Fall a bit behind

Leafbare was altijd zwaar, ieder jaar weer moest Routnose toe zien hoe katten aan de honger en ziekte die het koude seizoen met zich mee brachten bezweken. Het was hard, soms harder dan Routnose aan dacht te kunnen, maar de poes zou niet alles aan het lot over laten. Waar het kon, en waar hun armzalige kruiden voorraad het toestond, deed ze haar best om iedereen op de been te houden. Niet alleen hun sterke warriors, maar ook de fragiele, zwakkere gevallen in hun midden, die volgens haar even veel waard hadden als de rest. Vandaag had ze dan ook een klein bundeltje gedroogde kruiden en oude besjes meegenomen naar de nursery, om te kijken of de kits van Windclan nog in orde waren. Na een kort onderzoek leek dat afgezien van een paar verkoudheidjes en een enkeling met koorts het geval te zijn. Als laatste was echter Wisteriakit aan de beurt, een van de zwakkere kittens van Faithleap. Ze had vanaf haar geboorte de kansen tegen d'r gehad, maar noch de kleine kit, noch Routnose waren opgevers. Met een warme glimlach zakte ze dan ook door haar poten en keek de kit aan. "Hoi Wisteria, mag ik even gezellig bij je komen zitten?" vroeg ze het mooie, kleine poesje voorzichtig.

&Wisteriakit

Doordat ze hen soms vervelende kruiden liet eten, en andere dingen liet doen die ze helemaal niet leuk vonden, werd ze nog wel eens door kittens geassocieerd met iets slechts. Het deed haar pijn om te zien hoe Wisteriakit leek te willen verdwijnen, of zich sterk probeerde te houden zodat ze niets vervelends zou vragen. "Routnose." mompelde het poesje, waarna ze het breekbare lichaampje kon zien rillen. Routnose slikte een brok in haar keel weg. "Ik ben niet zo gezellig." miauwde de kitten zachtjes. Routnose gunde haar een bemoedigende glimlach. "Oh, ik vind jou altijd gezellig," snorde ze warm, in de hoop haar daar ietwat mee op te vrolijken. Dat werkte echter niet toen de ander duidelijk een kuchje in hield en hierbij haar keel alleen nog maar meer zeer deed. "Wisteria, je moet het hoesten niet tegen houden, dat doet alleen maar meer pijn," ze neusde de kitten zachtjes. "Hoe voel je je?"

Zoals ze ergens wel had verwacht van de jonge kit nam ze haar woorden niet voor lief. "Ik.. hou ze niet in." mompelde ze en haar kitten-blauwe oogjes keken de medicine cat aan. Routnose glimlachte vriendelijk en warm, hoewel het haar ergens van binnen zo zeer pijn deed. Het was één ding wanneer een kat ernstig ziek was en je die moest behandelen. Niet per se beter, absoluut niet, maar weinig was zo frustrerend en pijnlijk als een onschuldige kit te zien die allicht wat zwak was, maar niets leek te mankeren en toch zo ziek was. "Ik ben oke!" het feit dat ze loog werd pijnlijk duidelijk door het kuchje dat na haar blije gepiep ontsnapte. Routnose merkte dat en besloot er daarom niets over te zeggen. Ze wilde geen plaaggeest zijn, alleen maar helpen. "Wat zeg je er van als we een spelletje gaan doen? Of een rondje door het kamp?" miauwde ze zo hartelijk mogelijk. Kort gniffelde de poes. "Ik beloof dat ik je nu nog geen vieze plantjes laat eten,"

Gelukkig leefde Wisteriakit helemaal op bij haar voorstel. Routnose gaf zich een mentaal schouderklopje en glimlachte naar de kitten. Het was altijd een beetje puzzelen met kittens om te kijken wat het beste werkte. Veel waren al bang voor haar. Voor Routnose bang zijn, kan je dat geloven! Ze moest er zelf van gniffelen, maar helaas was het nu eenmaal waar dat veel kittens meteen haar naam koppelden aan vieze kruiden en andere narigheden. Daarom probeerde ze altijd een beetje een leuke handelswijze te hebben, al was dat soms nog knap lastig. Hoeveel bevallingen ze ook had gezien, het moederinstinct ontbrak haar een beetje. Toch voelde ze zeker wel iets voor de kleine Wisteria. "Oke wat gaan we spelen!" de poes snorde zachtjes en keek even bedenkelijk. "Zeg jij het maar hoor! Wat vind jij leuker? Verstoppertje of tikkertje?"

De kitten zei dat ze niet goed kon kiezen, wat Routnose enkel goed bedoeld deed gniffelen. "Je praat alleen maar over de dingen die je niet kan of niet bent! Ik vind je hartstikke gezellig, en tikkertje is een prima keuze," ze gaf de ander een knipoog, hopend dat haar goede humeur over zou slaan op de kitten. Waarheid was dat Routnose doodsbang was, doodsbang dat ze deze arme ziel niet zou kunnen helpen. Zelfs al had ze alle kennis van alle kruiden, zelfs al zou Starclan zelf haar in de oor fluisteren wat er mis was... Sommige gevallen kon ze niet fixen. En bij Starclan, hoopte ze dat dit niet het geval was bij Wisteriakit. Alleen haar angst zou ze nooit aan de kitten laten zien, wetend dat niets gevaarlijker was dan een kat zonder hoop. Hopelijk was ze gewoon een moeilijk zaadje, die gewoon wat liefde, zon en water nodig had. Gelukkig had ze daar dan genoeg van te geven. "Ik ga me verstoppen, tel jij tot 10? Niet spieken," ze wachtte totdat de ander begon met tellen en ging er toen stilletjes vandoor. In de den naast de nursery verstopte ze zich achter de ingang, waardoor ze buiten zicht was, maar nog wel door de gaatjes in de struik zicht had op kleine Wisteriakit.