The snake will always bite back and boy, it's time to bite back

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Twee maal hiervoor had ze zo gelegen. Ze herkende de symptomen, maar dat maakte het er niet beter op. Een grauw gleed over haar lippen terwijl ze haar klauwen in de grond haakte. Adem stekend in haar keel terwijl ze begon te persen. Haar geduld was er al niet of nauwelijks, hoewel ze wist dat dit nest haar laatste zou zijn, dit was haar laatste project. Ze had stomme fouten gemaakt en onbezonnen gereageerd op eerdere nesten. dit was haar project. Haar kinderen, haar monsters, haar leger. Ze zouden perfect zijn, of ze zouden sterven. Er was geen inbetween meer.

De krampen hielpen haar op weg. lieten haar de eerste kitten uitpersen en met een gretige blik draaide de kattin zich bij om deze in ontvangst te nemen. Echter was het kleine ding koud. Het ademde niet. En er zat ook geen fight in om te ademen. Het kleine ding, een perfecte kopie van hun vader lag slap tussen haar achterpoten. Een kille blik gleed over het galaat van de shecat terwijl ze het ding oppakte tussen haar tanden en wegwerpte. Niet zo ver dat het echt als een slinger gezien kon worden, maar ver genoeg dat het niet bij de rest van haar kittens in de buurt zou komen. Woede brande door haar aderen de katten om haar heen aanstarend terwijl ze geen woord sprak. haar kitten was dood. Haar leger was een man minder. Wat een mislukkeling.

De volgende kitten die uit haar werdt geperst keek ze pas naar toen deze begon te krabbelen achter haar en een tevreden blik gleed over haar lippen terwijl ze de kitten schoonlikte met een enkele ferme lik en naar haar buik toebracht. Het grijswitte ding was groot van formaat voor een kitten. Ze had met haar 'partner' in geheim overlegd voor de namen van de kittens. De fluffbal had compleet achter zijn beslissing voor slangennamen gestaan en Sin, Sin vond het welfitting. Haar slangennest. Haar leger dodelijke wezens. Natuurlijk had ze ja geknikt voor Ace zijn emotionele waarde hoewel dit een stuk minder uitmaakte voor Sinclaw. Als het aan haar had gelegen had ze zelf net zulke duistere namen uitgekozen. Met natuurlijk binnenkort een extra insturctie naar Tallstar wat hun warrior namen precies zouden worden. Daarom dat ze deze kitten ook met een gerust hart zijn naam zou geven. "Cottonkit." Fluisterde ze een grijnsje op haar lippen. Iedereen zou haar raar aankijken voor de naam keuze. Tot hij zijn warrior naam zou dragen. En zijn ware potentie zou laten zien. Haar oudst geboorne. Haar jewel, haar champion.

Ze was na twee kittens, nou ja, anderhalf, al vermoeid maar haar lichaam ging door en de derde kitten kwam niet veel later na zijn oudste broer. Net zo stevig gebouwd als zijn levende broer. Een soortgelijke donker gevlekte vacht die haar liet spinnen terwijl ze haar zoon naar zich toe trok. "Pythonkit." Fluisterde ze met een grijns de twee katers met elkaar vergelijkende. Ze waren perfect. Python leek zelfs nog wat sterker ook, maar Cotton had zijn weg naar buiten eerder gevonden, ze zouden beide voortreffelijke monsters worden. Python zou haar wapen zijn. Rechterhand van zijn broer. En beide zouden heersen eens. Vanuit de schaduwen, klaar om toe te slaan.

De derde, of het ongeluk meetellend, vierde kitten die ze ter wereld bracht liet haar bovenlip optrekken. Het kleine grijs witte ding was nou niet bepaald wat ze verwacht had. Nou had ze haar verwachtingen ook hoog gelegd. Maar dit zag er uit als een beekit 2.0 er zou sooner or later op gestaan worden als Sin niet oplette. Niet dat ze van plan was dat iemand er op zou staan. Dit zou wellicht een goede toevoeging zijn aan haar elite team. Ze zou alleen moeten zien hoe ze haar opvoeding zou implementeren. "Serpentkit." Mompelde ze haar iet wat afwezig naar haar buik duwend. Ze zou wel een functie krijgen. Als Sin die later bedacht.

De kitten die volgde was, met Sinclaw's opluchting, opnieuw een kater, zodra ze hem echter naast zijn twee broers plaatste wist ze een grom laag te houden, hij was nog kleiner dan de shecat die ze tot leven had gebracht. Was dit een grapje van de zogenaamde starclanners. Een beest dat er bijna uit zag alsof hij al op sterven stond. Nou prima dan. Als hij zou overleven zou hij zijn fightingspirit al hebben laten zien. "Whitekit." Sprak ze zachtjes met haar nagel de witte onderlip van de kitten aanrakend met een klein glimlachje. "We zullen nog wel eens zien wat jij in je hebt." Beloofde ze de kitten met een sinistere glimlach.

De laatste kitten was pijnlijk. Te pijnlijk. Ze was heel wat gewend, maar deze pijn voelde alsof ze door de grond getrokken werd en voor een seconde was ze er van overtuigd dat ze haar leven ana het verliezen was. Maar de kater werd geboren. Hoewel ze bijna zeker wist dat hij dood was. Hij leek misvormd, tenminste zijn kop dan en Sin trok haar bovenlip op. Echter begon de kitten te ademen en kon ze moeilijk nu zijn hersenpan inslaan dus tilde ze het ding op en legde het naast de kleine shekitten. "Sheddedkit." Was haar laatste naam die ze de kitten gaf en plaatste haar hoofd op de grond. Haar lichaam was op. Kapot van de laatste geboorte en waarvoor.

Twee perfecte kittens, Een dode en drie die er uit zagen alsof ze een heel, heel zwaar leven met haar zouden krijgen. Dit moest een grapje zijn, haar perfecte leger was twee man sterk, drie man zwak en haar lichaam had een lichaam vergiftigd en dood geboren laten worden..

Haar diep gele ogen staarde naar het lijkje dat een eindje van haar vandaan lag en haar hart leek even pijn te doen. Waarom was hij van haar afgenomen. Hij leek zo sterk, zo groot. Wat had zij misdaan, ze had op haar buik gepast, er was niets gebeurt en toch.. toch was haar baby dood.. Haar kindje..

Een geboorte was een zeer belangrijk moment in ieders leven; en toch was er geen kat die zich het moment herinnerde. De manier waarop hij naar buiten gleed, met lichte tegenstribbelingen omdat dat zijn instinct was; of de koelte van de lucht toen die voor het eerst zijn bruingevlekte vacht aanraakte; of de stekende pijn die volgde na zijn eerste piep, zijn eerste ademtocht; het waren allemaal dingen die hij zich nooit zou herinneren. Het katertje werd omgedoopt tot Pythonkit. Hij was groter dan zijn broer, de eerste levendgeborene, maar kwam misschien toch tweede in rang omdat hij niet de oudste was. niet dat dat hem op dit moment veel kon schelen; niets kon hem op dit moment iets schelen behalve die prachtige melkgeur die al zijn instincten aansprak. Blind krabbelde hij vooruit; nu was blindheid nog normaal, verwacht. Pythonkit wist nog niet hoe hij zijn moeder zou teleurstellen van het moment dat hij zijn oogjes zou opendoen. Sinclaw was zich nog van geen kwaad bewust. Hij piepte luid tot hij uiteindelijk kon beginnen drinken; en enkel dan relaxte hij zijn jonge lichaampje. Hm, veel beter.

De grijze kater keek om zich heen, de sneeuw had het Shadowclan gebied versiert in witte tinten waarop de zon vanaf reflecteerde. Glitters bleven achter op de geraakte plekken in tinten van blauw en roze, zo de hemel in diens vlokken gevangenhoudend. Het was mooi buiten. Hij hielt van de winter. De winter deerde hem weinig met zijn dikke pels en sterke, mollige bouw. De kou beet niet aan zijn huid, hij voelde de lage temperatuur nauwelijks. En hoewel hij van eten hielt was het voor hem allesbehalve een schande om een paar dagen over te slaan. Hij had een reserve opgebouwd. Vandaar dat andere misschien over dit seizoen zouden gaan klagen maar hij erin kon opleven. De grote kat schudde zichzelf uit zodat de vlokjes hun weg naar de aarde vonden, en vervolgde zijn weg richting het kamp. Hij was op zoek naar spinrag, hun voorraad was vrijwel opgelost in rook van de een op andere dag. Spinrag leek de laatste tijd wel vaker zeldzaam, eigenlijk sinds het moment dat hij een apprentice had gekregen. Misschien moest dat hun volgende les woorden, een cursus hoe je spinrag moet oppakken zonder zelf een spinnenweb te worden. Ergens begreep hij ook niet hoe Bloodpaw hier zo veel problemen mee had. Zelf was hij ook groot en ruw in zijn manier van doen, nog erger dan dat zijn apprentice was, maar het was hem nog nooit overkomen. Zou het aan zijn motoriek kunnen liggen? Hij was immers nog jong en onervaren. Maar goed dit probleem had hij bij de vorige twee ook nooit gehad. Een lastig raadsel, een mysterie. Voor nu wist hij wel dat hij zichzelf bezig moest houden met het zoeken van spinnen woonlocaties.

Net toen hij een web gevonden had voelde hij een diepe steek in zijn hart, een pijn zo erg had hij nog nooit meegemaakt. Het ontnam hem de adem en werkte hem richting de grond. De pijn schoot door naar zijn hoofd en manifesteerde zich hier, woonde hier nu. Het nam alles in de handen en voor een moment was er niks anders dan de pijn. Dat moment duurde maar enkele seconde, en de pijn ebde weg. Hijgend en met de smaak van bloed in zijn muil keek hij op. Niet wetend waar dit vandaan kwam en of nog eens terug zou komen. Maar in de pijn had hij wel een gevoel gekregen, een richting. Een beeld. Zijn gezin. Hij moest terug naar het kamp. Met moeite gooide hij zichzelf omhoog en begon te lopen. Het lopen ging om tot een draf, de draf ging om tot rennen. Zijn passen verlengde zich terwijl zijn lichaam zijn best deed bij te houden. Hij hijgde en voelde de steken echoën in zijn borstkast. Het landschap wat hij eerst had staan bewondering mengde zich met elkaar tot een groot wit vlak. Een wit waarin niks meer was behalve hijzelf. Hij bleef doorrennen. Niet wetende waar deze plotselinge, instinctieve drijf vandaan was gekomen om bij zijn gezin te geraken. Sinclaw. Sinclaw was zijn partner, zijn vrouw, zijn beeldschone gepassioneerde kattin. Sinclaw was in zijn ogen een vlam waar je versnaard in raakte maar ook nooit meer vandaan wilde. Ze was een vlam waar andere bang waren voor haar vuur, maar enkel hij de warmte in zag. Waar hij enkel hij van begreep dat zonder haar vlam de wereld duister was. En bij Starclan, wat was Acefray bang van het donker. Het was donker. Het wit wat eerst zijn wereld had opgemaakt was nu een zwart waar hij niet doorheen kon kijken. En hier was geen vlam om hem te beschermen, om hem bij te schijnen en te begeleiden. Er was niks, nee, de duisternis ademde alleen kon hij niet zien wat het was. Zijn tempo werd gehaast en hij rende meer alsof hij opgejaagd was. Hij landde. Zijn voorpoten raakte de grond en een gehis vulde zijn wereld. De grote kater sprong opzij en keek naar beneden. Zijn blik kruiste die van een grote slang met een huid die gemaakt leek te zijn van de zon, zo bleek. Hij stond aan de grond genageld terwijl het beest tussen zijn poten gleed en hierna in de struiken verdween. Het was koud. Ineens was het koud en Ace was weer terug in Shadowclan, dicht bij de opening van het kamp. De dikke kat draaide zich om en liep naar binnen.

Hij kon zweren dat hij sterren had gezien tussen de schubben van de slang.

Maar hij had geen tijd hiervoor, meteen liep hij langs zijn den en raapte enkele benodigheden op. Bij het aanzicht van de Queens die hun kits aan het afleiden waren had hij de link al kunnen leggen. Sinclaw was aan het bevallen. De meeste Queens wilde hun jongen niet alles laten meekrijgen van een bloederige bevalling, waardoor ze graag even naar de warrior den verhuisde met hun kroost en hier wat spelletjes speelde tot het opgelost was. Hij trilde nog op zijn poten toen hij de Nursery binnenliep, al verdween deze angst en stres bij het zien van de gevlekte kattin. Geluidloos liep hij naar haar toe en legde de tak en kruiden bij haar weg, zodat ze de keuze had ze te gebruiken. Maar een kattin die vaker geworpen had kon het vaak zonder deze dingen. Ace besloot zich ook niet te veel met haar te bemoeien zolang alles goed ging. Vaak irriteerde je een moeder meer met constante vragen en aanraking dan dat je ze hielp. Eindelijk was hij op adem gekomen en in staat alles in zich op te nemen… waardoor zijn blik een kitten vond, weg van zijn moeder. Hij bracht zijn snuit naar beneden en snuffelde het kleine ventje. Hij was levenloos en leek ook nooit leven in zijn longen gehad te hebben. Nee… hij rook ook niet dood. Ooit had hij geleefd, bij zijn moeder in haar buik. Maar hij het had leven gegeven in de weg naar buiten. Het beestje was een exacte kopie van hemzelf en hij kon het niet laten om de verbinding te leggen. Hij was te ver gegaan. Zou zijn hele kroost dood ter wereld komen? Neergehaald door de katten die hun eigenlijk zouden moeten beschermen? Zou hij al zijn kinderen moeten begraven? Hij likte zijn oudste kind droog, ondanks dat het niet uitmaakt, dat de kou dit beestje nooit zal schaden. En hij huilde, stille tranen die een weg langs zijn wang vonden naar de wereld beneden. Dit was zijn schuld. Het was zijn schuld dat zijn zoontje dood ter wereld was gekomen. Het schuldgevoel wrat hem op van binnenuit, maar fit toonde hij niet. Nee, dit zou niemand zien. Dat was zijn straf, de schuld in stilte moeten dragen.

Hij was overtuigd geweest dat heel zijn kroost het voorbeeld van zijn oudste kit zouden volgen. Maar hij werd wakker geschud door een geluid, een huilend gepiep. Zijn ogen vergrote zich terwijl hij keek naar zijn zoontje. Hij was een perfecte combinatie van de ouders. Zijn pelsje had wit, grijs en zwart in zich. Zijn rug keek gespikkeld te zijn, iets wat hem herinnerde aan zijn eigen patroon. Maar zijn hoofd was wit net zoals dat bij zijn moeder was. Hij was groot en sterk, gezond. En hij leefde. Hij had een kans het te maken in deze wereld en te groeien. De kater stapte dichterbij Sinclaw en gaf haar een korte lik over haar kop heen. Het kwam goed. Hun kinderen zouden leven. Van tevoren hadden ze besproken hoe de kittens zouden gaan heten, onder welk thema ze zouden leven. Toch had Sinclaw de uiteindelijke keuze van de naam. Hij was dan ook even nieuwsgierig over de namen als ieder ander. De oudste… de levende, besloot ze Cottonkit te noemen. Dat was een mooie naam, en in zijn hoofd wist hij welke slang ze bedoelde. Maar het zou ook bij de jongen passen, een die zou opgroeien in een gelukkig gezin, die sympathie zou leren maar hoe hij voor zichzelf moest opkomen. Hij werd vast een geweldige Shadowclanner, zacht als katoen maar ook wetend wanneer hij zichzelf moest verdedigen zoals een slang.

Terwijl de ene begon te drinken kwam de ander al tot aarde. Deze even levend en gretig als Cottonkit was geweest. Hij was groot en grofgebouwd, iets wat zowel in hemzelf als in hun moeder te vinden was. Beiden waren ze immers flink. Zijn vachtje herinnerde hem aan het nest wat ze hiervoor hadden gehad. Aan zijn oudste dochtertje, Banekit. Gevlekt zoals het hare, op het eerste blik leek het zwart wit, maar als je goed keek kon je het bruin eronder zien. Het zal ook zichtbaarder worden wanneer hij droog was gelikt, dat helderde enkel kleur op. Ja, hij had veel weg van zijn moeder, en hopelijk zal hij ook net zo geweldig worden als haar. Sinclaw benoemde de kitten Pythonkit. Vernoemd naar een rustige slang, een verstandige slang. Een die niet jaagde als het niet nodig was, een slang die enkel at als het per se moest. Het was een goede naam, laat deze kitten verstandig en geduldig zijn. Even zachtaardig in zijn kern maar dat hij durft uit te halen als het nodig was. Hij glimlachte zacht. Wat een mooi kind. Hij hoopte dat de wereld vriendelijk tegen hem zou zijn.

Weer een geboren en de volgende kwam er al aan. Hij kon zien aan de buik van Sinclaw dat ze nog enkele kittens moest baren voor het voorbij was. Het duurde ook langer, alsof de moeder moe werd. Het was ook een zware klus, zwaarder dan de meeste gevechten. Hij had respect voor iedere Queen die deze taak op zich nam. Maar ze had succes, en na veel werken lag er een klein bundeltje tussen haar benen. Een dochtertje, een klein meisje. Een princesje. Ze leek op hem met haar grijze pelsje dat al enkele tekenen van een patroon begonnen te dragen. Ook zij piepte en werd gretig bij de geur van melk. Hopelijk durfde ze de grotere jongens opzij te duwen en zo haar maaltje te krijgen, dan zou ze ook groot groeien. Dat was belangrijk in tijden zoals deze. Ook zij kreeg een naam, al was deze minder enthousiast dan de andere. Dat was ook logisch, Sin was vast kapot moe van dit zware werk. Maar de naam hoefde niet hard uitgesproken te worden om volume te hebben. Serpentkit. Vrouwelijk en sierlijk, sterk en fel. Serpentkit voor een kitten die kon eindigen als leader, warrior of queen en waarbij de naam altijd zal passen. En als ze van haar karakter leek op haar moeder was er niks of niemand die haar ooit kon tegenhouden.

Het kindje hierna was weer een katertje. Een die exact leek op zijn moeder met die prachtige pels. Een die in contrast stond met elkaar. Maar het katertje was niet zoals de andere katertjes geweest. Hij was dun en klein, bijna ziekelijk. Misschien was het enkel omdat de grotere mannen alle voeding voor zichzelf hadden genomen, dat hij hierom achterstand had gekregen. Hij leek ook weinig weg te hebben van de dikke en gezonde pels die zijn ouders hadden. Maar hij piepte zoals de andere en bewoog, waardoor veel van zijn zorgen wegzakte. Als hij goed dronk en warm bleef zal het wel goed moeten komen. En ook hij kreeg een naam. Whitekit. Pas toen het jonkje naar zijn moeder werd begeleid zag hij waarom, hij had een wit lipje, net zoals de slang die hij later zal representeren. Net zoals een slang die op het eerste zicht als niks bijzonders leek, een dof grijs pak met schubben, maar in het juiste licht op glom in een regenboog van kleuren. Zo werd zijn zoontje ook. Hij leek nu misschien een runt van het nest, maar tijd zal hem prachtig maken, nog mooier dan dat hij nu was. Hij zal iedereen verbazen. Ja, ja dat wist hij zeker.

En zo kwamen ze uit op de laatste kitten. Hun moeder leek nog te vechten om deze eruit te krijgen en nu besloot Ace ook in te stappen en zacht zijn poot tegen haar buik te leggen, om zo het kleintje te begeleiden naar buiten. Toch was het een groot gevecht. Een waarmee hij niet kon helpen. Maar uiteindelijk kwam het kindje naar buiten, al was het diens vorm waardoor hij zijn oren naar achteren legde. Dat klopte niet, hij leek misvormd te zijn. Het kon voorkomen bij de jongste van een nest dat ze knelden en daardoor misvormde… was dat gebeurd? Zijn kop was zo vreemd en ovaal, zijn oren enorm groot en zijn pels bijna vachtloos… Nee hij moest wel ziek zijn, al kon hij niet noemen hoe en wat. Had hij nog een dood kind? Maar nog voor hij zijn gedachte had afgemaakt besloot het kleintje te bewegen en geluid te maken, waardoor hij begeleid werd naar diens moeder en hier zijn naam kreeg. Sheddedkit. Perfect. Net zoals een slang zijn huid afwierp zou dit kleintje zijn fouten ook kunnen afwerpen en nog mooier eruit komen.

En toen waren alle kinderen geboren. Zijn gezinnetje, een prachtig gezinnetje maar waarvan eentje niet mee kon doen. Hij keek naar het dode lichaampje bij hem en zuchtte diep, om hierna op te staan en zichzelf rond Sinclaw heen te leggen. Liefdevol gaf hij haar een lik over haar oor en drukte zijn snuit tegen haar wang aan. Voor een moment verdween de wereld in een gevoel van geluk. Dit is waar hij wilde zijn, bij haar, aan haar zijde. Met de geur van moedermelk en de warmte van piepende kittens. Daar was waar hij zijn hart in kon vinden. “Het is een prachtig nest schat, je hebt dit goed gedaan” Zijn stem warm, maar gevuld met zorgen. Hij wilde haar niet zeggen dat de dode zijn schuld was. Ze zou hem toch niet geloven. Ze geloofde niet in Starclan. “Zullen we de eerste ook een naam geven?... Kraitkit?” Stelde hij voorzichtig voor, om hierna zichzelf weer in haar vacht te verbergen. Zijn toon werd zachter, wetende dat niemand dit mocht horen, wetende dat niemand behalve Sinclaw dit hóefde te horen.

“Ik hou van je, Sin. Meer dan dat ik ooit onder woorden kan brengen”

The snake will always bite back and boy, it's time to bite back Dbyufyg-5a1a214a-8dd4-4ab0-ae82-3da045112d6f

Dergelijke dingen gingen altijd heel snel door het kamp, al helemaal als het een kat zoals Sinclaw was die beviel. Al helemaal als het je moeder was die daar lag te creperen om goddeloze kinderen op deze aarde te zetten, alsof er verdomme al niet genoeg waren. Een van de jongere apprentices was op haar af gestuurd om het gelukkige nieuws te vertellen dat ze een grote zus zou worden. Wolfpaw had hem geen blik waardig gegund, met ambere ogen vol koud vuur keek ze slechts star voor zich uit. Ze wilde ze niet zien, nu niet, nooit niet. Toch was er iets dat aan haar knaagde en zonder dat ze het wilde, gleed haar blik toch af naar de nursery. Nog net kon ze zijn pluizige, grijze staart in de schaduwen zien. Een bittere haat joeg door haar lichaam bij zijn aanzicht alleen al, de gore pluisbal die ze als haar stiefpa moest gaan zien. Hij kon dood neer vallen, hij en dat hele nest van hun.
Toch, toen ze beschutting wilde gaan zoeken bij Slatefur in de elders den, kon ze het niet laten. Haar poten staakten hun pas en kwamen tot stilstand voor de elders den, maar weigerden deze in te gaan. Trillerig haalde ze adem en trok kort haar ogen samen, waarna ze zich omdraaide en koers zette naar de nursery, waar ze zou liggen. In het half donker van de gevlochten bramenstruiken die de den afschermden werd de kleur van haar bloed deels verborgen in de schaduwen. Stilletjes en overvallen door ongemak stapte ze toch richting de poes, haar geheime vriend en hun kittens toe; haar uit elkaar geschopte familie. Zonder een woord te zeggen gleed haar blik over het schouwspel, waarbij ze acuut bleven steken bij een dood lichaampje aan de rand. Zijn grijze vacht plakte aan zijn koude lichaampje waar geen beweging in was terug te vinden. Dood, dood zoals de rest ook zou moeten zijn. Het tegendeel was echter waar, toen haar blik afgleed naar de twee katten die innig verstrengeld lagen, kon ze 5 levende, piepende figuren zien krioelen aan haar buik. 5 kittens, 5 half broertjes en zusjes die haar zouden moeten vervangen. Die het beter zouden moeten doen, die succesvol zouden moeten zijn, die perfect moesten worden. Niet zoals zij, die de rode stempel 'mislukt' op haar neus gedrukt had gekregen. Wolfpaw slikte een pijnlijke brok weg in haar keel. "Ma..?" klonk haar stem zacht krakend. "...Gefeliciteerd," iedere letter van het woord stak pijnlijk in haar keel, maar ze forceerde ze eruit. Acrefray, de vervanging van Thornfang, gunde ze geen blik waardig.

_{Warning?
Screams through the mind
Encouraged by hate, strengthened by love
It cuts through the heart
Until there's nothing left
Be Warned

Hij was zo klein. Zo mager. Niks anders dan een insect; toch vernoemd naar een majestueus dier. In de hoop dat dit hem zou beteren. Loze hoop, zijn lichaam zou nooit aansterken zoals het moest. Zijn brein zou echter wel gevoerd worden door indoctrinatie. Wat hem sterker maakte dan anderen. Een wapen, die niet gestopt door wat dan ook. Zijn klauwen zullen om de wereld slaan. Alles wat leeft zal doen wat hij wilt. Als marionetten aan een lijntje. Voor zijn eigen doel. En hij kan iedereen laten vermoorden die hij wilt. Alleen omdat hij ze niet mag. Want hij kan een raket besturen door een satelliet. En hij kan een vijanden raken door een telescoop. En hij kan de planeet laten eindigen in een holocaust.
Hij is Whitekit, en hij stopt niet.
Want hij kan fietsen zonder zijwieltjes.}

Cottonmouth. Dat is hoe ik me voel, als een cottonmouth. De cottonmouth is een slang met een vergif enkel sterk genoeg om kleine vissen en kikkers mee te doden. Diens beet is niet sterk, diens gevaar nog minder groot. Maar het dier staat bekend om zijn katoen witte mond. Wanneer er een vijand om hem af komt opent hij zijn muil en laat het melkwitte gehemelte zien waardoor ieder hem vreest. Hij lijkt dodelijk en giftig, maar dit is maar schijn. Ik lijk op deze slang want waar ik diep van binnen weinig ben lijk ik heel wat wanneer ik mijn mond open doe en spreek. Het is allemaal schijn, net zo goed als het witte gehemelte van deze slang niks meer is dan een show. We denken beiden dat zolang we van buitenaf groot zijn er ons van binnen nooit wat zal overkomen. Alsof hetgeen wat andere zien belangrijker is wat we zelf voelen. We houden ons groot wanneer we zelf weten dat als onze leugen zichtbaar wordt het ons einde is. We moeten liegen om te overleven. Slangen zijn altijd bekend om deze reden. Ze hebben het imago van een verrader te zijn, een leugenaar en iemand die enkel aan zichzelf denkt. Slangen zijn vaak de slechteriken in ieder verhaal, al zal iedere slang in het echte leven zichzelf verbergen bij het minste teken van gevaar. De dieren zijn verlegen en angstig, ze bijten enkel wanneer ze geen kant op kunnen en zelfs dan is hun beet zelden schadelijk. Slangen moet het hebben van schijn, hopend dat dit genoeg is.

Laat mij als een cottonmouth slang zijn die zijn mond opent om met deze leugen zijn vijanden te verjagen, maar diep van binnen niks liever wilt dan wegrennen.

De kleine kitten kwam ter aarde, leven ingeblazen door een ijzige kou die brandde in zijn longen. Luid piepte hij om deze pijn hoorbaar te maken, maar er kwam weinig reactie op zijn huilen. Niet dat het al te veel uitmaakte, het wezentje had nog weinig besef van bestaan, reden of willen. Alles gebeurde op instinct, zo ook een protesterende piep toen hij werd opgepakt. Pas toen hij aan de buik van zijn moeder lag hielt het geluid op, in stilde voedde hij zich. Om hem heen gebeurde veel maar dit deerde hem niet. Enkel wat er met hém gebeurde was belangrijk. En hij was veilig op zijn plek bij zijn moeder, bij zijn siblings die zich een voor een bij hem voegde. De rest maakte voor hem niet meer uit.

No matter how many times a snake sheds his skin,
he will always be a snake
Een ovalen kop. Grote oren die uit proportie waren met de rest van zijn lichaam. Vier poten die te breed waren voor het verder magere lichaam. Het was duidelijk zichtbaar dat de kitten er anders uitzag dan de anderen. Hij leek misvormd, bijna alsof hij een straf behoorde te zijn voor het taboe dat het nest tussen Acefray en Sinclaw was. Niemand zou ervan op hebben gekeken als de kitten niet was begonnen te bewegen of ademen, maar toch.. toch deed hij dat. Vol levenslust nam hij zijn eerste ademteug binnen, piepte hij luidkeels totdat zijn moeder hem bij haar in het nest nam. Uit instinct kroop hij over zijn siblings heen en vond hij een tepel waar hij aan kon drinken. Melk vulde zijn buikje en zorgde dat een zware slaap over hem heen viel.

Sheddedskin. Zo zou hij door het leven gaan. Een kitten geboren uit een nest dat er nooit had mogen zijn, een nest vol slangen.

Onbewust van het lot wat haar te wachten zou staan werd de kleine, sierlijke tabby kitten ter wereld gebracht. Ze was de vierde kitten uit het nest, de derde als je haar overleden zusje niet mee zou tellen. Zo klein, onschuldig, kwetsbaar, en niet wetende dat de rust die er na de geboorte in de nursery heerste maar van korte duur zou zijn. Als enige levende she-cat uit het nest zou ze zich moeten bewijzen. Bewijzen dat ze het waardig was om een dochter te zijn van haar moeder. Bewijzen dat ze dezelfde capaciteiten zou beheersen als haar broers. Zo niet zou ze vroeg of laat eindigen zoals haar zusje, die op dit moment een eindje verderop levenloos en koud op de verharde aarde rustte. Serpentkit was de naam die de zwart witte moederkat haar had geschonken, en deze zou ze hoe dan ook eer aan doen. ShadowClan zal deze naam nog heel vaak over hun tongen laten rollen, of ze dat nou wilde of niet.