Minuet of Forest

De regenbuien waren overgetrokken en nu was het al iets warmer. Nog steeds koud, maar iets warmer. Hij was gewoon blij dat er geen regen meer viel, regen ging gepaard met die harde klappen en die klappen waren eng! Nu zat hij in een bleek straaltje zonlicht aan de rand van de nursery te kijken naar de katten die druk in de weer waren. Ooit zou hij net zoals eng zijn toch? Maar voor nu kon hij nog lekker spelen en bij mama slapen. Want mama was lekker warm en die maakte niet van die harde klappen! Tenminste, dat hoopte hij dan toch. Een beetje bedenkelijk keek de kitten naar de grond, niet door hebbend dat hij in de weg zat. Opeens kreeg hij een poot tegen zich aan en rolde door het stof heen. "Oh, sorry Flintkit. Ik had je niet gezien," sprak een, voor hem onbekende, warrior. Hij keek versuft een beetje op en schudde het stof uit zijn pluizige vacht, wat hem nóg pluiziger maakte. Hij wilde iets zeggen, maar de warrior was al weer verdwenen. Iedereen leek het zo druk te hebben, niemand had tijd voor een kitten. Misschien moest hij maar kijken of een van zijn siblings wilde spelen? Die zouden toch wel tijd hebben, of niet?

[@Snowpaw.]

Snowpaw was één van zijn apprentice taken aan het uitvoeren en dat was het schoonmaken van de nursery. Hij had al het vieze mos al weg gebracht en was nu bezig met het verdelen van het schone mos door de nursery heen. De Queens leken hartstikke dankbaar te zijn. Een Queen die veel voor Snowpaw had betekend toen hij nog ziek was geweest, was extra behulpzaam en kon haar trots niet verbergen. Om de haverklap werd er een nieuwe compliment van haar naar hem toe gegooid. Snowpaw glimlachte ongemakkelijk, maar was oprecht blij met de complimenten. Toen hij klaar was verliet hij de nursery, net op tijd om te zien hoe een Warrior een kleine, witte kitten omver schopte. "Hé, uitkijken hé!" Riep Snowpaw de warrior na, respect of geen respect, er liepen hier kittens! Snowpaw stapte naar de kleine Flintkit toe en drukte zijn donkere snoet tegen de jonge kitten aan. "Hé, gaat het?" Vroeg Snowpaw aan hem.

Het maakte hem niet zo veel uit eigenlijk, wat er net gebeurd was. Behalve dat er een stukje modder vast zat bij zijn oor, iets waar hij niet echt bij kon komen. Toen hij dan ook de luide stem van een apprentice hoorde, dook de kleine kitten weg. Weer die harde geluiden, wat was het toch met harde geluiden de laatste tijd? Geschrokken keek hij op toen er opeens een donkere snoet tegen hem aan werd gedrukt en er gevraagd werd of het met hem ging. Flintkit knikte langzaam. "Ja hoor!" piepte hij vrolijk, terwijl hij naar de donkere snoet keek. "Heb ik ook," miauwde hij, doelend op de donkere snoet. Door zijn oogjes te kruisen kon hij zijn eigen donkere snuitje zien. Hij had zich altijd afgevraagd waarom hij dat had, maar er waren meerdere punten op zijn lichaam die dat hadden, dus ergens kon het wel, of niet? Hij snapte het niet helemaal, maar hij vond het wel mooi. "Jij bent mooi gevlekt." Omdat random, Flintkit kwam overeind en liep om de apprentice heen. "Ik heet Flintkit!" En daar was de trots.

Oké, de kitten leek in orde te zijn. Snowpaw trok zich wat terug en ging zitten terwijl hij neer keek op het witte pluizen bolletje. Snowpaw keek vragend naar Flintkit toen de kitten zei dat hij het ook had. "Wat?" Vroeg de gevlekte kater dan ook. Kittens konden ook zo verwarrend zijn. Toen keek de kitten scheel. Snowpaw grinnikte, maar wist nog steeds niet wat hier gebeurde. Toen zei de kitten dat hij mooi gevlekt was. Nu lachte te apprentice opnieuw. "Uhm, dankjewel! Jij hebt ook mooie donkere markeringen!" Ja, dan maar een compliment terug geven toch. Wat was het vandaag met complimenten? De positiviteit werd de jonge kater bijna teveel zo. Toen stelde de kitten zich voor. Snowpaw wist dat al, maar besloot te doen alsof het hem onbekend was. "Aangenaam, Flintkit! Coole naam!" Als ze toch met complimenten waren. "Ik ben Snowpaw," stelde hij zichzelf maar voor en grijnsde vervolgens naar de jonge, pluizige kitten.