Dance with the devil

Deathpaw haar kop schoot omhoog toen het luide gekwetter van de kits buiten de Nursery haar oren bereikte. Ze siste boos en kreunde toen ze zag dat het nog vroeg was, twee derde van de apprenticen lagen nog te slapen. Deathpaw hees zich overeind, en vervloekte die kits dat ze alweer haar slaap hadden verpest. Stijfjes trippelde ze uit het leerlingen hol en strekte haar poten. Haar spieren rimpelde bij de passen die ze maakte, wat een goed teken was. ”Ik zei het toch, ik word de beste jager van heel het bos!” Herinnerde ze zich. Toen ze jonger was kon ze maar over één ding praten. Ze knikte enkele krijgers toe die nu al langs kwamen met verse prooi, Deathpaw besloot om ook wat te gaan jagen. Ze rende langs de twee katten die bij de kamp ingang zaten, maar bromde een goedemorgen voor ze het bos in schoot.
Na ongeveer drie kwartier begroef ze een konijn bij de resten van een vink en een eekhoorn. Haar mosgroene ogen glommen trots bij het zien van haar vangst. Deathpaw draaide om en trok er weer verder op uit. Met een schok besefte ze dat dit gebied heel vreemd rook. Een mengeling van kraaienvoer geur die op Roque’s wees, maar ook de onmiskenbare BloodClan geur. Meteen schoten haar nekharen overeind en ontblootte ze haar klauwen, klaar om elke potentiële aanvaller te lijf te gaan. Maar deze druk bezochte plek, leek leeg en verlaten. Het water dat door het beekje kabbelde, mengde zich met normale bos geluiden en lieten een rustig sfeer achter. Deathpaw’s aandacht werd echter getrokken door een klein muisje, dat net uit haar holletje kroop naast de beek. In de jacht houding sloop ze er op af, haar mosgroene ogen gefixeerd op de bewegingen van haar prooi. Poot voor poot sloop ze naderbij, de kluwen gras, varens en de schaduwen van bomen gebruikend als camouflage. Ze kwam doodstil tot stilstand en voelde haar spieren trillen, omdat ze op scherp stonden om naar voren te schieten en het dier uit zijn lijden te verlossen. Enkele tellen gingen voor bij voor de slanke poes in actie kwam. Ze dook op de muis en haalde haar lange klauwen over haar ruggetje, toen de prooi zijn laatste adem uit blies miauwde Deathpaw triomfantelijk. Ze had ontdekt dat werken met haar klauwen veel leuker was, ze kon niet wachten tot ze een grens gevecht mee mocht maken! Haar triomf eindigde alleen in kille onrust toen een vreemde geur haar neus binnen kwam drijven, en er een grote kat uit de bosjes stapte. Deathpaw haar nekharen rezen ter hemel en ze krulde haar lip dreigend op. Ook al zag ze dat ze meer dan 10 manen jonger was dan deze poes. De geur herkende ze nu ook, het was onmiskenbaar BloodClan! Deathpaw besefte vrijwel meteen dat ze hier niets kon maken, ze was op het terrein van clanloze katten … BloodClan katten telde ze niet als Clankatten. Hoewel de vechtlust haar toejuichte, nam haar wijze verstand het over en vond ze het wijzer om niet de poes te lijf te gaan wilde ze terug keren met haar staart er nog aan. Mits ze dan kon terug keren na een gevecht met een BloodClan poes.

Met kortdate passen trippelde de gespierde poes tussen de bomen door. Haar gele ogen glansden duister en haar klauwen had ze al uitgeslagen. Ze was klaar voor al het onbekende. Ze was van plan een dagje rust te nemen, maar er werd echter roet in het eten gegooid voor haar. Een Clangeur drong haar neus binnen en onmiddelijk spande de poes al haar spieren aan. Het was dezelfde Clangeur als dat die andere poes had gedragen, ThunderClan. Snel schoot de jonge poes de bosjes in en haar ogen werden weer duister. Als dit diezelfde poes was dan kon ze wraak nemen op dat kreng. Haar pootstappen werden sneller en het kon haar niet meer schelen dat ze geroken kon worden. Misschien zou ze dat kreng de stuipen op het lijf kunnen jagen. Haar klauwen trokken een aantal blaadjes stuk teriwjl ze over hen heen liep en ze keek alert om zich heen. Maar tot haar teleurstelling was het niet die andere ThunderClanpoes die ze hoopte te zien. Nee, daarintegen was het een veel kleiner poesje. Terwijl ze uit de bosjes tevoorschijn stapte keek ze het poesje strak aan. ''Wel wel, wat hebben we hier?'' Haar stem klonk liefjes maar haar ogen waren kil.

-kortheid

Bewegingsloos bleef Deathpaw staan, met haar zintuigen op scherp. Het leek plots alsof het bos stil was gevallen, wat in werkelijkheid niet zo was. Deathpaw was zo gefocust op de BloodClan kat, dat ze al het andere om haar heen vergat. ‘Wel, Wel, wat hebben we hier?’ Zei de onbekende poes. Die bracht een rilling over haar ruggengraat. Meteen voelde ze zich niet meer veilig, maar ze zou niet als een lafaard met de staart tussen de benen wegrennen. Hoewel de poes haar stem lieflijk had laten klinken, wist Deathpaw wel beter. Haar ogen spraken boekdelen. Als antwoord op haar … vraag, constatering of wat het ook moest voorstellen miauwde Deathpaw: ”Een ThunderClan krijger!” Dat was gelogen, maar zij kon niet weten wie ze was. Tenzij ze haar naam moest zeggen. Deathpaw kneedde een beetje onzeker de aarde onder haar voorpoten, wat als het op een gevecht uitdraaide? ”Jij bent een BloodClan kat!” riep ze over de open plek heen naar de poes. Iedereen rook en zag dat, zelfs een pasgeboren kit zou het weten. Maar Deathpaw wilde eigenlijk tijd rekken, een gesprek aan knopen om vervolgens de benen te nemen… Ze overwoog half en half om dichterbij te komen, zonder te veel argwaan te wekken en dan aan te vallen. Maar als deze poes ook maar één klap terug gaf, dan was het met haar gedaan. Deathpaw ontspande haar spieren en besloot een andere aanpak te gebruiken, ‘vrienden’ maken. Ze sloot haar mosgroene ogen voor een seconde of drie, opende ze toen weer en trok haar nagels in. ”Zou het niet een goed idee zijn, als je mij gewoon met rust liet? En dat ik met mijn prooi weg zou kunnen lopen … en we dit hele akkefietje vergeten?” Probeerde ze al wist ze al meteen dat het vergeefse moeite was. De gele ogen van de poes leken wel te gloeien, tegen de donkere achtergrond. Deathpaw had dit soort situaties vaker gehad, dan was ze onopletend bezig en Hatsiekidee! Dan zat ze weer in een ander territorium of een grensloos gebied zoals dit. Ze ontblootte haar nagels voor de zekerheid, klaar om op volle kracht op de poes in te hakken als dat nodig was. Ze kreeg het vage gevoel dat ze niet zonder slag of stoot hier vandaan kon komen. ”Mag ik je naam weten?” Vroeg ze met een geforceerde kalmte.

Flut ._.

”Een ThunderClan krijger!” Miauwde de kleine poes als antwoord op haar vraag en Escada lachte spottend. ''jij een ThunderClan warrior? Laat me niet lachen.'' Ze deed een stap naar voren en staarde de kleine poes strak aan. ''En laat me raden, je bent de sterkste, moedigste en beste warrior van die miezerige Clan van je?'' De spot in haar stem was nu niet meer te missen om haar snuit lag een kille grijns. Ze merkte dat het poesje onzeker de aarde onder haar poten kneedde. Dit ging nog makkelijk worden ook.”Jij bent een BloodClan kat!” riep de jonge poes over de open plek heen naar haar. Opnieuw lachte Escada en stapte verder naar voren. Ze had al haar spieren aangespannen, klaar om het kleine etterbakje aan te vliegen. ''Nee echt?'' Vroeg ze sarcastisch en rolde met haar ogen. ''Wat kan ik anders zijn, jij miezerig, klein onderkruipsel van een kat.'' Even trok ze haar klauwen in en sloeg ze meteen weer uit. Zonder het zelf echt door te hebben lieten haar scherpe klauwen kleine lijntjes achter in de grond onder haar poten. Ze fronste toen ze zag dat het poesje haar spieren ontspande, maar volgde haar voorbeeld niet. Ze had deze truc vaak genoeg gezien, lief doen en wanneer je je kans zag aanvallen. Ze gebruikte hem zelf vaak ook nog. Dat was makkelijk aangezien ze haar uiterlijk meehad. ”Zou het niet een goed idee zijn, als je mij gewoon met rust liet? En dat ik met mijn prooi weg zou kunnen lopen … en we dit hele akkefietje vergeten?” Escada fronste weer. Dacht die dwerg nu echt dat je zo makkelijk van haar af kwam? ''Weet je dan niet meer waar jouw territoria is? Je staat hier op ons gebied, dus jij komt hier echt niet makkelijk van af..'' Haar stem klonk met elk woord killer en ze maakte zich groter en trok haar duivelse grijns rond haar snuit. Wat was dit toch makkelijk altijd. Ze zag dat het poesje haar klauwen weer uitsloeg en grinnikte. Dacht ze nu echt kans te maken tegen haar? ”Mag ik je naam weten?” Vroeg ze met een overduidelijk geforceerde kalmte. Dit was haar kans om toch de waarheid uit die etterbak te krijgen. ''Misschien als ik die van jou weet.'' Miauwde ze kil en trok haar gezicht in een plooi. Ze mocht dit niet weer verpesten, dit was haar kans op wraak op een ThunderClankat. ''Want als als een zogenaamde warrior zal je vast wel een leuke naam hebben.'' Haar stem was in een klap omgeschoten naar een poeslief stemmetje.

-laat-