I hate you. I hate you all.

Op vlak van strakke blikken trekken was Agate precies hetzelfde als haar vader: ze kon katten net zo onbewogen aankijken met haar amberkleurige ogen als haar vader dat kon met zijn groengele. Ze miste haar vader. Ze had bijna geen enkele herinnering behalve haar tabby vacht. En haar broers en zussen waar hij over verteld had. Toch wilde ze niets van hun weten, had geen interesse naar hun. Dat had ze haar vader ook duidelijk verteld en hij had dat prima gevonden. Ze voelde zich zijn favoriet en wilde ook zo behandeld worden, maar opeens was hij er niet meer en kon ze hem niet achterna gaan. Ze hadden een gesprek gehad vlak voordat hij verbannen werd en hij had aangegeven dat als hij ooit uit de Elite zou gaan dat hij niet wilde dat zij hem zou achtervolgen. Het was gek; het was net alsof hij had aangevoeld dat dat met Cobra zou gaan gebeuren. Cobra… Alleen de gedachte aan de tom zorgde ervoor dat haar klauwen uit hun hulzen sprongen. Agate was geen slijmbal en ze maakte er ook geen geheim van dat ze de kat niet mocht. Waarom zou ze de vrede behouden als ze opgescheept zat met een stelletje hersenloze, slijmerige haarballen? Alleen Chawl leek dezelfde redenatie als zij te hebben; hij was openlijk tegen Thora uitgevlogen. Het had hem een straf opgeleverd, maar Agate’s respect voor de tom was ontzettend gestegen. Chawl was dan ook de enige die ze een beetje kon appreciëren. De rest mocht allemaal een flink eind oprotten. Vooral haar zogenaamde broers en zussen die niet eens de moeite deden om achter hun vader te vragen of achter hem aan te gaan. Agate had het geprobeerd, maar ze had zijn geur niet meer kunnen traceren. En misschien was dat ergens ook wel beter zo. Ze miste haar vader ontzettend en ze hield van hem, maar ze wist niet of ze het Eliteleven kon inruilen voor de eenzaamheid van een rogue. Ze hoopte dan ook dat de eenzaamheid haar vader zodanig tot waanzin dreef dat hij zijn weg terug zou vechten binnen de Elite, al leek die kans haar klein. Iemand die verbannen was, werd niet snel terug toegelaten. En haar vader was te trots voor dat soort dingen. Ze onderdrukte een zucht en draaide haar kop toen ze een beweging in haar ooghoek zag. Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen ze Shifa opmerkte, het mormel dat haar vader benoemd had als pleegdochter. Ha. Als er één was die een échte dochter voor hem zou zijn, dan was zij dat wel. Dit mormel moest zich vooral geen illusies opwekken, hoe close ze dan ook met Shark mocht zijn.