Delicate flower

Het was stil, het was nog vroeg... En de jonge, nog blinde, Brit was nog aan het slapen. Tot nu. Als hij zijn ogen had kunnen openen had hij dat gedaan. Zijn longetjes voelden pijnlijk aan bij het moment dat besef aanbrak bij hem en even wiebelden zijn kleine oortjes even. Een zacht genies was even hoorbaar, maar dat prikte aan zijn longen... En wel meteen slaakte hij een zacht -maar toch wel redelijke luid- gepiep uit. HIj snoof even zachtjes en trok zijn pootjes tegen zijn neus aan, waarover hij even streek. Ah bah, dat niezen voelde echt NIET fijn aan. Wie had dat gedaan? Wie was de boeman hier? Hij lichtte zijn kopje wat, maar slaap en het feit dat hij amper een paar dagen oud was zorgde ervoor dat zijn spiertjes het snel opgaven en zijn kinnetje met een vrij zachte boem terug op het mosbed belande. Nou dat was, maar echt niet handig. Hmpf.

- Bloodpaw

Bloodpaw kreeg een hoop mos voor zijn neus gegooid en vragend kantelde hij zijn kop. Wat moest dit voorstellen? De maine coon keek naar zijn mentor. Verward. Wat moest hij nou met deze berg groene neststuff? ”Sinds wanneer heeft ‘mos’ een geneeskrachtige werking?” Vroeg de zwart met rood gevlekte tom waarop Acefray begon te gniffelen. Nu helemaal verward keek hij naar de stapel groene bedding en weer terug naar de grijze Medicine cat. ''Geen speciale med cat les vandaag. Je gaat de nursury opruimen'' Wat? Bloodpaw liet een diepe zucht klinken terwijl hij zijn ogen in zijn oogkas draaide. Waarom dit nou weer? Waarom was hij elke keer de gene die deze klusjes moest klaren? Toen hij nog een normale apprentice was was hij ook al de uitverkoren geweest om vieze mos nesten om te ruimen en de den op te poetsen. Tallstar had hem dit klusje gegeven maar zijn verschrikkelijke ex mentor Terrorflight ook, en nu moest hij het WEER doen. ”Ugh Acefray kom op..” Hij gaf de grijze tom een puppy blik maar hij liet zich niet omkopen. Acefray stuurde hem alsnog naar de nursury toe met een lading mos. Nnngghhh... Bloodpaw begon met zijn klus. De luiers van alle deze kittens weer verschonen. Zuchtend bracht hij dan het verse mos naar de nursury toe en stapte voorzichtig naar binnen. Hij was best groot en onhandig. Hij had geen zin om boven op een net geborene kitten te staan. Toen de maine coon med cat apprentice naar binnen stapte hoorde hij een nies. Meteen keek hij de richting op van het geluid en zag daar een zwart wit balletje liggen die over zijn neusje wreef. De tom kneep even zijn ogen samen en hief zijn wenkbrauw vragend op. Was dit iets waar hij zorgen om moest maken of was het naar een onschuldig niesje?

Stil bleef hij even liggen, het raspende gevoel van zijn luchtpijp voelde hij al snel opkomen en even probeerde de jonge kitten diep adem te halen, wat moeilijk ging. Een geluid dat samen ging met het rasperig gevoel was dan ook te horen en hij opende zijn mondje wat nadat hij deze weer had uitgeademd. In de plaats van even zijn luchtpijp te klaren met een zacht uhum... Begon de kleine kitten even zachtjes te hoesten, wat pijnlijk en eigenlijk totaal niet aangenaam was. Het was niet een extreem groot drama en het had het hoesten zeker niet nodig, maar hij kon niet veel anders. Hij was pas een paar dagen oud en wist nog niet eens het verschil tussen de voor en achterkant van zijn lichaam. Hij had daarbij ook nog niet zijn ogen open. Even murmelde het beestje wat, schor en pijnlijk was het... En hij legde zijn pootje terug op zijn neus... Nu die storm over was kon hij misschien nog wat slapen, want dit was alles behalve fijn.

Bloodpaw keek even richting de kit waar hij zonet een niesje van hoorde maar toen het stil bleef begon de medicine cat apprentice weer veder met zijn opgegeven taak. Verveeld haalde hij de stukken mos één voor één de nursury binnen maar liet al snel weer de nest materiaal uit zijn kaken vallen toen hij dit maal een raspend ademhaling hoorde als gevolg van een hoestbui. Verbaasd keek hij op en liep regelrecht op het kleintje af. Bezorgd keek hij neer. Zijn oren in zijn nek gedrukt. Dit klonk niet goed.. De tom ging liggen zodat hij dichter bij het jonkie lag en luisterde naar zijn ademhaling. De kitten drukte weer zijn poot op zijn neus en voorzichtig hield Bloodpaw zijn pootje weer weg. Hij moest goed naar zijn ademhaling luisteren en als hij zijn poot voor zijn snuitje hield werd het geluid gedempt. “Hey daar kanjer.” Hij wist dat de kit nog jong was, waarschijnlijk verstond hij hem dan ook nog niet. “Wat is er loos met je..” Sprak hij, al was het meer tegen zichzelf dan tegen de zwart witte tom. Bloodpaw drukte zijn oor voorzichtig op zijn flank en luisterde. Hmm.. Dat klonk niet echt top.

Het duurde niet lang voordat iets nieuws binnen kwam. HIj wist niet wat het precies was, maar het was er wel en zou hem meer prikkelen als hij nou eens die verdomde poot van zijn neus haalde, maar dat deed hij niet. Hij bleef daar knus liggen. Dit was zijn plekkie en niemand zou het afnemen. Het duurde echter niet lang voordat iets zijn pootje wegnam en wel meteen piepte hij in protest. Niet zijn pootje wegnemen sir! Please! Hij hield ervan en het hield de kriebels weg. Verbaasd en ietwat bang gepiep bleef dan ook weerklinken maar veel gebeurde er niet... En daarbij deed het ook best pijn aan zijn al prikkende longen. Hierdoor staakte hij al snel zijn actie en haalde hij trillerig adem, waarbij zijn longetjes even pijnlijk aanvoelden. Geluiden klonken even, waardoor hij een laatste 'mew' liet horen voordat hij stilviel. Het duurde immers niet lang voordat de ander nog iets deed. Kort probeerde Brit nog eens te mauwen, maar de pijn was te groot en dus gaf hij het zo op om zijn lichaam wat rust te gunnen. Zijn longetjes voelden een beetje slecht aan nu en dus had hij helemaal geen zin in een verbaal verzet tegen dit vreemde ding... Die zo heel vreemd deed.

Bloodpaw had het pootje weggehaald bij de kit en ineens begon deze aardig in protest te piepen. Eventjes keek de tom geschrokken op, hij had de kitten toch geen pijn gedaan? Oh starclan, Acefray zou hem doden als hij terug kwam met een gewonden kitten, vooral als het dan ook nog eens zijn fout was. Gelukkig werd het wel stil en klonk er enkel nog een zachte mauwtje toen hij weer zijn pluizen oor tegen de flank van Brittle gedrukt had. Het klonk ruw, vreemd. Maar de maine coon wist niet helemaal precies wat dit kon zijn. Was het wat alle kittens hadden als ze nog pas geboren waren, omdat hun longetjes niet waren begonnen met werken, of was er meer aan de poot bij de zwart witte tom? Afvragend keek hij om zich heen. Niet helemaal zeker wat te doen. Acefray halen misschien? Of aankijken en het de grijze medicine cat pas vertellen wanneer hij zijn schoonmaak klus volbracht had. Bloodpaw twijfelde enorm.. Hij wou niet iets verkeerds doen. Nog even keek hij naar het bolletje die pas zijn moeder verloren had. Hij zal haar nooit kunnen kennen maar zonder mama opgroeien, hij vond het maar sneu. Bloodpaw ging liggen, zich beschermd om het kleintje heen gedraaid alsof hij een queen was, zo kon hij beter op de ademhaling lettend van de kleine kitten.

Het duurde nog even, maar niet al te lang, want het ding dat zojuist zijn pootje had afgenomen kwam in beweging. De geur was redelijk nieuw en iets dat hij niet zo goed kende, maar ergens voelde het bekend en veilig aan. Goed voor hem ergens, maar ook wel ergens eng. Kort trok het jonge katertje even met zijn stompige oortjes. Hij vond het eerst wat vreemd, maar toen er plots een warmte rond hem kwam, tilde hij zijn kopje wat op en begon hij zacht piepend zich wat tegen de buik van de ander aan te nestelen. Zijn bekje opende zich wat, zijn koppie trillend ter hoogte gebracht. Een zachte mew was even hoorbaar voordat hij vermoeid zijn kinnetje liet rusten op het lichaam van de ander. Hij zette dan ook even kalm zijn pootje tegen de buik van de ander aan en begon met beide deze moeizaam en zacht te masseren, een beetje zoekende met zijn snuitje. Zijn halen nog zachtjes en teder, het was duidelijk dat hij nog een jong wezen was.

Bloodpaw was gaan liggen zodat de kitten wat warmte kon krijgen. Er lag een broertje in de buurt maar deze leek een stuk levendiger dan kleine Britje hier. Gelukkig bewoog hij wel, dat maakte hem al een stukje minder bezorgd. De maine coon glimlachte even bij het beeld dat hij hier zo lag met een kit bij hem, genietend van zijn warmte en een zachte piepjes laten horend. Even smolt hij. Wat schattig! Was hij ook zo klein en onschuldig geweest? Toen schrok hij. De kit liet zijn kopje op hem rusten en begon toen met zijn pootje op zijn buik te drukken. Langzaam begon hij er steeds op te drukken, een soort massage, en ging zoekend met zijn snuitje langs zijn zachte warme buik. O-oh.. dacht hij.. dat hij de mama was? “Ik heb geen melk kleintje, ik haha.. ik ben een jongen. Net als jij, wij maken geen melk. Alleen de mama poezen.” Bloodpaw likte over het kopje van de kitten. Niet dat de jongen kit het begreep dat hij geen melk had, maar ja. Misschien kon die dan alvast aan zijn stem wennen? Want Bloodpaw wist nu al honderd procent dat hij vaker deze kittentje zou komen opzoeken.

Er kwam geen eten uit de buik van deze lieve kat die hem zo warm hield en dat vond hij vreemd. Vragend piepte het wezentje dan ook even naar de warmte dat zo rond hem was gekruld... Hij snapte nog niet helemaal het concept van de verschillende dingen... Groot en warm betekende eten, toch? Dus dan snapte hij niet meteen waarom deze grote warmte niks aan hem gaf. Maar er kwamen er paar warme geluiden en lik over zijn kop en vragend tilde het jonge dier zijn kinnetje wat, een zacht gepiep ontglipte zijn lippen waarna hij zijn koppie terug legde in de vacht van de ander, deels wel wat vermoeid met deze ene actie. Veel sterke spieren had hij nog niet.. En als de ander geen energie kon leveren aan hem dan tha, dan moest het maar zo, rusten en slapen.

Bloodpaw keek neer op de kleine kit die het nog steeds maar een raar verhaal vond dat er geen melk uit zijn warme buik kwam. Het was echt enorm schattig om toe te kijken maar hij vond het ook best zielig. Zijn mama was bij starclan gevoegd en hij kon niet indenken om hoe het zou zijn om zonder ouders op te groeien. Niet dat zijn vader en moeder de besten waren maar toch, het was familie. En familie was wel belangrijk voor hem. De tom had ondertussen Brittlekit liefkozend een likje over zijn kop gegeven waardoor er een zacht piepje weer ontsnapte bij de jonge pasgeboren kitten. Zijn hart smolt echt. Bij deze claimde hij dat zwart met wit bevlekte kit als zijn jongen broertje.

Hij snorde even zachtjes. Het was warm hier en dat vond de gevlekte kleine geweldig. Hij vond het heerlijk om hier te liggen tegen de warmte van deze kat aan. Hij rook echter wel ietsje vreemd, iets waar de kleine kitten nog geen besef van had dat het kruiden waren uiteraard. Hij opende zijn bekje wat en gaapte zachtjes en een zacht gepiep om vervolgens zijn kinnetje te laten rusten op de buik van de ander, zijn neus zacht nestelend tussen de donkere haren van de ander. Hij piepte nogmaals teder en zacht tegen het grote warme beest en liet zijn gedachten langzaam wegglippen in tedere dromen. Hij viel daardoor ook langzaam in slaap, knikkebollend... Waarbij zijn koppie af en toe weer de hoogte in wupte.

De tom lag om de kitten heen gekruld als een queen die haar pasgeboren kittens warm hield. Zijn ogen rusten op de kleine kitten terwijl hij naar de zachte ademhaling luisterde van Brittlekit. Hij zou vandaag nog even vragen aan Acefray als hij een check up kon doen bij de zwart met wit gevlekte kitten, gewoon voor de zekerheid omdat hij er maar zwakjes uitzag en dat genies en rare ademhaling klonk gewoon niet vertrouwd. Toen de kleine bolletje in slaap gesukkeld was bleef hij nog even bij hem liggen tot hij zeker wist dat de kitten in een diepe droom zat en begon toen weer aan zijn opgegeven taak: de nursury schoonmaken. Zachtjes ging de maine coon apprentice aan de slag maar zodra hij straks klaar zou zijn dan ging hij zeker weten weer even knuffelen met Britje.

- Topicje uit