You got brittle bones it seems

Alles was nog nieuw voor de jonge kitten. Hij had net heel lang geslapen, en hoewel zijn siblings nog steeds bijna bewegingloos naast hem lagen, was hij nu klaarwakker. Pythonkit had zijn oogjes nog niet open maar dat weerhield hem er niet van om te worstelen met de warme lijfjes naast hem, proberend om - .. Tsja, wie wist wat hij probeerde, wat hij verlangde. Vrijheid? Ontdekking, avontuur? Misschien een beetje van dat alles. De bruin met witte kitten piepte even gefrustreerd en duwde een sibling aan de kant. Ok, dat was al iets meer ademruimte.

+Brittlekit eerst

De nieuwe geur van kittens had zijn aandacht de laatste tijd zeker getrokken. Hij had geleerd dat ze jonger en kleiner dan hem waren, maar ook niet zoveel hoor! Brit was zelf al een redelijk klein geval dus zoveel verschil zat er niet in. Even trok hij met zijn oortjes toen hij dichter kwam en langzaam over de mosmuur kroop... De moeder zou hem hopelijk niet wegslaan, want dat zou heel erg gemeen zijn. Brit wou enkel eens kijken wat er aan de hand was in de nest met kleine pluisjes. Het gevlekte mannetje had sinds het openen van zijn ogen geen seconde stil gelegen en was dapper alles gaan verkennen. Het zien was zoveel anders dan alleen ruiken en horen. Maar goed, kittens! Even keek de kleine Brit met interesse op naar een van de babys... Die leek wakker te zijn! Even piepte hij zachtjes, proberende om de aandacht te trekken van het jonge ding.

Plots bereikte een onbekend piepje zijn oortjes. Pythonkit staakte zijn worstelingen en knikte zijn kopje wat scheef, zijn nog steeds gesloten oogjes bijna richtend in de richting van het geluid, al had dat natuurlijk geen effect. Wat was dat? Het kwam niet van naast hem, zo'n piepjes had hij al vaak gehoord, het kwam van voor hem. Hij wist zelfs niet dat er iets was behalve de siblings en zijn moeder en hun nest.. Het kleine katertje fronst en piepte toen terug. Misschien zou de grote leegte nog eens piepen?

De piep had iets bereikt, een klein gevlekt ding. Het was niet hetzelfde als hem tho! Want het was klein maar even klein als hem en daarbij was het niet zwart wit, maar zwart bruin. Het was toch wel iets anders dan hem en dat fascineerde hem dus best wel. Hij wilde dichter komen, de muur over klimmen... maar er was een gevaar dat hij de andere kits iets zou aandoen en daarbij moest het kleine mannetje van het andere nest eerst wat dichter komen... Hm... Nadat het ding even had gepiept, trok Brit zich even op aan de mosmuur zodat hij nu op de rand van het nest zat, comfortabel zo. Tijd om zijn sos calls uit te brengen! Een paar sterke pieps ontglipten dan ook zijn mondje... Maar na enkele van die stopte hij en kreunde hij even zachtjes, de stekende pijn in zijn borstkas was duidelijk aanwezig... EN het was alles behalve aangenaam.

Plots klonken er een reeks veel luidere piepjes van veel dichterbij. Pythonkit schrok en krabbelde naar achteren, ondertussen botsend op één van zijn siblings. Hij duwde zijn oortjes in zijn nek en richtte zijn gesloten oogjes naar opzij, alsof dat het geluid zou tegenhouden. Het was alsof hij de leegte bang gemaakt had, alsof het hem nu aan zou vallen. De vachten van zijn siblings om hem heen kalmeerden hem; maar Pythonkit had weinig zin om nu verder van hen weg te gaan, om door de leegte opgezwolgen te worden. Want zo voelde het voor de blinde kitten wanneer hij niets behalve de grond onder zijn poten voelde. Alsof alles plots verdwenen was en hij helemaal alleen was..

Het leek wel alsof de ander bang van hem was en dat wilde Brit eigenlijk helemaal niet. Een beetje verdrietig liet hij zijn oortjes zakken waarna hij even kalm naar de andere kittens keek die in het nest lagen. Ze hadden allemaal mooie kleurtjes, nieuwe kleurtjes zelfs... Nja sommigen. Er zaten ook een paar rare vormen in die de jonge gevlekte kater nog nooit had gezien. EVen keek hij vragend naar de bolletjes waarna hij even opkeek. De mama leek niet meteen in de buurt te zijn... Dus dan kon het toch even niet? HIj slikte en kroop langzaam het nest in. Klein als hij was viel hij niet veel op tussen de bolletjes... Hoe dan ook leek hij wel de enige die erg bewegelijk was. Tja, hij oefende veel. Kort piepte hij nogmaals, de nieuwe geuren waren nu erg dichtbij en het was wel erg spannend... Dus besloot hij kalm wat rond te snuffelen aan de bolletjes.

Een nieuwe geur drong zijn kleine neusje binnen. Pythonkit haalde diep adem, proberend te achterhalen wie dat was. Hij herkende het niet, al rook het ook naar melk en naar kitten zoals hem en zijn siblings. Het katertje piepte opnieuw en Pythonkit antwoordde ook terug. Hij voelde snorharen tegen zijn vacht en duwde blindelings met zijn pootje die richting uit, als om het weg te duwen. Dat kietelde en hij hield er niet van om aangeraakt te worden zonder zijn goedkeuring.

Met een ietwat vragende blik bleef hij kijken naar de kleine bolletje die er lagen. Het was erg vreemd om kleinere wezens dan hem te zien en ergens vond hij het wel fascinerend. Het was ook ergens heel erg vreemd natuurlijk. Hij kende niet veel kittens die kleiner en jonger dan hem waren. Alhoewel Brit het concept van jonger nog niet goed kende wist hij ergens dat deze kittens nog minder competent waren dan hem... En ergens weerhield hem dat ervan om te spelen met hun. Hij had immers al gezien dat sommige moederkatten erg boos konden doen als je iets deed dat niet mocht. Toen het jong echter tegen zijn snorharen tikte piepte hij verbaasd. Met een lichte boze uitdrukking fronste hij even en keek hij naar de bruin gevlekte kitten. Een tweede piepje volgde, vragend. Waar was dat goed voor?

Pythonkit kende nog geen woorden maar hij herkende de vraag in de piep van de onbekende. Hij krabbelde wat naar achter en legde zijn pootjes op zijn snuit als om zich af te schermen. Hij zou met zijn hoofdje schudden als hij wist wat dat betekende, maar sinds hij nog nooit iemand dat had zien doen (en er ook vanuit ging dat anderen dat gewoon niet zouden merken) dacht hij daar zelfs niet aan. Pythonkit piepte, een strenge en koppige piep, om te laten horen dat hij niet aangeraakt wou worden zonder toestemming. Wat een domme kitten, alsof iémand graag schrok omdat er uit het niets iets tegen hem kwam. Hmpf.

De kitten deed helemaal niks leuks terug, in tegendeel zelfs. Het legde zijn pootjes op de kop en piepte. Hij wist niet goed wat de ander van hem verwachtte maar iets in hem vertelde hem dat het niet zo slim was hier te blijven, dat men niet tevreden zou zijn als hij door bleef gaan. Deze kitten wilde zijn gezelschap niet helaas. Even klapte hij zijn oortjes in zijn nek waarbij hij even zich een kwartslag draaide en weg trippelde in een lompe pas. Hij voelde geen spijt of angst, maar de beweging had hij nu al enkele keren gezien bij katten die down leken over iets. Was dit iets om verdrietig om te zijn? En zo ja, in welke zin en hoe? Hij snapte het niet maar als anderen het deden deed hij het ook gewoon.

- Topic uit, nieuw topicje?