At your service!

Hij had zijn kin trots hoog gezet terwijl hij met een paar geplette, bruine blaadjes de nursery in liep. Hij had ze naast de Elders den gevonden, want daar was er nog geen pak sneeuw gevallen. Zijn groene blik leek zeker te zijn toen hij de eerste queen tegenkwam en de half-kapotte blaadjes maar daar neerlegde. "Goedemorgen, Redpetal!" Snorde hij terwijl hij de kattin een vriendelijke glimlach schonk. "Ik ben je medicine cat voor vandaag en ik ga al jouw wonden genezen." Beloofde hij haar. Hij was niet echt een medicine cat, maar hij wou gewoon doen alsof. Als kittens warriors mochten zijn, waarom kon hij dan niet zijn eigen spel maken? De hele tijd vechten leek voor hem ook al vermoeiend. En zo kon hij Redpetal bedanken voor het oppassen. Want ze was hartstikke gezellig wanneer zijn mama's weg moesten. "Waar doet het pijn?" Hij kantelde zijn kopje een beetje. Zou ze met dit spelletje mee willen doen?

+Redpetal

Redpetal richtte nieuwsgierig haar blik op de kitten die haar begroette. Hij leek een aantal blaadjes meegenomen te hebben. Huh, waarom zou hij dat gedaan hebben? Ze ging liggen zodat ze wat meer op zijn niveau was en keek nieuwsgierig naar Waterkit toen die zei dat hij haar medicine cat was en dat hij al haar wonden zou genezen. Aha, eentje met ambitie. In ieder geval liever hij dan haar - maar ze zag graag dat kittens een droom hadden en had geen zin om die de grond in te stampen. Toen de rosse kitten vroeg waar het pijn deed stak ze haar rechtervoorpootje uit. "Auwch, medicine cat Waterleaf, ik ben gebeten door een rat!", speelde ze dramatisch, al kon ze het kleine glimlachje om haar lippen niet wegstoppen. Dit hier, dit soort momenten, waren exact waarom ze voltijds queen geworden was.

Zijn glimlach werd breder toen de kattin toch besloot om mee te doen. Ze stak zo haar rechtervoorpoot uit en zei dramatisch, "Auwch, medicine cat Waterleaf, ik ben gebeten door een rat!" Hmm, Waterleaf. Dat was een mooie naam. Waterkit stak zijn borst zo zelfverzekerd uit en pakte éen van de blaadjes dat hij neergelegd had om het vervolgens op haar poot te plaatsen. Alsof hij zeker wist van wat hij aan het doen was. "Geen zorgen, Redpetal. Het is genezen voor je het weet." Miauwde hij terwijl hij het blaadje zo op de 'wond' drukte. "Mistgaze zei dat Medicijn katten dromen van StarClan krijgen. Dus ik heb ook een droom gekregen." Zei hij voordat hij de kattin aankeek. "Jij wordt de volgende leader van ThunderClan, Redpetal. Want je bent super-aardig en iedereen wilt een aardige leider." En hee, als StarClan dat zei dan was het nog waar ook!

Een glimlach gleed over haar snuitje toen ze zag hoe Waterkit reageerde. Hij drukte een blaadje op haar poot en verklaarde toen dat hij een droom van Starclan had gekregen. Haar wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. Oh? Nu was ze wel benieuwd. Zijn woorden ontketenden een diep gevoel van een ongegronde angst. Leider, zij? Misschien in haar nachtmerries - maar in het echt zou zoiets nooit gebeuren. Niemand was dom genoeg om haar als deputy te benoemen, of dat hoopte ze toch. Maar hoewel ze wist dat het fantasie was van een kitten die niet beter wist, toch bracht de gedachte angst in haar hart. Ze zou zo'n hoge rang nooit overleven. Ze kon warrior nog niet aan. Even zweeg ze, deed ze haar best om de angst uit haar gouden blik te doen verdwijnen. Redpetal forceerde de glimlach weer terug op haar snuitje en gaf haar neefje een zachte lik over zijn kopje. Ze antwoordde niet; niet wetend wat ze moést zeggen.

Haar glimlach werd iets groter en iets oprechter toen hij fluisterde dat hij wel tegen Starclan kon zeggen dat ze ziek was. Redpetal knikte lichtjes, als om te signaleren dat dat misschien een goed idee was. Ze bekeek de kitten met haar gouden ogen terwijl hij verder ging met zijn verzorging. Waterkit had duidelijk ambitie; en dat was iets dat ze niet echt herkende. Zelf had ze nooit ambitie gehad. Ze was altijd eerder een achtergrondspeler geweest, iemand die blij was met wat ze had en niet per se streefde naar meer. Ha, eerder het tegenovergestelde, als je zag hoe ze vrijwillig haar warrior rang opgaf om voltijds queen te worden.. Queen was een rang waarin je niet meer verder kon groeien; geen kans om deputy of leider te worden en dat vond ze maar al te fijn. En toch deed je iets voor de clan door te werken aan de toekomst. Aan de toekomstige leiders en deputies. Waterkit mauwde dat ze dan wel zijn medicine cat apprentice mocht zijn, Redpaw. Redpetal snoof even, al was haar apprenticenaam pure nostalgie. Redpaw.. Het voelde een heel leven geleden en tegelijkertijd nog maar alsof het gisteren was. En toch, als ze even rekende, was het al bijna twintig manen.. "Ik herinner me mijn apprenticetijd nog..", mauwde ze zachtjes, niet echt antwoord gevend op zijn vraag. Een glimlach had zich over haar snuitje verspreid maar tranen poelden in haar ogen. Zo'n bitterzoete herinneringen. Toen was ze gelukkig geweest.. Toen was alles nog goed geweest.

Waterkit bedolf haar meteen met een stortvloed aan vragen, waardoor Redpetal uit haar herinnering schoot en even verdwaasd knipperend neerkeek op hem. De vragen drongen langzaam tot haar door. "Euhm, ik heb twee mentoren gehad.", antwoordde ze, licht verstrooid. Eerst was het mijn oom Zealspark, maar die is een tijdje verdwenen en daarna had ik Brokenecho.", vervolgde ze, waarna ze haar kop op haar met blaadjes bedekte poot legde. Dat was minder vermoeiend voor haar nek dan de hele tijd naar beneden kijken. "Jouw moeder en ik waren nogal vervreemd van elkaar tijdens onze apprenticetijd..", antwoordde ze op een ander van zijn vragen. "Herondulcet was vaak ziek en spendeerde veel tijd in de medicine cats den." Nee, tijdens haar apprenticetijd was ze close met haar andere siblings - de siblings die haar uiteindelijk verraden hadden. En natuurlijk, Branchtrove was haar beste vriend geweest toen ze jonger was.. Zoals altijd wanneer ze aan die vrolijkere tijden dacht moest ze de tranen uit haar ogen knipperen. De queen haalde diep adem en forceerde een glimlachje op haar snuit. "Ik ben verlaat apprentice geworden omdat Bloodclan ons camp bezet had toen ik zes manen werd." En Starclan, wat was dat eng. Ze herinnerde zich de schreeuwen nog, terwijl ze zich als de lafaard die ze was in de nursery had verschanst terwijl haar siblings zo moedig aan het vechten waren, ook al waren ze toen allemaal nog kitten... Waterkit vroeg haar daarna hoe het was toen ze nog warrior was. "Ik ben niet lang warrior geweest. Ik ben warrior geworden op dertien manen en ik Avidclaw en Cedartree zijn geboren toen ik vijftien manen was.", antwoordde ze, zachtjes glimlachend. Haar twee kittens waren de lichtpuntjes in haar leven en dat droop van haar af elke keer dat ze over hen sprak. "Niet lang na mijn vigil brak er brand uit in het camp. Daarna zijn we moeten verhuizen naar de sunningrocks, waar ik dan ook bevallen ben. En daarna kwam de journey.." Starclan, het leek zo lang geleden allemaal - en toch kon ze het nog zo voor zich zien, alsof het gisteren maar gebeurd was.

Oh Starclan, blijkbaar had Waterkit nog nooit van de journey gehoord. Zolang geleden was het nog niet.. Sommige dagen werd ze wakker en dacht ze nog in de grote grot te liggen - andere dagen voelde het als een verre herinnering van jaren geleden. "Alle clans werden geteisterd door natuurrampen. Thunderclan stond in brand, Windclan en Riverclan waren onderstroomd en Shadowclan werden overspoeld door modderstromen. Een straf van Starclan, waarschijnlijk, al weet niemand waarom.." Het was een zeer enge tijd geweest. Wat kon Starclan zo boos maken dat ze alle vier de clans tegelijk aanvielen en zelfs zo ver gingen dat ze uit hun gebied verjaagd werden? "Toen zijn alle vier de clans samengekomen en hebben de leiders beslist dat we dit gebied moesten verlaten omdat het gevaarlijk werd. Een lange trek volgde, enkele manen lang, tot we in de bergen terechtkwamen. daar ontmoetten we de Tribe of Rushing Water. Zij waren vriendelijk, boden ons een plaats om te slapen.. Met alle clans samen in een grote grot.." Haar stem werd zachter als ze eraan terugdacht. Ze had toen net Bunnykit verloren en ze kon nog steeds de blikken van de meelevende ogen van alle clans samen op haar rug voelen branden. Een vreselijk gevoel was het, om te weten dat iedereen je zag als 'die arme queen'.. Ze slikte even moeizaam bij de herinneringen die haar geest instroomden zoals de modderstromen in Shadowclan.