Potverdikkie

Settleddust zat gefocust te staren op een woelmuis. Dit was zijn eerste keer jagen sinds.. het voorvalletje. En nu hij zijn naam had verdiend, genoeg had zitten druilen en de pijn groot in deels vergaan was, moest hij van zichzelf weer zijn strepen gaan verdienen. Hij zat in een onstabiele jachthouding, zijn poten breed uit elkaar. Hij had zo nu en dan al stiekem wat geoefend, maar dit was zijn eerste keer met echte prooi. Het enige voordeel van geen staart hebben, was dat je niet hem perongeluk over de bosgrond kon laten glijden en de prooi weg te jagen. Settleddust nam een stapje naar voren. Zijn voorpoot kon hij zachtjes op de grond zetten, maar zijn achterpoot die daarna kwam… Hij kon niet lang genoeg op drie poten balanceren om vervolgens zijn achterpoot ook weer subtiel neer te zetten. Zijn poot viel bijna weer ter aarde, en dat was genoeg om de muis terug naar zijn hol te sturen. Settleddust kwam uit zijn jachthouding en sloeg gefrustreerd met zijn klauw op de aarde. Dit was al de derde muis die hij was kwijtgeraakt! ‘StarClan, verdomme!’ vloekte hij luid. Zijn bovenlip trilde en hij wendde zijn blik af. Hij was hier goed in. Nu was hij zo hopeloos als een pasgeboren kit. ‘Oké Settled, tijd je te herpakken,’ mompelde hij in zichzelf. Hij hief zijn kop en stapte traag weer voorwaarts. Dan maar op een andere plek proberen, maar zijn boven zijn kop hing nog steeds een donderwolk.

&Wolfpaw eerst

Nu ze al wat ouder was en bleek dat ze prima kon jagen, kreeg ze vaker het privilege toegeworpen van Tallstar om in haar eentje eropuit te trekken om te jagen. Of dat nu door haar skills kwam of doordat er maar weinig vrijwilligers waren die stonden te popelen om met haar uit jagen te gaan, wist ze niet en erg veel deerde de poes het ook weer niet. Liever ging ze in haar eentje er vandoor dan dat ze keurig moest knikken wanneer een of andere halve gare bedacht dat hij haar bevelen toe kon schreeuwen, rot toch een eind op. Wolfpaw snoof geërgerd en bemerkte daarbij, ondanks de prooi in haar bek, dat ze niet alleen was. Toen ze opkeek en over een stel bosjes heen zag dat Settledpaw, nee, Settleddust een simpele muis liet gaan, kon ze het niet laten met een valse blik in haar ogen op hem af te stappen. Met luid geritsel kondigde ze haar aankomst aan, waarbij ze even subtiel haar best deed om hem heel duidelijk te laten zien dat zij wél een prooidier in haar bek had. "Hmpf, misschien toch iets te vroeg warrior geworden, als je niet eens een simpele woelmuis kunt vangen, hé Konijnenkont?" vrienden maken was niet bepaald een van haar skills.

Settleddust had niet moeten schreeuwen, niet zijn geduld verliezen, want karma pakte hem direct terug. Wolfpaw, een oudere apprentice (StarClan mocht weten waarom ze haar warriornaam nog niet had gekregen), uit de bosjes kwam springen, mét prooi. Settleddust voelde het rood in zijn wangen aanlopen en hij keerde zijn kop van haar vandaan, zijn kaken gefrustreerd op elkaar geklemd. Ze maakte hem uit voor van alles, en Settleddust voelde zich weer piepklein. De kwaaie apprentice tikte de spijker op zijn kop met alles waar hij onzeker over was. Wat moest hij hier nu weer op zeggen? ‘I-ik heb er zelf ook niet om gevraagd,’ kwam er murmelend uit zijn bekje. Hij had nooit verwacht dat hij warrior zou worden! Hij had verwacht dat hij zou verhuizen naar de elders den en zijn leven daar moest gaan verslijten. Maar nee, hij was nu eenmaal warrior en hij wilde zijn best doen om alles weer voor elkaar te krijgen. Maar Wolfpaw zette hem meteen weer een paar stappen terug. ‘Maar ik had mijn final assessment al gehaald. Hiervoor,’ stamelde hij vervolgens, doelend op het ongelukje met zijn staart. Verdomme, waarom wilde hij zichzelf verantwoorden tegen deze heks? Hij had gewoon zijn kin op moeten hijsen en haar negeren. Maar dat kon hij niet. Stom, stom, stom!

Hij begon meteen te blozen, wat een mietje. Waarom precies hing Pepperpaw zo graag om deze sul heen? ‘I-ik heb er zelf ook niet om gevraagd,’ ze rolde overdreven met haar ogen en keek hem verveeld aan. "Nee, echt?" vroeg ze droog en bovenalles heel erg sarcastisch. Ze mocht toch wel hopen dat hij niet smekend naar de honden ging om te vragen of zijn staart even geamputeerd kon worden. Komop zeg. ‘Maar ik had mijn final assessment al gehaald. Hiervoor,’ ze stootte een humorloos, teisterend lachje uit. "Ja daar heb je dus echt behoorlijk weinig aan als je niet eens een muis kan vangen, final assessment of niet. Wat heeft Shadowclan aan zo'n warrior," ze snoof duidelijk gefrustreerd, al leek haar woede niet helemaal op hem gericht te zijn. Kort keek ze hem scherp aan, waarna haar blik afgleed naar de plek waar ooit een staart had moeten zitten. Hij zag er idioot uit. "Je moet je evenwicht uit je houding en je schouders halen, Konijnenkont," bromde ze hem nou niet bepaald vriendelijk, maar wel goed bedoeld toe. De poes zwaaide kort met haar eigen staart, zodat Settledpaw de knik kon zien die daarin zat. Ze had hem ooit als kitten gebroken, wat ook al haar evenwicht wat overhoop had gegooid. Dit was de tip die ze toen had gekregen, nu kon dit ellendig excuus voor een warrior wel die wijsheid gebruiken.

Settleddust beet op zijn wangen en keek bij weg bij Wolfpaw. Ze was gewoon echt hem uit. De jonge warrior moest dwingen om niet uit te vallen. Maar de ander hield zich kennelijk niet in. Wat had hij háár nou misdaan? Hij had niet eens warrior willen worden! Ze moest boos zijn op Tallstar of Acorndust als ze daar zoveel problemen mee had. Ze sprak over dat hij geen muis kon vangen, dat ShadowClan niets aan een warrior als hij had. Dat was de druppel. ‘Nou, blijkbaar meer dan aan jou, Wolfpaw,’ spuwde hij terug, doelend op dat de poes al ouder was en ook nog steeds apprentice. Wat voor recht van spreken had zíj nou? Kort keek hij haar uitdagend aan, waarna hij meteen spijt had van zijn woorden. Ze zou hem zo het licht uit zijn ogen kunnen slaan voordat hij ook maar “muis” kon zeggen. ‘Sorry,’ miauwde hij dan ook al snel, waarna hij naar de grond keek. De poes miauwde vervolgens dat hij zijn houding en schouders moest gebruiken. Settleddust wilde zijn ogen al rollen, wat wist zij er nou van? Totdat ze hem haar staart liet zien, en nu pas viel hem op dat ze een knik had. De kater verwijdde zijn ogen. Misschien wist ze er wel wat van. ‘Oké. Ik zal het proberen.’ Bedankt zeggen of om hulp vragen was het veel te vroeg voor. Ze noemde hem immers nog steeds Konijnenkont, en zelf Settled had nog een klein beetje trots over.