Light at the end of the tunnel

Hij wist eigenlijk zelf niet eens waarom hij er zo lang over had gedaan om op bezoek te gaan. Misschien omdat het te veel pijn deed, misschien omdat hij het gewoon niet aan had gekund. Ook nu weer stond hij met een huivering te kijken naar de ingang van de nursery. Het moest er dan maar eens van komen. Hij wist dat Firedance hem een slag om de oren gaf als hij zijn eigen kleinkits niet eens kwam bezoeken. Een zacht chuckle klonk, terwijl hij zijn lange witte vacht mee liet varen met de wind. Zijn blauwe ogen stonden dof, zoals ze de laatste tijd veel stonden. Polarbear zuchtte zachtjes en wandelde naar de ingang van de nursery. Het moest gebeuren. Voorzichtig stak hij zijn kop naar binnen en knipperde met zijn ogen. In een flits dacht hij Brightspots te zien liggen, toen .. lang geleden. Maar daarna was het weg en focuste zijn ogen zich op de rode kattin die aanwezig was. "Firedance," miauwde hij zachtjes, terwijl hij naar binnen liep, naar zijn dochter, naar zijn kleinkits.

[@Firedance @Heatherkit. @Stormkit..]

Het was een normale dag in de nursery zoals altijd. En niemand wou mosbal met haar spelen. Zoals altijd. Dus ze was maar saai en verveeld bij haar moeder gaan liggen tot er iets leuks ging gebeuren. Maar dat kon wel eeuwen gaan duren. Heatherkit had al gespeeld met haar eigen staart, maar dat ging ook vervelen na een tijdje. Maar toen gebeurde het ondenkbare.....

Er kwam iemand de nursery in lopen.

Iemand die ze nog niet gezien had! Maar iemand die ze wel herkende van verhalen. En als het klopte.. dan was dit.. "Polar!" riep haar moeder vrolijk. Ja dit was Polarbear, haar opa. Heartkit kwam meteen overeind zitten en keek enthousiast naar het grote figuur wat de vader van haar moeder was. Ze werd voorgesteld en daarna sprong ze met sprongetjes op hem af. "Opa Polar!" gilde haar stemmetje enthousiast terwijl ze zich lanceerde op een van zijn voorpoten.

Als je een hele tijd had gespeeld was de volgende stap simpel; slapen. De kitten lag op haar rug in een soort van boogje, haar pootjes wat losjes de lucht in. Heerlijk charmant. Het kon haar niet echt boeien hoe ze lag, tot het moment dat ze wakker werd. Dan was het enorm lastig om weer fatsoenlijk op haar pootjes terecht te komen. Na lang genoeg wroeten wist ze op haar pootjes te belanden en naar hun bezoeker te waggelen. Door haar gevecht met het nest had ze niet mee gekregen wie deze grote witte kater was. Tot ze haar zusje wat hoorde schreeuwen. "Opa Polar!" Het duurde even voor het tot haar door drong wat de woorden betekende. Dit was de papa van hun mama. Meteen verscheen er een glimlachje op haar gezicht. "Opaaa!", riep ze terwijl ze op de nog vrije voorpoot probeerde te springen vanaf de rand van het nest.