Mutterseelenallein

In slow motion bewogen de lange, cyperse poten van de bruine kater zich voort. Zijn groene ogen waren gefixeerd op een duif die een eind verderop was neergestreken en op de grond aan het pikken was. De duif had de kater nog niet in het oog gekregen, en door wat bosjes om hem heen zat hij perfect in de beschutting. Deze keer zou hij hem grijpen. Vulture was zo’n beetje uitgehongerd wat goed te zien was aan zijn ongezond uitziende verschijning. Hij was afgevallen, zijn vacht was onverzorgt, alles wees erop dat hij een rogue was. Of, nouja, het type dat de clan katten beschreven. In een ander seizoen, in een andere tijd, had ook hij er goed verzorgt en doorvoed uit gezien. Maar sinds het incident was dat al lang niet meer aan de orde. Vulture sloot zijn bek langzaam, zette zich schrap toen hij binnen de juiste afstand zich bevond en schoot toen naar voren. De afstand tussen hem en de duif was zo overbrucht en met een behendige sprong lanceerde hij zich vooruit en ving hij de duif tussen zijn klauwen. Veren vlogen alle kanten op en zijn vleugels deden nog een laatste poging om zijn lijf omhoog te tillen. Maar Vulture vond zijn keel meteen en beet het dier door. Toen het dier eenmaal stopte met spartelen deed hij niet eens moeite hem volledig te plukken. Zodra hij bij het vel was begon hij te eten, uitgehongerd als dat hij was. Hij had zo lang niet gegeten dat hij er bijna van overgeven moest.

Nadat de duif helemaal verorberd stond de kater op en likte hij zijn lippen af. Zijn borst zat onder het bloed- Een onverwachte klap in de verte deed hem opschrikken. Alert met al zijn haren overeind luisterde hij ingespannen. Al gauw hoorde hij voetstappen zijn kant op komen. Er was maar één wezen die zoveel kabaal maakte als het door het woud liep. Vulture schoot haastig onder de beschutting van wat kale struiken en zag al gauw twee twolegs voorbij komen. Ze kwetterde luid met elkaar en zagen de cyperse kater verscholen onder zijn struik niet. Vulture trok met zijn snorharen en volgde hen met zijn ogen. Wat deden twolegs in het woud van de katten? Hij wist dat ShadowClan naast het donderpad gelegen lag, maar zelfs in zijn tijd kwamen die beesten niet van hun pad af. En de twolegs waren niet sterk genoeg om in hun eentje zo diep het bos in te komen. Fronsend kroop Vulture van onder zijn struik vandaan, buik laag bij de grond en zijn oren gespitst. Hij moest nodig maar eens kijken waar hun monster geparkeerd stond. Hij draafde naar de eerdere richting van het geluid en zag al gauw een groot monster opdoemen. Hij gromde niet wat dus betekende dat hij sliep. Vulture had al genoeg monsters leren kennen sinds hij bij de twolegs in hun territorium woonde. Een slapend monster was ongevaarlijk. Pas wanneer de twolegs terug kwamen kon hij wakker worden.

Als Vulture op dat moment niet de verse shadowclan geur had geroken had hij zich omgekeerd en was hij weggegaan. Hij rook aan het verse geurspoor en proefde de lucht. Laag bij de grond sloop hij naar het monster toe en tuurde hij onder de auto, maar hij zag nergens de oorzaak van de geur. Hij rook aan de autodeur en fronste. De geur leek abrupt op te houden, alsof de shadowclanner zomaar verdwenen zou zijn, verdwenen uit de lucht. De slanke kater sloop naar de voorkant van het monster en keek in één van zijn ogen. Het oog keek niet terug wat echt bevestigde dat hij uit stond. Vulture zag zijn eigen spiegelbeeld terugkijken. Verwilderd met een borst en een bek die onder het bloed zat, en haren die alle kanten op staken. Hij dook in elkaar, en zette zich af waardoor hij met een fixe duw omhoog kon komen en op de neus van de auto terecht kwam. Meteen verdikte zijn staart toen hij een andere kat zag- tot hij realiseerde dat de shadowclanner in het monster zat. Een wit balletje fluff met rode ogen. Vulture kwam langzaam dichterbij, onzeker van de zaak maar zich ervan bewust dat hij buiten stond, en de jonge leerling niet. De shadoowclanner was nog jong, té jong! Wat moest dat hier zonder begeleiding?  Vulture keek om zich heen maar besefte dat hij geen andere geuren geroken had. De kleine was hier in zijn eentje. "Kleine, wat moet dat daar?" Miauwde hij luid zodat de apprentice hem horen zou.