The snake will always bite back and boy, it's time to bite back

De grijze kater keek om zich heen, de sneeuw had het Shadowclan gebied versiert in witte tinten waarop de zon vanaf reflecteerde. Glitters bleven achter op de geraakte plekken in tinten van blauw en roze, zo de hemel in diens vlokken gevangenhoudend. Het was mooi buiten. Hij hielt van de winter. De winter deerde hem weinig met zijn dikke pels en sterke, mollige bouw. De kou beet niet aan zijn huid, hij voelde de lage temperatuur nauwelijks. En hoewel hij van eten hielt was het voor hem allesbehalve een schande om een paar dagen over te slaan. Hij had een reserve opgebouwd. Vandaar dat andere misschien over dit seizoen zouden gaan klagen maar hij erin kon opleven. De grote kat schudde zichzelf uit zodat de vlokjes hun weg naar de aarde vonden, en vervolgde zijn weg richting het kamp. Hij was op zoek naar spinrag, hun voorraad was vrijwel opgelost in rook van de een op andere dag. Spinrag leek de laatste tijd wel vaker zeldzaam, eigenlijk sinds het moment dat hij een apprentice had gekregen. Misschien moest dat hun volgende les woorden, een cursus hoe je spinrag moet oppakken zonder zelf een spinnenweb te worden. Ergens begreep hij ook niet hoe Bloodpaw hier zo veel problemen mee had. Zelf was hij ook groot en ruw in zijn manier van doen, nog erger dan dat zijn apprentice was, maar het was hem nog nooit overkomen. Zou het aan zijn motoriek kunnen liggen? Hij was immers nog jong en onervaren. Maar goed dit probleem had hij bij de vorige twee ook nooit gehad. Een lastig raadsel, een mysterie. Voor nu wist hij wel dat hij zichzelf bezig moest houden met het zoeken van spinnen woonlocaties.

Net toen hij een web gevonden had voelde hij een diepe steek in zijn hart, een pijn zo erg had hij nog nooit meegemaakt. Het ontnam hem de adem en werkte hem richting de grond. De pijn schoot door naar zijn hoofd en manifesteerde zich hier, woonde hier nu. Het nam alles in de handen en voor een moment was er niks anders dan de pijn. Dat moment duurde maar enkele seconde, en de pijn ebde weg. Hijgend en met de smaak van bloed in zijn muil keek hij op. Niet wetend waar dit vandaan kwam en of nog eens terug zou komen. Maar in de pijn had hij wel een gevoel gekregen, een richting. Een beeld. Zijn gezin. Hij moest terug naar het kamp. Met moeite gooide hij zichzelf omhoog en begon te lopen. Het lopen ging om tot een draf, de draf ging om tot rennen. Zijn passen verlengde zich terwijl zijn lichaam zijn best deed bij te houden. Hij hijgde en voelde de steken echoën in zijn borstkast. Het landschap wat hij eerst had staan bewondering mengde zich met elkaar tot een groot wit vlak. Een wit waarin niks meer was behalve hijzelf. Hij bleef doorrennen. Niet wetende waar deze plotselinge, instinctieve drijf vandaan was gekomen om bij zijn gezin te geraken. Sinclaw. Sinclaw was zijn partner, zijn vrouw, zijn beeldschone gepassioneerde kattin. Sinclaw was in zijn ogen een vlam waar je versnaard in raakte maar ook nooit meer vandaan wilde. Ze was een vlam waar andere bang waren voor haar vuur, maar enkel hij de warmte in zag. Waar hij enkel hij van begreep dat zonder haar vlam de wereld duister was. En bij Starclan, wat was Acefray bang van het donker. Het was donker. Het wit wat eerst zijn wereld had opgemaakt was nu een zwart waar hij niet doorheen kon kijken. En hier was geen vlam om hem te beschermen, om hem bij te schijnen en te begeleiden. Er was niks, nee, de duisternis ademde alleen kon hij niet zien wat het was. Zijn tempo werd gehaast en hij rende meer alsof hij opgejaagd was. Hij landde. Zijn voorpoten raakte de grond en een gehis vulde zijn wereld. De grote kater sprong opzij en keek naar beneden. Zijn blik kruiste die van een grote slang met een huid die gemaakt leek te zijn van de zon, zo bleek. Hij stond aan de grond genageld terwijl het beest tussen zijn poten gleed en hierna in de struiken verdween. Het was koud. Ineens was het koud en Ace was weer terug in Shadowclan, dicht bij de opening van het kamp. De dikke kat draaide zich om en liep naar binnen.

Hij kon zweren dat hij sterren had gezien tussen de schubben van de slang.

Maar hij had geen tijd hiervoor, meteen liep hij langs zijn den en raapte enkele benodigheden op. Bij het aanzicht van de Queens die hun kits aan het afleiden waren had hij de link al kunnen leggen. Sinclaw was aan het bevallen. De meeste Queens wilde hun jongen niet alles laten meekrijgen van een bloederige bevalling, waardoor ze graag even naar de warrior den verhuisde met hun kroost en hier wat spelletjes speelde tot het opgelost was. Hij trilde nog op zijn poten toen hij de Nursery binnenliep, al verdween deze angst en stres bij het zien van de gevlekte kattin. Geluidloos liep hij naar haar toe en legde de tak en kruiden bij haar weg, zodat ze de keuze had ze te gebruiken. Maar een kattin die vaker geworpen had kon het vaak zonder deze dingen. Ace besloot zich ook niet te veel met haar te bemoeien zolang alles goed ging. Vaak irriteerde je een moeder meer met constante vragen en aanraking dan dat je ze hielp. Eindelijk was hij op adem gekomen en in staat alles in zich op te nemen… waardoor zijn blik een kitten vond, weg van zijn moeder. Hij bracht zijn snuit naar beneden en snuffelde het kleine ventje. Hij was levenloos en leek ook nooit leven in zijn longen gehad te hebben. Nee… hij rook ook niet dood. Ooit had hij geleefd, bij zijn moeder in haar buik. Maar hij het had leven gegeven in de weg naar buiten. Het beestje was een exacte kopie van hemzelf en hij kon het niet laten om de verbinding te leggen. Hij was te ver gegaan. Zou zijn hele kroost dood ter wereld komen? Neergehaald door de katten die hun eigenlijk zouden moeten beschermen? Zou hij al zijn kinderen moeten begraven? Hij likte zijn oudste kind droog, ondanks dat het niet uitmaakt, dat de kou dit beestje nooit zal schaden. En hij huilde, stille tranen die een weg langs zijn wang vonden naar de wereld beneden. Dit was zijn schuld. Het was zijn schuld dat zijn zoontje dood ter wereld was gekomen. Het schuldgevoel wrat hem op van binnenuit, maar fit toonde hij niet. Nee, dit zou niemand zien. Dat was zijn straf, de schuld in stilte moeten dragen.

Hij was overtuigd geweest dat heel zijn kroost het voorbeeld van zijn oudste kit zouden volgen. Maar hij werd wakker geschud door een geluid, een huilend gepiep. Zijn ogen vergrote zich terwijl hij keek naar zijn zoontje. Hij was een perfecte combinatie van de ouders. Zijn pelsje had wit, grijs en zwart in zich. Zijn rug keek gespikkeld te zijn, iets wat hem herinnerde aan zijn eigen patroon. Maar zijn hoofd was wit net zoals dat bij zijn moeder was. Hij was groot en sterk, gezond. En hij leefde. Hij had een kans het te maken in deze wereld en te groeien. De kater stapte dichterbij Sinclaw en gaf haar een korte lik over haar kop heen. Het kwam goed. Hun kinderen zouden leven. Van tevoren hadden ze besproken hoe de kittens zouden gaan heten, onder welk thema ze zouden leven. Toch had Sinclaw de uiteindelijke keuze van de naam. Hij was dan ook even nieuwsgierig over de namen als ieder ander. De oudste… de levende, besloot ze Cottonkit te noemen. Dat was een mooie naam, en in zijn hoofd wist hij welke slang ze bedoelde. Maar het zou ook bij de jongen passen, een die zou opgroeien in een gelukkig gezin, die sympathie zou leren maar hoe hij voor zichzelf moest opkomen. Hij werd vast een geweldige Shadowclanner, zacht als katoen maar ook wetend wanneer hij zichzelf moest verdedigen zoals een slang.

Terwijl de ene begon te drinken kwam de ander al tot aarde. Deze even levend en gretig als Cottonkit was geweest. Hij was groot en grofgebouwd, iets wat zowel in hemzelf als in hun moeder te vinden was. Beiden waren ze immers flink. Zijn vachtje herinnerde hem aan het nest wat ze hiervoor hadden gehad. Aan zijn oudste dochtertje, Banekit. Gevlekt zoals het hare, op het eerste blik leek het zwart wit, maar als je goed keek kon je het bruin eronder zien. Het zal ook zichtbaarder worden wanneer hij droog was gelikt, dat helderde enkel kleur op. Ja, hij had veel weg van zijn moeder, en hopelijk zal hij ook net zo geweldig worden als haar. Sinclaw benoemde de kitten Pythonkit. Vernoemd naar een rustige slang, een verstandige slang. Een die niet jaagde als het niet nodig was, een slang die enkel at als het per se moest. Het was een goede naam, laat deze kitten verstandig en geduldig zijn. Even zachtaardig in zijn kern maar dat hij durft uit te halen als het nodig was. Hij glimlachte zacht. Wat een mooi kind. Hij hoopte dat de wereld vriendelijk tegen hem zou zijn.

Weer een geboren en de volgende kwam er al aan. Hij kon zien aan de buik van Sinclaw dat ze nog enkele kittens moest baren voor het voorbij was. Het duurde ook langer, alsof de moeder moe werd. Het was ook een zware klus, zwaarder dan de meeste gevechten. Hij had respect voor iedere Queen die deze taak op zich nam. Maar ze had succes, en na veel werken lag er een klein bundeltje tussen haar benen. Een dochtertje, een klein meisje. Een princesje. Ze leek op hem met haar grijze pelsje dat al enkele tekenen van een patroon begonnen te dragen. Ook zij piepte en werd gretig bij de geur van melk. Hopelijk durfde ze de grotere jongens opzij te duwen en zo haar maaltje te krijgen, dan zou ze ook groot groeien. Dat was belangrijk in tijden zoals deze. Ook zij kreeg een naam, al was deze minder enthousiast dan de andere. Dat was ook logisch, Sin was vast kapot moe van dit zware werk. Maar de naam hoefde niet hard uitgesproken te worden om volume te hebben. Serpentkit. Vrouwelijk en sierlijk, sterk en fel. Serpentkit voor een kitten die kon eindigen als leader, warrior of queen en waarbij de naam altijd zal passen. En als ze van haar karakter leek op haar moeder was er niks of niemand die haar ooit kon tegenhouden.

Het kindje hierna was weer een katertje. Een die exact leek op zijn moeder met die prachtige pels. Een die in contrast stond met elkaar. Maar het katertje was niet zoals de andere katertjes geweest. Hij was dun en klein, bijna ziekelijk. Misschien was het enkel omdat de grotere mannen alle voeding voor zichzelf hadden genomen, dat hij hierom achterstand had gekregen. Hij leek ook weinig weg te hebben van de dikke en gezonde pels die zijn ouders hadden. Maar hij piepte zoals de andere en bewoog, waardoor veel van zijn zorgen wegzakte. Als hij goed dronk en warm bleef zal het wel goed moeten komen. En ook hij kreeg een naam. Whitekit. Pas toen het jonkje naar zijn moeder werd begeleid zag hij waarom, hij had een wit lipje, net zoals de slang die hij later zal representeren. Net zoals een slang die op het eerste zicht als niks bijzonders leek, een dof grijs pak met schubben, maar in het juiste licht op glom in een regenboog van kleuren. Zo werd zijn zoontje ook. Hij leek nu misschien een runt van het nest, maar tijd zal hem prachtig maken, nog mooier dan dat hij nu was. Hij zal iedereen verbazen. Ja, ja dat wist hij zeker.

En zo kwamen ze uit op de laatste kitten. Hun moeder leek nog te vechten om deze eruit te krijgen en nu besloot Ace ook in te stappen en zacht zijn poot tegen haar buik te leggen, om zo het kleintje te begeleiden naar buiten. Toch was het een groot gevecht. Een waarmee hij niet kon helpen. Maar uiteindelijk kwam het kindje naar buiten, al was het diens vorm waardoor hij zijn oren naar achteren legde. Dat klopte niet, hij leek misvormd te zijn. Het kon voorkomen bij de jongste van een nest dat ze knelden en daardoor misvormde… was dat gebeurd? Zijn kop was zo vreemd en ovaal, zijn oren enorm groot en zijn pels bijna vachtloos… Nee hij moest wel ziek zijn, al kon hij niet noemen hoe en wat. Had hij nog een dood kind? Maar nog voor hij zijn gedachte had afgemaakt besloot het kleintje te bewegen en geluid te maken, waardoor hij begeleid werd naar diens moeder en hier zijn naam kreeg. Sheddedkit. Perfect. Net zoals een slang zijn huid afwierp zou dit kleintje zijn fouten ook kunnen afwerpen en nog mooier eruit komen.

En toen waren alle kinderen geboren. Zijn gezinnetje, een prachtig gezinnetje maar waarvan eentje niet mee kon doen. Hij keek naar het dode lichaampje bij hem en zuchtte diep, om hierna op te staan en zichzelf rond Sinclaw heen te leggen. Liefdevol gaf hij haar een lik over haar oor en drukte zijn snuit tegen haar wang aan. Voor een moment verdween de wereld in een gevoel van geluk. Dit is waar hij wilde zijn, bij haar, aan haar zijde. Met de geur van moedermelk en de warmte van piepende kittens. Daar was waar hij zijn hart in kon vinden. “Het is een prachtig nest schat, je hebt dit goed gedaan” Zijn stem warm, maar gevuld met zorgen. Hij wilde haar niet zeggen dat de dode zijn schuld was. Ze zou hem toch niet geloven. Ze geloofde niet in Starclan. “Zullen we de eerste ook een naam geven?... Kraitkit?” Stelde hij voorzichtig voor, om hierna zichzelf weer in haar vacht te verbergen. Zijn toon werd zachter, wetende dat niemand dit mocht horen, wetende dat niemand behalve Sinclaw dit hóefde te horen.

“Ik hou van je, Sin. Meer dan dat ik ooit onder woorden kan brengen”

Cottonmouth. Dat is hoe ik me voel, als een cottonmouth. De cottonmouth is een slang met een vergif enkel sterk genoeg om kleine vissen en kikkers mee te doden. Diens beet is niet sterk, diens gevaar nog minder groot. Maar het dier staat bekend om zijn katoen witte mond. Wanneer er een vijand om hem af komt opent hij zijn muil en laat het melkwitte gehemelte zien waardoor ieder hem vreest. Hij lijkt dodelijk en giftig, maar dit is maar schijn. Ik lijk op deze slang want waar ik diep van binnen weinig ben lijk ik heel wat wanneer ik mijn mond open doe en spreek. Het is allemaal schijn, net zo goed als het witte gehemelte van deze slang niks meer is dan een show. We denken beiden dat zolang we van buitenaf groot zijn er ons van binnen nooit wat zal overkomen. Alsof hetgeen wat andere zien belangrijker is wat we zelf voelen. We houden ons groot wanneer we zelf weten dat als onze leugen zichtbaar wordt het ons einde is. We moeten liegen om te overleven. Slangen zijn altijd bekend om deze reden. Ze hebben het imago van een verrader te zijn, een leugenaar en iemand die enkel aan zichzelf denkt. Slangen zijn vaak de slechteriken in ieder verhaal, al zal iedere slang in het echte leven zichzelf verbergen bij het minste teken van gevaar. De dieren zijn verlegen en angstig, ze bijten enkel wanneer ze geen kant op kunnen en zelfs dan is hun beet zelden schadelijk. Slangen moet het hebben van schijn, hopend dat dit genoeg is.

Laat mij als een cottonmouth slang zijn die zijn mond opent om met deze leugen zijn vijanden te verjagen, maar diep van binnen niks liever wilt dan wegrennen.

De kleine kitten kwam ter aarde, leven ingeblazen door een ijzige kou die brandde in zijn longen. Luid piepte hij om deze pijn hoorbaar te maken, maar er kwam weinig reactie op zijn huilen. Niet dat het al te veel uitmaakte, het wezentje had nog weinig besef van bestaan, reden of willen. Alles gebeurde op instinct, zo ook een protesterende piep toen hij werd opgepakt. Pas toen hij aan de buik van zijn moeder lag hielt het geluid op, in stilde voedde hij zich. Om hem heen gebeurde veel maar dit deerde hem niet. Enkel wat er met hém gebeurde was belangrijk. En hij was veilig op zijn plek bij zijn moeder, bij zijn siblings die zich een voor een bij hem voegde. De rest maakte voor hem niet meer uit.