With the fire that you started in me

Zijn eerste week als warrior was nog op zich goed gelopen. Hij had een nest naast Undersea genomen, nu hij eindelijk weer bij zijn beste vriend kon slapen. Echter leek de aanwezigheid van de rode kater steeds aan hem te knagen. Hij werd eerlijk gezegd geïrriteerd nu hij zo dichtbij de andere warrior ging slapen. Maar zulke problemen had hij niet toen hij nog apprentice was. En voor zover hij wist waren ze allebei best wel op een goed blaadje. Daarom was het dat hij de hele nacht geen oog dicht had kunnen doen. Nou ja, wel dicht. Maar hij bleef steeds heen en weer te bewegen. Opstaan, mosnest weer comfortabel leggen en weer liggen. Tegen de vacht van Undersea aan. Hij werd er steeds meer en meer pissig van. Undersea was overal. Zijn geur, zijn vacht. Het leek net een irritante kriebel te zijn. Een kriebel waar hij nog net niet bij kon om te krabben.
Uiteindelijk besloot hij om wakker te worden. Het werd zonsopgang en hij zag al een paar WindClanwarriors wakker worden. Dus besloot hij om ook weer uit te rekken. Zijn hoofd voelde zwaar van het gebrek aan slaap. Maar hij moest dit oplossen. Er iets anders voor verzinnen. Ruw begon hij zijn beste vriend te schudden tot hij eindelijk wakker werd. "Ik moet met je praten," zei hij in een niet-zo-geamuseerde toon. Toch verzwakte zijn strakke blik toen hij recht in de groenige ogen van de ander keek. Hij leek wel schattig zo, half in slaap en onbewust van wat er gebeurde. Maar Owlbate was zo een type dat hij wel zou willen wurgen wat schattig was. Het was instinct, toch? "Heatherfields, nu. Let's go." En als hij niet mee wou gaan dan... Tja. Dan sleurde hij hem er wel naartoe.

+ Undersea

Undersea was zijn nest ingerold toen hij teruggekomen was van de nachtpatrouille. Als jonge warrior was hij aardig veel en serieus bezig geweest met zijn taken waarop vele katten vreemd van opkeken. De rossige tom stond namelijk bekend op zijn relaxte, derpie, lollige en dromerige karakter en niet deze hardwerkende.. saaie, serieuze karakterloze kat. Sinds het gevecht tegen de vos, honden en de twolegs was hij driehonderdzestig graden omgeslagen maar vooral om het feit dat zijn moeder dood gebeten was door de rode duivelse beest. Hij voelde elke dag de druk van haar verlies op zijn brede schouders. Ook Riverclan waar hij om hulp gesmeekt had gaf hij de schuld, als ze hadden geluisterd naar zijn woorden in plaats van zo lang te lopen te treuzelen dan was hij misschien op tijds terug gekeerd om zijn moeder te kunnen redden van de kaken van de vos. Maar nee. Hij had haar zien moeten sterven. Voor zijn ogen. Haar bloed had hij van zijn eigen pels moeten wassen. Nu ging het leven door alsof er niks aan de poot was geweest. Hij was tot warrior benoemd en een week geleden ook zijn beste maat Owlpaw - of beter gezegd nu Owlbate. Ze sliepen weer samen en daar was hij dankbaar mee, dan voelde hij zich toch niet zo alleen in deze wereld. De tom was in een diepe slaap gevallen al sliep hij niet lekker. Een nachtmerrie speelde zich af voor zijn gesloten oogleden maar wakker worden kon hij niet. Hij zat vast in de droom tot dat hij ruw door elkaar gehusseld werd. Slaapdronken en verstijf van de beelden die nog kort over zijn netvlies flitste keek hij naar Owlbate. Zijn rbuine ogen stonden hard maar verzachtte al snel. Wat was er loos? "Ik moet met je praten," Undersea knikte. Wou net vragen waar Owl het over wou hebben toen hij al veder sprak. "Heatherfields, nu. Let's go." De rode tom keek even vragend op maar besloot om zijn bek te houden en zijn vrien te volgen. Kort rekte hij zijn spiermassa uit en liep de warme warriors den uit meteen richting de Heatherfields in een grote rechte lijn.

Het duurde niet lang voor zijn beste vriend, zonder te vragen, zelf ook op stond om de den uit te stappen. Het moment dat Undersea achter hem liep, en zijn gezicht niet kon zien, liet Owlbate de facade even vallen en sloot zijn ogen even. Hij was heus bewust van het verschuivend karakter van de rode kater. En ergens had het hem ook geraakt. Nu hij zijn beste vriend zo zag. Was het niet juist Owl die zulke negatieve energie opving? En dan zou Undersea het weer positief maken. Er was perfect balans tussen de twee. Maar na het gevecht met de vossen was het verstoord. En leken de rollen omgedraaid te zijn.

Het leek ook anders nu. Als apprentices zou Owlbate hem een speelse stoot geven. En dan zou Undersea hem een stoot geven. En natuurlijk zou de rode kater zijn eigen kracht niet kennen en hem per ongeluk de struik in duwen. Maar dat zou nog een leuk verhaaltje worden. Een herinnering om aan terug te denken. Nu waren de twee stil aan het lopen naar de bekende velden. Er was nog een koud briesje aan de lucht, en het was grauw en licht mistig. Maar wat hem zo schokte was het feit dat hijzelf niets durfde te zeggen. Te bang wat Undersea van hem zou denken. Er was een knagend gevoel dat hem vertelde hoe hij zich perfect moest gedragen. En dat gevoel kwam alleen bij zijn beste vriend. Omdat Owlbate nooit echt zijn best deed. Waarom doen alsof je perfect was als hij dat niet was? Het leek ook zo een moeilijke klus te zijn.
Eindelijk kwamen ze aan op de afgesproken plek, en eindelijk draaide de bruine kater zich om. Maar zijn ogen konden om de éen of andere reden geen contact maken met die van Undersea. Alsof het twee tegenpolen waren. Overal behalve de mintgroene kijkers van de ander. En dan keek hij hem aan met diezelfde blik. Alsof ze elkaar hun leven toevertrouwde. Alsof Undersea meer belangrijk was dan zijn eigen familie, zijn eigen Clan. "Hou op." Zei hij opeens na een lange stilte. Zijn blik nog steeds gericht naar de grond. Tja, hou op. Maar met wat precies?

De rood gevlamde tom volgde zijn vriend het kamp uit richting de Heatherfields. Hij hield onderweg zijn snuit dicht waar hij zelf eigenlijk vreemd van opkeek. Hij kende zichzelf niet meer, hij was zo omgeslagen. Was het daarom dat Owl met hem wou praten? Misschien. Al liet hij zijn brein niet veder piekeren. Hij was druk met het negeren van zijn gedachtes. De herinneren die voor hem voorbij vlogen te vergeten. Hij had geen zin om aan iets te denken want alles zou terugkeren naar de blije hem en dat was hij nu niet meer. Hij was niet meer de tom die samen met zijn vriend lag te klote in de nursury, of tijdens de trainingen stiekem verstopje zaten te spelen voor Oceanstar om daarna samen weer op te kop te krijgen. Hij had even geen behoefte om daar aan te denken, aan de blije dingen want hij was niet blij. Hij was verdrietig en hij had tijd nodig om alles te verwerken. Eenmaal aangekomen bij de velden waar Owlbate hem perse moest spreken stopte hij. Zijn kop was weggedraaid van de ander terwijl zijn staart heen en weer zwiepte. Hij voelde zich schuldig dat hij zo down was en daardoor geen leuke dingen deed met Owl maar de bruine tom zou dat toch wel snappen? Toen zijn vriend na een lange stilte sprak keek hij even op. Zijn mintgroene ogen gericht op de zijne. Het was nog altijd de vertrouwde bruine blik maar zijn eigen ogen stonden er maar droogjes bij. “Met wat?” Kaatste hij terug. Hij deed niks. Naast het verdrietig zijn dan.

Zijn staart begon ook steeds sneller heen en weer te zwiepen. Meer eerder van de frustratie. Het leek wel alsof hij de rode kater zou kunnen slaan. Aanvallen en weg ermee. Maar dat was juist het probleem. Het feit dat hij hem wou beschermen. Zijn leven geven voor niemand anders dan Undersea. En dan was ook het feit dat hij zijn problemen zou willen weggooien. En dat trok hem alle kanten op. Wat wou hij precies? “Met wat?” Kwam de vraag,. "Natuurlijk, jij zou het niet weten." Beet hij sarcastisch toe. "Goede Undersea zou geen flauw idee hebben wat er om zijn leven afspeelt." Hij vervloekte zichzelf. Dit was niet hoe hij was. Niet tegen zijn beste vriend, tenminste. De woorden rolden er zo uit. "Vertel me dan, alsjeblieft. Vertel me waarom je mij StarClanverdomme zo laat voelen. Wat je met mij doet, Under." Zijn scherpe ondertoon verzachtte weer, en hij zwoor dat hij ergens zijn stem had voelen breken. Hij was verslagen. Zijn emoties namen het beste van hem. Hij was nu niets anders dan een zwak hoopje gevoelens. En wat haatte hij dat.

Undersea bleef Owlbate aankijken, een vragende blik in zijn mintgroene ogen maar ook verwarring. Hij snapte niet wat de bruine tom bedoelde en dat was duidelijk. Zijn rode pluizige staart bewoog zich heen en weer uit irritatie. Waarom kon zijn vriend nooit eens duidelijk zijn? De tom wou net wat terug snauwen maar na de laatste woorden van Owl drukte hij snel zijn kaken weer op elkaar. Zijn oren drukte zich in zijn nek. Wat bedoelde hij met het ‘zo laten voelen’? Hij vond het maar apart dat de stem van de bruine tunneler eerst zo scherp als een klauw klonk maar daarna verzachte en brak. Undersea richtte zijn ogen nog steeds weg van hem, aarzelend. Wat moest hij zeggen, wat moest hij doen? Hij snapte niet wat de ander bedoelde. “I-ik snap je niet..” Mompelde hij zachtjes. En hij meende het. “Voel je je alleen? Omdat ik de laatste week wat down ben en je niet zo veel aandacht geef..?” Mauwde hij vragend. Hij wou weten wat Owlbate bedoelde maar zijn vriend was nou niet altijd het duidelijkste kwa emoties. Hij was zelf nu ook een mess wat ook niet hielp tho, normaliteit was hij allang tegen de bruine tom aan gaan knuffelen maar nu stond hij hier alsof hij een vreemde aankeek.

Hij voelde zich verslagen. Maar nog steeds hield Owlbate zijn strakke blik terwijl hij Undersea aankeek. Zijn blik was zuur, alsof hij elk moment kon breken. Maar dat liet hij niet toe. Niet voor de neus van zijn beste vriend. “I-ik snap je niet...” hoorde hij hem zeggen. Verdomme, was hij nou zó onduidelijk? “Voel je je alleen? Omdat ik de laatste week wat down ben en je niet zo veel aandacht geef...?” De bruine kater schudde zijn kop. Maar hij wist niet voor wat. Het zou hem weer helder moeten maken maar dat was echter niet het geval. "Ja. Nee. Ik wil wel jouw aandacht maar ik eh- ugh." Great. Nu klonk hij hebberig. Owlbate had voor even moeite met praten voor hij eventueel weer neer keek naar zijn poten. "Ik voel me gewoon... Raar. Sinds ik warrior ben. Het is gewoon... Alsof we vast zitten aan de heupen. Je bent overal, Undersea. In mijn gedachtes, jouw geur, jouw ogen ik..." Hij gaf weer op met praten. Een vermoeide zucht ontsnapte zijn bek. "Ik heb geen oog dichtgedaan vannacht, sorry." Hij zou vast denken dat hij compleet de weg kwijt was. Maar het was ook allemaal anders nu. En Owlbate was niet bepaald iemand die verandering verwelkomde.

Hij wouden zijn aandacht maar.. ook weer niet? De verwarring was duidelijk te zien in zijn blik en houding. Hij was overal sprak Owlbate. Was dat niet wat hou wou? Owlbate had zijn nest bij hem gelegd, hij lag altijd tegen hem aan, als hij dat niet wou dan stopte hij toch? Natuurlijk sprak hij het niet hardop want hij het liefst wou hij de hele dag met Owl zijn en savonds bij hem slapen maar als de bruine young warrior dat niet meer wou dan.. moest hij dat respecteren. Undersea was even stil, helemaal toen Owlbate zei dat hij geen oog dicht gedaan had. De rode tom keek even om zich heen voor hij besloot om wat terug te mauwen. “Wil je..” Hij rapste zijn keel. Het was duidelijk dat hij verdrietig was maar dat hij het probeerde om tegen te houden. “Wil je dat ik je meer ruimte geef? Onze eigen weg volgen, bedoel je dat..?” De poten van de young warrior begonnen langzaam te trillen. Alsjeblieft.. verlaat me niet. Ik heb al niemand.. dacht hij in zijn kop.

Wat hierna volgen deed zijn hart voor even sneller kloppen. “Wil je... Wil je dat ik je meer ruimte geef? Onze eigen weg volgen, bedoel je dat..?” Hij merkte het verdriet in de ander zijn ogen. En even kon hij ook angst in lezen. De bruine kater sloot zijn ogen voor even om snel de tranen weg te knipperen. Was hij nou daadwerkelijk aan het huilen? Verdomme. Voor dit had hij zijn vader nodig. Emoties maakten je zwak. En dat was het problem nu juist. Dus na wat stilte snoof hij en trok zijn kin omhoog. "Ik weet het niet," miauwde hij kortaf. "Ik weet niet wat dit allemaal betekent, Under. Je bent mijn beste vriend sinds we nog kittens waren en... Dit is gewoon zo anders." Eventueel draaide hij zich al om om weg te lopen. Nog steeds oog contact vermijdend. "Misschien is het inderdaad beter als we wat afstand nemen. Het zal ons goed doen." Klaar. Weggegooid. Niets meer aan veranderen. Hij liet een trillende zucht ontsnappen voor hij eindelijk weg liep van de rode kater. Goedemorgen.

Undersea had zijn gevreesde woorden uitgesproken en diep van binnen had hij gehoopt dat Owlbate hem een speelse schouderstoot zou geven en zeggen van: natuurlijk niet bro, we blijven voor altijd bij elkaar. Of iets in die richting. Dit leek echter niet zo. Owl mauwde het tegenovergestelde waardoor zijn trillende poten begonnen te wankelen. Een stotterende wat kwam uit zijn bek en de tranen prikte in zijn ogen. Meende de bruine tom dit? Echt waar? Zijn hart stopte even een slag met kloppen en verbijsterd keek hij voor zich uit. De verdriet en pijn die opspeelde probeerde hij te onderdrukken maar het werkte niet. Een traantje gleed over zijn wang toen zijn nu ex beste vriend zich omdraaide en wegliep. Toch liet hij zich niet zo snel dumpen. De verdriet sloeg om in woede en toen Owlbate besloten had om zich van hem weg te draaien gaf hij een beuk tegen zijn heup aan om de young warrior tegen de grond te slaan. Met een blik vol woede en verdriet keek hij naar zijn beste maatje en drukte zijn oren in zijn nek. “Waarom doe je dit?” Vroeg hij met een grote brok in zijn keel maar Owlbate gaf geen antwoord en sprong naar hem toe toen hij zichzelf overeind krabbelde. De vuur rode tom sprong achteruit en toen weer plots en snel naar voren om een hem een tik met zijn voorpoot te verkopen maar Owlbate ontweek en sprong op zijn rug. Snel wierp hij zichzelf op de grond en rolde zo met de ander over de grond. Geblaas en gegrom vulde de stille heide maar hij liet dit spelletje niet lang doorgaan. De Moor runner gebruikte zijn stevige bouw om Owlbate te overwinnen en op de grond te drukken. Nu stond hij boven op hem. Zijn voorpoten op zijn schouders en één achterpoot op zijn buik. Tranen liepen over zijn rode snoet. “Je was de enige die ik nog had..” Zijn stem brak en hij liet Owl los. Zijn kop was de andere kant opgedraaid zodat hij niet kon zien hoe de bruine tom zich uit de voeten maakte. Nu was hij echt alleen..

Hij voelde zijn huid trillen onder zijn vacht toen hij nog net de zachte 'wat' hoorde komen van de rossige kater. Maar wat hij zeker niet had zien aankomen was toen hij plots een pijnlijke beuk kreeg van de ander in een poging om hem tegen de grond te slaan. Dit was totaal anders dan het speelse gestoei dat ze ooit samen gedaan hadden. Toen ze nog jong en dom waren. “Waarom doe je dit?” Vroeg hij met zijn oren naar achteren. Owlbate bleef stil terwijl hij zichzelf omhoog hielp. Meteen maakte hij een poging door hem te slaan. Maar halverwege bevroor hij en legde zijn poot weer neer. Waardoor Undersea op zijn rug besloot te springen. De bruine kater liet een grauw horen voor ze allebei grommend en sissend door het veld rolden. Eventueel lukte het toch voor de rode kater om Owlbate zo tegen de grond aan te drukken. Hij was al zwaar aan het ademen terwijl hij zichzelf terug probeerde te trekken. Hij wou hem niet pijn doen, hij had dat nooit gewild. Hij probeerde zich te focussen om zichzelf los te wurmen, maar tuurlijk moest zijn domme brein opmerken hoe dicht hun gezichten waren. Als hij het wou, als hij het kon zou hij zo zijn neus tegen de ander aantikken en hem weer troosten. Zoals het hoorde te zijn. Zorgen dat hij er voor hem was. Maar nee, zijn wangen begonnen te gloeien. En dank StarClan dat zijn eigen vacht dik genoeg was om het te verbergen. Het was wel comfortabel zo, in de greep van de ander. Totdat de warmte in zijn wangen iets omlaag gingen. Naar een zekere plek dat hij niet eens wist dat bestond. “Je was de enige die ik nog had..” Zei hij, en Owl kon duidelijk horen hoe zijn stem brak. Gelukkig leek Undersea hem los te laten en schudde de bruine kater zijn vacht weer netjes voor er nog een stilte volgde en hij zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Oh waarom. Waarom had StarClan hem zo vervloekt?

+topic uit