The masks of the Kindred seek you

"Their path is destined to cross ours."

Als niet meer dan een schim bewoog de kattin door het landschap. Haar witte vacht amper zichtbaar ten opzichte van de witte sneeuw die de bodem had bedekt. Twee verschillend gekleurde ogen speurde de omgeving af opzoek naar sporen. Haar oren waren gespitst en haar bek hield ze een klein stukje open om de geuren beter te kunnen opvangen. Door de sneeuw was er nog minder prooi te vinden dan normaal. De kattin begon inmiddels de grenzen te naderen, niet veel verder was het Thunderpath dat het Shadowclan gebied van de andere clans scheidde. De grens liep vooral langs Thunderclan gebied maar ze was op het moment dichter op het kleine stukje waar het met Windclan grensde. Plotseling kwam ze tot stilstand. Een geur zweefde in het gebied. Maar het was geen geur die er thuis hoorde. Ze had het geluk dat de wind haar kant op stond, zo rook zij de ander maar de ander haar niet. Zo geruisloos mogelijk naderde ze de bron van de geur. De sneeuw kraakte zachtjes zonder elke pootstap. Binnen de kortste keren was de kat van wie de Windclan geur af kwam te zien. "Wat doe je in Shadowclan gebied?" vroeg ze op een kalme toon terwijl ze achter de bosjes vandaan stapte. Windclanners hoorde hier niet thuis.

[Voorlopig alleen Flashingpaw]

In blinde woede was hij het camp uitgebeend, recht in de ravage rond hun camp. Maar hij was blijven lopen, steeds verder. het kon hem geen bal schelen waarnaar hij ging. Sommige katten geloofden dat Starclan hen leidde - maar na wat hij vandaag gezien had kon hij daar onmogelijk in geloven. De kleine firepoint keek niet op of om toen hij de grens overstak; hij had het zelfs niet door. Hij was ziedend. Hij verlangde naar de pijn die een goed gevecht zou doen. Het zou hem tonen hoe hij misschien nog steeds iets van vrije wil had, wanneer Starclan hen niet meer verstikte met die zinloze regeltjes van hen. Ze waren hypocriet. Ze verwachten het beste van hen en daar zaten ze maar, op hun wolkentroon, nutteloos toekijkend hoe hier op aarde pijn en leed werd rondgedeeld als was het een zacht dekentje voor een kittypet. Kijk maar naar de sneeuw om hen heen, die de aarde verstikte, de planten vermoordde en de roofdieren deed verhongeren. Hilarisch, nietwaar? Starclan verkneukelde zich vast dood. Pun intended. Flashingpaw reageerde absoluut niet op de kat die hem vroeg wat hij in shadowclan gebied deed - ah, hij was in shadowclan blijkbaar. Hij had hun betekenisloze grens overtreden en nu was deze kattin, die hij amper zag staan op de kille sneeuw, boos. Wel, het kon hem geen bal schelen. Dat ze hem aanviel als ze wou; hij marcheerde recht vooruit, alsof hij haar zelfs nog niet gehoord had.

"Panic not when life ebbs."

Een verwarde blik verscheen in haar ogen toen de kater haar compleet negeerde en door liep, dieper het Shadowclan gebied in. Kindpaw zette een klein drafje in om de Windclanner in te kunnen halen. Waarschijnlijk was het nog een apprentice, hij leek in ieder geval niet veel ouder dan haar te zijn. Het leek er ook niet op dat hij een boodschap kwam brengen. Dat had hij haar dan kunnen vertellen maar de haast leek hij er ook niet voor te hebben. De witte kattin stopte zodat ze een vossenlengte of twee voor hem, in zijn pad kwam te staan. "Ga terug naar je eigen gebied. Je hebt hier niets te zoeken," sprak ze met een zo serieus mogelijke stem. Maar nog altijd met die eigen lichte monotoon die altijd in haar stem te vinden was. Het was niet de bedoeling dat hij zomaar op hun gebied kwam. Aan haar de taak om hem terug te sturen dus dat zou ze ook doen. Haar taken verwaarlozen zou nooit een optie zijn in haar ogen.

Flashingpaw werd verplicht om te stoppen toen de witte kattin recht voor zijn neus ging staan. Hij fronste en klemde zijn kaken op elkaar. Oh, Starclan, wat grappig ook. Stuur hem een zwak poesje, in plaats van een sterke warrior. Een warrior was nog een eervolle dood geweest; maar hoe moest zo'n zwakke kattin hem nu iets doen voelen? Hij wou de pijn die kwam met een echt gevecht, hij wou gestraft worden door klauwen, door tanden. Hij wou voelen wat zijn moeder in haar laatste momenten gevoeld moest hebben. Misschien hielp dat. De Windclanner staarde haar even aan, maar haalde toen plots uit met zijn voorpoot, zijn klauwen uitgestrekt. Het was niet dat hij echt doelde om haar pijn te doen - hij wou haar eerder boos maken, zien waar ze van gemaakt was. Als Starclan hem enkel haar stuurde, hoe hilarisch ze het vast ook vonden, moest hij het er maar mee doen.

"Flee - or stand firm."
"Doesn't matter!"

De kater kwam voor haar tot stilstand, dat plan had in ieder geval succes. Zo zou hij niet nog verder het Shadowclan gebied in lopen. Nu moest ze alleen nog een manier zien te vinden om hem daadwerkelijk van het gebied af te krijgen. De Windclanner bleef voor haar stilstaan en staarde haar een tijdje aan. Zonder aarzeling staarde ze terug. Moest hij het allemaal nog verwerken of was dit een poging tot intimidatie? In dat geval had hij pech en zij geluk met haar gebrek aan angst. De plotselinge klap tegen haar kop had ze alleen niet zien aankomen. Haar reflexen lieten haar naar achter springen maar zijn klauwen hadden haar wang geraakt. Haar witte vacht kleurde langzaam rood waar zijn klauwen contact hadden gemaakt. De witte kattin zette haar vacht op. Hij had het prima duidelijk gemaakt dat hij niet vredig zou vertrekken. Het was haar taak als Shadowclanner om hem vervolgens van het gebied af te zetten. Dat had Northernfaith haar heel duidelijk gemaakt. "Laatste kans. Verlaat het Shadowclan gebied nu," blies ze hem toe. Ze wilde hem nog een laatste kans geven. Als hij die niet aan zou nemen zou ze zich niet inhouden bij het verjagen van de kater.

Hij sloeg raak, maar dat bracht hem geen vreugde. De manier waarop haar daarvoor smetteloze vacht langzaamaan rood kleurde wakkerde de woede in zijn slanke lijf alleen maar aan. Alles wat onschuldig was werd verpest, alles wat goed was ging verloren. Het maakte hem boos, woedend. Waarom greep Starclan niet in? Waarom deden ze niets? Flashingpaw voelde zich verloren, alsof hij alle houvast in zijn leven kwijt was, alsof niets er nog toe deed. Opnieuw maande de shadowclan kattin hem aan om het gebied te verlaten. Opnieuw vloog de Windclan apprentice haar aan, zijn klauwen uitgestrekt maar geen passie in zijn bewegingen. Hij was boos, boos op alles, maar niet op haar in het bijzonder. De kleine kattin bewees zich een betere tegenstander dan hij verwacht had, al deed hij ook niet per se veel moeite. Alles ging zeer snel; Flashingpaw liet zich bijna gewillig op de grond drukken, haar kaken millimeters van zijn keel, en ze kwamen dichterbij, steeds dichter. Hij voelde haar adem op zijn nek, al zijn haren stonden recht omhoog, elke emotie en elk gevoel leek tien keer zo intens. Als om haar aan te sporen het te doen draaide hij hen plots om, zodat hij boven kwam te liggen en haar kleinere vorm op de grond duwde, zijn keel bewust vrij latend. In zijn hoofd schreeuwde hij, moedigde hij haar aan, riep hij haar toe om het gewoon te doen. Hij verlangde de pijn van het sterven, verlangde te weten hoe het voelde, hoe zowel zijn moeder als zijn vader hun laatste momenten hadden moeten doormaken. De Shadowclanner beet uiteindelijk toch, na wat in zijn ogen een eeuwigheid leek al had het net zo goed een luttele seconde kunnen zijn. Even voelde hij pijn, zo'n intense pijn, intenser dan alles wat hij in zijn leven al gevoeld had. Een grauw verliet zijn kaken, bloed droop uit zijn nek en uit zijn mond en uit verschillende wonden die hij tijdens hun worsteling had opgelopen. Flashingpaw haalde rochelend adem - en toen leek de pijn te verdwijnen. Hij voelde helemaal niets meer, niets, hij sloot zijn ogen en zag toen ook niets meer; vervolgens verdwenen alle geuren, de smaak van bloed in zijn mond ging weg, zijn tong leek opgezwollen alsof hij er heel hard op gebeten had. Hij had niet door hoe zijn lichaam in een rare kronkel op de grond lag, hoe zijn borstkas bijna vechtend op en neer ging om te blijven ademhalen en toen ineens stopte. Het laatste dat hij van de wereld der levenden nog meekreeg was het geluid van bloed ruisend in zijn oren en de laatste klopping van zijn hart voor geen enkele zintuigelijk waarneming hem meer kon bereiken. Hij was een lichaamloze ziel en werd zonder zijn inbreng meegetrokken, naar een andere plek, een plek vol lichaamloze zielen. Naar Starclan.

(zeg het als er iets niet juist is!)  

"Such befalls all who bear our mark."

Eigenlijk had ze het van te voren kunnen weten. De blik in de ogen van de kater en zijn acties tot nu toe spelde het allemaal uit. Hij zou niet vrijwillig weg gaan. Ze zou hem van het gebied af moeten zetten, hardhandig. De volgende klap maakte het haar enkel duidelijker. Een gevecht brak los. Klauwen en tanden flitste in het beetje licht dat tussen de bomen door viel. Naar mate het gevecht vorderde, werd het extremer. Steeds meer was het te doen om de ander echt goed pijn te doen dan de ander weg te jagen. De twee lichte vachten werden steeds roder van het bloed. Uiteindelijk kreeg Kindpaw het voor elkaar om de wat jongere kater tegen de grond te duwen. Haar kaken hingen amper boven zijn nek. Ze wilde een dreigement, een laatste waarschuwing fluisteren, in de hoop dat hij nog weg zou gaan en ze hier beide met enkel wonden vanaf zouden komen. Wat ze niet had verwacht was dat hij plotseling zou rollen waardoor zij onderop kwam te liggen. Ze was uitgeput, niet sterk genoeg meer om terug te rollen, niet sterk genoeg meer om de winst te nemen. Dit was alles of niets. De blik in zijn ogen vertelde haar genoeg, een van de twee zou dit niet overleven. De lessen van haar mentoren spookte door haar kop. Na een seconde aan aarzeling besloot ze haar bovenlijf toch omhoog te werken. Haar bek richting zijn open nek. Een bloedsmaak drong haar mond binnen terwijl ze langzaam het leven uit de kater voelde weg trekken. Kleine tranen verschenen in haar ooghoeken. Ze mocht over het algemeen behoorlijk emotieloos zijn maar dat nam niet weg dat dit een behoorlijk traumatische ervaring voor haar was. Ze had een keuze moeten maken die het leven van de ander had gekost. Windclan zou haar dit niet met dank afnemen en hoe Shadowclan zou oordelen was nog maar de vraag. Langzaam rolde ze zich op haar buik en duwde ze haar snuit tegen de kater. Hij was weg. Ze moest dit doorgeven aan de clan, vertellen wat er was gebeurd. Met veel moeite tilde ze zichzelf op haar poten. Een stap richting het kamp, twee, drie... Veel verder kwam ze niet. Met een plof viel viel haar lichaam op de grond nadat haar poten het hadden begeven. Ze was behoorlijk wat bloed verloren, het was zichtbaar op haar witte vacht. Smeren van zijn bloed en wonden waar haar eigen bloed haar lichaam langs verliet. Ze was uitgeput, ze kon niet verder. Langzaam zakte haar ogen dicht en verloor de met bloed besmeerde kattin haar bewustzijn.

[Open voor een Shadowclanner/Patrouille die ze vind. Flashingpaw is dood, Kindpaw leeft nog maar is gewond en heeft haar bewustzijn verloren (flauwgevallen ivm bloedverlies en trauma). Dit speelt zich een stukje van de grens, op Shadowclan gebied plaats]

Hij was in de buurt van de grenzen toen de geur van bloed zijn neus binnendrong. Als het een klein beetje bloed was geweest, dan was de geur niet zo sterk geweest en het was duidelijk ook nog vers. Hij versnelde zijn pas, terwijl hij het spoor volgde tot hij uitkwam bij de bron. Twee katten lagen op de grond en zo snel kon hij niet zien of ze nog leefden of niet. Hij stapte dan ook dichterbij, hij had bloed vaker gezien, dus het deed hem niet eens meer pauzeren. De geur van Windclan drong nu ook naar binnen samen met Shadowclan en hij merkte dan ook op dat een van de twee apprentices geen Shadowclanner was. Hij controleerde als eerste de windclanner, maar het was hem al snel duidelijk dat die dood was. Vervolgens ging hij naar Kindpaw toe en merkte dat ze in ieder geval nog ademde. Voor nu zou de prioriteit dan ook naar het behandelen van Kindpaw moeten gaan en daarna zouden ze wat moeten met de Windclan apprentice, maar zonder te weten wat er was gebeurd zou dat nog lastig worden. In ieder geval moest een medicine cat erbij gehaald worden, dat was wel duidelijk.

Southernpaw was dichtbij de grens geweest, samen met zijn vader, toen ze plots de geur van bloed roken. De jonge kater was gealarmeerd, al bleef de deputy kalmer - samen maakten ze hun weg naar de oorzaak van de sterke bloedgeur. Southernpaw legde zijn oortjes in zijn nek en keek met grote ogen naar het schouwspel voor hem. Hij stond als aan de grond genageld. Kindpaw en een Windclanner die hij niet kende lagen op de grond, hun vacht rood gekleurd met bloed. Acorndust controleerde de twee lichamen; de windclanner liet hij al snel achter, maar daarna richtte hij zich tot de apprentice van hun clan. "Is ze.. Is ze oké?", vroeg Southernpaw, zijn stem beverig. Het was duidelijk dat dit zicht de jonge kater wel pakte; het was niet elke dag dat hij dood zo recht in de ogen keek. In feite was dit waarschijnlijk de eerste keer dat hij echt een levenloos lichaam zag.. Het was bijna surreëel. De Windclanner en Kindpaw zouden vast elk moment weer opstaan en rondlopen, right? Maar zo naïef was hij, jammer genoeg misschien, niet meer. De jonge kater keek heel even zijn vader aan. "Ik ga een medicine cat halen!", mauwde hij, zijn stem net een tikje hoger dan normaal, waarna hij zich omdraaide en weer naar het camp liep. Hij stoof de Medicine cats den in en trof daar enkel Acefray's apprentice aan. "Bloodpaw, we hebben je nodig bij de grens, Kindpaw is gewond!", mauwde hij trillerig, en zonder zelfs te kijken of de rood met zwarte kater hem volgde draaide hij zich om en liep hij terug naar de plek aan de grens. Toen Southernpaw weer tot stilstand kwam was zijn halflange vacht in de war van de wind en haalde hij hijgerig adem.

De medicine cat apprentice was rustig bezig met het opruimen van alle troepjes dat door de med cat den heen geslingerd lagen. Acefray was hier zonet bezig geweest en Bloodpaw had aangeboden om alles op te ruimen zodat de grijze tom even zijn eigen ding kon doen. Nu was hij dus bezig met het poetsen van de den en eerlijk gezegd had hij er geen hekel aan om op te ruimen. Het gaf hem een kalmerende sfeer als alles netjes was en bij het opruimen kon hij vaak zijn kop even concentreren op helemaal.. niks. Gewoon even rustig, geen nieuwe informaties en leerstoffen, geen patiënten. Even chill allemaal. De tom ging rustig door met zijn taak toen roffelende poten klonken. Zijn oren spitste omhoog en verbaasd keek de jonge tom toe hoe de broer van Beechpaw de den instroomde. Zijn hartslag schoot meteen omhoog, oh nee, er was vast en zekers iets aan de poot. "Bloodpaw, we hebben je nodig bij de grens, Kindpaw is gewond!" De maine coon knikte en wou net vragen als Southernpaw wist wat ze mankeerde maar voor hij het eerste woord over zijn lippen kon krijgen stoof de tabby er weer vandoor. Bloodpaw draaide zich om en pakte uit de voorraad wat spinrag en paardenstaart. Op de reactie van Southernpaw verwachtte hij eerder dat de witte apprentice lelijke wonden zal hebben en geen verstuikte poot. De tom probeerde van alles mee te nemen maar omdat Ace er nu niet was kon hij niet alles mee slepen. Urrghh. Denk Bloodpaw denk.. Wat was belangrijk? Spinrag voor wonden te verbinden, paardenstaart tegen bloed en infecties.. Papaverzaden voor pijn en kalmering. Miste hij nog wat? Nee toch? "Oh starclan sta me bij.." Sprak hij luid op toen hij alle spullen mee had die hij dragen kon en het kamp uit sprintte. Southerpaw had natuurlijk niet gewacht- de slimmerik, dus moest de medicine cat apprentice vertrouwen op de geurspoor die hem hopelijk naar de plek bracht waar Kindpaw lag.

Zo snel als maine coon kon rende hij naar de katten toe toen hij Southernpaw, Acorndust en twee lichamen op de grond in de verte zag liggen. Eentje daarvan herkende hij niet maar de witte slappe vacht was zeker Kindpaw. Bloodpaw rende naar de gewonde clangenoot toe en zakte door zijn poten heen zodat hij goed bij de she-cat kon komen. Zijn ogen scande over de bewusteloze apprentice heen die besmeerd was met bloed. Bloed van de tegenstander maar ook van haar. "Acorndust wil je alsjeblieft helpen met haar vacht schoon te krijgen? En Southern? Probeer mos te vinden, haal het door het water en kom zo snel mogelijk terug!" Klonk zijn stem gehaast maar ook trillerig. Hij wou dat Acefray bij hem was.. Hij kon zijn steun en kennis wel gebruiken nu.. Bloodpaw begon met het schoonlikken van de met bloed besmeurde she-cat en kwam daardoor al de eerste plek van haar eerste wond tegen. "Hier Acorn! Maak het zo snel en schoon als je kunt!" Bloodpaw propte zelf snel de paardenstaart tussen zijn kaken en begon te kauwen alsof zijn leven er van afhing. Als ze niet snel waren dan kon het nog wel eens het einde beteken voor Kindpaw en de medicine cat apprentice wou niet nu al een dood op zijn naam hebben.

Ze moesten hulp halen voor Kindpaw, want hij had geen idee wat er met de apprentice was. Gelukkig leek Southernpaw te weten wat te doen zonder dat hij wat zei en zijn zoon rende dan ook weg om een medicine cat te gaan halen. Ondertussen terwijl hij aan het wachten was controleerde hij Kindpaw op ernstige verwondingen, want misschien was er wel een die hij het beste zo snel mogelijk kon stoppen en daarvoor wist hij op zijn minst nog wel wat te doen. Gelukkig leek dat niet het geval voor hij zover kon zien en Bloodpaw was er dan ook al snel bij. Er werd hem gevraagd om te helpen haar vacht schoon te likken en dat deed hij dan ook door naast de apprentice te gaan liggen en haar vacht schoon te likken. Zodra er een wond gevonden was gaf hij eerst prioriteit om die schoon te krijgen alvorens hij weer verder ging. Hij pauzeerde kort om zijn blik naar Bloodpaw te laten gaan. "Je doet het goed, je weet wat je moet doen." De medicine cat apprentice moest tenslotte niet in paniek raken. Zodra hij dit had gezegd ging hij verder om de vacht zo schoon mogelijk te krijgen. Ze moesten natuurlijk nog bedenken wat er met het lichaam van de windclan apprentice zou moeten gebeuren, maar daar konden ze nu toch niks meer voor doen. Hij focuste zijn aandacht dan ook op de apprentice en volgde de instructies van Bloodpaw op.

Bloodpaw schoot gelukkig snel in medicine cat modus, iets waar Southernpaw nu misschien nog niet genoeg respect voor had. Ergens was hij wel blij dat de kater, die immers even oud was als hem, meteen de leiding leek te nemen; zelf had hij immers geen flauw idee wat te doen. Zijn vader begon Kindpaw schoon te likken in opdracht van de grote tom en zelf ging Southernpaw snel op zoek naar mos. Hij vond een plekje niet zo ver van de creek met vers, sappig mos, greep er zo veel mogelijk van vast en dipte die toen in het water van de creek. Zijn snuit drupte nog van het water toen hij er weer mee kwam aanzetten. Niet goed wetend wat hij er nu mee moest doen, bleef hij er maar mee staan. Southernpaw was wel blij dat hij kon helpen, dat hij niet volledig nutteloos hier stond te staan. Hij moest immers ook kunnen bewijzen aan zijn vader dat hij sterk was, dat hij niet van het eerste stressmoment zou breken.

Zijn hart ging zo te keer dat de medicine cat apprentice voor kort bang was dat elk moment zijn hart uit elkaar zou klappen of door de druk plots zo stoppen met kloppen. De stress was hoog en het zweet kon je als een waterval over hem heen zien druppelen als zijn dikke maine coon vacht het nu niet zou verbergen. Gelukkig leek iedereen te luisteren toen hij rond commandeerde want hij kon echt wel een pootje hulp gebruiken, vooral nu zijn mentor er niet was. Bloodpaw hoopte werkelijk dat Acefray de geur van bloed zou opvangen en snel hierheen zou rennen maar hij betwijfelde het. Waarschijnlijk moest hij het toch in zijn eentje dit doen met de kennis die hij nu bezat.. Acorn likte de witte vacht -dat zowat donkerrood leek door het bloed- schoon. Dankbaar dat hij was met de deputy bij hem. Als er een kat was naast zijn eigen mentor die hij met alles zou moeten vertrouwen dan zou het Acorn wel zijn. De deputy had hem vaker geholpen met problemen, zijn respect was dan ook groot voor de bruine tabby. Plus hij moest ook wel in een goed daglicht staan bij de oudere tom, tenslotte ging hij vaak met zijn dochter om. Zijn zoon, de broer van Beechpaw, luisterde ook toen hij vroeg als hij mos kon zoeken. De apprentice ging er snel vandoor waardoor zijn stress ietsjes zakte maar niet helemaal. Hah, was het maar zo.. De tom ging veder met het zoeken en het schoonmaken van Kindpaw die nog altijd bewusteloos op de grond lag en vond al snel de eerste diepe wond op haar flank. Bloodpaw vroeg als Acorn het schoon kon maken en propte zelf de paardenstaart tussen zijn tanden om het door te kauwen tot een pulp. De bruine tabby keek hem even aan. "Je doet het goed, je weet wat je moet doen." Dankbaar knikte Bloodpaw op de woorden van de deputy. Het bleef eng, heel eng maar zijn motiverende woorden hielpen om de tom wat te kalmeren. De medicine cat app smeerde de pulp op de wond en plakte de spinrag er overheen. Als Acefray zijn lessen klopte dan zou nu het bloeden moeten stoppen en eventuele infecties tegen gaan. Ondertussen was Southernpaw teruggekomen met het mos. "Super South. Probeer de mos in tweeën te delen, geef de ene helft aan je pa en gebruik samen het mos om het bloed van Kindpaw schoon te maken. Dat gaat sneller dan likken- maar wees wel voorzichtig." Mauwde de tom haastig voor hij zichzelf weer concentreerde op de volgende wond die hij gevonden had. Deze was op haar poot waar ook veel bloed uitstroomde. Oh starclan.. Hopelijk had hij genoeg kruiden's meegenomen. De tom likte de wond zo snel mogelijk schoon, kauwde weer een stuk paardenstaart, spuugde de pulp er op en verbond het met zijn spinrag waar hijzelf al weer mee onder zat. Een lange vacht hebben was niet altijd fijn, helemaal niet als je met kleverige spul moest werken. "Hebben jullie nog een diepe snee gevonden? Kleinere wonden kunnen wachten, voor nu zijn de diepe het belangrijkst." Vroeg hij met scannende ogen over de gewonde lichaam terwijl hij het laatste stuk van de spinrag verbond om Kind's poot.

List wounds and injuries:

Door middel van likken werd de vacht langzaam schoner en begonnen de wonden die er waren zichtbaar te worden. Bloodpaw was ondertussen druk bezig voor de wonden te zorgen en Southernpaw was wat mos gaan weken en kwam niet veel later terug. Bij de woorden van Bloodpaw wachtte hij tot hij een deel van het mos kreeg alvorens de vacht van Kindpaw daarmee schoon te maken. Het duurde niet al te lang op deze manier voor de apprentice zo goed als schoon was. Ondertussen had hij in de gaten gehouden of er nog ernstige wonden verder waren, maar zo snel kon hij alleen een wond bij de wang van de apprentice zien. "Er zit er nog een bij haar wang." Sprak hij dan ook bij de vraag van Bloodpaw. Als er verder geen ernstige wonden waren zouden ze Kindpaw het beste zo snel mogelijk naar het kamp moeten krijgen. Hij zou zelf later wel het lichaam van de windclan apprentice naar windclan brengen, ook al had hij nog geen idee wat er gebeurd was.