Royalty

Rillend lag Southernkit in zijn nest. Waarom was het zo starclanverdomme koud buiten? En belangrijekr nog, waarom konden ze geen warm dekentje maken van konijnenvacht ofzo? Dat zou veel helpen. Nu had hij niets aan zijn korte vacht, hoe warm van kleur die ook mocht zijn; hem warm houden was niet echt iets waar het mee hielp. De kitten draaide zich om op zijn andere zij, zodat de andere kant ook kon opwarmen. Hij opende zijn donkergele ogen en keek zijn siblings aan. Was hij de enige die kou had? Zo'n mietje was hij vast niet. Als ze het hem vroegen zou hij het ontkennen, ook al was hij duidelijk aan het rillen.

+Beechkit eerst

Beechkit lag rustig opgekruld in het nest, maar echt slapen kon ze niet. Ze wilde eigenlijk weer de nursery uit gaan om te spelen in de sneeuw, maar ze wist dat ze nu binnen moest blijven. De sneeuw was wel wat koud, maar toch bleef het leuk om in te spelen. Ze opende haar ogen toen ze beweging naast haar voelde en merkte op dat Southernkit gedraaid was en zachtjes lag te rillen. Had haar broertje het koud? Het was waar dat haar vacht langer was dan de zijne, maar ze had niet gedacht dat hij het koud zou hebben. Ze kwam langzaam overeind en keek naar de andere kitten. "Heb je het koud?" Was het eerste dat ze vroeg, misschien niet het beste om te vragen.

Southernkits oortjes schoten omhoog toen hij plotseling het stemmetje van zijn zus hoorde. Hij opende zijn donkergele ogen en draaide zijn kopje om haar aan te kijken. "Nee hoor!", antwoordde hij snel waardoor zijn stem hoger klonk dan normaal - wat niet echt hielp bij zijn poging om heel stoer te lijken. Desondanks was zijn kortbehaarde lichaampje nog steeds duidelijk aan het rillen. Heel even vervloekte hij zijn vader om hem zo'n korte vacht te geven - maar Acorndust had vele kwaliteiten die hem dat snel deden vergeven.

Het antwoord kwam snel, maar niet degene die ze had verwacht, ook al kwam het er op een manier uit, dat ze Southernkit niet geloofde. Het rillen van haar broertjes lichaam bevestigde het alleen maar. "Waarom tril je dan zo?" Misschien moest ze het laten gaan, maar voor nu was ze dat nog niet van plan. Ze wist dat het koud was en ze hoopte dan ook dat haar vacht later zo lang zou groeien als die van haar moeder, zodat ze het in ieder geval zelf nooit koud zou krijgen.

Southernkit fronste even nadenkend en sprong toen plots op. Hij zwaaide met zijn voorpootjes richting Beechkit's snuitje; deels in een aanvallend, deels in een speels gebaar. "Omdat ik dat wil!", mauwde hij, half boos. Waarom moest ze hem zo lastigvallen?! De kitten sprong op haar rugje, zijn klauwtjes echter braaf in hun hulzen en speels beet hij in haar oortje. "De nujsejy is saai!", mauwde hij zachter, zijn woorden onduidelijk omdat hij nog steeds het oortje van zijn zus in zijn snuit had.

Southernkit leek niet blij met haar vragen en dat bleek ook wel toen de kitten met zijn voorpootjes naar haar snuit ging, gevolgd door daarna op haar rug te springen en haar oor te pakken. Natuurlijk was de nursery saai, dat vond ze zelf ook. Behalve als ze natuurlijk kon spelen, zoals nu. Ze draaide op haar rug en probeerde haar broertje zo onder haar lichaam te krijgen. Hopelijk zou hij dan haar oor los laten en zou ze de overhand kunnen krijgen. "De nursery is inderdaad saai!" Zei ze als bevestiging, terwijl ze haar lichaam probeerde te draaien, zodat ze Southernkit onder haar kon krijgen nu.

Zijn zusje rolde zich op haar rug, waardoor Southernkit tegen de grond aankwam. Hij maakte een puffend geluid toen de lucht uit zijn longen geperst werd maar herstelde zich snel. Het katertje krabbelde vanonder Beechkit vandaan, zodat ze hem toch niet tegen de grond zou kunnen pinnen. Ondertussen moest hij echter wel haar oor loslaten. Hij ging rechtstaan en viel opnieuw aan, dit keer door te proberen om zijn voorpoten op haar flank te zetten zodat zij degene was die tegen de grond gedrukt werd.

Het was gelukt om Southernkit te dwingen om haar oor los te laten, maar het katertje reageerde snel, waardoor ze hem niet onder haar kreeg. Ze verzamelde haar poten onder haar, zodat ze weer op haar poten stond bij de volgende aanval van Southernkit. Ze draaide zich naar de kater toe en kwam zelf overeind op haar achterpoten om met haar voorpoten naar de kater te slaan. Ook al waren dit meer wilde slagen, want echt ervaring met waar te mikken had ze niet.

Beechkit ging op haar achterpoten staan, waardoor ze zijn poten wegsloeg en hij even verdwaasd was. Dat had hij niet verwacht. Zijn zusje haalde met wilde slagen naar hem uit, maar Southernkit zou zich niet laten doen. Hij liet een speelse aanvalskreet, zette een stap of twee naar achteren en rende toen op volle snelheid op haar af. Met zijn kopje probeerde hij in haar zachte buik te headbutten, zodat ze omver zou vallen.

Haar balans houden terwijl ze de klappen uitdeelde was nog lastig. Ze voelde hoe een paar klappen raak waren, maar haar broertje zette al snel een paar passen naar achteren voor hij weer naar voren kwam, recht met zijn kop in haar buik. De lucht werd volledig uit haar longen geperst en ze viel naar de grond, voor een moment naar adem snakkend. Ze probeerde terwijl ze op adem kwam te kijken wat Southernkit verder zou doen.

Yes, zijn plan had gewerkt! Eigenlijk had de kitten dat niet helemaal verwacht, want nu stond hij zelf verdwaasd door de klap op zijn hoofd te kijken naar zijn zus die op de grond lag. Ok, en nu? Hij was nog niet zo ver geraakt maar het voelde eigenlijk wel goed. "Ik win!", mauwde hij in victorie, al had hij misschien niet helemaal de authoriteit om dat nu te zeggen sinds hij haar zelfs niet meer aanraakte. Maar misschien ging Beechkit gewoon mee en hé, dan had hij wel degelijk gewonnen!

Ze was langzamerhand weer op adem aan het komen en het leek erop dat Southernkit te verbaasd was om nog verder iets te doen. Zelf was ze er ook wel een beetje klaar mee, maar ze kon het ergens niet hebben dat haar broertje had gewonnen en het ook nog eens duidelijk moest maken. Hij had een gemene aanval gebruikt vond ze en dat kon niet. "Die aanval was gemeen!" Sprak ze dan ook uit en vernauwde haar blik terwijl ze naar Southernkit keek.

Beechkit sprak zijn overwinning niet tegen, maar mauwde wel dat de aanval gemeen was. Southernkit was het daar helemaal niet mee eens en dat sprak duidelijk uit de uitdrukking op zijn snuitje. "Niet waar!", mauwde hij, ontzet dat ze dat zelfs durfde voorstellen. Hij was toch helemaal niet gemeen, Stoer en badass, tuurlijk, maar gemeen? Dat voorstellen was gemeen!

Blijkbaar was Southernkit het niet met haar eens en ergens wilde ze wat terug zeggen, maar ze wist dat het dan een welles nietes spelletje zou gaan worden en dat had geen zin. Ze zwiepte met haar staart, waarna ze opstond. "Ik ga buiten kijken." Misschien mocht het niet, maar ze wilde nu even niet meer bij Southernkit in de buurt zijn. Ze liet haar blik nog een keer op haar broertje vallen en draaide zich toen om richting de ingang van de nursery.