Trade mistakes

Het was een dag of twee geleden nadat hij en Undersea op de conclusie kwamen om hun vriendschap op pauze te zetten. Meer omdat Owlbate zelf egoïstisch genoeg was omdat het hem zo verwarde. Maar hijzelf kon er ook niks aandoen. Alsof alles wat hij aanraakte kapot ging. Alsof zijn vader hem een vloek gegeven had. Echter was de waarheid zelf achter hem. Het was zijn eigen schuld en dat wist hij dondersgoed. Hij kon niet meer de schuld geven aan iets dieps. Diep genoeg zodat de rest het niet kon begrijpen.
Daarom was hij onderweg naar de den van zijn leider, zijn mentor. De grijze kattin had hem alles geleerd wat hij maar kon leren. Ze had het goede in hem naar boven gebracht en hij had al snel geleerd hoe hij ermee om kon gaan. Maar niet met zulke gevoelens. En zijzelf had ook Undersea getraind. Ze kende hem als geen ander. En daarom wou hij antwoorden. Advies. Wat Oceanstar hem ook kon geven. "Oceanstar?" Miauwde hij terwijl hij zijn kop naar binnen stak. Hij hoopte maar dat ze hier was en ook nog tijd had. Ze was waarschijnlijk nog druk met het gedoe met RiverClan. Maar hij had iemand nodig. Hij was gewend om alles met Undersea te bespreken. En dat was juist het probleem. Hij had het geprobeerd, en dat zorgde alleen dat ze verder uit elkaar getrokken waren. En hij wou dit niet. Hij moest het veranderen. Maar hoe, precies? Hoe kon hij zorgen dat hijzelf niet zo krap voelde met de aanwezigheid van de ander? Was hij ziek?

+ Oceanstar

Gelukkig leek de kattin blij te zijn met zijn aanwezigheid en verwelkomde hem graag in haar den. "Owlbate, ben je niet aan het genieten van je Warriorschap?" Vroeg ze met een kleine glimlach. De bruine kater zou zich er niks van aantrekken. Gewoon recht op zijn doel gericht om verder te vragen aan zijn leader, zijn mentor, wat er verdomme met hem aan de hand was. Maar toch kon hij het niet helpen dan haar een oprechte glimlach te gunnen. Dat had hem voor een paar seconden verward. Waarschijnlijk omdat hij nu langzaamaan aan het ontdooien was. Hij werd volwassen en hij leerde om te gaan met anderen. Ook omdat Oceanstar enorm veel respect verdiende, volgens hem. Omdat ze manenlang zijn mentor geweest was en waarschijnlijk nu ook alles van hem wist. Waarschijnlijk kende ze hem beter dan hijzelf. "Nee. ik bedoel... Ja. Het geeft erg veel mogelijkheden maar," hij liet een zucht horen voor hij eindelijk een paar stappen naar binnen besloot te doen. "Ik heb de laatste tijd een knagend gevoel en... Undersea en ik hebben ruzie erdoor gekregen en het lijkt echt alsof ik alles verpest en... Argh." Owlbate schudde zijn kop. Hoe kon hij dat nou zo duidelijk mogelijk uit te leggen zonder nog iets te verpesten? "Het klinkt heel dom nu ik het zeg. Maar Undersea betekent heel veel voor me, als beste vriend natuurlijk. Ik wil weten wat er mis is met mij en hoe ik dit op kan lossen en... Komt dit door mijn vader?" Een dom gokje. Maar Oceanstar had Raptorecho langer gekend. En op dit moment zou hij alles willen wagen om antwoorden te krijgen.

Hij was naast haar gaan zitten nadat ze het zelf aangeboden had. En ergens voelde Owlbate zich nieuw in dit. Het leek alsof hij met zijn moeder een gesprek hield. Alsof Oceanstar altijd zijn moeder geweest was. Hij wist niet of dit wel een goed idee was. Zichzelf openstellen voor de neus van een andere kat. De kater was niet gewend met het praten over zijn eigen problemen en verborg ze meestal achter sarcastische opmerkingen. Maar de aanwezigheid van zijn mentor stelde hem al genoeg gerust, ze kende hem toch? Zou het kwaad doen om zijn koude zijde even los te laten?
"Raptorecho was wellicht niet de kater die ik kende als een geweldige Warrior of vriendelijke Clangenoot. Echter waren niet al zijn keuzes slecht. Een kat heeft altijd de keuze iets voor de Clan of zichzelf te doen. Welke keuze het beste is, kan ik niet over oordelen. Geen enkele kat is perfect. Ik ben ook zeker niet perfect Owlbate. Nog niet zo lang geleden ben ik bijna een leven verloren na een ruzie met Tigergaze omdat ik op het ijs was gaan staan. Ik zal mijn levens moeten geven voor de Clan, niet voor een meningsverschil." Mauwde ze als volgt. Waardoor de bruine kater opkeek naar de grijze kattin in licht verwarring. Had Oceanstar al een leven verloren? Hij wou net verder vragen over haar en zijn vader, totdat de volgende zin kwam. "Ik herken mijzelf in jou, ik denk dat je net als mij nog niet begrijpt wat je voelt terwijl het voor anderen om je heen duidelijk is. Je houdt van Undersea zoals ik van Abysshowl houd." Zijn blik verstrakte weer. Zijn oren gingen voor kort naar achteren. “Maar... Jij en Abysshowl zijn partners.” Sprak hij. Het klonk dom, maar op dit moment wou hij alles dan begrijpen wat ze ermee bedoelde. Was dit een grap, soms? Owlbate hield niet van Undersea als partner. Hij hield hem zoals een beste vriend van hem hield. Hij wou hem blij hebben, hij wou hem dichtbij hebben. Zeker zijn dat hij veilig was. Alleen Owl was waardig voor zijn aandacht en zijn aanwezigheid en... oh. De bruine kater stond weer op. Zijn blik gericht op de muur van de den. Er volgde een stilte. Hoe kon het dat het steeds moeilijker werd, telkens als hij het probeerde te verbeteren? “Ik ben een verdomme idioot.” Fluisterde hij. Lichtelijk onder de stress. Het leek alsof zijn hart steeds meer pijn deed aan de realisatie. Hij hield van Undersea? Zijn beste vriend sinds hij kon praten? “Ik kan er niets aan doen, Oceanstar. Undersea is nu boos op mij. Hij... Hij haat me zeker. StarClan, hij moet mij wel haten.” Zijn staart begon heen en weer te zwiepen. Dat hij zich zo liet zien bij zijn mentor was al erg genoeg. Maar hij moest het ook weer met Under goedmaken. En wat als hij hem vertelde dat hij hem wou als zijn partner? Wacht, nee. Ugh. Dat klonk al lame. De rode kater zal hem zo hard uitlachen. Hij sloot zijn ogen voor even. Hoe had Oceanstar het gedaan met Abysshowl? Waarschijnlijk vond Undersea hem niet leuk. En als dat zo was dan had Owlbate het nu wel verpest.

Hij had niet opgemerkt hoe de kattin hem naar zich toe trok in een poging om hem gerust te stellen. "Owlbate!" Mauwde ze krachtig. Ditmaal merkte hij haar wel op. De bruine kater begon in en uit te ademen, waardoor hij langzaamaan weer rustig werd. Verdomme, dit was echt zijn laagste punt geworden. "Jullie zijn te lang vrienden om het over een ruzie te verliezen. Undersea heeft je nodig, zeker nu Bronzemask er niet meer is. Heb geduld wees een goede vriend en ontken je gevoelens niet. Zoek de weg die het beste bij jullie past. Elk pad van een ware Warrior is lastig, zwaar en moeizaam. Toch zullen de hoogtepunten het waard maken." Zei ze als volgt. Waardoor hij even weg moest kijken. Ze had wel gelijk. Hij was een warrior nu. Zijn eigen zelf. Hij werd niet gecontroleerd door zijn vader of door een mentor of wie dan ook. Hij kon nu zelf bepalen wat hij moest doen. Maar het pad kon ook dood lopen, en daar was hij juist bang voor. "Tallstar, een oud Windclan Leader; heeft dit in iets andere woorden ook gezegd tegen mij. Vertrouwen in jezelf en je Clan is de enige weg Owlbate. In dit geval is dat ook zo in jezelf en Undersea." Hij merkte op hoe de grijze kattin daarna zichzelf weer liet zakken. Er gebeurde zo veel tegelijk. Hij moest zijn beste vriend vinden en het weer goedmaken, hij was dit allemaal begonnen. Maar nu was hij bij zijn mentor, zijn leader. En die leek ook niet op haar sterkste punt te zijn. "Gaat het, Oceanstar?" Miauwde hij voorzichtig. Zou ze al een leven verloren hebben? Er was voor kort een stilte voor hij eindelijk iets durfde te vragen, wat misschien nog zelfs een geheim hoorde te blijven. "Dat over Tallstar..." Begon hij maar voorzichtig. "Was dat uw... Eerste leven?" Of hij kon het fout hebben. Hij hoopte maar niet dat dat beledigend over zou komen.

Het was vandaag weer kouder buiten, en zelfs haar rusteloze ijsberen warmde de poes niet op. Er ging vanalles om in haar kop en die rusteloosheid was terug te vinden in de bewegingen van haar poten. Niet alleen ging de gezondheid van haar geliefde mentor, nee, ranggenoot achteruit, ook had ze zorgen om hun leader en diens acties. Kort geleden had ze haar verwond het kamp in zien lopen, daarbij was haar lichaam uitgebuit en net als Lizardpath leek ze te zijn vergeten om voor zichzelf te zorgen. Maar het ergste van al was, dat ze niet met haar erover sprak. De jonge poes zuchtte en kwam tot stilstand, waarna haar blik uitging naar de leaders den. Owlbate was daar pas geleden heen gegaan en Routnose, die het concept van privacy heel goed snapte, wilde niet hun gesprek verstoren. Toch begon het haar iets te lang te duren en de rusteloosheid in haar lichaam liet niet langer meer op zich wachten. Met een zucht deed ze een poging haar stijve spieren wat te ontspannen, vermoeid door de nodeloze zorgen die soms op haar schouders geplaatst leken te worden. Met een rustige pas stapte ze naar de den, waarbuiten ze kort wat ongemakkelijk bleef wachten. De poes wilde net zachtjes miauwen om haar aanwezigheid aan te kondigen toen een reeks woorden vanuit de den perrongelijk haar oren bereikten."Dat over Tallstar..." Tallstar? Had ze weer met de shadowclan leader gesproken? Of..? "Was dat uw... Eerste leven?" haar ogen schoten open en het werd haar wat koud om het hart. Kort bleef ze daar versteend zitten, geraakt door de woorden die Owlbate net had uitgesproken. Nog één maal haalde ze diep adem, voordat ze de den instapte. "Dag Owl, ik hoop-"haar blik werd wat bezorgd toen ze zag dat hij lichtelijk in paniek was. Oh, ze was kennelijk wél op een slecht moment gekomen. De poes schudde kort haar kop, nee, dit soort zaken waren ook belangrijk. "Is alles oké?" vroeg ze op een zachtere toon, waarna ze zich kort tot hun leader wendde. In haar normaal zo vriendelijke groene ogen lag bepaalde soort frustratie, die allicht niet voortkwam uit woede, maar wel liet blijken dat Routnose niet gelukkig was met dit alles. "Ocean, w-we moeten spreken,"

Er was een stilte toen Routnose plots de den naar binnen liep. "Dag Owl, ik hoop-" hij kon gelijk aan haar gezicht zien dat ze het ook niet prettig vond om Oceanstar zo te zien. De bruine kater deed een paar stappen naar achteren voor het geval dat de medicine cat wat dichter naar Ocean wou lopen. "Is alles oké? Ocean, w-we moeten spreken," Oh, was dit bedoeld voor hem om erbij te zijn? "Ik hoopte al dat je naar mijn den zou komen." Hoorde hij zijn leader, en mentor, spreken. De kater deed nog een paar stappen naar achteren in een poging om de den uit te lopen. Omdat hij het al met Routnose ongemakkelijk genoeg vond. Dit was duidelijk informatie dat slechts de hoogste rangen over konden praten. Hij was hier echter omdat hij problemen had onder zijn seksualiteit. "Wat ik nu ga zeggen is Clangeheim en mag deze den onder geen beding verlaten. Ik verwacht dat dit dan ook met geen andere kat besproken zal worden totdat ik hierover zelf tot een beslissing kom." Kwam er. Waardoor Owlbate haar een korte knik gaf zodat ze verder kon praten. Hij was immers haar apprentice geweest, maar zoveel verantwoordelijkheid heeft hij in éen keer niet gehad. "Gisteren was Fawnkit uit het kamp geslopen. Aangezien ik haar nergens kon vinden ben ik samen met Horsescoff die ik bijna van de poten liep het kamp uit gesneld, in de hoop haar te vinden voordat de koude haar van ons af zou kunnen nemen of erger nog een ander gevaar in ons territorium. Ze was behoorlijk ver gekomen, tot aan een van de Thunderpaths aan het einde van het territorium. Op het moment dat we aankwamen lag ze op het asfalt; terwijl er een monster aan kwam denderen. Ik ben zo snel mogelijk naar haar toe gerend, heb haar van de weg af gegooid, en ben toen aangereden. Toen ik mijn ogen opende werd ik begroet door Tallstar, een oude Windclan Leader. Mijn eerste leven heb ik verloren met het redden van een kitten." Hij kon aan haar stem horen dat het een gevoelig punt was. Dat begreep Owlbate wel. Hij zou zich ook zo voelen als hij een kitten net van de dood had kunnen redden, maar hijzelf voelde zich al gefrustreerd met het feit dat een kitten dom genoeg was om op het Thunderpath te komen. Zijn staart was al aan het zwiepen, maar dat kon ook door de zenuwen komen. "Ik wilde het niemand vertellen, de rust niet verder verstoren. Zeker nu er zoveel op de loer ligt mag Windclan geen zwakte tonen. Aangezien geen van de verwondingen er nu nog zijn en ik enkel veel spierpijn heb, besloot ik het voor mij te houden totdat het je op zou vallen Routnose en ik zeker was dat geen katten ons af zouden luisteren. Dit nieuws mag de andere Clans niet bereiken." Het was stil voor kort, totdat de bruine kater even een stap naar voren deed. "Weet Stallionheart hier vanaf?" Vroeg hij eventueel. De kater was al sinds niet zo lang de nieuwe Deputy, zou hij het recht hebben om dit te weten? Hij wist dat Oceanstar geen perfecte bond had met de kater, maar of hij dat zelf mocht weten was voor de kattin om te bepalen. "Ik beloof dat ik het geheim zal houden, Oceanstar." Voegde hij zachtjes toe, zijn gezicht was lichtelijk bezorgd. Misschien iets onzeker. Maar hij was ook al amper warrior.

Haar poten kriebelden en Routnose wist als geen ander dat ze dit objectief zou moeten bekijken, maar de emoties lagen haar hoog. Allicht waren het de slapeloze nachten, allicht was het de stress, allicht moest ze het niet bij een excuus zoeken, maar was het gewoon haar eigen emotionele instabiliteit die haar een brok in de keel gaf bij dit alles. Oh Starclan, ze wenste dat Lizardpath hier was, die zou weten hoe ze haar kalmte moest behouden. Zij zou het ook doen, maar het kostte haar veel. De jonge poes merkte dat Owlbate weg probeerde te stappen, maar ze gunde de kater een warme, bemoedigende glimlach; nee, blijf. Blijf totdat Oceanstar je weg stuurt, ze wilde hun moment ook niet meteen verbreken. Toen, echter, begon Oceanstar met spreken. Ze sprak over een clangeheim en Routnose werd ongemakkelijk onder haar scherpe blik. Niemand zou het weten, natuurlijk niet. Toch snapte ze niet helemaal waarom ze dit nu zou bespreken, waar de jonge Owlbate bij was. Ze moest veel vertrouwen in hem hebben, allicht niet vreemd gezien het haar apprentice was geweest. Toen de leader verder sprak, luisterde Routnose aandachtig. Hoewel ze het al had kunnen raden, immers kreeg je daar als Medicine cat toch een vreemd gevoel voor, sloegen de woorden hard op haar in. "Ik wilde het niemand vertellen, de rust niet verder verstoren. Zeker nu er zoveel op de loer ligt mag Windclan geen zwakte tonen. Aangezien geen van de verwondingen er nu nog zijn en ik enkel veel spierpijn heb, besloot ik het voor mij te houden totdat het je op zou vallen Routnose en ik zeker was dat geen katten ons af zouden luisteren. Dit nieuws mag de andere Clans niet bereiken." kort zakten haar oren in haar nek, niet bepaald blij met die woorden en deze hele situatie. Owlbate vroeg naar Stallionheart en beloofde ook dit geheim te houden, al leek hij ietwat ongemakkelijk onder die zorg. Routnose gunde hem een glimlach. "Bedankt Owlbate," sprak ze oprecht. "A-als je hulp nodig hebt, maakt niet uit wat voor hulp, je bent altijd welkom in mijn den. Dat weet je, toch?" murmelde ze zachtjes, hopend dat hij hier wat steun uit kon halen. Toen haalde ze echter ietwat haperend adem, waarna ze zich tot haar leader richtte. "Oceanstar... Niemand zal het je kwalijk nemen dat je een kitten hebt gered, niemand. M-maar.." ze haalde nogmaals diep adem, waarna haar stem vaster werd. "Maar, het probleem is dat je wacht totdat ik naar je toe kom. Ocean, de laatste tijd heb ik het idee dat... Dat je niet luister naar wat ik zeg, wat ik je aanraad. Je gaat met koorts het kamp uit, je gaat ondanks je staat naar de gathering... Je weet toch wel dat een Medicine cat er niet alleen is om plantjes aan zieke katten te geven?" haar woorden waren zachtjes en waren niet scherp bedoelt, maar ze hoopte dat Oceanstar haar wel serieus zou nemen. Ze zuchtte en haar ogen dwaalden af naar de vloer. "Ik.. Ik weet dat ik misschien niet de beste Medicine cat ben, dat ik jong en soms wat onbegonnen ben. Maar dat maakt het niet anders. Een Medicine cat is hier voor alle soort hulp, en bovenal als vertrouwingspersoon van de clan, en de clanleader. Wat als het mij niet was opgevallen? En ik niet hier was gekomen? Dan was ik hier allicht nooit achter gekomen, en wat is een Medicine cat die niet eens op de hoogte is van de staat van haar leader? Oceanstar, ik wil dat de clan het goed doet, en bovenal dat het goed gaat met jou. En ik vraag je om, alsjeblieft, vertrouwen in mij en de dingen die ik zeg te hebben. E-en als je dat niet hebt, om dan naar Lizardpath te gaan. Alles wat je ons zegt, blijft tussen ons en Starclan en dit soort dingen moeten direct naar mij of Lizard komen, niet dat wij erachter aan moeten gaan. Ik ben hier om te helpen, laat mij alsjeblieft mijn taak doen, Ocean..." het was niet voor haar om boos te zijn, maar ze hoopte dat Oceanstar haar woorden ter harte zou nemen