals het een deputy betaamde, en ook Lizardpath en Routnose schoten in actie. Even bleef Amberstorm verstijfd staan, adrenaline gierend door haar aderen. Het deed haar deugd om te zien hoe de clan bewoog alsof ze één waren; alle onderlinge ruzies deden er plots niet meer toe. Nu was hun prioriteit hun clan, en alleen hun clan. De queen rende achter Stallionheart en de groep warriors aan toen ze ten strijde trokken. Ze zou vechten voor haar clan, tot aan de dood.

-topic uit

De stemmen van Burnetbliss en Amberstorm bracht al haar zintuigen op scherp. De angst geur was sterk en Ivoryrose’s vrees trof haar diep in haar hart. De woorden ‘riverclan’ en ‘aangevallen’ waren genoeg. Ze werden aangevallen, en ze moesten zich verdedigen! “Alle warriors en queens die kunnen vechten met mij mee!” Brulde haar deputy over de stemmen heen van de paniekerige katten. Ivoryrose trok met haar oren. Zwangere queens? Alle warriors? In de menigte probeerde ze haar kleine broertje te vinden die een tel geleden nog naast haar had gestaan. “Littlepaw?” Miauwde ze bezorgd. “Littlepaw!” Riep ze met haar heldere stem. Ze rook hem wel maar zag hem nergens. Koortachtig dook ze de groep katten in die naar de uitgang stormde. Schouders beukte lomp tegen haar aan en katten snauwde dat ze opzij moest gaan. Ivoryrose siste nijdig en duwde haar slanke lijf door. Ze miauwde nogmaals zijn naam maar er kwam geen antwoord. Haar fel blauwe ogen scande elke vacht en elke paar ogen die ze maar tellen kon, maar de bekende blauwe kijkers van haar hersenloze broertje ontpraken. “Mousebrain..” Siste ze kwaad toen ook de laatste katten de kamp uitgang door schoten.

Ze telde de koppen van de katten die nog in het kamp waren en begon te vrezen dat haar broertje mee gerend was. Het had geen nut om mee te rennen met de groep. Hoe graag ze ook haar broertje wilde beschermen ze vertrouwde haar clan. Littlepaw was een kleine huilenbalk. Hij zou binnen no-time wel terug komen en haar clan zou hem tot die tijd beschermen. Ze zag dat er bar weinig katten overgebleven waren en dat zat haar niet lekker. Ze stapte naar de uitgang van het kamp en zag nog net de laatste paar katten verdwijnen in de verte. Ze kon maar beter op de uitkijk staan voor het geval iemand terug kwam. Voor het geval Riverclan hier kwam..

NOTES Ivoryrose staat bij de uitgang van het kamp.
TAG Niemand nog