Petals of Blossom [Redpetal]

In achttien Moons kon vreselijk veel gebeuren. Het leven ging door, ook al probeerde de kater niet stil te staan bij het verleden, dan nog was er dat ene feit; zijn familie was veranderd. Zijn zusje had eindelijk haar Warrior naam ook ontvangen, Avidclaw en wellicht had Bunnykit hier ook naast hem gestaan als ze niet was overleden tijdens de Journey. Een reis in zijn leven die hij nooit zou vergeten, ook wist hij dat hij op een leeftijd was gekomen waarin zijn keuzes de rest van zijn tijd op deze wereld zou beïnvloeden, zoals de keuze van zijn moeder ook had gedaan. De keuze die hen hier had gebracht, zonder vader maar met een rosse Queen die de Clan met haar tere hart en vriendelijke ziel verwarmde. Cedartree hield van zijn moeder en zou nooit toe kunnen geven hoeveel hij haar nodig had, haar innerlijke kracht was sterker dan ze wellicht zelf in zou kunnen zien. Als er een kat was die hij trots wilde maken was het zijn moeder wel, zijn vader had hij in het hoekje van zijn hart gedrukt, de kater die eerst Branchtrove had geheten en daarna Nazca. De kater die zijn moeder's hart in een duizend stukjes had gebroken, waarna ze duidelijk in haar gezondheid was achteruit gegaan. Een moeder als Redpetal was als een cadeau van Starclan; dat wist de gestreepte kater ook. Dat was dan ook de reden dat hij had besloten tijd door te brengen met haar. Want niemand wist wat de toekomst voor hem in pacht hield. Een toekomst waarin hij hoopte ooit een kattin tegen te komen zoals zijn moeder.

Als hij over zijn moeder dacht, dan zag ze haar staart. Bijna letterlijk in dit geval, het deed hem goed om de kleine rosse kattin door het territorium te zien lopen. Ooit had hij de droom gehad samen met haar te kunnen jagen, maar nu ze veelal de taak als Queen op zich had genomen was het wat lastiger om echt iets met haar te ondernemen. Dat weerhield hem er niet van om blij te zijn voor haar, het paste namelijk goed bij haar karakter om de kleine kittens onder haar hoede te nemen en voor hen te zorgen. Hij kon zich ergens voorstellen dat ze er voldoening uit haalde op deze manier nuttig te zijn voor de Clan. Ze zou het verliezen van haar familie, in een strijd of ongeluk wellicht niet aan kunnen. Hij wist hoe gebroken ze nog steeds was, van alles dat er was gebeurd. Ook al kon de kattin het voor velen goed verbergen. Erover beginnen deed hij echter niet, hij zou niet weten hoe hij dat moest doen. Zijn moeder keek om toen ze hem aan hoorde komen, immers moest hij haar wel begroeten. Hij zou een slechte zoon zijn als hij niet aan haar dacht, daarbij was ze de enige ouder geweest die altijd voor hem had klaar gestaan, zelfs in tijden waarin ze zich als een bolletje vacht zacht bibberend het liefste had willen opkrullen. "He, Cedar." Sprak een bekende stem, een zachte warme stem. Zo puur als de bloemblaadjes waarna ze was vernoemd. "Mam!" Klonk er warm en vriendelijk, een zachte zware stem die net zoals die van zijn moeder een kalmerend effect kon hebben op een kat. Meteen stoof hij naar haar toe, om haar daarna speels te bespringen. Wispelturig als hij op dit moment was, maar dit alles deed hij om een glimlach op haar gezicht te kunnen toveren.