If we must wait

Het was nu al enkele dagen geweest dat ze warrior was geweest en ze wist niet goed wat te doen. Ze deed haar taken zoals het hoorde en liep de dingen zoals het hoorde te gaan. Maar toch was er iets dat mistte. Elke keer als ze voorbij de medicine cats den liep kon ze het niet laten even te stoppen en te kijken of Rout er was. Ja, ze was er vaak, maar ze was niet de enigste die er was. Even slikte ze zachtjes. Din was er ook heel vaak en dat maakte haar een beetje misselijk. Ze wist dat ze geen grote bek moest opentrekken naar de kater die zijn oog was verloren. Hij zou immers nooit meer dezelfde zijn na het ongeluk met de vos. Toen ze eindelijk rust had gevonden in het veld van haar clan, kon ze eindelijk de rilling toelaten over haar lichaam. Ze stortte in en legde haar pootjes op haar kop. Waarom voelde ze zich zo verslagen?

-Houndtemper only

Houndtemper was op jacht. Hij moest nog wennen aan zijn naam, maar hij was er wel blij mee. De vrieskou pikte in zijn wonden. Hij was helemaal niet zo erg gewond als sommigen van hem. Ze hadden veel katten verloren en Dinspots was een oog kwijt. Toch was zijn linkerwang en oor erg beschadigd. Het oor was maar een fractie van het ooit was en Lizardpath had hem gezegd dat er waarschijnlijk nog wat zou afvallen. Leuk! De kater stopte heel plotseling. Er was een geur in zijn neus gestroomd en niet veel later zag hij in het veld bij Small Lake Burnetbliss liggen. Ongerust stapte hij op haar af en hij zag haar trillen. Hound wist ondertussen al dat ze niet zo praats was en eigenlijk ook niet van contact hield, maar zo daar helemaal alleen liggen was ook niets. Daarom stond hij langs haar zij en liet hij zich op de grond zakken. Hij duwde zijn grijze neusje in haar vacht.

Waarom voelde ze zich zo? Zo zwak, ze was helemaal niet zo zwak... En toch was het een waarheid die ze niet kon ontlopen, niet kon ontnemen van haarzelf. Ze slikte even en probeerde het gesnik in te slikken en tot haar te nemen, om het niet te laten ontlopen in haar gedachten. Daar kon het een wild vuur starten, eentje die haar gedachten konden neerhalen en haar voor eeuwig konden verdoven in haat. Maar toch, het was minder waard, niet? Een schok trok over haar heen toen iets haar aanraakte en een zacht gesnik ontglipte aan haar lippen, ze kon het niet langer binnenhouden. Waar stress en pijn een werden en haar omhelsden. Pijnlijke waarheden die haar enkel konden verstikken op een manier dat ongewenst was. Wat was deze wereld nog waardig?

Hij voelde met haar mee. Haar pijn werd zijn pijn. Hij was misschien niet de slimste kater, misschien niet de knapste kater, maar hij was altijd bij haar gebleven. Hun trainingen hadden elkaar wat uiteen doen drijven, maar dat ze samen warrior werden was een wens van Starclan. Nu kwam hij haar overal tegen. In het gebied, in de den, in zijn dromen. Haar huilend hart deed zijn hart huilen. Hij sloeg een staart om haar heen. Ze was stil geweest, maar door zijn warmte kwam er een snik los. Houndtemper haalde zijn neus uit haar witte vacht. "Wat is er?" Hij kon het wel een beetje raden, ergens. Hoe ze naar Routp-nose keek, hoe Din ook naar haar keek. Burnet had ook zoveel meegemaakt. Hij legde een poot over een van de hare. Ze moest weten dat hij er voor haar was. Dat hij er altijd zou zijn en hij hoopte dat ze ook naar hem kon kijken met die warme, tikkeltje jaloerse blik.

Er klonken wat woorden van de ander af, Houndtemper... Ze slikte even, haar mond voelde droog aan ondanks dat ze de tranen voelde stromen over haar wangen. Ze had geen zin om te praten, iets te zeggen. Ze had eigenlijk gewoon zin om weg te zinken in wat water. Ijs in haar aderen, zodat haar hart kon bevriezen en nooit meer emoties kon voelen. Ze slikte even. Nee, dit was niet fijn. "Ik weet het niet," murmelde ze oprecht. Natuurlijk wist ze het niet. Ze kende haarzelf niet, ze kende haar eigen gedachten niet.... Hoe moest ze dan weten wat er was? En toch kon ze niet stoppen. Ze sudderde even, haar hele lijf stond er een enorme stress die ze niet zo goed kon beschrijven. Waarom was dit?