Time flies by

Het was koud geworden, wat betekende dat het klein beetje water dat zich in de little creek bevond bevroren was. Prooi was nu al schaarser, maar dit was normaal een plek waar je ze nog wel kon vinden, maar dat was niet het geval als het water bevroren was. Toch moest er prooi gevangen worden zodat de clan gevoed bleef, want zijn eigen kittens konden bijvoorbeeld nog niet gaan jagen, ook al zou dat niet lang meer gaan duren. Tijd ging snel, zijn kittens zouden al bijna apprentice worden en dan steeds meer gaan verkennen en leren. Het zou toch wel apart zijn om ze ooit naar hun eerste gevecht te moeten sturen of op hun eerste patrouille. Voor hij het wist zouden ze mogelijk zelf kittens krijgen, maar hij hoopte dat ze daar nog een tijdje mee zouden wachten.

[Wolfpaw]

Wolfpaw had dorst. Dus Wolfpaw ging naar de Little creek. Man, wat was het leven toch simpel soms. Of nuja, kennelijk niet, want toen ze door de bosjes aankwam bij het eerder ondiepe watertje, lag er nu opeens iets hards. Huh. Met een frons keek de pluizige apprentice naar haar eigen reflectie in het dichtgevroren beekje. Een vage herinnering aan de bergen kwam terug, waar ze toen ook harde druppels water had gezien toen het buiten kouder was geworden. Geërgerd gromde ze, waarna ze haar poten op het ijs zette en er goed kracht op zette, hopend dat het zou breken onder haar gewicht. Geluk had ze niet, het enige wat er gebeurde was dat haar voorpoten uitgleden en ze met haar kop op het ijs knalde. Een stukje schoof ze door, ietwat verward door de harde klap. Toen ze echter haar kop weer schudde om helder te worden, zag ze dat iets verderop nog een kat bij het bevroren meer stond: meneer Noot, hun deputy. Wow Wolf, goede manier om te laten zien dat je een warrior kon worden die serieus genomen moest worden. Way to go. Rot ijs.

Het leek er niet op dat er een deel was dat niet bevroren was en hij draaide zich om om verder te lopen toen hij precies op dat moment een klap hoorde en een kat op het ijs zag vallen. Dat deed vast pijn zo met je kop op het ijs vallen. Hij stapte dan ook dichter naar de kat toe en merkte op dat het Wolfpaw was, Tallstar's apprentice. Hij had geen idee hoe Tallstar was als mentor, maar hij hoopte voor Wolfpaw dat hij daar op zijn minst wel serieus was. "Gaat het?" Besloot hij te vragen. Hopende dat ze niet iets pijn had gedaan door op het ijs te vallen.

Wel, op z'n minst lachte de kater haar niet uit, zoals Tallstar zou hebben gedaan. Toch was alleen zijn aanwezigheid bij deze situatie al genoeg voor haar om hem te minachten. "Gaat het?" vroeg hij haar. Wolfpaw haar vurige ogen werden op hem gericht. "Ja, natuurlijk gaat het," snauwde ze hem verdedigend terug, waarna ze nogmaals een poging deed om overeind te krabbelen, maar het ijs was spekglad en opnieuw kwam ze weer op het ijs terecht met haar poten gespreid, waarna ze een stukje door gleed. Oke Wolf, play it cool. "Ik was gewoon... Aan het chillen hier," ze snoof en deed haar best om te doen alsof dit allemaal precies volgens plan was gegaan. Fake it until you make it, right?

Hij trok een wenkbrauw op bij de reactie van de apprentice. Hij wilde best geloven dat het goed ging, alleen dan hoefde ze nog niet zo te snauwen. Al helemaal niet als hij haar gewoon wilde hebben. "Je hoeft niet zo te snauwen." Zei hij dan ook terwijl hij toekeek hoe ze overeind probeerde te komen, maar het duidelijk niet lukte toen ze nogmaals onderuit ging op het ijs. "Ik wilde alleen maar helpen, maar als je het niet nodig hebt ben ik zo weer weg hier." Hij had geen zin om met apprentices te moeten dealen die hun ouderen toe snauwden. Hij bleef dan ook staan waar hij stond zonder haar overeind te helpen. Ze zou het zelf uit moeten zoeken of om hulp moeten vragen.

Tja. Wolf lag daar maar een beetje, op het ijs, te chillen. Letterlijk chillen, want het was super koud. Ze deed haar best echter om eruit te zien alsof dit allemaal haar plan was. Gewoon even... liggen. Op het ijs. Ja. "Je hoeft niet zo te snauwen." sprak de ander haar toe. Wolfpaw snoof en gunde hem een vlammende blik. "Ik snauw helemaal niet," snauwde ze hem toe,nog altijd onbeweeglijk op het ijs. "Ik wilde alleen maar helpen, maar als je het niet nodig hebt ben ik zo weer weg hier." ugh. Hoe durfde hij te denken dat ze hulp nodig had, ze had nooit hulp nodig. Wolfpaw was Wolfpaw, een sterke poes die écht niet de hulp van een of andere Notenman nodig had. "Ik heb helemaal geen hulp van je nodig, meneer de deputy," snoof ze brutaal, waarna ze zogenaamd ontspannen haar kop op het ijs legde. "Ik ben gewoon aan het... Af koelen. Ja, afkoelen, op het ijs, Acorndust, dat is best normaal"

Afkoelen op het ijs? Hij geloofde er niet veel van, maar als ze hier zo graag wilde blijven liggen, dan had ze blijkbaar ook niet zijn hulp nodig. "Ik kan niet inzien hoe dat comfortabel moet liggen." Zei hij dan ook. "Maar als je mijn hulp niet nodig hebt, dan ga ik verder met jagen." En met die woorden draaide hij zich om en begon van haar weg te lopen. Als Wolfpaw zo graag op het ijs bleef liggen was het niet zijn probleem. Ook al had hij dan mogelijk aan Tallstar uit te leggen, waarom hij zijn apprentice achter had gelaten, maar dat kon hij wel handelen.

Haar pogingen hadden nog altijd niet bar veel opgeleverd, dus had ze besloten haar lot te omarmen en dan maar op het ijs te blijven liggen alsof dit allemaal haar perfecte plannetje was. "Ik kan niet inzien hoe dat comfortabel moet liggen." sprak de kater. Wolfpaw keek geërgerd voor zich uit en snoof opnieuw. "Hmpf, your loss," bromde ze met haar kop en lichaam op het ijs. Hulp accepteren? Oh echt niet."Maar als je mijn hulp niet nodig hebt, dan ga ik verder met jagen." ze draaide kort haar kop naar hem om en haar irritatie bleek uit een trekkend oor. "Doe dat dan maar lekker," klonk er gefrustreerd. "Lekker... Domme deputy dingen doen, de kont van Tallstar kussen..." mopperde ze meer tegen het ijs dan wie dan ook, totaal niet echt besef hebbend dat haar woorden de nodige respect misten. Maar hey, haar mentor was er nooit al zo goed in geweest dat haar te leren.

Geïrriteerd zwiepte zijn staart heen en weer bij haar laatste opmerking. Hij wist niet wat hij moest verwachten van Tallstar's apprentice, maar duidelijk was het wel dat de poes geen resect leek te hebben. Hij draaide zich dan ook om een keek haar kort strak aan. Als ze zo deed hoefde hij in ieder geval niks te verantwoorden bij Tallstar, hij moest de kater eerder vragen waarom hij zijn apprentices geen respect bij bracht. "Blijkbaar heeft Tallstar je geen respect leren te hebben voor je meerdere." Sprak hij haar toe. "Ik had gehoopt dat hij op zijn minst zijn apprentices alles bij bracht, maar toch ontbreekt er wat." Het kon ook zijn dat Wolfpaw een apart geval was, maar ze moest zich realiseren dat haar acties ook terugsloegen op haar mentor.

Waarheid was dat het omgekeerde van haar woorden eerder waar was, Tallstar die de kont van Acorndust mocht kussen, wellicht. Immers leek hij de broek aan te hebben in hun relatie, maar goed. Wolfpaw was hier niet om de waarheid te zeggen, enkel om katten zoals Acorndust in de weg te zitten. "Blijkbaar heeft Tallstar je geen respect leren te hebben voor je meerdere." haar ogen laaiden op en ze gunde hem een brandende blik vanaf het ijs. "Ik had gehoopt dat hij op zijn minst zijn apprentices alles bij bracht, maar toch ontbreekt er wat." woedende grauwde ze hem toe"Wie zegt dat jij mijn meerdere bent! Dat is, dat zijn..." haar stem stierf weg omdat ze zich bedacht dat die namen beter onuitgesproken konden blijven. "Dat ben jij niet," spuugde ze hem nog kwaad toe, duidelijk op haar teentjes getrapt. Again, Acorndust had niets verkeerds gedaan en ergens, diep van binnen, had ze een zeker respect voor de kater. Alleen, Wolf haar manier van met zaken omgaan was gif spuwen, altijd gif spuwen. Als ze beledigd werd, zou ze 10x zo hard terug schreeuwen, want niemand zou ooit mogen zien dat ze zwak was en beledigd kon worden. Tenminste, zo verdraaid waren de dingen in haar kop. "Rot toch op,"

Hij vernauwde zijn ogen bij haar woorden. Had ze nou echt niks geleerd? En wat wilde ze zeggen? "Oh ja?" Zei hij fel. "Niet je meerdere? Wie dan wel?" Ze was nog gewoon een apprentice, dus ze had respect te hebben voor katten die ouder waren en vooral als ze haar clangenoten waren. "Je bent nog maar een apprentice en dan denk je zo te kunnen spreken tegen iemand die duidelijk ouder is?" Hij dwong zijn vacht om vlak te blijven liggen, maar zijn blik zei genoeg. Hij was eerlijk waar klaar om Wolfpaw gewoon mee te slepen naar het kamp en te vragen aan Tallstar wat hij de apprentice wel niet allemaal aan het leren was, maar hij had geen idee of het ook echt de schuld was van de leider. "Wat zal Tallstar zeggen als ik hem vraag waarom zijn apprentice geen respect lijkt te kunnen hebben?" Sprak hij nog voor hij stil hield en afwachtte wat de apprentice te zeggen zou hebben.

Inderdaad, Acorn, dat hoorde je goed. Niet mijn meerdere. Wolfpaw gunde hem een kwade blik vanaf het ijs, waar ze nog altijd ietwat verslagen op lag. Het maakte de situatie net wat minder indrukwekkend dan wanneer ze gewoon op haar poten had gestaan, verdomd ijs ook. Toch af ze de kater geen antwoord, daar bleven haar lippen over gesloten. "Je bent nog maar een apprentice en dan denk je zo te kunnen spreken tegen iemand die duidelijk ouder is?" Wolfpaw liet een diepe grauw horen en haar haren schoten vijandig overeind. De deputy had zijn klauwen gedrukt in een pijnlijke wond, namelijk het feit dat ze nog altijd apprentice was. Ze wilde haar naam, verdomme! Het was tijd dat die clan haar eens serieus ging nemen! ... Het zou dan misschien helpen om zich iets meer aan de regels te houden en iets van respect te tonen tegen waarlijk capabele katten zoals Acorndust, maar dat was nu eenmaa; niet hoe Wolf werkte. "Ja, dat weet ik, kan je me stoppen dan?" blafte ze brutaal terug. "Wat zal Tallstar zeggen als ik hem vraag waarom zijn apprentice geen respect lijkt te kunnen hebben?" haar amberen ogen brandden vol koud vuur toen ze hem opnieuw aankeek, waarna ze dan eindelijk haar kop van het ijs ophief en opgefokt door dit alles wist ze dan toch met een ruk zichzelf overeind te krijgen, al was ze nog niet bereid om van het ijs af te gaan. "Weet ik veel, vraag het hem! Waarschijnlijk dat je je neus uit zijn zaken moet houden, hielenlikker" grauwde ze, zich totaal niet bezighoudend met de mogelijke gevolgen van haar woorden.

Woorden leken blijkbaar niet te helpen bij Wolfpaw. Hij had dit het liefst nog vrij rustig willen oplossen, maar het was hem allang duidelijk dat dat niet meer ging lukken. Hij stapte dan ook dichter naar de rand van het ijs toe en hield zijn blik strak gericht op Wolfpaw. De apprentice had zichzelf ondertussen overeind weten te krijgen, maar dat zou mogelijk niet lang meer duren. "Blijkbaar wil je niet luisteren naar een paar simpele woorden." Sprak hij ijzig kalm. De kater hief zijn poot op en haalde uit naar de apprentice, niet met volle kracht, maar hard genoeg dat het te voelen zou zijn. Geen nagels natuurlijk, want dat zou hij nooit doen naar een clangenoot, hoe vervelend ze ook waren.

Zonder enige angst keek ze Acorndust aan toen hij weer dichterbij stapte. Wat, ging hij haar nu pakken? "Blijkbaar wil je niet luisteren naar een paar simpele woorden." hoezo, ging hij haar sla-... Ja dus. De kater hief zijn poot op en haalde naar haar uit. Even schrok de poes, terwijl ze werd terug gegooid naar de keer dat het Sinclaw was geweest die zo naar haar had uitgehaald. In plaats van weg te duiken, kromp ze dan ook enkel ineen en voelde hoe zijn poot haar hard in het gezicht raakte. Auw. Om het allemaal erger te maken verloor ze opnieuw haar grip en klapte ze met haar kaak op de grond. "Hnng," bracht ze uit, toen er een stekende pijn door haar kop heen schoot door de klap. Haastig krabbelde ze echter alweer overeind, dit keer met minder moeite dan daarvoor, al haar haren nu wel overeind "Ja hoor! Sla me maar! Dat gaat het beter maken!" schreeuwde ze hem toe, verwoed met haar ogen aan het knipperend om niet te laten zien dat daar gefrustreerde traantjes in stonden. "Russetfur, jij, mam, ram me zo vaak op m'n bek als je maar wilt, ik luister niet naar idioten!"blafte ze woedend, daarbij perrongelijk eruit flappend dat hij niet bepaald de eerste was die het zo had geprobeerd op te lossen. Allicht reageerde ze te heftig, maar zachtjes uitgedrukt zaten de emoties haar vrij hoog. Wolfpaw zette haar nagels gefrustreerd uit en klom met wat moeite van het ijs af. "Hou je vuile poten van me af, hond!" en met die woorden stormde ze ervandoor.

Die klap had niet uitgehaald wat hij dacht dat het zou doen. Ergens had hij misschien verwacht dat ze een poging zou doen om zijn poot te ontwijken, maar dat deed ze niet, in plaats daarvan dook ze ineen, waarna ze weer neerviel op het ijs. Het leek ook niet veel geholpen te hebben, want nu was Wolfpaw alleen maar bozer. Het verbaasde hem nog steeds dat een apprentice zo'n mond op durfde te zetten tegen een oudere kat, maar na haar volgende woorden werd het hem duidelijk dat hij niet de eerste was die dit gedaan had. Hij kon moeilijk zeggen dat de andere geen recht hadden om het te doen, gezien hij dit zelf ook had gedaan en als Wolfpaw net zo lastig was geweest bij de anderen als bij hem was, dan kon hij het nog begrijpen ook. Voor hij iets kon inbrengen was de apprentice al van het ijs af en ging er vandoor. Een zucht ontsnapte uit zijn bek en hij besloot dat het beter was om terug te keren naar het kamp en te zien of hij Tallstar kon vinden. Als Wolfpaw dit gedrag naar meer katten toe gebruikte, moest de kater haar misschien wat beter trainen.