{Lunarpaw} One by one

_{Sunlight had Lunarpaw de tijd gegeven om nog even te eten na de ceremonie, maar daarna benaderde ze haar nieuwe apprentice alweer. Ze plofte naast de kleine kattin neer en wierp haar een rustige blik toe. Eens zien waar Lunarpaw stond met de training. Ze had niet een nieuwe naam gekregen bij de ceremonie, dus er moest toch al wel wát training gedaan zijn. Sunlight deed niet aan verspilde tijd, dus als ze het territorium al gezien had, dan konden ze dat vandaag overslaan. "Dus, Lunarpaw, wat heeft je vorige mentor je allemaal al geleerd?" vroeg de tabby kattin aan haar nieuwe apprentice. De kattin gaf haar borstkas een aantal vlugge likken. "Scheelt dubbel werk en saaie herhalingen," merkte ze op als korte uitleg.}

Het had niet lang geduurd voor haar nieuwe mentor haar na de ceremonie opnieuw benaderde. Dat kwam goed uit, want Lunarpaw kon haast niet wachten om haar verspilde maan aan training weer in te halen. De jonge leerling had net de laatste happen van de spitsmuis naar binnen gewerkt toen de gestreepte kattin op haar af stapte en naast haar kwam zitten. Lunarpaw begroette haar met een zacht gespin. "Niet veel," beantwoordde ze haar vraag eerlijk. Jammer genoeg was de kater gewond geraakt voor ze met het 'echte werk' hadden kunnen beginnen. "Hij heeft me enkel ons eigen territorium laten zien. Als ik het me goed herinner waren we gebleven bij de grenzen." Vervolgde de jonge Riverclanner. De grenzen waren nou juist het gene waar ze zo benieuwd naar was, of nou, vooral naar de katten die aan de andere kant woonden. Ze hoopte dan ook dat de gestreepte kattin haar daar snel mee naar toe zou nemen, al had ze al berekend dat Sunlight misschien haar eigen volgorde van trainen zou hebben. Het maakte haar op dit punt ook eigenlijk niet zo veel uit, zolang ze maar zo snel mogelijk zouden beginnen.

_{Met een geïnteresseerde blik keek Sunlight naar de jonge apprentice. Ze was zo klein en breekbaar. Sunlight vreesde ergens een beetje voor het feit dat ze gevechtstraining moesten gaan doen. Maar niet te hard slaan, of beuken, of op de apprentice vallen, waarschijnlijk. Met een knik gaf Sunlight aan dat ze het begrepen had. "Mooi, dat scheelt," merkte de kattin op, waarna ze zichzelf tot haar poten hief en haar dikke pels uitschudde. "Dan hoop ik dat je genoeg gegeten hebt, want dan ga ik je vandaag de grens met Windclan laten zien. Als we onderweg iets tegen komen zal ik je ook nog wel één of twee dingen laten zien over het jagen van landprooien." Vissen zat er helaas op dit moment niet in, maar alles wat ze tegen kwamen op het moment was zeer zeker meegenomen. Sunlight zette een paar passen in de richting van de uitgang, "Klaar?"}

Aandachtig vestigde ze haar blauwe kijkers op haar nieuwe mentor, benieuwd met wat voor voorstel ze zou komen. Zodra de woorden eenmaal haar mond uit waren sprong de jonge leerling opgewekt overeind. "Echt?!" Miauwde ze enthousiast, waarna ze zich snel weer probeerde te herpakken. Lunarpaw wilde haar nieuwe mentor ook graag het idee geven dat ze naast haar enorme enthousiasme toch ook serieus was. De jonge apprentice schraapte haar keel en deed een tweede poging. "Ik bedoel eh, dat klinkt goed!" Ze had veel over de zogeheten WindClan katten gehoord de laatste tijd, en niet erg veel positiefs. Zodra Sunlight richting de uitgang van het kamp stapte trippelde Lunarpaw vrolijk achter haar aan. "Klaar!" Antwoordde ze op haar vraag, haar ogen al op de uitgang gericht. "Wat is er eigenlijk precies gebeurd tussen WindClan en RiverClan? Iedereen lijkt nogal kwaad." Vervolgde ze iets voorzichtiger en zachter dan eerst. Ze had het nog aan niemand echt durven vragen, gezien het nogal gevoelig leek te liggen bij een aantal clangenoten. Ze hoopte dan ook dat haar mentor haar wat meer zou kunnen inlichten onderweg naar de grens.

De RiverClan leerling wierp nog een laatste blik achterover richting het kamp voor ze de volwassen warrior de uitgang uit volgde, waarna ze al snel weer aan haar lippen hing toen ze antwoord gaf op haar eerder gestelde vraag. Na Sunlight's antwoord waren de situatie en de boze reacties van haar clangenoten al meteen een stuk logischer. RiverClan zou WindClan helemaal niet hoeven helpen als ze dat niet zouden willen of kunnen, dus ze begreep best dat Butterstar hiervoor iets terug wilde. Ze vroeg zich dan ook af wat het voorstel geweest zou zijn, en waarom de zogeheten 'Oceanstar' deze had geweigerd. Oceanstar moest de WindClan leider zijn. Nu ze erover nadacht wist ze de namen van de andere leiders eigenlijk helemaal niet. Ze had ze vast wel eens horen vallen in het kamp, al was dat vast compleet langs haar heen gegaan. Sunlight zou het haar vast wel kunnen vertellen later, maar voor nu lag haar focus vooral op WindClan. Lunarpaw was even stil terwijl ze de uitleg van haar mentor verwerkte. Het duurde echter niet lang voordat de volgende vraag alweer over haar lippen rolde. "Wat wilde Butterstar in ruil voor de hulp en de gevallen warriors?" Miauwde ze nieuwsgierig. Het moest vast iets groots zijn als de WindClan hier zo moeilijk over deed. De kostbare levens van warriors verliezen in een gevecht voor een andere clan klonk niet als iets gebruikelijks. Ze kon het zich bijna niet voorstellen.

_{Lunarpaw leek goed te luisteren naar haar verhaal. Dat deed Sunlight deugd. Ze mocht deze apprentice wel. Ze was (nog) niet vervelend. Om eerlijk te zijn was de grote warrior nerveus om weer een apprentice te hebben. Met de vorige was ze immers vaak gebotst. Maar voor nu ging de wandeling relaxed en Lunarpaw leek leergierig in plaats van obstinaat zoals de vorige.. Lunarpaw stelde een rake vraag over wat er precies als betaling gevraagd had. "Met oog op de dichtgevroren rivier, had Butterstar om een stuk land gevraagd om op te jagen," legde Sunlight uit, haar ogen op de horizon gericht. "Wat Oceanstar haar niet wilde geven. Dus op het moment dat we katten op de grens tegenkomen," ze richtte even een waarschuwende blik in de richting van Lunarpaw, "beledig ze niet, laat je niet provoceren en we lopen gewoon door." Met de gevechtservaring van Lunarpaw had ze geen zin om een robbertje te gaan vechten.}

Nieuwsgierig wachtte ze af op het vervolg van haar uitleg. Ze had in deze korte tijd al meer opgestoken dan haar hele afgelopen maan zonder mentor, dat beloofde nog wat. De jonge leerling was in ieder geval blij met het feit dat ze niet meer vastliep in haar trainingen. Aandachtig luisterde ze naar haar antwoord, en na Sunlight de laatste zin had uitgesproken knikte ze. Zouden ze vandaag echt WindClan katten tegen gaan komen? Inmiddels was ze alleen nog maar nieuwsgieriger geworden naar hoe deze katten eruit zouden zien. "Dat klinkt best als een eerlijke deal," antwoordde de jongere RiverClanner. Ze had inderdaad wel gemerkt dat het moeilijker was geworden om alle katten in de Clan te voorzien van voldoende voedsel. "Zullen de WindClan katten ons niets doen als we ze tegen komen?" Vroeg ze haar mentor vervolgens, haar gedachten nog steeds bij het feit dat ze er mogelijk eentje tegen zouden kunnen komen vandaag.

De RiverClan leerling deed haar best om de grote stappen van haar mentor bij te houden. Nu ze weer regelmatig op pad zou gaan voor trainingen zou haar conditie langzaamaan vast ook wel verbeteren. De woorden van de volwassen warrior stelde haar wel wat gerust. Als Sunlight zei dat ze veilig zouden zijn dan zal dat vast wel zo wel zijn, zij was immers al warrior. Langzaamaan werd de leerling steeds nieuwsgieriger naar de eindbestemming, vooral zodra ze geamuseerde blik op haar mentors gezicht zag. Lunarpaw knikte en ook zij versnelde haar pas en trippelde achter de grotere kattin aan, proberend zo dicht mogelijk bij haar te blijven. "Ik ben benieuwd of we een WindClan kat gaan zien!" Hijgde ze enthousiast tussen de versnelde passen door. Misschien was praten en rennen toch niet zon goede combinatie.

_{Sunlight merkte op dat de apprentice goed luisterde. Dat scheelde dan ook weer. Maar ze maakte wel een mentale notitie om voortaan iets zachter te lopen nadat ze de gorge bereikt hadden. Ze moesten nog een eind terug en ze wilde niet dat haar apprentice erbij neerviel op de helft van de route. Dat maakte de terugreis ook weer zo vervelend. "Laten we hopen van niet," miauwde Sunlight droogjes. Ze had de laatste tijd niet zulk allemachtig best geluk gehad, maar eigenlijk had ze er ook geen zin in om te gaan lopen bekvechten met een Windclan warrior. "Dit is de grens," miauwde Sunlight simpeltjes, "vertel me maar waarom ik geen problemen verwacht met Windclan." Ze liet haar blik gaan over de uitgestrekte gorge. Dit snel lopende water was één van de weinige plekken waar nog wel water stroomde met grote klompen ijs er in. Te snel om uit te drinken en vissen, maar goed, het stroomde wel.}

Het duurde niet lang tot het tweetal de eindbestemming bereikt had. Zodra de twee tot stilstand waren gekomen nam de jonge leerling even kort te tijd om op adem te komen, maar alle nieuwe geuren die haar neus binnen drongen veranderden haar vermoeidheid al snel in enthousiasme. Het rook hier vreemd, als RiverClan geur samengeperst met een hele hoop andere, onbekende geuren. Daarbij was er nog iets dat haar opviel. Hoorde ze nou het geluid van stromend water? In Leafbare? Voor ze de oudere RiverClan kat opnieuw kon overdonderen met een hoop vragen was zij het die de eerste vraag stelde. Lunarpaw dacht even na over een antwoord, waarna ze voorzichtig wat dichterbij de grens stapte. Net ver genoeg zodat ze met een uitgestrekte nek nog net over de rand van het ravijn kon gluren. Oh, dat verklaarde een hoop. Haar blik bleef een poos gevestigd op het snel stromende water onder haar, en de vraag of hier ooit katten naar beneden waren gevallen spookte al snel door haar hoofd. Dat was iets waar ze absoluut niet aan wilde denken. Voorzichtig zette ze een paar stapjes terug naar achteren, en zodra ze zich weer op veilige afstand van de afgrond bevond ontspande ze weer iets. "Ik denk omdat ze de grens niet kunnen oversteken?" Antwoordde ze voorzichtig, nog steeds onder de indruk van de afgrond naast hen. "En andersom ook niet," voegde ze eraan toe. RiverClan katten waren goede zwemmers, maar ze vroeg zich af of ze ook tegen de stroming in zouden kunnen zwemmen. Het zag er nogal gevaarlijk uit daar beneden.

_{Sunlight hield haar apprentice strak in de gaten toen ze de gorge bereikten. Indien het nodig was, stond ze in één stap bij de kattin om haar aan haar nekvel of desnoods staart of achterpoten weer naar boven te trekken als ze iets doms deed. De gorge was niet om naar te lachen. Maar Lunarpaw leek respect te hebben voor de gorge en zette een paar stappen naar achteren, waarop Sunlight goedkeurend knikte naar de kattin. Sunlight had al gemerkt dat Lunarpaw vol nieuwsgierige vragen zat, dus dat er nu nog meer kwamen was niet zo gek. Langzaam begon Sunlight weer iets te lopen. Ze konden best wel praten en lopen tegelijk, al zorgde Sunlight ervoor dat ze wel haar pas inhield. Ze wilde niet dat Lunarpaw zich ging haasten en zich zo ging verstappen. "Als je voorzichtig naar beneden klimt kun je eroverheen springen," vertelde de kattin rustig, "je moet katten wel heel boos maken willen ze zo stom zijn het te proberen daarentegen."}

Zodra de volwassen warrior weer aan de wandel ging volgde de jonge leerling haar op de voet. Ze had geen zin om straks een misstap te maken en zelf in de snelle stroming te belanden, dus nam ze maar geen risico's en week geen moment van haar mentor's zijde. Aandachtig luisterde ze naar haar woorden. Over de stroming heen springen? Dat leek haar nou niet echt een fijn idee. "Is dat al eens eerder gebeurd, dat katten de grens overstaken?" In alle jaren dat de Clans hadden bestaan zou dat vast en zeker het geval wel zijn, maar toch kon ze zich niet zo goed voorstellen dat een kat dat zou proberen. Voordat de oudere RiverClanner de kans kreeg haar vraag te beantwoorden viel ze haar echter alweer in de reden. "En zo ja, waarom eigenlijk?" Dat ze de ene vraag na de andere afvuurde op de RiverClan warrior had ze zelf niet eens echt door. Na een maand te hebben stilgestaan met haar training kon ze gewoonweg niet wachten om alle 'schade' weer in te halen.

_{Sunlight hield continu een schuin oog op Lunarpaw, zich ervan verzekerend dat de jonge kattin geen misstap zou zetten. Ze zou nog liever samen de gorge in storten dan toekijken hoe de kleine kattin, waar ze toch wel enigszins op gesteld begon te raken, in haar eentje naar beneden zou vallen. Maar ze moest stoppen zo te denken, want wat haar betrof zou er niemand vallen vandaag. Lunarpaw’s tomeloze vragenstroom bleek ook niet afgeremd te zijn door het feit dat er een dodelijke val naast hen uitstrekte. “Er zijn altijd katten die ons proberen te grijpen, en er zijn genoeg katten in deze gorge verdronken. Zelfs Tallstar, een Windclan leider van een paar generaties terug is in de gorge verdronken en heeft zijn laatste twee levens opgegeven aan het water.” Sunlight staarde voor zich uit, “het water Lunarpaw geeft ons leven, maar het dient ook gerespecteerd te worden.” Sunlight dacht terug aan het water wat zich als ijskoude klauwen in haar vacht gehaakt had. Ze was bijna verdronken. “Maar katten die steken de grenzen om allerlei redenen over, voedsel, honger naar nieuw territorium, pesten, noem maar op. Maar ze doen het zelden om goede redenen. Slechts een enkele keer komt een kat met een hulpkreet, zoals Oceanstar gedaan had. ”}

Zodra haar mentor antwoord gaf hing de jonge apprentice aan haar lippen. Ze kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn om het snelstromende water over te moeten steken. Zij zelf zou het in ieder geval niet durven, al had deze 'Tallstar' vast een goede reden gehad. "Ik hoop dat wij deze grens nooit over hoeven te steken." Antwoordde ze met haar blik op de grens gericht. Al was ze waarschijnlijk beter in zwemmen dan de gemiddelde apprentice van de andere Clans, had ze de techniek toch nog niet helemaal onder de knie. De stroom zou haar in no-time mee kunnen sleuren, maar daar wilde ze eigenlijk helemaal niet over nadenken. "Eigenlijk is het best zielig voor de WindClan." Gaf ze toe. Haar stem klonk zachtjes, alsof ze ergens bang was dat haar mentor het niet eens zou zijn met haar empathie naar een andere Clan toe. Ze wist dat RiverClan genoeg monden te voeden had en elke prooi kon gebruiken, maar toch vond ze het best sneu. Ze zou zelf in ieder geval niet in hun schoenen willen staan.