[closed] Surprise adoption.

Het leek wel alsof ze een eeuwigheid gedragen werd door de getekende kattin. Haar groenblauwe oogjes schoten van het ene onbekende mijlpaal naar de andere en onbekende geuren overwelmden haar. normaal als iemand gemeen deed zou ze haar mond open hebben getrokken, dan maakte het niet uit dat deze ouder als haar waren, maar nu hield ze stil. Crabkit had het gevoel dat deze kattin dat totaal niet zou waarderen en ze zag ook wel dat ze geen vreemde was van een gevecht. En dus liet ze haarzelf stilletjes meedragen met een snel bonzend hartje. Wat was de kattin met hen van plan? Wat zou er met haar gaan gebeuren? De woorden van de kattin voordat ze was meegenomen spookten nog steeds door haar hoofd. Dat ze nu naar een nieuwe clan werd genomen om een machtige warrior te worden. Maar zaten er wel clan zo ver weg? Normaal zou ze die vragen zo hebben gesteld, zonder mooie woorden en zonder er om heen te draaien, maar nu niet. Ze zou er de kans geen eens voor krijgen, want ineens dook Lethal met hen een schuur in. Ze voelde hoe haar pootjes zachtjes de grond, die bedekt was met goude, harde grasprieten, raakten en hetzelfde gebeurde met Ravenkit. Het was raar om niet over hem te denken als een klier, gemene pluisbal, pestkop of spartelende vis, maar ze zaten nu in hetzelfde schuitje. Alles was onbekend en misschien een héél klein beetje intimiderend en hem kende ze wel. Maar dat was dan ook het enigste wat er speelde, want vrienden waren ze nog steeds niet. Nee, ze zou nooit vrienden met hem kunnen zijn.
Lethal ging ook liggen, waardoor Crabkit haar nu beter kon aankijken, maar of ze dat echt wilde was maar de vraag. De littekens en kale, rode huid kwamen weer in zicht en ze kon weer een spanning in haar maagje voelen. De kattin deed zo vriendelijk, maar haar uiterlijk was de totale tegenstelling daarvan en ze wist niet welke van de twee ze moest vertrouwen. Niet veel katten deden al te vriendelijk tegen haar en het was raar, maar het was ook...fijn? Ze wist het niet, maar het was zeker een verandering. De pluizige staart werd eens weer om hen heen geslagen en ze probeerde hen gerust te stellen. Lethal sprak over een groots avontuur wat ze samen zouden gaan beleven, dat het spannend zou worden en leuk zou zijn. Daarna vroeg ze om hun namen uit RiverClan? Dat was toch gewoon haar naam? Ze schoot even gauw een blik naar het zwarte figuur van Ravenkit en keek toen weer terug naar Lethal. De kattin was nog steeds eng, maar net íetsje minder intimiderend nu ze een normaal gesprek met hen aanging waarin ze interessante alhoewel verwarrende dingen vertelde aan haar en Ravenkit. Het gevlekte poesje slikte dan ook even voor ze antwoord gaf. "Mijn naam is Crabkit," Ze probeerde haar stemmetje dapper te laten klinken, misschien om te bewijzen dat ze niet zo'n bangerik als Ravenkit was. Ze was immers ook niet achteruit gekrabbeld toen de kattin Rosepaw had neergeslagen en hij wel.

Ravenkit voelde zich weer heel klein. Hij deed niets anders dan rillen en zijn ogen groot in deels gesloten houdend. Hij was weer de kitten die door zijn moeder mee was genomen buiten het kamp toen hij slechts nog een paar weken op de wereld was. Hij was overweldigd door prikkels. Hij ving zo nu en dan een glimp op van de buitenwereld, hoe die elke keer als hij zijn ogen opende weer compleet was veranderd. Waar hij eerst dichte bossen zag, werd dat veranderd door velden, huizen en uiteindelijk niets anders dan een stenen wereld. Waar was deze clan die hun zulke sterke krijgers zouden maken? Ze konden toch onmogelijk jagen en zwemmen hier, zoals hij in RiverClan zou gaan leren? Hij was nog maar heel even verwijdert van een apprentice worden, waarom moest alles opeens nu op zijn kop gaan staan? Waarom zou StarClan deze kat sturen om hem op te halen? En wel met Crabkit notabene. Ze was zijn aartsvijand. Maar toch, ze was de enige die hij nu kende en het feit dat hij nu naast haar hing bood hem een vorm van troost. Maar hij zou iedereen zo missen die hij nu achterliet. Papa, mama, Breakingkit en Bitterkit. Ze zouden er niets van snappen dat hij weg was gegaan. Hij had niet eens doei kunnen zeggen.
Toen hij voelde dat hij stilstond en zijn ogen weer opende, was hij in een weer hele nieuwe wereld. Om hem heen waren wanden en het was donker. Net zoals de nursery, of iedere andere den in RiverClan. Maar deze muren bestonden niet uit riet en de bodem was niet bedekt met zachte mosnesten. Hij werd weer op zijn pootjes gezet en Ravenkit keek schichtig in het rond, voordat de enge poes ging liggen en hij weer in die verschillende ogen keek. Zijn adem stokte in zijn keel, maar ze sprak dat ze rustig moesten zijn. Haar kinders? Hoezo?! Zij was zijn mama niet! Maar haar staart ging om hem heen en de pluizige vacht streek tegen zijn haren. Zijn ogen gingen kort opzij, naar de staart, waarna hij kort naar Crabkit keek. Was ze ook zo bang? Ravenkit zijn blik ging weer terug naar Lethal. Ze sprak erover dat het spannend zou worden en leuk! Een avontuur! Het klonk verleidelijk, spannend. Maar hij kreeg het beeld nog niet uit zijn hoofd hoe Lethal zomaar Rosepaw op de grond had geslagen. De dingen die ze zei en de dingen die ze deed waren tegenstrijdig en het maakte hem in de war. Uiteindelijk vroeg ze hen om hun vraag. Hij keek Crabkit aan en kort kruisten hun blikken. Crabkit stelde zichzelf voor en Ravenkit staarde enkele luttele seconden naar Lethal. ‘Ik ben Ravenkit,’ piepte hij met een klein stemmetje. Zijn blik ging nog een keer door de donkere plek waar ze nu waren. Opeens voelde hij zich heel verdrietig. Hij wist niet waar hij was. Hij zou nooit de weg terug naar huis kunnen vinden en misschien zou hij RiverClan wel nooit meer zien. Dat wilde hij ook niet! Onwillekeurig begonnen de traantjes in zijn ogen te ontstaan en begroef hij zijn kopje tussen zijn voorpootjes, in de lange haren van Lethals staart.

Crabkit zag de kattin met haar oor trekken, of wat er dan nog van over was, toen ze haar naam vertelde. Even wilde ze kwaad worden dat er werd gedacht dat er iets mis wat met haar naam, maar ze hield stil. De schok van het hele voorval was nog steeds aanwezig, al was deze nu langzamerhand wel aan het wegebben. Maar het poesje was haar angst nog niet vergeten, zelfs al deed ze zich nu dapper voor.
Het was Ravenkit die haar gedachtes doorbrak door zijn naam te vertellen aan Lethal in een klein stemmetje. Ze zag hoe zijn ogen begonnen te wateren en de waterwerken zouden dus gauw komen. Ondanks dat ze in hetzelfde scheutje met hem zat, irriteerde dat haar. Waarom moest hij nou weer gaan janken? Dat bezorgde alleen maar iedereen hoofdpijn en irritatie. Nee, jankende katten mochten van haar ver uit haar buurt blijven sinds dat ene voorval met Bristlekit, maar dat ging nu niet. Ze wist ook niet of ze van geluk moest spreken of niet toen Lethal zijn tranen ging sussen met mooie woorden. Het klonk moederlijk. Voor zover zij dacht dat moeders tegen hun kittens deden dan, want ze had immers geen moeder gekend. Toch, het leek erop alsof ze zijn jammerende gedrag stimuleerde en ze wilde niet dat hij straks nog meer zou gaan janken, want ze wist wel dat ze nu voor een tijdje met hem opgescheept zou zitten. Al dit en de eerdere actie van de getekende kattin toen ze haar naam had verteld maakte plaats voor een nieuwe emotie naast angst. Woede. Ze was boos dat ze weg moest van huis, dat Ravenkit aan het rondblubberen was en nog veel meer. Misschien zou ze dan alsnog hebben uitgevallen met boze woorden, zelfs als de kattin haar niet naar haar toe had getrokken om hun te wassen. De zwarte huilebalk al eerder als haar, maar het was toch echt de druppel. Ze begon hard te wurmen toen een ruwe tong over haar vachtje kwam en uiteindelijk lukte het haar dan om haarzelf onder de grip van de wasbeurt uit te krijgen. “Stop!” riep ze bijna uit. Het gevlekte poesje wilde helemaal niet gewassen worden door deze vreemdeling en ze wilde niet mee, maar StarClan wilde het en dus moest ze het blijkbaar maar geloven. Het concept van almachtige dode katten in de lucht begreep ze niet helemaal, maar ze wist dat iedereen in RiverClan er zo erg in geloofde en er ook bang voor waren. Toch veranderde het niets aan haar situatie zou ze het wel begrijpen. Nee, wat zij nodig had was antwoorden, want er waren te veel beloftes en vragen, maar geen antwoorden. “Ik wil weten naar wat voor nieuwe clan we gaan en waarom StarClan jou heeft gestuurd en ik wil ook helemaal geen stomme wasbeurt!” riep ze vurig uit.

Zodra Ravenkit zijn verdriet liet zien, werd dat liefdevol gesust door de verminkte poes. Ravenkit zijn blauwe, betraande oogjes gingen omhoog, naar de poes die hem haar kleine ridder noemde. Dat was voor de kleine zwarte kitten het teken om de kranen open te zetten. Snikkend legde hij zijn kop tegen de poes aan en hij dacht aan zijn papa. Die zou vooral waarschijnlijk heel erg verdrietig zijn. Maar misschien, heel misschien vond zijn moeder het wel niet zo erg. Die zou het wel begrijpen als hij voor StarClan weg moest. En Bitterkit, die zou wel verdrietig zijn en Breakingkit alleen maar jaloers. Of nou ja, zo veel hield hij nou ook wel niet van avontuur. Maar zijn vriendinnetjes dan? Lilykit en Honorkit. De traantjes bleven maar komen en komen, en Lethal zei dat het door StarClan gegeven was aan hen. Ravenkit vond het nog steeds moeilijk, maar als deze poes StarClan had ontmoet, dan zou het wel zo zijn. Eigenlijk was ze zo wijs, zo speciaal! Was ze dan de soort van medecine cat van de clan waar ze nu heen gingen? Lethal begon weer te praten, ze sprak over dat ze ondanks dat ze verdrietig waren, dat ze thuis vaarwel moesten zeggen… Alles was door StarClan bepaald. En voor het eerst begon Ravenkit zijn nieuwe lot te accepteren en knikte langzaam. Dan moest het wel waar zijn.
En toen begon ze hun te wassen alsof ze hun moeder was. Ravenkit liet het in stilte geworden, voor zich uit starend, nog steeds in zijn eigen gedachten. Totdat opeens Crabkit weer begon te gillen. Hoe kon het ook anders? Ravenkit, meer als in reflex dan dat hij echt kwaad was, legde zijn oren in zijn nek en keek met een frons naar de kleine Crabkit. Crabkit wilde antwoorden. Die kon niet accepteren hoe het nu was. Maar Ravenkit wist het wel. Het was zo. En het zou voor altijd zo blijven. Waarom waren ze anders meegenomen? Geen kat uit een andere clan zou dat zomaar doen! Maar toch, ze wekte wel nieuwsgierigheid in hem op. Hij streek met zijn pootjes over zijn wangetjes om de laatste tranen uit zijn ogen te wrijven en toen keek hij Lethal met grote ogen aan. Misschien maakte haar antwoorden alles wel duidelijk.

Het voordeel van het BloodClan leven was dat er nooit een saaie dag was. Lethal tegenkomen met twee jonge RiverClan kittens was duidelijk wel het spannendste van vandaag. Zahida was op jacht geweest in een verlaten schuurtje en was net deze straat ingeslagen met twee muizen in haar bek, toen ze het verminkte lichaam van haar speelmaatje herkende. De twee wuppies die ze bij zich had waren haar direct daarna opgevallen. Meteen had ze haar muizen een tuin ingeflikkert, was ze een schutting opgesprongen en hield ze vanaf hier nu alles in de gaten. Hoe d'r eentje in huilen uitbarstte en hoe Lethal het begon te.. Troosten. Ze hield haar kopje scheef. Die kant had ze nog nooit van de ander gezien. Het hele verhaal wat ze erbij vertelde klonk haar maar vreemd in de oren, maar als het werkte voor de clankits, werkte het. Wie was zij om die gekke manieren te bekritiseren. De wenkbrauwen van Za schoten omhoog toen er plots één begon te gillen. Zulk disrespect was gewoon goor, en ze overwoog om van d'r schuttinkje af te springen voor een heel dramatische verschijning om vervolgens good cop/bad cop te spelen waar zij verbazingwekkend de bad cop uit zou hangen in plaats van Lethal. Mja, fvck it, dat ging ze doen. Lenig sprong ze van de schutting af, haar pootjes zachtjes de grond rakend, waarna ze naar het stelletje malloten toeliep. "Hallo Lethal, hoe is het gegaan met je heilige missie van StarClan?" vroeg ze op samenzweerderige toon, waarna ze haar blik overduidelijk op de twee wurmpjes liet vallen. "Oh!" uitte ze verrukt waarna een warme glimlach op haar snoet verscheen. "Je hebt ze.. De twee uitverkorenen waar StarClan over sprak. De gevlekte en de zwarte kittens uit RiverClan," miauwde ze met grote ogen.
- Met toestemming van Marlie <3

Ravenkit wist niet wat hem overkwam. Het enige wat hij wist was dat hij nu zijn brein leeg was. Hij staarde voor zich uit, hij probeerde niet eens meer om de situatie te begrijpen. Hij voelde zich zo ontzettend vreemd. Het enige wat nog door zijn kop spookte waren de woorden van Lethal. Hij was gekozen door StarClan. Gekozen om bij Lethal te blijven. Voor nu zouden het nu hem, Crabkit en de verbrande poes zijn. StarClan wilde het zo hebben. En als dat zo was... dan moest hij dan maar dat gaan doen. Zijn oude leven zou binnen een kwestie van dagen vergeten zijn, zijn kop vol met de nieuwe indrukken die hij op zou doen. En Lethal sprak met zoveel overtuiging. Ze gingen naar de elite, een clan voor enkel de aller-allersterksten. Hij zou dat worden. Super sterk! Een sterkere krijger dan welke RiverClanner dan ook! Ergens kwam een kleine glimlach op zijn gezicht, begonnen er weer lichtjes in zijn ogen te schijnen. ‘Hoor je dat Crabkit. We zijn de sterkste kittens van Riverclan,’ miauwde hij als een fluistering. En Starclan wilde hun hebben, zodat zij naar de clan voor de besten konden. Waarom had hij nog nooit van die clan gehoord? Gingen alleen maar katten daarheen die door StarClan waren uitgekozen. Was het daarom zo geheim?

Een nieuwe kat kwam op het toneel. Ook weer een vreemdeling, maar tot zijn verbazing kende ze ook de boodschap van StarClan. Hij keek met grote ogen van Lethal, naar de vreemde poes, naar Crabkit. Zie je wel! Ze waren uitverkoren! Speciaal hun twee. Ze noemde zelfs hun vachtkleur. De zwarte en gevlekte kitten. Iedereen leek het te weten. De twee poezen leken te spreken alsof het normaal was. De vreemde leek zelfs onder de indruk, en een vleugje van trots kwam op Ravenkit zijn gezicht. Dit was het ultieme bewijs. De zwarte kitten was ondanks dat hij nog steeds wel verdrietig en bang was, toch steeds ietsje trotser. Want deze nieuwe plek, de nieuwe katten. Hij was compleet afgesloten van alles wat hij kende, en de enige nieuwe impressies die hij binnen kreeg waren positief. Hij was speciaal, bijzonder en sterk. En dat geloofde hij maar al te graag. Hij streek zijn pootjes langs zijn natte wangvacht. Ze zouden ook meteen nieuwe namen krijgen. Hij begreep niet precies waarom, maar bij deze grote verandering kon niet anders dat hij een nieuwe naam zou krijgen. Hij verwachtte Ravenpaw, of misschien zelfs wel een warrior naam. Niet wat Lethal voor hem had uitgekozen. Aegir. Het klonk vreemd, geen naam in de clan was zo geweest en zo compleet anders dan zijn oude naam. Maar dit was het dan. Hij was Aegir. Hij zou grandioos worden beloofde Lethal. Hij knikte eventjes, de trots toch op zijn snoetje af te lezen. Crabkit kreeg ook een nieuwe naam: Skadi. Natuurlijk vond hij zijn nieuwe naam mooier. Vervolgens werd hij voorgesteld aan Zahida, de vreemde poes die ook van StarClans boodschap afwist. En ze zou ook hun ouder worden. Enkele millimeters kantelde de kitten zijn kopje. Ouders? Maar.. Even kort flitste zijn echte ouders weer voorbij. Papa zou zo verdrietig zijn... Maar vast ook wel trots! Want hij was uitgekozen door StarClan! Papa zou het vast begrijpen. ‘Hoi Zahida,’ sprak de zwarte kitten. ‘Ik ben Aegir!’

Crabkit zag niet hoe Lethal’s gezicht het kleinste beetje vertrok omdat ze haar kaken aanspande, ze had zich immers al naar Ravenkit gedraaid om zijn reactie te zien. Hij zou toch vast ook willen weten waarom ze hier moesten komen met de verbrandde kattin van StarClan. Maar nee, het enigste wat ze zag was dat hij zijn oortjes in zijn nek had gelegd en een boze frons haar richting op. Toch kreeg ze haar antwoorden. Toen Lethal begon te spreken draaide het gevlekte poesje gauw haar kopje weer naar haar toe. Ze werd verteld hoe haar nieuwe thuis zou heten; de Elite. Dat het haar groter en sterk zou maken dan RiverClan ooit zou kunnen. Tot op dat moment had ze willen geloven dat ze heus nog wel terug kon gaan, naar haar irritante broertje en zusje die ze nu toch wel heel erg begon te missen en haar pleegpapa die altijd zo serieus was, maar toch ook heel lief. Nee, ze kon nu niet meer terug. Crabkit voelde hoe haar oogjes begonnen te prikken, maar ze knipperde de tranen hard weg. Ze zou niet huilen, niet voor Ravenkit. Hij was stom en ze zou het einde er niet van horen als hij haar zag huilen. Met goede timing kwam er een ander figuur op het toneel, een gevlekte kattin, maar of dit een goed ding was wist Crabkit niet. De vreemde kattin begon tegen Lethal te praten, over een missie van StarClan en dat zij en Ravenkit de uitverkorenen van de katten uit de silverpelt waren. Haar oortjes prikten daarbij op. Wat? Was dat waar? Zo ja, dan wist ze niet helemaal wat Ravenkit erbij deed, want hij was heus niet zo speciaal als haar, maar wat was er anders aan de hand. Lethal had hen al meerdere keren gezegd dat ze de wil van StarClan uitvoerde en nu dit. Het moest wel waar zijn. Daarbij wist Crabkit ook zeker dat zij de allerbeste kitten in RiverClan was, dus StarClan kende haar vast al wel.
Echter was haar wonder en misschien…trots dat ze een van StarClans gekozen katten was kort geleefd, want ineens was het enge, verbrande gezicht van Lethal vlak naast het hare en enige woorden die ze had slikte ze weer in. Crabkit had het gevoel dat ze haar mond nu moest dichthouden of het anders niet leuk zou blijven. Een grijns met scherpe tanden kroop op het gezicht van de getekende kattin en ze kondigde aan dat ze, naar traditie van de Elite, een nieuwe, volledige naam kregen. Volledige naam? Zou ze haar warrior naam al krijgen dan? Maar ze was nog geen eens een apprentice. Dat zou gaaf zijn! Dan kon ze ermee in het gezicht van haar sib- oh nee, wacht. Ze zou haar broertje en zusje niet meer zien. Een pijnlijk gevoel greep zich weer vast aan haar hartje, maar ze hield haar hoofdje hoog en de tranen weg. Wel, de meeste tranen dan. Twee zoute druppeltjes rolden over haar wangen heen, maar ze deed net of ze deze niet zag. Nee, ze ging een nieuwe, volledige naam krijgen, dat was juist leuk, toch? Eerst was Ravenkit aan de beurt. Hij werd Aegit en werd geëerd vanwege zijn dapperheid ondanks dat hij verdrietig was. Dat snapte Crabkit niet helemaal, wat voor Clan had nou weer zulke namen? Maar veel aandacht besteede ze er niet aan. Haar pootjes prikkelden in afwachting en ze spitste haar oortjes, benieuwd naar háár nieuwe naam. Hij zou vast een stuk beter zijn als die van die zwarte pluizenbal naast haar. En toen sprak Lethal haar nieuwe naam eindelijk uit; Skadi. Het duurde even tot de naam indruk maakte, maar toen besloot ze dat het een goede naam was. Kort en sterk en heel veel beter als die van haar mede kitten. Lethal drukte haar neus tegen haar kopje, net zoals ze bij Rave- nee, Aegir, had gedaan. Net zoals apprentices en hun mentor tijdens een ceremonie, bedacht het jonge poesje zo.
Maar het hele gedoe was nog niet klaar. De vreemde kattin werd eindelijk voorgesteld. Zahida, heette ze en samen met Lethal zou ze hun ouder worden. Ze had nu twee mama’s, wauw. Ze had nog nooit een mama gehad, alleen maar een pleegpapa. Een voorzichtig glimlachje kroop op haar gezicht bij die gedachte en ze keer naar Aegir, die zich nu al druk voorstelde aan Zahida. “En ik ben Skadi!” vertelde ze vol trots, want ze had nu twee mama’s, ze was de beste kitten uit RiverClan geweest en ze was een van de uitverkorenen van StarClan.