Don't wanna go home

Het was weer eens zo'n nacht, waarin hij de slaap maar niet kon vatten. Inmiddels waren de kringen onder zijn diepgelegen ogen haast permanent geworden, en waren zijn nachtelijke uitstapjes bij ieder bekend. Ook vandaag hadden zijn rusteloze poten hem weer het kamp uitgedragen naar god wist waar. Hij was gefrustreerd, rusteloos, zinloos. De tijd sloop voorbij als een slijmerige slak, traag en stroperig. Er gebeurde niets, hij was nog altijd zijn vrouw en kinderen kwijt, het leven had nog altijd zijn betekenis verloren. En toch, toch liep hij nu hier in dit verdorde, kapotte gebied. Soms voelde hij de drang om zichzelf voor de honden te gooien, dat hij op dezelfde manier zou dood bloeden als Zira. Alleen besloot hij nuchter dat hij die honden en zijn vijanden dat plezier niet zou gunnen. Hij zou wel meekruipen met de tijd, zijn laatste jaren slijten aan deze nutteloze onzin. Oh man, hij was hopeloos op zoek naar afleiding.
Dit vond hij in de vorm van een vaag bekende Shadowclan geur. Een vage grijns vormde zich op zijn zwarte gelaat terwijl hij zijn massieve lichaam richting het verloren geval bracht. "Ah, als we daar niet mijn filosofische maat hebben," klonk er droog van zijn kant, waarna hij kort oogcontact maakte met de gestreepte tabby. "Wat moet je zo ver van je oh zo geliefde territorium, Shadowclanner?" zijn barse stem had een spottende ondertoon die de ander hoogstwaarschijnlijk niet zou ontglippen. Clankatten waren lafaards, ze waren bang voor alles dat ze niet kenden en klemden zich hopeloos vast aan hun bekende gebiedjes. Er eentje in het wild tegen komen gebeurde dan ook niet vaak, dus lag er vast een reden achter.

Hij trok vervaarlijk zijn lip op toen de ander hem toe spuugde. "Hou je lichaamsvloeistoffen thuis, jongen," klonk er uiterst dreigend van zijn kant. Oh, dus hij was in zo'n humeurtje? Jinx zijn blik was koud en leeg, zijn houding onaangedaan. Nee, hij was hier niet om vies te worden van een of andere zielige clankat die zijn holletje niet kon vinden. Toegespuugd kon hij al in zijn eigen kamp worden, daar was geen speciaal nachtelijk uitstapje voor nodig."Monsterjacht," Jinx lachte vreugdeloos, een koude, barse lach en keek de ander haast geamuseerd aan. "Well, ben jij even een geluksvogel, jochie" klonk zijn stem droog. "Ik denk dat je je monster hebt gevonden," hoe oud was dit figuur, zijn volledige houding en gedrag straalden niets anders dan kinderlijke emoties en ongemak uit.

De ander nam geen acht aan zijn maar al te duidelijke waarschuwing. Oh nee, integendeel, hij stapte juist nog dichterbij. Hun neuzen waren op zo'n kleine afstand van elkaar dat Jinx zijn ademhaling kon voelen. Zijn blik nog even leeg als eerst keek de ander in zijn grijzende gelaat aan. "Want anders?" klonk er uitdagend van de verloren kater, alsof dit slechts een leuke grap was tussen hem en een clangenoot. Alsof het geen verbitterde Bloodclan kat was die voor zijn neus stond, wiens clan meerdere Shadowclanners had gedood. Well, blijkbaar hadden ze toch nog iets in common. Kennelijk achtte deze kater ook geen waarde aan zijn leven.. Zonder verdere waarschuwing haalde Jinx naar hem uit, zodat hij hem hopelijk met een goede kracht in het gelaat kon rammen. Zijn nagels waren niet uitgeklapt, maar dat achtte hij ook nog niet nodig. Als er iets was waar Jinx niets van af wist, was het respect. Maar de zwarte kater was niet zijn familie verloren, had geen katten gedood, had geen jaren in de Elite gezeten om zo toe gesproken te worden door een opdonder als dit mormel hier. "Je bent een hopeloze kitten in het lichaam van een volwassen kater. Rot op naar je mama, in je veilige gebiedje voordat ik je ingewanden aan de boom hang, moppie,"

De ander moest stijf staan van de adrenaline, want hij wist zijn massieve poot op één haar na te ontwijken. Jinx zijn laatste waarschuwing nam hij echter niet ten harte, en dat zou hem duur komen te staan. Jinx vernauwde zijn ogen toen hij slechts glimlachte. En wie waren ookalweer degene die beweerden dat Bloodclanners gestoord waren? Wel, misschien hoorde dit mormel nog thuis in zijn zooitje ongeordend. "Ik t-t-trilll gewoon van angst," sprak de ander grinnikend nadat hij hem was aangevlogen. Jinx draaide van zijn aanval weg, maar voelde de nagels over zijn dikke, klitterige vacht schaven. Gelukkig zou die hem iets van bescherming bieden. Toen de ander zich weer terug trok haalde hij snel uit naar diens oor, hopend zo een nare scheur achter te laten. "Heh, je bent gestoord," klonk hij droogjes, haast geamuseerd. "Kom maar, dood me maar, laat maar zien hoe edel jullie boshonden zijn," een scheve grijns lag op zijn gelaat en hij gaf de ander de eer om de volgende aanslag te doen, een heuse gentleman, niet?

De ander reageerde niet echt op zijn woorden, het lokte geen reactie uit, nee, helemaal niets. Jinx trok slechts één wenkbrauw op, onbegrijpend wat er om ging in het koppie van dit Shadowclan geval. Misschien ook wel helemaal niets. Yeah, waarschijnlijk ook wel helemaal niets. "Uit-zon-der-lijk," werd er gelachen, waarna hij zijn uitnodiging aannam en naar zijn zwarte poten dook. Jinx had niet genoeg tijd om weg te duiken door zijn massieve lichaam, maar wist dit wel op een andere manier in zijn vordeel te gebruiken. De Shadowclanner sprong naar boven, maar in plaats van weg te springen, liet hij zijn lichaam met een kracht vallen op de ander die omhoog sprong. Jinx voelde de lucht uit zijn longen ontsnappen toen de kop van de ander zijn borstkas raakte. Het zou hem echter niet doden, en hopelijk zou de ander nu ook een behoorlijke klap krijgen. Niet langer zou hij slechts met poezelpootjes slaan, nee, inmiddels had hij zijn nagels uit diens hulzen laten glijden en probeerde die in het dichtstbijzijnde stukje Shadowclan vlees te zetten in de wir war van hun vachten.

Zijn ademhaling ging ongelijkmatig en diep door de klap die de gestreepte kater aan zijn borstkas had gegeven, maar de adrenaline die door zijn lijf heen werd gepompt en het feit dat zijn klauwen lijnen trokken in de pels van de ander lieten hem doorgaan. Dit was anders dan een kittypet de stuipen op het leven jagen, dit was een echt gevecht, eentje die hem weer eens iets liet voelen. Ze hadden geen reden om te vechten, deden ze dit allebei slechts uit eigen belang? Om maar iets te voelen, zelfs al was dat pijn? Oh wat een trieste boel.
Scherpe klauwen werden over zijn gezicht getrokken en Jinx liet een pijnlijk gegrauw horen toen de diepe groeven in over zijn wang begonnen te bloeden. Met een gefocuste, wilde blik richtte hij zich weer tot de ander en bevond dat een deel van diens zwakke plekke open lagen. Instinctief hapte hij naar de nek van de ander, hopend daar zijn tanden in te kunnen zinken en zo goede schade toe te brengen. Dit zorgde er echter wel voor dat zijn houding wat awkward was, een goede trap kon hem omver werpen. Jinx leefde op in het moment, in dit gevecht. Oh, hij was de Bloodclanner geworden waar zijn vroegere zelve zo van had gewalgd.

Wel, anger issues much? Jinx brieste kort, zijn ademhaling versnelt door de adrenaline en het vechten. Meestal zou je zeggen dat de Bloodclanners los waren geslagen, maar deze kater leek alsof hij een hele hoop opgekropte frustraties had. Ja joh, gooi het er maar uit. Hij was toch maar een Bloodclanner, niet? Helaas voor hem eentje met ervaring. Jinx voelde de ijzeren smaak van bloed zijn tong bedekken terwijl zijn tanden wegzonken in het zachte vlees van zijn witte hals. Een trap bracht hem uit zijn evenwicht, maar waar de meeste katten al hun kracht gebruikten wanneer ze de dreiging van de dood voelde, leek deze kater daar weinig waarde aan te hechtten. Hij was doorgeslagen, het licht verloren. Hoe moest Jinx ooit weten dat dit de Shadowclan leader was, die toch wel weer op zou staan? De grote zwarte kater verloor inderdaad kort zijn evenwicht na de trap en moest de keel loslaten om deze weer te hervinden. Alleen voordat hij dat deed probeerde hij zijn kop zo te draaien en trok zo dat hij hopelijk een nare wonde achter zou laten. Buiten adem en met een kop met besmeurd met bloed, van zowel hemzelf als zijn tegenstander. De wond op zijn kop was diep en het bloed dat daaruit droop, droop in zijn rechteroog, wat hem verblindde. Hij gaf de ander de kans om op adem te komen, als hij dat nog kon, en dan de benen te nemen. Of niet, als hij door wilde gaan totdat een van hen neerviel. Het was hem om het even.

Ah, het was overmoedig van hem geweest om de ander die kans te geven. Allicht kwam het door zijn eigen vermoeidheid, allicht was hij gewoon zwak geworden door de vredige conversatie die hij eerder met de ander had gehad. Hoe dan ook, zijn nutteloze genade werd hem niet in dankbaarheid afgenomen; de ander sprong meteen zijn kant op en haalde uit naar de kant van zijn gezicht dat verblind was door het bloed. Jinx grauwde toen hij nagels nog dieper over zijn wang voelde gaan en diepe groeven achter lieten. Oké, zo was het wel weer goed geweest. Met hernieuwde energie door de pijn en adrenaline stortte hij zich naar voren, voorzichtig dat hij de ander niet nogmaals uit zijn zichtveld zou verliezen. Met een luide grom hief de massieve kater zich op zijn achterpoten, om vervolgens zijn voorpoten en diens ontblootten nagels met kracht op de ander te storten, waarbij hij probeerde om zijn tanden opnieuw in de nekwond van de ander te laten zakken.

Kennelijk was de lol er nu vanaf en was zijn filosofische vriend toch overgestapt van roekeloos naar suïcidaal. Jinx had het eerst niet door, zijn kop zat in het gevecht, winnen en de bloedende wond op de rechter helft van zijn gezicht, niet bij het welzijn van deze rotkat. Toen hij dan ook opnieuw zijn tanden in de eerdere wond wist te laten zinken, ging een nieuwe stoot van adrenaline door hem heen. Hard beet hij neer, niet langer meer genadig naar de kat die dat toch niet op prijs leek te stellen. Alleen... Hij vocht niet terug. Hijgend liet Jinx los en keek de stervende kat aan, wiens troebele ogen vreemd... Goedgehumeurd stonden? Sterker nog, Jinx kon een glimlach op zijn bebloede gelaat vinden terwijl zijn ziel af naar god wist waar. "Thanks," en dat was zijn laatste woord voordat zijn lichaam zwak werd onder zijn poten en hij Jinx alleen achterliet met een oorverdovende stilte en een hele hoop bloederige bende. Wat een vreemd figuur, wat een nutteloze dood. Wist de grote kater veel dat hij zich nu tussen de goden bevond waar Jinx nooit in had geloofd. De zwarte kater spuugde wat van het bloed in zijn bek uit op de grond. "Verdomme, boshond," grauwde hij tegen het lijk op wiens gelaat voor eeuwig een glimlach neer gebeiteld zou zijn. Nee, hij voelde geen spijt, niet echt meer, at least. De boskatten hielden er altijd van om moord als de grootste zonde neer te zetten, een ongoddelijk iets. Ach, dit bloed zou niet voor altijd aan zijn poten meer kleven, een simpel stroompje zou het wegwassen en hij zou verder gaan met zijn leven. Het was hypokriet om zoveel waarde aan levens te hechten en moord te verdoemen, terwijl ze maar dolgraag bloodclanners het graf in stuurden. Verban een kat, stuur hem de dood in. Dat is te rechtvaardigen, maar een moord zoals deze? Nee, die zou nooit gerechtvaardigd kunnen worden voor die verdomde clankatten.. Hij zou een moordenaar zijn, net als iedere Bloodclanners. Bedankt, maat.
Jinx zuchtte vermoeid en geërgerd over de nutteloosheid van dit alles, waarna zijn blik op het lijk viel. Wat een bende, nu zou hij eeuwen bezig zijn dat bloed uit zijn vacht te krijgen, en moest hij maar hopen dat de wonden op zijn gelaat zonder problemen zouden genezen. Met een vermoeide grom stond hij op en pakte het nekvel van de ander, waarna hij met moeite het, letterlijk, dode gewicht van de kater richting de grens begon mee te sleuren, richting de grens van Shadowclan. Sure, hij was een goddeloze idioot, maar allicht had dit stuk vreten wel familie, kittens die thuis op hem wachtten, of een partner. De zwarte kater wist hoe het was om gedag te moeten zeggen tegen een dierbare, en dat zou hij niemand willen ontnemen. Zelfs deze honden niet.

Oké, laten we maar zeggen dat er een reden is dat mensen 'dood gewicht' zeggen voor iets zwaars. Jinx was een behoorlijk sterke kater, niet gek met dat maine coon bloed in zich, maar het lijk van zijn filosofische idioot meesleuren was toch nog een klus. Het feit dat de wond boven zijn oog nog steeds bloedde hielp ook niet, alles was gewoon even verschrikkelijk irritant. De kater had echter al een redelijke afstand afgelegd toen hij langs een pol Catnip moest zijn gekomen, want plots leek er ademhaling te klinken. Jinx stapte stug door, denkend dat het zijn eigen ademhaling was die rondspookte. "Shit man dat doet pijn," Tja, dat zou het vast wel doen, balen hoor, sterven.... Wacht. "Wat doe je met me?" meteen liet hij los, waarna hij grommend opsprong en met wijd open gesperde ogen keek naar het lijk dat hij mee had getrokken, enkel om erachter te komen dat het allang geen lijk meer was. "Wa-" voor het eerst sinds tijden met een mond vol tanden keek hij de ander aan en schudde zijn kop. Was hij te vermoeid? Begon hij te hallucineren? Kort beet hij zo hard op zijn wang dat het begon te bloeden, maar het levende lijk was er nog steeds "What the fu-" fluisterde hij zachtjes en keek de ander ongelovig aan. "Wat doe je hier? Hoe...?"