Blue Bittersweet [Oceanstar]

"Blue bittersweet
Like crowds that turned you
Clouds floating over me."
- Blue bittersweet by Ilse DeLange

L A U R E L K I T

notes x - tag Oceanstar - words 265 -

merci

◄

Hoe Laurelkit het Camp uit gekomen was, wist ze eigenlijk zelf ook niet. Het was als waas gegaan, een waas van woede. Daar had Laurelkit wel vaker last van, een enorme drang om tegenstrijdig te zijn en andere het leven zuur te maken. En dit keer had het haar zover van het Camp gebracht, dat ze eigenlijk niet wist waar ze was. Pas toen de steen opdoemde, besefte ze dat dit de plek moest zijn waar apprentices stoer over vertelden, Young Warriors heen gingen om even te kunnen ontspannen en waar Warriors de uitkeek hielden over de grote velden onder de rots. De kitten vroeg zich trots af of zij misschien de enige kitten zou zijn geweest die ooit deze plek aangeraakt had. Ze keek naar haar pootjes en grijnsde, wat haar jonge gezichtje een rare uitdrukking gaf.
Hoewel dit kleine gestreepte katje het niet goed besefte, zat ze toch aardig in de problemen. Zo ver van huis, kon ze gemakkelijk gewond raken en nooit meer terug gevonden worden. Of stel dat ze verdwaalde. En dan was er nog niet eens gesproken over de boze Oceanstar en Stallionheart en wie dan ook wel weer die haar hier zeker niet ongezien mee weg zouden laten komen. En, totslot, alsof dát nog niet erg genoeg was, waren de doorns die ze éxpres in de nesten van de apprentices had gedouwd nog niet eens meegeteld. Maar zoals al eerder gezegd, was haar woede vaak verblindend en dat ze momenteel de hele clan, nee, de hele wereld haatte hielp niet mee. Nee, ze zat diep in de problemen.

H

et was weer zover. Een kitten was verdwenen en deze keer was het er een die ze zelf niet opgevoed had. Een van de weinige die niet onder haar (pleeg)ouderschap vielen. Laurelkit. De andere Queens hadden haar op de hoogte gesteld toen ze moeizaam haar den was uitgestapt; waarna ze lichtelijk geërgerd het kamp had verlaten. Haar passen waren kalm maar snel, zo snel als een kattin met spierpijn kon zijn. Ze had Routnose beloofd om rust te houden, maar had geen andere keuze dan deze belofte te breken als een kitten mogelijk in gevaar was. Zelfs als die kitten alles op de kop zette, wellicht dat ze haar Nurseryarrest zou geven, of standaard een toezichthouder die haar dwong zich te gedragen. Natuurlijk had ze gehoord van de Apprentices wat de kitten had uitgevreten en het punt was bereikt waarop ze haar aan moest pakken. Met stugge passen sloop ze de Outlook Rock op, uit het zicht van de kitten waarna ze haar zonder een woord te zeggen ruw in haar nekvel op pakte en een zacht gesis haar mond verlies. Ze was niet van plan een tweede leven op te offeren omdat kittens nukkig waren. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze de kitten stevig vast hield. Tussen haar tanden door sprak ze de kitten aan. "Als je geen Aprentice wilt worden had je het gewoon kunnen zeggen. Je brengt jezelf en je Clan in gevaar. Wil je dat we je dood terug vinden Laurelkit?" Het klonk streng en voor haar doen kil waarna ze sissend van pijn en irritatie de heuvel af stapte. Ze hield van kittens; en juist daarom was ze hard.

window blues

Hij was met de grijze kattin meegegaan het moment dat hij te horen had gekregen over de afwezigheid van een kitten. De bruine kater liet een on-geamuseerd geluid horen voor hij besloot om Oceanstar te volgen, waar Laurelkit was. Hijzelf was al lichtelijk geïrriteerd door het feit dat kittens zo met de wereld konden spelen alsof zijn leader genoeg levens had om ze te laten doen wat ze wouden. Ze verdienden een goede preek, eentje dat zelfs zijn ogen had geopend toen hijzelf nog jong was.
Gelukkig was de kitten nog heel toen ze beiden op de plek aankwamen, ergens bij de Outlook Rock. Oceanstar had gelijk de kitten opgepakt en miauwde als volgt, "Als je geen Apprentice wilt worden had je het gewoon kunnen zeggen. Je brengt jezelf en je Clan in gevaar. Wil je dat we je dood terug vinden Laurelkit?" Kwam er in een harde toon. De bruine kater keek de jonge poes aan met een frons voor hij zijn staart even zwiepte. "Wil je anders dat ik haar draag, Oceanstar?" Vroeg hij na een tijdje, hij was bewust van het ongeluk met Fawnkit. Dus hij hoopte maar dat hij haar hiermee kon helpen.

L A U R E L K I T

notes x - tag Oceanstar/Owlbate - words 219 -

merci

◄

De tanden leken vanuit het niets te komen en het was voor Laurelkit al te laat om tegen te stribbelen. De kitten siste zo boos als ze maar kon, maar tot haar teleurstelling klonk het meer als het gepiep van een muis als het geluid wat een volwassen kat zou maken. De woede stroomde terug in haar lijf, alsof het nooit weg was geweest. Dat Oceanstar ging dreigen met het verlangen van haar kitten-tijd of misschien zelfs afnemen van haar apprentice-tijd, maakte het er niet beter op. "Misschien wel. Misschien wil ik wel doodgevonden worden. Dan hoef ik jullie stomme gezichten tenminste niet meer te zien." Schreeuwde ze zo hard als ze maar kon. Als dit haar 'kitten-zijn' was, zouden er heel wat katten in de toekomst uitkijken voor de puber-versie van Laurel.
Owlbate's voorstel en zelfs zijn aanwezigheid leek niet eens bij jonge kitten binnen te komen. "LAAT ME LOS!" Gilde ze nu en ze maaide met haar poten om zich heen, tot ze een halm gras te pakken had. Door het water wat in de steel bevroren was, leek het sterker dan normaal, waardoor Laurel met alle macht zich aan de steel vastklemde en niet van plan leek los te laten. "LAAT. ME. LOS!" Herhaalde ze haar eerdere uitspraak, zonder dat haar woede verminderd leek te zijn.

H

aar vroegere Apprentice had haar naar de Outlook Rock gevolgt nadat ze hem op de hoogte had gesteld van de korte verdwijning van Laurelkit. Een kitten waar ze het geduld niet voor had; immers had ze geen reden om dit gedrag te vertonen. Gedrag dat de Clan in gevaar kom brengen, zoveel gevaar dat het levens kon kosten. Oceanstar had geen negen levens om aan alle kittens te geven omdat ze toevallig niet wilden luisteren. Respect voor de Leader heette dat, en voor de andere volwassen katten. Owlbate keek de kiyten met een frons aan waardoor hij er behoorlijk streng en serieus uit zag; zeker voor zijn leeftijd. "Wil je anders dat ik haar draag, Oceanstar?" Vroeg de bruin gestreepte kater, een van de weinige die van het verloren leven af wist. Fawnkit had haar avontuur begonnen met een goede reden, immers veroorzaakte ze verder weinig problemen en had ze wellicht iets gezien dat haar aandacht getrokken had. Laurelkit was bewust van haar keuzes en maakte het leven voor de rest van de Clan behoorlijk zwaar. De kitten had een goede preek nodig; een die ze niet zou vergeten. Voordat ze kon antwoorden begon de kitten te stribbelen waardoor ze haar tanden enkel steviger in het nekvel klemde, zonder haar echt pijn te doen. "Misschien wel. Misschien wil ik wel doodgevonden worden. Dan hoef ik jullie stomme gezichten tenminste niet meer te zien." Gilde de kitten waardoor Oceanstar met haar staart zwaaide en de kitten verder negeerde. Verwend nest; immers wist ze niet hoeveel andere katten voor haar opgegeven hadden. "LAAT ME LOS!" Schreeuwde de kitten waardoor ze gromde. Domme kit, als ze haar nu losliet zou ze haar bezeren; daarbij was respect ook een ding. Niemand schreeuwde op deze manier naar een kat die mogelijk het leven had gered en de leiding had in een Clan. "Blijkbaar is ze niet bewust van de gevaren. Owlbate kan je haar vertellen over Bloodclan en vossen?" Mauwde ze kalm, het interesseerde haar natuurlijk wel dat de kitten veilig bleef. Als dit door een verhaal kon; zelfs als het mogelijk nachtmerries veroorzaakte dan deed ze dit. Laurelkit moest indimmen. "LAAT. ME. LOS!" Herhaalde de kitten terwijl ze zich aan een bevroren grasspriet vastklemde. Zonder moeite trok ze de kitten met zich mee. Haar ogen brandde met woede, ze was niet snel boos op een kitten maar deze had blijkbaar een ijzeren hand nodig om haar duidelijk te maken dat ze zich moest gedragen. Natuutlijk zou ze haar niet pijn doen, maar op dit moment kon ze ook niet heel rustig en vriendelijk de kitten smeken om goed gedrag. Eisen, ze zou het eisen. "Ga zo door Laurelkit en je kan vandaag nog een Eldernaam krijgen. Je hebt geluk dat wij je gevonden hebben. Heb je een flauw benul van je gedrag. Een kit van jouw leeftijd weet de regels en toch breek je ze. Zelfs als dit gevaren betekend voor iedereen. Als je ooit een lid van Windclan wilt worden die gerespecteerd word, zal je eerst respect moeten tonen aan alle andere leden. Leden die weten waar een Clan voor staat. Een excuus voor je gedrag kan er wel van af. Ik snap niet wat er mis is met je kit. Echter weet ik een ding wel, je komt het kamp de komende Moons niet uit. Totdat je leert wat voor een gevolgen je gedrag heeft op de rest. Ik wil niet nog een kit halfdood treffen. Begrepen?" Haar stem klonk kalm terwijl ze dit half sissend uitbracht tussen haar tanden door. Toch was ze nog verstaanbaar.

window blues

Hij keek de kitten lichtelijk geërgerd aan toen ze een hele scene schopte om los te komen. Zie je, waarom nam je dan ook kittens? Hij hoopte maar dat hij nooit hoefde zorgen voor zulke dingen. Ze waren te klein en hij was te onhandig. Dat zou sowieso niet goed komen. "Blijkbaar is ze niet bewust van de gevaren. Owlbate kan je haar vertellen over Bloodclan en vossen?" Miauwde Oceanstar. Waardoor hij zijn oren spitste naar de leader. Een verhaal over Bloodclan en vossen? Hij probeerde op een goed verhaal te komen, omdat hij dit natuurlijk niet dagelijks deed. En kittens zoals Laurelkit waren behoorlijk koppig, dat wist hij wel van zichzelf. LAAT. ME. LOS!" Bleef de kitten doorschreeuwen, maar Oceanstar leek nog steeds droogjes door te lopen met de kleine kitten tussen haar kaken. "Ga zo door Laurelkit en je kan vandaag nog een Eldernaam krijgen. Je hebt geluk dat wij je gevonden hebben. Heb je een flauw benul van je gedrag. Een kit van jouw leeftijd weet de regels en toch breek je ze. Zelfs als dit gevaren betekend voor iedereen. Als je ooit een lid van Windclan wilt worden die gerespecteerd word, zal je eerst respect moeten tonen aan alle andere leden. Leden die weten waar een Clan voor staat. Een excuus voor je gedrag kan er wel van af. Ik snap niet wat er mis is met je kit. Echter weet ik een ding wel, je komt het kamp de komende Moons niet uit. Totdat je leert wat voor een gevolgen je gedrag heeft op de rest. Ik wil niet nog een kit halfdood treffen. Begrepen?" Klonk de strenge stem. Waardoor Owlbate toch even verrast moest kijken. Hij had het nooit meegemaakt dat Oceanstar echt boos zo klinken, maar hier was hij dan. En hij leefde ook nog om het verhaal te vertellen. "Je moet begrijpen dat we dit doen voor jouw veiligheid, Laurelkit." Probeerde hij maar in zijn meest zachtste stem terwijl hij de kleine kitten aankeek. Hij deed het toch goed? Ugh, hij had nul verstand met deze ukkies. "Je hebt toch wel van Bloodclan gehoord? Deze katten hebben geen verstand van genade en doden kittens zoals jij, ookal zie je er sterk en stoer uit. Ze zijn meestal in groepen en doen alles voor hun naam. En dan hebben we ook vossen en dassen. Die kunnen jou ook pijn doen. En jij bent heel belangrijk voor de Clan. Want er komt ooit een moment dat je warrior gaat worden, en misschien ook zelfs leader. En waarom zou jij in de weg staan van jouw eigen lot?" Hij schonk de jonge poes een vriendelijke, brede glimlach. Hij had nooit gedacht dat praten met kittens eigenlijk best wel makkelijk was. Althans, dat hoopte hij. "Ik beloof je dat ik je naar buiten neem zodra je zes manen bent. Dan laat ik je alles van het territorium zien, oké? Maar nu moet je in het kamp blijven, en zorgen dat Oceanstar je straf verminderd." Hij hoopte maar dat ze intelligent genoeg was om dit te begrijpen. Anders kon hij niets doen behalve toekijken hoe zijn mentor de kitten strafte. Hij vond dat wel logisch. Maar er was iets aan deze kitten. Potentie. Hij was precies zoals zij toen hij klein was, en misschien dat hij toch wat ermee kon doen. Hij zou hier is over hebben met Oceanstar.

L A U R E L K I T

notes x - tag Oceanstar/ Owlbate - words 269 -

merci

◄

Laurelkit was niet van plan zich zomaar gewonnen te geven. Ze was het helemaal zat om altijd maar respect te moeten hebben voor oudere katten. Wat hadden hun nou perse meer? Ja, zij waren ouder, maar daar was dan ook alles mee gezegd. In plaats van haar stem verbruiken aan verwensingen, begon de kleine kitten opeens tegen Oceanstar aan te trappelen, in de hoop zichzelf los te krijgen. Gelukkig dacht ze er van te voren nog even aan om haar nagels in te trekken.
De preek van Oceanstar kwam maar half binnen. En niet perse op de goede manier. Zo snoof Laurel verontwaardigd toen ze begon over 'dat ze een gevaar was voor iedereen'. Alle muizenkeutels nog aan toe, ja. Natúúrlijk was één kleine kitten een gevaar voor de héle clan, dacht ze sarcastisch. Toch was ze wijs genoeg om het niet hard op te zeggen. Toen daarna ook nog eens Ówlbate begon te praten, liet Laurelkit haar lijf wanhopig slap hangen. Serieus? Snapte ze dan nog niet dat ze niet perse buiten wilde zijn, maar gewoon niet ín de clan? De kleine poes had het onderhand compleet gehad met andere kittens of Queens en de arrogante Apprentices en Warriors hoefde ze überhaupt niet te zien. Hopeloos om een uitweg te bedenken, gooide ze haar laatste troef op. "Laat me los. Dan kan ik zelf lopen." Siste ze nu. "Starclan heeft ook mij benen gegeven, dus laat me er dan op lopen." Zei Laurelkit gevat, terwijl ze brutaal voor zich uit keek. Dat de kitten stiekem met belangstelling naar Owlbate had geluisterd, was hopelijk niet al te duidelijk geweest.

A

ls ze iemand vertrouwde dan was het haar vroegere Apprentice wel. De band die ze had opgebouwd met Owlbate en Undersea was over het algemeen sterk. Immers was de laatste kater natuurlijk de zoon geweest van haar Deputy en de eerste had altijd potentie getoond. Hij was intelligent maar niet onmogelijk geweest om te trainen. Al had hij in het begin wel het gedrag van zijn vader Raptorecho getoond. Het was duidelijk geweest dat haar twee Apprentices een sterke band onderling hadden gehad, waardoor ze hen niet had willen scheiden. Immers wist ze dat een goede vriendschap zoveel kon betekenen in het latere, zware leven van een Warrior. Voor haar leeftijd was ze door vele obstakels heen gekomen, waardoor ze er alle vertrouwen in had dat ze Laurelkit veilig kon houden, zonder dat ze hopelijk een hoge prijs hoefde te betalen. De gevlekte kitten was echter net een leeuwin die weigerde getemd te worden, al was de Leader natuurlijk sterker. Een kitten van deze leeftijd was gelukkig nog makkelijk vast te houden, op te pakken en mee te nemen. Ze zou zich niet zomaar uit de greep van Oceanstar los kunnen maken, zeker niet met haar ervaring van kittens. Uiteindelijk was haar geduld met de jonge kitten echter op, iets dat meestal niet voorkwam met de jongsten van haar Clan tenzij ze het wel erg bond maakten. Zonder zich wat aan te trekken van het gespartel van de kitten, die zich vast probeerde te klemmen aan het gras, liep ze rustig verder in de richting van het kamp. Zacht sissend maar op een verdere rustige manier legde ze de kitten uit dat ze zich beter kon gedragen naar de regels van de Clan. Immers was ze oud genoeg om de Warrior Code te begrijpen en de gevaren in het territorium in te kunnen zien. Het was een ding dat de kitten was ontsnapt maar een andere dat Laurelkit weigerde zich te verontschuldigen en in plaats daarvan herrie schopte. Respect was het kleine ding duidelijk niet aangeleerd en ze had geen tijd om een opvoedkundige in haar leven te worden. Al zou ze het zonder twijfel wel doen. Verrast keek Owlbate haar aan, immers had hij haar nog nooit boos meegemaakt. "Je moet begrijpen dat we dit doen voor jouw veiligheid, Laurelkit." Begon de jonge kater ietwat onhandig. Zijn stem klonk zacht en rustig, al was het duidelijk dat hij tot de kitten door probeerde te dringen. Iets dat Oceanstar wellicht nog niet was gelukt. "Je hebt toch wel van Bloodclan gehoord? Deze katten hebben geen verstand van genade en doden kittens zoals jij, ookal zie je er sterk en stoer uit. Ze zijn meestal in groepen en doen alles voor hun naam. En dan hebben we ook vossen en dassen. Die kunnen jou ook pijn doen. En jij bent heel belangrijk voor de Clan. Want er komt ooit een moment dat je warrior gaat worden, en misschien ook zelfs leader. En waarom zou jij in de weg staan van jouw eigen lot?" Vervolgde de kater waardoor Oceanstar met twinkelende ogen de kater aan keek. Serieus? Niemand wist nog met zekerheid wat het pad van de jongere kattin zou worden, immers had ze zelf ook nooit verwacht als Leader voor de Clan te staan. Een verantwoordelijkheid te dragen voor haar Clangenoten en hen zo goed mogelijk te beschermen. "Ik beloof je dat ik je naar buiten neem zodra je zes manen bent. Dan laat ik je alles van het territorium zien, oké? Maar nu moet je in het kamp blijven, en zorgen dat Oceanstar je straf verminderd." Ze wiebelde met een oor en trok kort met haar snorharen toen ze de laatste zin van haar vroegere Apprentice hoorde. Het feit bleef dat de kitten gestraft zou worden, Fawnkit was al voldoende gestraft door het zien van haar dode lichaam, dat trauma zou ze haar hele leven met zich mee dragen. De kitten leek iets gekalmeerd te zijn maar nog steeds duidelijk tegendraads. "Laat me los. Dan kan ik zelf lopen."Siste de kitten terwijl de grijze Leader haar negeerde. Dit soort gedrag was alles behalve acceptabel. "Starclan heeft ook mij benen gegeven, dus laat me er dan op lopen." Nog steeds hield ze de kitten vast. "Nee, totdat je je manieren vind zal je worden gedragen als een pasgeboren kitten. Want blijkbaar toon je enkel het verstand van een onwetende, respectloze kleuter." Sprak ze kalm en zonder de warmte waarmee ze normaal sprak. Hierna keek ze Owlbate aan en hield ze de kitten naar hem uit. "Draag jij haar of ik, want ik heb nog voldoende verhalen die ik aan haar kan vertellen over deze wereld." Sprak ze kalm. Verhalen waarvan de meeste wellicht nachtmerries zouden krijgen en dagen wakker zouden liggen.

window blues

Onderwerp: Re: Blue Bittersweet [Oceanstar]