What if god was a lie?

Zijn vacht begon doffer te worden door het magere prooi wat er te vinden was. Er was lang niet meer genoeg om iedereen in de clan te voeren en Smokegaze wilde nog wel eens ene hapje overslaan, zodat anderen konden eten. Smokegaze was groot en gespierd, maar zelfs dat leek nu langzaam minder te worden, al straalde hij nog steeds kracht uit. De kater stapte door, langs de stroom die volledig bevroren leek te zijn. Een lange en zware leafbare was dit en de kater vroeg zich af wanneer newleaf zou arriveren. De tekenen leken nog ver weg te zijn. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl de kater door stapte, waarbij zijn poten knisperden in de sneeuw. Toen hij dat geluid een stuk verder op opmerkte, spitste hij zijn oren, sperde zijn neus gaten en hoopte op prooi.

@Bluepike eerste post c:

Whoef- met een dof geluid belandde de gespierde kat in een hoop met sneeuw, waarbij diens neus het meest van de kou te verduren had. Voor een kort moment lag er een complete stilte over de scene; kat deels in de sneeuw, klauwtjes verstard uitgestrekt, tot het doorbroken werd door het gepiep van een wegschietende muis. Bluepike zuchtte en begon op te krabbelen tot die weer op alle vier de pootjes stond. De langharige krijger keek verdwaasd naar de plek waar toch écht daarnet nog een muis had gezeten, waarna de kat werd opgeschrikt door diens eigen nies. Egh, sneeuwvlok in je neus was nooit fijn.
Wat een afgang. En dat terwijl de Clan net zo hard voedsel nodig had! Vissen was Bluepike wel oké in. Echt grote prooi vangen, zoals ratten, ging ook nog wel goed. Juist dat eigenlijk! Maar kleine scharminkels als deze? Compleet onmogelijk. Bluepike had nooit begrepen hoe anderen het konden, en hoe je het zelf deed al even min. Misschien was het beter als ie gewoon even niet probeerde te jagen; kennelijk deed het meer kwaad dan goed. Kostbare prooi wegjagen was echt iets wat RivierClan nu níet kon gebruiken.
Snel schudde Bluepike de vacht uit en probeerde er weer iewat toonbaar uit te zien. Hopelijk had niemand dit schouwspel gadegeslagen- jemig, de kat had toch zeker wel een soort van eer om op te houden!

Smokegaze stapte door, in de richting van het geluid, maar kwam tot een halt toen een muis recht zijn kant op schoot. De grote kater spande zijn spieren aan met zijn ogen gefixeerd op het kleine muisje. Met een sprong kwam hij naar voren en sloeg zijn massieve poot tegen het kleine ding aan. De muis was overduidelijk ergens van geschrokken en daardoor recht zijn kant opgekomen. Dat was eens geluk. Met de muis in zijn bek besloot Smokegaze opzoek te gaan naar waar de muis van geschrokken was.
Dit bleef niet lang onbekend, want zodra hij door de kale struiken heen drong zag hij de blauwgrijze warrior sneeuw uit zijn dikke vacht schudden gevolgd door een nies. De magere, maar nog altijd massieve kater trok zijn wenkbrauwen op en keek naar de Young Warrior. Hij liet de muis op de grond vallen, "Sneeuw wezen happen?" vroeg hij vervolgens aan de ander.

Bluepike snoof en haalde een poot over dr oor heen toen een andere kat uit de bosjes verscheen. Het was Smokegaze! Bluepike had niet vaak met de kat gesproken; diens kennis over hem ging niet veel verder dan dat hij een kat was die al warrior was toen Bluepike nog Bluepaw was. Kortom; oud. Ofja, ouder. En waarschijnlijk wijs, gezien zijn reputatie! Vast niet iemand waarbij het waard was om je eigen eer te redden door te liegen. De sneeuw op de snoet van de jongere krijger sprak dan ook boekdelen.
'Zeg dat wel. Tja, we moeten toch ook wat eten, waarom geen sneeuw?' miauwde Bluepike met een smalende blik op de hoop. Ze zwiepten met de staart voor een moment en bekeek de andere krijger. Toen schoten bij de jongere kat de oren recht omhoog. 'Oh! Jij hebt hem gevangen! SterrenClan zij dank.' Bluepike lachtte kort. Dat was tenminste een opluchting, de prooi was niet verloren gegaan. 'Zo plots moeten overschakelen naar landprooi is... even wennen' klonk het vervolgens op een verontschuldigende toon.

Smokegaze voelde met de ander mee, gezien al snel duidelijk werd dat het een mislukte jacht was. De rookbruin/grijze kater zelf was ook geen uitstekende jager op het vaste land. Vissen was nooit een probleem, daar was hij zelfs opmerkelijk goed in, maar als het ging over landdieren vangen, moest hij van geluk spreken. Deze muis was dan ook puur geluk voor Smokegaze. Bij het antwoord van de jonge kater, fronste Smokegaze enkel, gevolgd door een geamuseerde snuif. Vervolgens merkte de ander op dat hij de muis gevangen had. Nu grijnsde de oudere warrior, "En zonder jouw sneeuw happen was het mij niet gelukt," besloot Smokegaze te zeggen, om de ander ook wat credit te geven. Het was tenslotte waar. Instemmend knikte Smokegaze op de volgende woorden van de jongere warrior. "Helemaal mee eens en dat heb je nog Windclan die ons laten barsten. Stelletje egoïstische hazenvreters," snoof Smokegaze doelend op het event met honden, tweebenen en vossen, waarbij Riverclan twee warriors was verloren en Oceanstar had geweigerd Riverclan te belonen voor hun hulp. Smokegaze was er zeker van dat zijn moeder, Butterstar, nog niet klaar was met Windclan, net als de rest van Riverclan.

Bluepike knikte en de eerder vrij serieuze uitdrukking op diens gezicht veranderde in een halve grijns. Hm, aardig om te zeggen. 'Een geluk bij een ongeluk, zou je kunnen zeggen.' Hm... tja. WindClan. Dat was nogal eens een onderwerpje. 'Zeg dat wel!' miauwde Bluepike luidkeels, stem bijna overslaand. 'Ja, je zou toch zeggen dat je juist in tijden als deze elkaar een beetje moet steunen, hm? En dat na alles wat we hebben meegemaakt.' de hele reis was niet niks geweest, en de Clans hadden vrij verdraagzaam moeten zijn van elkaar. Natuurlijk, grensgeschillen hoorden er nu eenmaal bij, maar kom op... 'Zodra het groenblad wordt zullen ze vast wel met hun staart tussen hun benen terug komen schuifelen om maar wat water bij ons te mogen drinken. Wedden?' Bluepike kon nogal geestdriftig worden als het ging om zaken tussen de Clans, en de jonge krijger begon dan ook vrij agressief met dr staart te zwiepen om diens woorden kracht bij te zetten. Een beetje sneeuw stoof op vanaf de grond.

Maar ze hadden een muis en dat was een goed iets. Smokegaze had een opmerking over Windclan gemaakt, waarna hij begon met een gad te graven om de muis tijdelijk op te bergen. Die konden ze later wel terug halen. Eerst wilde de grote kater proberen een tweede prooi te vangen. Ondertussen luisterde hij naar de woorden van de andere warrior. Smokegaze moest toegeven dat als de rollen omgedraaid waren, hij niet had gewild dat Windclan op hun gebied kwam jagen, maar dat waren gedachten die er niet toe deden. Zijn antwoord was dus enkel een knik met zijn kop terwijl hij sneeuw over de muis heen veegde. Vervolgens sprak de ander over een groenblad en nu grinnikte de grote kater. "Oh ja, laat het gebied van Windclan maar volledig uitdrogen en dan zullen we dan nog wel eens zien wat er gebeurt," sprak Smokegaze daarom ook, waarna hij opstond en zijn vacht eens uitschudde. "Zullen we kijken of er nog wat anders te vangen valt? Met zijn tweeën moet het toch wat makkelijker gaan," miauwde Smokegaze.

Bluepike's mond was al geopend om te antwoorden, maar ze wachtte toch een moment toen Smokegaze verder sprak. 'Goed idee! Beter om de Clan goed gevoed te hebben. Hebben we hun hulp zometeen niet eens meer nodig!' Zei de grijs-witte kat op een zachtere toon om andere prooi in ieder geval niet weg te jagen, en begon voorop langs het stroompje te lopen, weg van de sneeuwhoop. 'Misschien vinden we wel een wak...' mompelde de krijger zacht. Dat zou mooi zijn; Bluepike was in ieder geval niet compleet wanhopig in vissen. Maar misschien zou jagen ook wel beter gaan nu er een ander was om te helpen. Dat was tenslotte ook hoe ie de leerlingentest had gehaald!
Hm... nog geen wak te zien. Maar wel een andere geur, zo langs de rand, waar het ijs de oever raakte. 'Ligt het aan mij of is er hier een waterrat geweest?' De kat likte nu al met de tong langs diens uitstekende hoektanden.