Dream with your eyes open

Clearkit opende langzaam zijn ogen. Alles om hem heen had nog een wazige beeld. Een langa gaap kwam uit zijn bek. Tevreden rekte hij zich uit over het mos. Dat was een heerlijke droom. Hij was op een eiland geweest dat krioelde van de muizen en vogels. Hij woonde in een grote grot met uitzich over het hele eiland. Onder hem woonden zijn vrienden en samen hadden ze een luizelevendje. Clearkit schudde zich door elkaar en gaapte nogmaals. Vreemd, hij kon de gezichten van zijn vrienden niet meer herinneren. Zijn gouden ogen staarde in de Nursery. Rustig ging hij zitten waar hij had gelegen. De meeste Queens en kittens leken nog in dromenland te zitten. Zachtjes likte hij over zijn pootje en begon aan een wasbeurt. Zulke dromen waren het fijnst. Mooie zoete dromen, hij wilde niet dat ze eindigden maar toch werd hij weer wakker. Waarom kon de echte wereld niet zijn droomwereld zijn? Prooi in overvloed, zo veel dat je vet en rond werd. En veel vrienden om je geluk mee te delen, dat maakte alles nog beter. Een vaag glimlachje speelde om zijn mond. Ja dat zou mooi zijn, een plek zonder angst of pijn. Maar dit was de echte wereld, zijn ogen gleden naar een paar kittens. Hier waren niet alleen vrienden en familie, er waren ook katten met wie je het minder kon vinden. Clearkit wende zijn blik af en keek naar de uitgang van de Nursery. Verlangend keek hij naar het zachte licht van de opkomende zon, het was slechts een gloed maar meer dan genoeg voor de kitten. Voor de komende maanden zat hij hier nog wel een tijdje, opgesloten in dit hol. Zou buiten beter zijn? Hij was al een paar keer buiten geweest maar nooit verder dan het kamp. Nooit verder de bosjes in, uit het zich van de Warriors. Misschien was er wel een plekje, een plekje dat dichtbij zijn droomwereld kwam. Of waar hij ongestoord kon staren in het niets, dagdromen en niet afgesnauwd worden omdat je per ongeluk iemand aankijkt. Clearkit zuchtte en krulde zich weer op in het mos. Dromen waren mooi en fijn, maar als het realiteit werd wist hij zeker dat hij echt gelukkig was. Voor nu zou hij wachten, wachten op dat geluk. En tot iemand wakker werd.

(Eindelijk!) De poes vloekte zachtjes, toen ze weer in haar Apprentice den lag, waarom precies nu? Ze was van plan om op jacht te gaan, kijken of ze het kon, maar een stomme Apprentice had een tak vlakbij haar laten vallen. Aanval. Gek werd je van en toen mocht zij het kamp niet meer uit, ze hoopte dat het ooit over ging, maar dat zal nooit gebeuren. Hookpaw spande haar spieren aan en blies zachtjes, Apprentices bleven uit haar buurt. Misschien was er nog iets te doen in het kamp, ze stond op en ging naar buiten, een frisse wind sloeg in haar gezicht en ze keek rond. Jes! De nursey, daar sliepen ze nog, het was erg vroeg. Zij en die Apprentice waren als eerste wakker, ze hadden wat warriors met de aanval wakker gemaakt. Maar in de Nursey was nog niks gebeurd. De cyperse poes ging naar de Nursey,terwijl de zon nog verder op kwam. In Nursey was ze zo stil mogelijk, opzoek naar een slachtoffer, daar was iemand wakker. Clearkit! Die stomme kater, een watje! Ze ging grijnzend naar hem toe, maar de grijns voorspelde weinig goeds. ''Hallo, Clearkit'' siste ze tegen hem, terwijl ze een pootje op zijn lijfje zette. ''Wil je voelen hoe het is om een Warrior te zijn?'' ze drukte met haar lange nagels in zijn vel, eventjes, te ver ging ze nu nog niet. Ze lette goed op, of niemand wakker werd en pakte Clearkit toen in zijn nekvel. Dat ging er moeilijk, ze was niet klein, maar Clearkit ook niet en ook wel zwaar. Sommige stukken werd hij over de grond gesleept, tot ze buiten waren. Hookpaw plantte hem naast haar, ''Nu gaan wij eens gezellig naar de zonsopgang kijken, intussen tijd wat brabbelen'' Ze fluisterde het, er werden katten wakker. ''Clearkit, wat vind jij van het leven'' Ze keek omhoog en deed haar poot net boven haar ogen, wat gebogen en nagels uit. Ze zei dramatisch, ''Wat is het leven toch oneerlijk, jij zal waarschijnlijk altijd een dromer blijven'' zei ze, ''En ik zal nooit eens met rust gelaten worden. Maar dat is op te lossen. Toch?'' ze keek hem doordringend aan en zette haar valste blik op. ''Dacht ik al, geen hoop meer'' zei ze dramatisch en sloeg tegen kit aan, daarna wou ze eigenlijk weer weg gaan, maar ze bleef toch. Nu wat rustiger, omdat er katten voorbij liepen, maar aan haar ogen kon je de schuld zien. Ze wachtte op een kans, het ging lekker zo. Die dromer van een Clearkit was een gemakkelijk prooi.

(Pesterig genoeg? het lijkt me leuk als clearkit niks van hookpaw's epilepsie af weet)

Het geluid van langzame ademhalingen, het donker dat nog niet helemaal verdreven was door het zonlicht. Al binnen een paar minuten waren zijn oogleden weer naar beneden gezacht om nog eventjes na te doezelen in de warmte. Tevreden snorde hij zachtjes in zijn doezelmode. Echt dromen deed hij nog niet, maar het lichte gevoel. Het gevoel alsof je omhoog steeg, gewichtloos verbroken met de aarde. Steeds hoger en hoger tot je neer kon kijken op het bos en de Clan als niets meer dan mieren. Het gevoel dat je vanaf een afstandje naar jezelf keek, je ziel verwijderd uit je lichaam, dolend door de wereld. De kitten hoorde iets, was er iemand wakker? Clearkit negeerde het geluid, het zal wel niks zijn. Hij klemde zich vast aan het zweverige lichte gevoel. Zacht hoorde hij gesis in zijn oor. Sissende woorden klonken dreigend in zijn oren. Zijn ogen sprongen open. Alsof de poes op zijn ziel trapte en het terug in zijn lichaam drukte hapte Clearkit naar adem. De poot voelde zwaar en pijnlijk tegen zijn borstkas. Zo goed en zo kwaad als hij kon smoorde hij zijn piep. De geur van een poes, de geur die hem bekend voor kwam. Jammer genoeg. Hij wilde huiveren, hij voelde de donkere wolk boven zijn kop die op het punt stond om te gaan donderen. Als hij huiverde zou ze het voelen. Dan zou ze alleen maar meer lol hebben. Zachtjes beet hij op zijn lip, de scherpe punten van haar nagels die in zijn vel prikten, net zo scherp als haar woorden. Valse woorden, spelende woorden. Alsof hij een muis was waarmee ze aan het sollen was. Zonder er iets aan te kunnen doen kromp hij een beetje in elkaar. Hookpaw. Een van zijn donderwolken. Zou ze iets flikken? Nee toch, ze waren in de Nursery. Ze hoorde hier eigenlijk niet te zijn, als een Queen wakker werd zou ze zuur zijn. Hij was veilig, ja er kon hem niks gebeuren midden in de Nursery. Rustig en beheerst haalde hij adem. Rustig Clearkit, dacht hij wanhopig. Opeens voelde hij haar kaken om zijn nek. Een zachte piep van schrik kwam uit zijn bek. Hij was geen kleine kitten meer. Hij was allang geen balletje vacht meer, hij had spieren en binnen een paar maanden was hij een Apprentice. Het voelde akelig om zo te hangen in Hookpaws bek. Zijn poten raakten bijna de grond. Lichtjes spartelde de kitten tegen, hij wilde niet mee. Hij wilde niet uit de Nursery. Opnieuw piepte hij, wordt wakker! Maar dat waren gedachtes die niet gehoord werden. Zijn onderlijf sleepte lichtjes het mos mee, schuurde over de grond als Hookpaw hem liet zakken omdat ze zijn gewicht niet goed kon dragen. Met een plof werd hij weer neergezet. Een kat komt gelukkig altijd op z'n pootjes terecht, dacht Clearkit. zijn hele lijf stond gespannen. Als een boog waarbij het draad bijna knapte. Haar ogen stonden gevaarlijk, toen ze haar poot ophief kneep hij al zijn ogen dicht. Maar de klap kwam niet. Ze begon te fluisteren, dreigend en dramatisch. 'We kunnen veranderen, maar ik wil niet veranderen.' Zei hij onhoorbaar. Als hij dat harder zou zeggen kreeg hij zeker problemen. Niet begrijpend keek hij naar Hookpaw. Hoe wou ze dat oplossen? Voordat hij iets kon zeggen voelde hij scherpe nagels in zijn vel boren en uithalen. Clearkit wankelde en viel om. De plekken waar de nagels hadden gezeten brandden als vuur. Strompelend kwam hij overeind. De geur van nieuwe katten, een beetje hoop vulde zijn hart. Nu kon ze hem niet al te erg toetakelen. Een beetje op een afstand bleef hij staan. 'Waarom botvier je je humeur op mij?' Mauwde hij zacht en vragend. Hij had zin om te bibberen of weg te rennen maar hij kon het niet. Hij kon alleen mauwen, vragen waarom ze dit deed. Waarom, het enige woord dat door zijn kop ging.

Lavenderkit zat met dichtte oogjes bij een van de warme moederbuiken, maar ze wist het wel, ze wist dat deze moederkat niet haar moeder was, ze wist dat iedereen haar hier voor de gek hield, maar ze kon niets doen, als ze weg wilde, uit het kamp zou ze dat niet overleven met al die roofdieren, ze rilde even, en ze voelde de zachte neus van de kat tegen haar lijfje aan. Ze wurmde zich eruit, langs alle andere kittens heen, en opende haar prachtige azuurblauwe oogjes. Zonlicht viel de Nursery binnen en een glimlach kwam tevoorschijn op haar snoet. Met zachte en nog wankelende pootstpajes liep ze richting het licht, en voelde hoe een bries haar vachtje deed waaien. Ookal was het een kleine bries, ze viel bijna om en ze kon zich nog net staande houden. Ze hoord gemurmel bij het licht, en Lavenderkit wilde gaan rennen, maar struikelde halverwege over haar eigen pootjes waarbij ze rollend tegen een groot war gevaarte aankwam. Met bange oogjes van schrik keek ze op naar een grijze poes. Was dit een warrior? wat was die indrukwekkend. Geen idee hebbend van wat er aan de hand was piepte Lavenderkit:''Bent u een Warrior?'' Ze porde even tegen iets wa op een poot leek en voelde hoeveel spieren erin zaten, zo zou Lavenderkit ook ooit worden. Ze glimlachtte en keek toen naar Clearkit, die duidelijk inelkaar gedoken zat. Ze trippelde naar hem toe, wat voor haar een grtoe afstand leek, en duwde met haar kopje tegen hem aan.''Sta eens op Cleary!'' piepte de rood-wiite poes.