One way

Het was nog niet zo lang geleden dat hij de eerste stappen van het leven had mogen ervaren. Waar lucht zijn longetjes waren binnen getreden en deze hadden open gemaakt, zodat zuurstaf en dergelijke zijn lichaam kon... Helpen. Maar daar wist de jonge gevlekte kater weinig van. De werking van het lichaam en het feit dat dit allemaal heel cruciaal was... Was mooi maar hij was letterlijk een baby en lette alleen op wat zijn instincten hem zeiden. Zoals nu. Hij had honger en dan zocht hij naar warmte en een geur die hem zou vertellen dat hier eten was. Daar was dus eten, ja? Ja! De kleine baby bewoog even lichtjes in het mosnest waar hij nu al eventjes in lag. Dit was zijn thuis, niet? Dit was waar hij de laatste uren en dagen had doorgebracht, ja? Hij wist het niet, want besef draaide nog niet zo goed in zijn kopje. Misschien, over enkele dagen, wanneer zijn ogen ook zouden open gaan, zou hij kunnen inzien wat er allemaal te zien en te verwerken stond. Even trok hij met zijn pootjes, waarbij hij met halen over het mos heen kroop, zoekende naar de melk die hem weer warm en goed zou laten voelen. Maar ah! Boem! Zo tegen iets aan... Hij had het gewoon niet zien aankomen en een geschrokken piepje verliet zijn bekje, gevolgd door een pootje die met moeite werd opgetild en pat! Recht op zijn aanvaller! Take that!

- Sabrekit

Zonder moeder was het niet zo heel zwaar. Maar het was niet de broeders wisten hoe het was met een moeder, ze hadden het immers nooit ervaren. Kort piepte het jong even, een beetje van zijn stuk gebracht over het feit dat hij er niet lang kon en dat hij tegen iets was aangelopen. Hij was in protest hierover en wilde dit eigenlijk helemaal niet. Het ding waar hij tegenop was gevaren liet ook wat protest horen en piepte terug, een geluidje dat hij ook kon maken dus. Hij snoof even diep, wat pijn aan zijn longetjes bracht, maar hij ging er nier op in en trok zijn pootjes wat meer naar voren om zo wat meer tegen het andere ding aan te komen. MIsschien kon hij het wel omver rammen, wie wist. Kort snuffelde hij even, maar dat werd al snel onderbroken door een pets midden in zijn gezicht. Wel meteen liet hij een verbaasde piep horen; gevolgd door pootjes die tegen de poot van de ander werden gedrukt in een poging het weg te duwen. Rawr, weg jij!

Een heel erg wild gevecht leek los te breken. Maar echt wild was het niet en een gevecht kon je het ook niet noemen aangezien ze beiden nog te zwak en klein waren om er iets aan te doen of er zelfs aan deel te nemen. Het jonge, gevlekte mannetje liet zich echter niet doen en duwde zijn pootje tegen hetgeen aan dat hem ook leek aan te vallen. Maar echt slaan kon hij niet aangezien hij even werd tegengehouden. Na enkele tellen viel deze beperking weg, haalde hij terug en probeerde hij weer te slaan naar hetgeen dat hem leek aan te vallen. Pootjes die heen en weer werden gedrukt, heen en terug. Het was een kleine effort in de ogen van grootse katten maar het was een immens iets voor hem en zijn tegenstander. Zelfs als hij dat niet zeker wist, was er iets in hem die zei dat het zo was. En voor even maakte dat hem een echt sterk monster. Ookal was hij de zwakste van de twee.

Een ietwat zielig gepiep kwam vanuit de richting van het gevaarlijke wezen. Nja, het was eerst gevaarlijk geweest nu leek het meer een watje te zijn waar Brit zo van gewonnen leek te hebben. Was dit hoe het zou lopen? Even piepte hij vragend, toch ietwat verward met wat de ander aan het doen. Zeker toen hij twee zachte pluisjes rond zijn voorpoot voelde gaan. Wel meteen trok het gevlekte ventje zijn poot terug, een ietwat geschrokken en neerslachtig gepiep volgde. jaja, hij ging al. Even piepte hij zacht, van slag, maar wel luid genoeg om aan te geven aan de ander dat hij aan het wegkruipen was.

- Topic uit, nieuw topic?