We got a little snake problem

Rustig was de kattin bezig met de hoopjes kruiden in de den netjes te maken. Ze had ze het liefst op stapeltjes die elkaar net niet raakten. Anders konden er misschien wel verkeerde kruiden gepakt worden in de haast en dat was zeker niet de bedoeling. "Mistgaze? Rousebell? Dustpaw is gebeten door een slang en heeft nu hulp nodig." De stem van Swallowflight klonk zo plotseling dat het haar een seconde of twee duurde voor ze de informatie mentaal had verwerkt. "Hoe zag de slang er uit en waar is hij?" vroeg ze terwijl ze de spullen bij elkaar begon te pakken die ze minstens nodig hebben. Afhankelijk van wat voor slang het was moesten ze ook de spullen mee tegen het vergif dat mogelijk via de wond naar binnen was gekomen. De wond van een gifslang had immers hele andere behandeling nodig dan een van een slang die niet giftig was.

De tom liep met een gehaaste tempo door, zijn bek stond open terwijl hij zijn speeksel keer op keer uitspuugde. Hij had de beet van Dustpaw schoongelikt om er voor te zorgen dat het eventuele gif die in de slagenbeet zat niet direct in zijn bloed terecht kwam. Hij hoopte en bad naar starclan dat het een normale slang geweest was en dat Dustpaw enkel een wond zou overhouden en niet straks zou sterven door het helse vuur waarmee katten het wel eens mee beschreven als ze door een gifslang gebeten waren. De tom was nog jong, had nog een heel leven voor zich. Hij kon het niet toe laten om z'n jonge apprentice al naar starclan te laten gaan onder zijn toezicht. De tom probeerde de lichaam van Dustpaw op zijn rug te blijven te balanceren terwijl hij met een noodgang richting het kamp rende. Gelukkig hield de apprentice zich nog vast aan hem waardoor hij iets sneller kon lopen. De tom hoopte maar dat Swallow al bij de med cat's aangekomen was en hun klaar stonden om meteen in te grijpen. "We zijn er bijna Dustpaw" Mauwde hij bemoedigend tegen de jonge tom toen hij de ingang van het kamp in de verte zag. Koifish rende veder, door de gat van de bramenstruiken heen en meteen richting de med cat den. Daar kwam hij hijgend tot stilstand en zakte door zijn poten om voorzichtig Dustpaw van zijn rug af te laten rollen. "De beet zit aan zijn voorpoot. Ik heb het schoongelikt en alles daarna uitgespuugd." Mauwde hij, misschien was het handig voor Rousebell om dit te weten, of niet. Zijn eigen bek was naast dit allemaal kurk droog omdat hij keer op keer zijn speeksel uitspuugde om er zeker van te zijn, als de beet giftig geweest was, dat die zichzelf niet ook in gevaar bracht.

De pijn van de slangenbeet werd erger naarmate de tijd verstreek. Hij wist dat Koifish zijn best had gedaan om de wond zo schoon mogelijk te krijgen, maar het was duidelijk dat lang niet alles weg was. Hij volgde niet helemaal hoe lang het duurde voor ze in het kamp waren en daarna de medicine cat den. Hij merkte wel aan de pijn die heviger werd dat hij van Koifish zijn rug gedaan werd. Hij sloeg een pijnlijke kreet uit doordat zijn poot bewogen werd en bleef liggen waar hij neergelegd was. Hopelijk zou er snel wat gedaan worden, want het enige wat hij momenteel leek te voelen was de pijn in zijn poot.

Met haar oren gespitst kwam ze uit de elders den zetten. Ze had de ouderen geholpen met hun kwaaltjes, maar nu had Mistgaze Swallowflight horen roepen om haar en Rousebell. Haar ex-apprentice stond al ter plaatste gelukkig. Mistgaze liep op het groepje af en kon nog net opvatten dat het om een slang ging. Kort daarna werd Dustpaw binnengebracht. Het was lang geleden dat ze een slangenbeet had gehad. "Leg hem maar binnen neer, Koifish! Voorzichtig om hem niet teveel te bewegen." haar ogen gingen naar haar apprentice. "Haal iets wat Dustpaw tot rust brengt. Hoe langzamer zijn bloed stroomt, hoe meer tijd wij hebben om te behandelen." mauwde ze met strenge, maar serieuze toon. Als ze dit niet goed deden ging Dustpaw dood. Het was essentieel dat ze rustig bleef nu. "Iedereen die hier niks te zoeken heeft geef mij en Rousebell ruimte. We gaan onze best doen." en met die woorden dook ze achter Koifish aan de medicine cat den in. Rousebell zou hem hopelijk iets geven om te kalmeren. "StarClan laat me alsjeblieft nog goede tormentil hebben liggen." prevelde de poes zachtjes terwijl ze op zoek ging naar de bloem. "Rousebell, heb jij de tormentil bloemen gezien?" vroeg ze terwijl ze door zocht.

"Rousebell, de slang was bruin en hij had zwarte strepen net als een tijger! En zijn ogen waren bijna dezelfde kleur als die van mij! Hij was zo groot dat ik dacht dat hij me op ging eten!" beantwoordde er een kittenstemmetje haar vraag. Er was een kitten bij geweest? Probleem voor een andere keer, Dustpaw was waarschijnlijk door een adder gebeten en dat betekende gif. Als er iets gevaarlijk was, was het wel gif dat niet op tijd was behandeld. Rousebell dook dieper haar den in, opzoek naar tormentil, dat zouden ze nodig hebben. Ze ving nog op dat Dustpaw naar het kamp werd gebracht maar verder was ze te druk met het zoeken van de plant. Zodra ze het had gevonden en mee had gepakt werd net Dustpaw het kamp binnen gebracht, waardoor ze de planten los liet. Mistgaze was er gelukkig ook al bij en begeleidde de katten in de omgeving. Rousebell kreeg de opdracht om iets kalmerends te halen. Rousebell sprintte terug de den in en begon wat kamille fijn te maken om het vervolgens tot een smurrie te kauwen. "Rousebell, heb jij de tormentil bloemen gezien?" vroeg Mistgaze die inmiddels weer in de den stond. "Had ik naast de ingang gelegd", sprak de zilvertabby met haar bek vol planten moes. Zodra het fijn genoeg was dipte ze het in een beetje water om er vervolgens een bolletje van te maken en er mee naar Dustpaw te lopen. "Probeer dit zo ver mogelijk op te eten", sprak ze terwijl ze het bolletje voor de kater neer legde.