The overpass

Het was precies een week geleden nadat Owl de vriendschap met Undersea verpest had. Hij had Oceanstar om advies gevraagd, en zelfs nu was het moeilijk om het door zijn dikke schedel te krijgen. Dat hij verliefd was op de rode kater. Het had hem dagen geduurd om de juiste woorden bij elkaar te vinden. En steeds werd het lastiger om het te accepteren. Dit was totaal niet hoe hij zijn leven had gepland. Hij dacht aan een knappe kattin die makkelijk voor zijn praatjes zou vallen, paar nestjes kittens om een stamboom achter te laten. Maar met een kater zou dat lastiger worden.
De zon was onderweg om plaats vrij te maken voor de maan. Het zat nu op het punt van balans. Waar de zon en de maan samen aan de lucht hingen. Het tegenovergestelde van elkaar. Dit was Owlbate's lievelingsmoment van de dag. Wanneer het avond werd. Niemand hoefde iets van hem in de nacht. Ze waren bezig met slapen terwijl hij naar de sterren kon kijken of zich mateloos ergeren aan zijn lange vacht terwijl hij zich van top tot teen schoonmaakte. De nachten zonder Undersea waren de moeilijkste. Hij was niet gewend dat hij alleen moest slapen. Naast de andere warriors die hij niet eens mocht. Hij had gedacht dat afstand nemen zou helpen, maar nu wou hij de kater juist dichter bij hem hebben. En dat werd dus moeilijk zonder zijn aanwezigheid.

Zijn oren spitsten naar achteren toen hij plots pootstappen hoorde. Gelijk keek hij achterom toen hij de bekende vacht van de kater herkende. Het puntje van zijn staart bewoog uit stress. Dit zou zo ongemakkelijk worden. Zou de kater hem al opgemerkt hebben? Hij merkte op hoe de oranje kleuren van de zon op zijn vurige vacht scheen. Alsof hij niet mooier kon worden. De zon en de maan dat nog balans brachten om hun heen, al ging de zon steeds meer omlaag en de maan omhoog. Hij hoopte maar dat de oudere warrior met hem wou praten, en dat hij zelf ook niet weg liep. Want hun brachten balans, net als de maan en de zon. Hij moest dit wel goedmaken.

+ Undersea

Undersea liep met slovende pootstappen door de heides. Zijn vacht dat altijd mooi opgedoft was door zijn vriend Owlbate was al een paar dagen niet verzorgd. Hoe erg zijn brein schreeuwde om zich normaal te gedragen, te denken aan zichzelf, om niet te verdrinken in zijn verdriet.. zijn lichaam leek er niet naar te luisteren. Hij wou zichzelf zijn, zijn rode pels verzorgen, de clan helpen door te jagen maar zijn lijf ging maar niet vooruit. Alsof het op een rem stond ofzo. Sinds wanneer was hij in zulk soort huilbaby veranderd? In deze emo die het nut amper zag van alles. De tom zijn karakter was zo erg omgeslagen dat hij gewoon bang was voor zichzelf. Undersea ging zitten. De zon die vandaag warm brandde op zijn koud voelende ziel begon een weg te maken naar de horizon om straks de wereld achter te laten in een duistere wereld, donker en stil. Een perfecte omschrijving van hoe hij zich voelde toen zijn moeder stierf en hoe Owlbate hem afgelopen week hard in zijn rug stak. Of nouja, in zijn ogen leek dat zo. Hij wist niet dat zijn bruine tabby vriend met bepaalde emoties struggelde wat zijn gedrag verklaarde, het waren precies dezelfde emoties die hij ook had voor hem. Al brandde bij hem nog niet het lampje dat dit meer was dan vriendschap. Hij hield van Owl, op een non-friendship manier en daar zou hij vandaag achterkomen.

De rode kater had hem nog niet opgemerkt, dat dacht hij dan. Dus had Owlbate al zijn moed bij elkaar geraapt en richting de andere warrior toegelopen. Zijn staart zachtjes heen en weer zwiepend van de zenuwen terwijl hij zijn ex-beste vriend een kleine miauw gaf. Het was een soort van poging om de wateren te testen. Om zeker te zijn dat dit nog niet verpest was. "Under..." begon hij zachtjes terwijl hij een stap dichter bij de kater nam. Zijn bruine ogen waren vol met emoties, verwarring, onzekerheid. Ze waren maar een kleine staartlengte van elkaar af. Nog een paar stappen naar voren en hij kon zo zijn kin op de ander zijn schouder leggen. Zoals ze altijd al deden. Hun vachten tegen elkaar aangedrukt en hun geur samen mengend alsof ze gewoon éen waren. En dat waren ze ook. Dat had StarClan voor hun in petto. Gewoon altijd een duo, een perfect duo. Undersea moest dat wel inzien. "Het spijt me," Bracht hij uit na een tijdje. Alsjeblieft, laat dit niet gaan.

Zijn snuitje raakte een nieuw groeiende paars bloempje aan, het was officieel nog leafbare maar de zon scheen de afgelopen twee dagen zo mooi en warm dat de bloemen en de plantjes dachten dat het lente was. Het had zijn hartje moeten verwarmen want dit waren de dingen waar de jonge Undersea van hield maar door zijn deken van tranen kon hij niet genieten van de leuke dingen. Een zucht verliet zijn mond en even sloot hij zijn ogen. Hij opende ze pas weer toen zijn naam genoemd werd. Verbaasd keek hij op en zag een bruine vacht op hem af lopen. De tom waarmee hij afgelopen week nog een heftig gesprek mee gehad had stond een staart lengte van hem af waardoor zijn hart even samen kneep. Even flitste een flashback langs zijn ogen, een duidelijke beeld en herinnering van hem en Owl. Hoe Owlbate altijd zijn kop op zijn schouder legde als begroeting. Maar dit keer gebeurde dat niet en dat stak. Ze waren geen vrienden meer, Owlbate had hem uit zijn leven getrapt en dat viel hem zwaar. Helemaal omdat hij ook nog rouwde om zijn moeder Bronzemask. Hij kreeg twee klappen in één. Twee katten om wie het meeste gaf waren beide uit zijn leven gestapt. Undersea keek niet naar Owlbate omdat hij zich schaamde. Hij had de andere tom een paar tikken verkocht uit woede en verdriet en daar had hij nu veel spijt van, hij wou zijn vriend nooit pijn doen. Fysiek en mentaal niet. Een stilte vloog voorbij en Undersea had nog steeds zijn kop weg gericht van de tom, pas toen hij mauwde dat het hem speet keek hij hem aan. Tranen prikte in zijn ogen en even stond uit op uitbarsten maar hij hield zijn lichaam onder controle. Hij wou zich gewoon opkrullen in zijn nest met Owlbate als zijn kleine lepeltje. Knuffelen en voor de rest gewoon niks..

Er was voor kort een stilte. Nou ja, voor Owl was het lang. Iets te lang. De bruine kater nam het aan als een afwijzing. Maar zo snel gaf hij niet op. "Over die ene keer," begon hij uiteindelijk voor hij slikte en weer verder ging. Hoe loste hij dit nou weer op? "Ik bedoelde het niet... Zo. Ik was in de war, Undersea. In de war van dit allemaal. Ik ben net warrior geworden en ik begin anders te denken, anders te voelen. Ik ben gewoon veranderd, I guess." Voegde hij voorzichtig toe. Alsof de rode kater elk moment weer boos kon worden. En om eerlijk te zijn zou Owlbate het hem niet kwalijk nemen. Hij was ontzettend dom geweest. En misschien was het ook wel waar, dat Undersea toch veel beter was dan hem. Maar ze waren altijd beste vrienden geweest, en dit wou hij niet zomaar weggooien. "Ik mis je." Begon hij weer. Een stroeve start, maar wel iets. "In éen week heb ik nooit zo een afwezigheid gevoeld. Ik ben zo gewend om bij jou te zijn dat ik... Ik snapte het niet en ik ben dom geweest." Dit was een manier, ja. Gewoon alles opnieuw uitleggen om the main reason te vermijden. Want dat was altijd Owlbate's manier van communicatie geweest. Een boogje om het doel heen tot de ander het wel snapte. Maar Undersea was een kater die alles recht op hem af wou, het denken deed hij niet graag zelf. "En ik wil weten, of je hetzelfde voelt bij mij. Dat je... Dat je wel bij mij wilt blijven, dat we samen voort kunnen en éen pad volgen. Jij bent de enige reden waarom ik eigenlijk nog goed bij mijn hoofd ben." Het laatste eindigde met een iets te geforceerde lach, maar het was wel zo. De keren dat de rode kater hem altijd gerustgesteld had toen hij een kort lontje had was ontelbaar. Ze kenden elkaar als geen ander, en dat wou de kater niet zomaar kwijt.
Er volgde even een stilte terwijl Owlbate de woorden bij elkaar probeerde te rapen, ze eindelijk uit te persen. Om het toch duidelijker te maken. "Ik hou van je Under," dit had hij nooit eerder tegen iemand gezegd. Niet tegen zijn moeder, niet tegen zijn vader. Niet eens tegen zichzelf. En als hij het ooit aan iemand zou gunnen, dan was het Undersea wel. Hij hoopte maar dat dit geen schade zou doen aan zijn trots, als hij dan afgewezen werd. Hij kon hem immers niet dwingen. "Ik hou echt van jou, en het is niet zomaar als een beste vriend. Ik wil jou voor mij alleen hebben." Dat klonk te hebberig, of niet? Iets te manipulerend. Ah, shit. Bestond er maar een reset knop.

De rode tom had zijn kaken strak op elkaar gelaten toen Owl hem aangesproken had en sorry gezegd had. Nu viel er dus een stilte tussen de twee katers.. een korte maar, maar lang genoeg  om te denken dat dit een eeuwigheid duurde voor hem. Undersea drukte zijn ogen even toe zodat de tranen die in zijn ogen lagen niet over zijn wang zouden stromen en hield zijn pootje even langs zijn snuit om dit te verbergen. Hij wou er niet uit zien als iemand die op het punt stond zichzelf van de gorge te werpen, hij moest doen alsof alles prima was, dat hij prima kon leven zonder zijn steun en toeverlaat- al was dat 100% niet zo. De young warrior zou geen dag meer overleven zonder de bruine tom. "Over die ene keer," De tom kroop even in elkaar. De woorden die Owl die dag uitgesproken had waren nog vers als een diepe wond. Het deed hem zeer, heel veel en dat was te zien ook. "Ik bedoelde het niet... Zo. Ik was in de war, Undersea. In de war van dit allemaal. Ik ben net warrior geworden en ik begin anders te denken, anders te voelen. Ik ben gewoon veranderd, I guess." Was dat zijn reden? Omdat hij nu een warrior was? dus mocht hij nu geen vrienden meer hebben en moest hij nu in een serieuze zakenman veranderen ofzo? was dat het? Wou hij soms in het goeie daglicht komen van hun ex mentor Oceanstar zodat hij deputy kon worden ooit? En kon hij dan anders niet serieus genomen worden als hij bevriend was met een derpbal zoals hem? De langharige tom die de vuurrood was als de ondergaande zon schudde zijn kop. Om zijn gedachtes die nu in zijn kop spookte maar ook naar Owl toe. Nee, hij kon nu niet zomaar zijn excuus aannemen. Niet zo simpel als dit.. "Ik mis je." Under drukte zijn oren in zijn nek. De woorden 'ik mis jou ook' lag op het puntje van zijn tong maar hij kreeg het er niet uit. Als hij nu zou spreken dan zou zijn stem breken. "In éen week heb ik nooit zo een afwezigheid gevoeld. Ik ben zo gewend om bij jou te zijn dat ik... Ik snapte het niet en ik ben dom geweest." Ging de bruine tom veder. Undersea ging zitten en sloeg beschermend zijn eigen staart om zijn lijf heen alsof hij dacht dat een beetje vacht hem kon verschuilen tegen de woorden van Owlbate. Hij wou allang zich tegen de ander aankrullen, huilen in zijn warme lekker ruikende vacht maar hij kreeg zichzelf geen voetstap naar voren. Als hij het zou doen hoelang duurde het dan weer voor Owl om hem nogmaals weg te trappen uit zijn leven? De rode tom durfde het niet al wou hij het oh zo graag. En hoe erg hij ook verdronk in de stilte en het gemis van de bruine warrior, hij had meer nodig dan een paar zinnen om weer terug te komen. "En ik wil weten, of je hetzelfde voelt bij mij. Dat je... Dat je wel bij mij wilt blijven, dat we samen voort kunnen en éen pad volgen. Jij bent de enige reden waarom ik eigenlijk nog goed bij mijn hoofd ben." De tom beet op zijn lip. Proberend om aan zijn eigen woorden van zonet te houden maar hij kon het niet. Hij kon niet leven zonder zijn beste maatje, zonder zijn boze gremlin. Ze waren voor elkaar gemaakt, al vanaf dag één. De universum, starclan, het lot, wie dat ook bepalen mocht: hun toekomst was al vanaf dat ze geboren uitgestippeld, ze waren één. Hij en Owl. Als vier poten op één buik. Als zout en peper. Als de zon en de maan. Niks kon hun in de weg staan, wat er ook gebeuren zal ze zouden altijd weer samen terecht komen. "Ik hou van je Under," Het bevestigende woord van hun liefde.. hoelang ze het ook stilgehouden hadden voor elkaar was het nu te groot om nog over te zwijgen. De kriebels vlogen door zijn lijf heen als zoemende bijen, als een zwerm van vlinders die vanuit een grote veld oprezen. Een glimlach kroop weer op zijn lippen die er de afgelopen moon niet op zijn snuit geweest was. "Ik hou echt van jou, en het is niet zomaar als een beste vriend. Ik wil jou voor mij alleen hebben." Okay de young warrior kon letterlijk niet meer stralen van geluk dan dat die nu al deed. Als een koe die weer na maanden naar buiten mocht sprong hij naar Owlbate toe. Boven op hem, zoals altijd. "Ik hou ook van jou Owl.. Zielsveel, en ik wil niks lievers dan de jouwe zijn.."

Hij voelde zijn staart al trillen van de zenuwen. Owlbate kon het al aanvoelen. Hij keek Undersea aan met een verwarde blik in zijn ogen. Nog even en hij zou breken. Als de rode kater hem nu zou afwijzen... Dan had hij het echt verpest. De bruine kater onderdrukte een trillende zucht voor hij weer neer naar de grond keek. Maar voor hij het wist hoorde hij Under's sprintende poten en sprong hij zo boven hem. "Ik hou ook van jou Owl.. Zielsveel, en ik wil niks lievers dan de jouwe zijn.." Kwam er uiteindelijk. Waardoor de bruine kater even bij stil stond. Undersea hield van hem. Iemand hield van hem. Hij had niet verwacht dat hijzelf ook geliefd kon zijn. Dat niemand echt van hem kon houden. Maar hij had nooit zo erg een kat zijn gevoelens toevertrouwd tot nu. Zijn beste vriend, nu ook zijn partner. Hopelijk. Hij sloot zijn ogen voor kort, te vermoeid door alle emoties dat de laatste paar dagen aan hem knaagden. Eindelijk, iemand voor zichzelf alleen.
Het duurde een paar minuten voor hij eindelijk een poging deed om onder Under weg te kruipen. Vooral omdat hij al last kreeg van zijn schouders. Hij schraapte zijn keel en keek in de groene ogen van de ander. Een kleine glimlach weer op zijn gezicht. "Betekent dit dat we..." Hij pauzeerde voor een kort moment. "Zijn we nu partners?" Oh StarClan, hij klonk nu als een jonge apprentice. Maar hij wou dit zeker weten. Hij wou weten of Undersea er echt mee instemde en hier voor de long run was.