{ Heading out

De rosse shadowclanner liep met met stevige passen door het twoleg gebied heen. Het voelde vreemd voor hem om hier te zijn. Normaliter verliet hij niet eens het Shadowclan gebied, laat staan om een heel eind ervan af te dwalen. Hij had het dan ook niet op deze vreemde plek met de nog vreemdere dingen die er leefde. Hier woonde Two-legs in hun rare nesten, monsters en Bloodclan. Het gras was hier vervangen door een steen die overal hetzelfde was. En alles groeide in vierkanten. De stenen, de bosjes, de grasvelden en zelfs de tweebeen nesten. Hij begreep het allemaal niet en had ook geen behoefte om het te begrijpen. Hij was hier omdat hij zichzelf nog enigzins nuttig wilde maken voor zijn clan. Leaf-bare was in volle gang en ze hadden weinig planten meer, maar Acefray had hem erop gewezen dat hier misschien nog wat kon groeien. En tja, als het voor de clan belangrijk was moest hij het wel doen. Hij kon moeilijk nee zeggen. Dit werd er van hem verwacht als een zoon van de voormalige leidster. De laatste goede machthebber die ze hadden gekend. Maar zijn moeder was meer dan dat geweest. En nu was ze weg, en hij had enkel haar legacy om naar toe te leven. Zijn hemelsblauwe ogen schoten even omhoog in een wanhoop, alsof de wolken zijn onweten en angst zouden kunnen wegnemen. Jammer genoeg bleek dit niet zo te zijn, waardoor hij zijn blik weer naar beneden richtte en verder ging met zijn zoektocht. Leopardspirit opende zijn muil iets waardoor hij de geur van Bloodclan proefde. Vuile wezens waren het ook, een geur van natte hond. Sinds Bloodclan had aangevallen en zijn broer hadden gedood was hij altijd bang van ze geweest. Want toen had hij zich oprecht machteloos gevoelt. Een gevoel erger dan dat kon hij zich niet voorstellen. Hij wilde hier helemaal niet zijn. Maar hij had geen nee kunnen zeggen. Zijn moeder had geen nee gezegd. Zij was nooit bang geweest. Emotie stokte in zijn keel terwijl hij rondkeek, om hierna verder te lopen. Hoe sneller hij die stomme planten gevonden had hoe sneller hij naar huis kon.

+ open

Leopardspirit pakte een bundel van kruiden in zijn muil en trok deze ruw uit de grond, waardoor blokjes van sneeuw en aarde rond hem heen gestrooid werden. Het zou wel genoeg zijn, besloot hij maar. Anders kon de medicine cat zijn apprentice maar sturen, al was die tortie ook nog maar een kind. Een diepe zucht verliet hem, een die verstoord werd door het opkomen van een stem. De boze toon en de geur die bij de stem leek te horen verstarde hem vanbinnen, al kreeg hij het voor elkaar dit niet aan de buitenwereld te tonen. Een Bloodclanner. Hij draaide zijn grote lichaam om naar de ander en langzaam ebte zijn kinderlijke angst weg. Tijdens het gevecht met Bloodclan was hij niks meer geweest dan een jong apprentice. In zijn herinnering was Bloodclan altijd een grote macht geweest. Een met katten die twee keer zo groot waren als hijzelf, met bloed in hun ogen. Katten die niemand ooit kon verslaan en die geliefde doden alsof het prooi was. Maar nu keek hij naar de ander en realiseerde hij zich dat ze geen monster was. Ze was geen ontastbaar gevaar, ze was een kat. Een kat zoals hijzelf was. En dit stelde hem gerust, want een kat was niks bijzonders, een kat kon sterven. Dit haalde niet weg dat hij enorm op zijn hoede was en zich defensief opstelde, klaar om over te gaan tot aanvallen wanneer zit zou moeten. Hij hielt zijn blauwe ogen op haar, nam haar in zich op. Ergens deed ze hem denken aan Innerstar, zijn moeder. Zij was ook een kattin geweest met een zwarte pels en ogen in een koud blauw, een statuur die sterk was en waar je u tegen moest zeggen. Alleen had zijn moeder nooit zo'n vreemd ding om haar nek gehad, de kleur van bloemen maar fonkelend zoals sterren. Nog iets viel hem op aan de zwarte poes, ze rook drachtig. Het was een vreemde, zoete geur zoals je kon ruiken in een Nursery. Wat deed een Queen hier, op patrol? Hij hoorde haar woorden aan maar wist al wat er gezegt moest worden, waardoor hij zijn kop hief om op een neutrale maar duidelijke toon te spreken. “Queen, ik heb waarvoor ik kwam en zal vertrekken. Maar de weg naar mijn clan en het woud is langs jou” Hiermee wilde hij aantonen dat hij langs haar zou moeten lopen, maar dat hij hierna zou verdwijnen. Bij haar waarschuwing kon hij het niet helpen om naar haar buik te kijken. “Ik hoor je waarschuwing, maar ik zal niet vechten met een drachtige poes, voor het welzijn van diens kits. Ik vind het ook vreemd dat je clan en je partner je ook onbeschermd laat lopen in een gebied als deze” Zijn staart zwiepte even, doelend op de honden, auto’s en tweebenen. “Laat mij passeren zodat ik je territorium kan verlaten en riskeer niet dat je je jongen verliest door een onnodig gevecht” Het ging niet eens om wat hij een ander aan zou kunnen doen, maar ook het springen, vallen en bewegen kon alles behalve goed zijn voor kittens in hun moeders buik. Hij wist niet goed waarom hij zich zo beschermend voelde over de ander. Misschien omdat ze leek op zijn familie, zijn moeder, broers en zussen.