[Geboortetopic] That's the way it is

Honeyspots zat bij de ingang van het kamp toen Butterstar en haar warriors richting de gathering gingen. Enkele jongere leden, waaronder Coyotepaw, de kersverse medicine cat apprentice, waren ook mee en het zou ongetwijfeld een avond worden om te herinneren. De langharige poes had alles willen geven om bij haar clan genoten te kunnen zijn aan de frontlinie, maar haar dikke buik en Chivysniff had daar andere plannen voor uitgetrokken. In haar conditie mocht ze onmogelijk mee gaan, zeker niet nu de maan verduisterd was en de spanningen tussen RiverClan en WindClan op een hoogtepunt waren sinds riverclan hen te hulp was geschoten. Van binnen kookte Honeyspots nog steeds door de manier hoe Lostvoice haar heldendaad en herinnering was zwart gemaakt door de jonge windclan leider.
Toch sloot ze haar ogen en dwong ze zichzelf om daar nu niet aan te denken. Honeyspots kon alleen maar afwachten, en hoe langer ze hier zat en nerveus zou worden hoe moeilijker ze het maakte voor zichzelf. Ze keek naar haar buik toen ze een kitten voelde bewegen en snorde zacht. “Stil maar, mama zal geen enge gedachten meer hebben.” Murmelde ze liefdevol. Een vreemd gevoel prikte in honeyspots haar nek en ze keek ze keek even achterom. Ze zag nog net een queen heel snel weg kijken en haastig naar de kraamkamer schuifelen. De blikken waren overal en ze deed haar best zich er niets van aan te trekken, maar toch deed het haar zeer. Niemand wist haar geheim, behalve Flowpetal, en aan die wetenschap klampte ze zich vast. Toen ze het gefluister harder hoorde worden keek ze nogmaals om en zag ze Outrage niet ver van haar vandaan zitten. Hij was aan het praten met Greywhisker, en ze deden geen moeite hun stem tot een respectabel niveau te verlagen. Toen Honeyspots hun blik ving keek hij niet eens weg en staarde hij haar vernietigend aan, Greywhisker griende vals. Een plotselinge duizeling raakte Honeyspots en ze leunde voorover met een kreun. Ze hoorde hen lachen en ze stond op. Iedereen kon naar de maan lopen, ze had honger, had het koud en wilde even één avond niet benadeeld worden door iedereen in het kamp. Op eten hoefde ze niet meer te hopen zo laat, het minste wat ze kon doen was een paar uurtjes helemaal voor zichzelf hebben.

Ze had een eindje gelopen toen ze weer terug begon te cirkelen naar het kamp. Ze was in een bebost gedeelte van het territorium terecht gekomen en begon het aardig koud te krijgen toen ze om begon te keren. Ze stopte abrupt toen ze dacht een scherpe prik te voelen in haar buik. Aarzelend wachtte ze af. Hield ze zichzelf voor de gek? Haar geest speelde trucjes met haar. Ze kon maar beter snel terug gaan.. ze had nog geen twaalf stappen gezet toen een tweede, hardere prik door haar onderbuik schoot. Ze siste en voelde al het bloed uit haar gezicht trekken. StarClan nee, niet hier! Niet nu! Nee dit was een zieke grap, een hallucinatie! Ze moest terug naar het kamp- Bij de derde steek was het onmiskenbaar. De kittens kwamen.

Ze had dit eerder gedaan, twee keer eerder zelfs. Ze wist hoe het ging en hoe het moest, waarom voelde ze dan zo veel paniek? Waarom voelde het alsof ze elk moment flauw kon vallen van de angst? Voorheen had ze hulp gehad van Nightstream, bijgestaan door haar familie en vrienden. Nu was ze figuurlijk en letterlijk helemaal in haar eentje. De medicine cats waren weg, haar dochters mee met de gathering, haar leider weg, haar voormalige partner weg, ze stond er alleen voor. Mijlenver van het kamp af. Honeyspots haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren toen er een vreselijke pijnscheut door haar heen trok en de een kreet slaakte. Warme tranen begonnen over haar wangen te stromen. Ze hobbelde naar een boom toe waar ze een klein hol onder verstopt vond, en ging voor de ingang liggen. Zij was te groot er voor maar haar kits zouden er in passen.. de waanzin en wanhoop stond haar nader. De hoogzwangere poes had geen kruiden om haarzelf te helpen en wist dat ze een sterk tekort had aan kracht vanwege de prooi schaarste. Maar ze moest het proberen. Voor hun bestwil. “Help mij, StarClan.” Smeekte ze naar de sterren boven haar. Met haar poot trok ze een stok naar zichzelf toe en sloot ze haar kaken er stevig omheen. Ze haalde diep adem en begon te persen. Het was precies zoals voorheen, maar dat het al twee keer eerder gebeurt was maakte het voor geen greintje gemakkelijker. Tegen de tijd dat de allereerste kitten ter wereld kwam was ze al duizelig van de inspanning. Het duurde langer dan ze zich kon herinneren, maar dat kwam vast omdat ze al wat ouder was en ze haar lichaam al twee keer eerder door deze hel had laten gaan.  Snel dwong ze haar spieren om in beweging te komen en schoof ze de kitten naar haar buik toe. Ze begon het te likken om het warm te krijgen en duwde haar zo dicht mogelijk tegen haar buik aan als dat maar kon. Ze had weinig tijd om te genieten van de wit gevlekte tortie kitten die de eerste was want het enigste waar ze op kom focussen was ze warm houden. Haar warm houden. Dat was het enigste wat nog telde! Nogmaals schoot ze een gebed omhoog naar starclan. Als jullie mij horen, straf mij maar, niet mijn kittens. Leen me deze kracht om ze veilig ter wereld te zetten.

Honeyspots voelde haar onderbuik verkrampen en pakte de stok weer vast. Nummer twee kwam er aan. Gauw duwde ze de kleine tortie tegen zich aan en begon ze te persen voor de tweede keer. Haar kreten werden gesmoord door de tak in haar bek. Als ze dat niet gedaan had hadden ze haar geschreeuw tot aan de fourtrees kunnen horen. Ze moest er niet aan denken dat een vijandige kat haar hoorde, of een vos, of een ander naar wezen. In deze conditie kon ze zich onmogelijk verweren, en in het beste geval alleen haar eerste dochtertje nog redden door haar in het kleine holletje onder de boom te duwen.
Haar ademhaling was zwaar en gejaagd toen ze voelde dat de tweede kitten moeizaam, maar langzaam voorwaarts kwam. Goden wat deed het veel pijn. Ze bleef maar nadenken hoe de situatie anders geweest zou zijn als ze niet midden in de winter haar kittens ter wereld moest gaan brengen. In haar eentje in een uithoek van het territorium. Ze had al in geen weken vis gegeten en de magere diertjes die de warriors en apprentices vingen vulde maar weinig. Zij, de andere queens en de elders kregen voorrang maar zelfs met dat voorrecht stierven vele in hun nesten voordat de zon nog was opgekomen. Hou vol kleintje, je bent er bijna Honeyspots gaf een geweldige krachtsinspanning en moest hijgend op adem komen, warm van de inspanning. Met spieren die maar half mee werkte en een hoofd die pijnlijk bonkte, viste ze de tweede kit bij zich vandaan en duwde ze haar vlug naast de tortie, dicht in haar warme vacht, waarna ze de grijs zwarte kitten droog begon te likken. De kleine gaf protesterende likken toen Honey haar tong zonder voorzichtigheid over haar ruggetje haalde. “Sorry kleine.. het is.. voor je eigen bestwil.” Haar lichaam en de boom waartegen ze lag beschermde ze tegen de elementen, maar de grond was koud en Honeyspots begon te vrezen voor ze. Ze was niet zover gekomen, had niet zo veel moeten lijden nu om ze te laten doodvriezen door haar eigen stomme schuld. Ze stierf zelf nog liever dan dat ze dat toe liet! “Stil maar.. mama is hier..” zei ze tussen likken door toen de twee kits allebei begonnen te jammeren. Twee.. maar er zitten er meer deze keer. Ik voel het. Dacht ze nuchter. Nu geen tijd voor paniekzaaierij, voor fouten! Ze moest nog even doorzetten omwille van haar laatste kitten en de twee die aan haar buik lagen. Ze moest zich verbijten en zoals altijd haar vermoeidheid en andere problemen even op de achtergrond houden. Haar plicht riep.

De langharige calico poes rolde voorzichtig terug op haar buik en zuchtte beverig. Automatisch pakte ze de stuk stevig vast tussen haar kaken en was ze er klaar voor toen de derde begon te komen. Ze was echter niet voorbereid op de hevige pijn die plotseling door haar buik trok. De pijnscheut was zo heftig dat het haar de adem benam. Er was iets mis.. "Ss-ssht" Suste ze de twee kleintjes die protesterend tegen haar buik aanduwde en koortsachtig toch maar begon met persen. Ze slaakte een gepijnigde kreet en kromp in elkaar. Bij elke duw voelde het alsof iemand haar lijf in tweeën scheurde. Keer op keer. Met hete tranen in haar ogen keek ze om zich heen. Ze mochten haar nu horen, ze wilde dat ze hen hoorde. Iemand moest haar horen. "Help!" Riep ze toen er een harde bries opstook en haar geschreeuw overstemde. "Help! Iemand!" Haar stem brak van de wanhoop bij de gedachten dat ze haar kitten er toch uit moest krijgen. Met of zonder Chivysniff. Met of zonder Coyotepaw. Met of zonder pijn. Ze zou het zonder de twee medicine cats moeten doen, en met de pijn. Een echte troost was dat niet. Ze wilde de stok weer vastpakken maar zodra ze één keer perste liet ze hem uit haar bek vallen en gilde ze. Dat iedereen haar maar horen mocht. Tot aan StarClan nog aan toe. En dus perste ze, en perste ze. Ze perste tot haar lichaam het op wilde geven en ze dacht dat ze werkelijk ging sterven. Het gepiep van de derde kitten bracht haar terug naar de werkelijkheid. Werktuigelijk boog ze zichzelf naar achter en greep ze de kitten onhandig vast. Ze legde haar voor zich neer en zag meteen dat de kitten moeite had met ademen. Haar gepiep was gedempt, en er kleefde allemaal smurrie aan haar neusje. Honeyspots haalde haar tong vlug eroverheen en poetste haar helemaal schoon. Net zo lang tot ook de derde kit een luidruchtig gepiep begon te slaken. Het klonk erg jammerlijk, ze had vast honger net als de rest.. Ze legde haar naast de twee andere neer en krulde haar lichaam om ze heen. Ze lijkt als twee druppels water op mijn moeder.. dacht Honeyspots slaperig. Ze ademde zwaar, haar borst rees en daalde met enige traagheid en ze was zich van bewust geworden dat ze bloed rook, en nat aanvoelde. Haar blik ging naar achteren en ze zag dat haar achterpoten en een deel van haar buik rood was gekleurd van het bloed. Ontmoedigd zuchtte ze. Haar kittens waren veilig en warm en ze dronken. Ze had hard geschreeuwd, iemand was haar vast al aan het zoeken. De wind was zelfs al gaan liggen. Honeyspots voelde hoe haar oogleden dicht begonnen te vallen. Haar kittens lagen diep verborgen in haar vacht. Die zouden niets overkomen. Ze moest gewoon even slapen..

De vierde kramp die haar beuk doorkliefd was erger dan Honeyspots ooit gevoeld had. Haar ogen vlogen open maar haar gil werd gesmoord toen de pijn zo intens werd dat het haar de adem benam. Help me was alles wat ze denken kon. Help me ze tilde haar zware kop op en begon van de wanhoop te huilen. Nee niet nog eentje, alsjeblieft ik kan dit niet aan, hij zal sterven voor hij mijn buik uit is. Een fluistering op de wind trok haar aandacht en ze keek hoopvol op maar er was niemand. Voor een tel dacht ze dat ze de stem te herkennen. Zou het..? Was iemand werkelijk daar..? Instinctief begon ze te persen. Het was een ware marteling, haar lijf wrong zich in alle bochten om de pijn te verlichten maar niets hielp. Vrees begon haar te bekruipen, net als iets anders.. een koud, onheilspellend gevoel diep in haar binnenste. Het begon een trance te worden. Haar kitten ter wereld brengen, en lang genoeg het vol houden tot die plicht vervult was. Haar zicht begon zwarte randen te krijgen die o zo langzaam naar elkaar toe begonnen te kruipen.. Nog één keer persen, nog één keer, dat is alles zei ze dan streng tegen zichzelf. Haar pijn kreten moesten wel gehoord zijn. Dat moest.. Als StarClan ze niet horen kon, wie dan wel? Honeyspots nam de valse veiligheid en de vuile hoop aan, zichzelf wijsmakend dat er niet alleen hulp onderweg was maar ze ook nog maar één keer hoefde te persen. Nog één keer, niet stoppen nu.. Haar zicht werd wazig en alle geluiden vervaagde naar de achtergrond. Ze hoorde stemmen maar wist niet of ze zich dit verbeelde of dat ze er echt waren. Ze hoorde een warme stem. Ze gaf haar hoop en een gevoel van veiligheid. Een wijze stem, die haar de kracht gaf. Een bange stem, die haar in liet zien dat ze uiteindelijk boete moest doen voor haar leven. Een liefdevolle stem die vervaagd en ver weg klonk. Ze miste hem zó.. En tenslotte een kinderstem, die haar naam riep. Mijn kinderen Honeyspots opende haar ogen en wilde op staan maar haar lichaam werkte niet mee. Haar kop viel op de grond en ze zuchtte. Het was zo donker om haar heen, de wereld leek wel vervaagd. Alsof ze op de oever van de rivier zat en door het wateroppervlak de blauwe diepte in keek. Tenslotte duwde ze nog één keer en was ze verlost. Versuft luisterde ze naar de wind, maar ze kon geen gepiep horen. Haar kindje had het niet gehaald. Traag krulde ze haar staart om het hummeltje heen. Ze kon geen vin meer verroeren van de totale uitputting. En toen verscheen hij daar. Een zwaar gevoel in haar binnenste. Een koud gevoel. Hij was langzaam en haast teder te noemen. Honeyspots zuchtte en voelde dat langzaam haar gedachten nevelig begonnen te worden, als een mist die haar geest in een deken wikkelde. De deken voelde aangenaam. Haar ademhaling werd trager, en trager, en haar ogen mistig. Ze deed ze maar helemaal dicht. Het klonk zacht, gedempt. Eerst was het zo zacht dat Honeyspots niet eens besefte dat het daar was. Het zachte gepiep die ergens achter haar klonk. Het leefde. Haar laatste kind leefde. Ook hoorde ze de overige drie zachtjes piepen nu, alsof ze hun moeder wilde laten weten dat zij ook nog leefde. Opluchting stroomde door haar heen, haar mondhoeken krulde om. Zo was het wel genoeg geweest. Wie had gedacht dat de dood toch vreedzaam kon gaan?

†

Ze was in de nursery gedwongen te blijven, haar buik stond zo ongeveer op ontploffen. Ugh, ze vond het verschrikkelijk. Niet zo zeer dat ze kittens kreeg, nee, dat vond ze prima, maar het feit dat ze vast zat hier in het kamp terwijl iedereen op de Gathering aanwezig was. De enige die haar gezelschap hield waren een paar andere queens en de enkele warriors die in het kamp waren gebleven, voor het geval er iets zou gebeuren. Alsof er iets zou gebeuren, al hoewel, de maan was verduisterd, dus waarschijnlijk zouden de spanningen weer eens hoog oplopen. Violetshine zuchtte zachtjes en legde haar kop weer op dr poten. Vanuit haar ooghoek merkte ze dat één van de queens onrustig aan het doen was. Honeyspots, een oudere warrior die eveneens hoogzwanger was, had zo te zien te veel bijen in haar poten. Haar blauwe ogen hielden de queen in de gaten, merkte zodoende dus ook dat Outrage en Greywisker aan het praten waren. De queen rolde met haar ogen en gromde zachtjes, sommige katten moesten echt eens volwassen worden.
Eventjes leek ze ingedommeld te zijn geraakt, aangezien ze katten mistte op het moment dat ze haar blauwe ogen weer open deed. Moeizaam en met meer pijn dan dat ze op haar gezicht zou laten zien, stond de queen op en liep naar een van de achtergebleven warriors toe. Snel wisselde ze een paar woorden, waarna ze de warrior een slag tegen diens oren aan gaf. "Je liet een hoogzwangere queen zomaar het kamp uit gaan!?" siste ze op een woedende toon en draaide zich om. Dit kon nooit goed aflopen.
Ze negeerde haar wiebelende buik terwijl ze de geur van de queen achtervolgde. Honeyspots zou in haar toestand nooit ver kunnen zijn gekomen, maar ze moest zelf ook rekening houden met wat ze aan het doen was. Opeens bleef ze stokstijf staan, de geur van bloed! Violetshine legde haar oren in d'r nek en rende, voor zover mogelijk was, achter de geur aan. Haar maag draaide om bij het aanzicht wat ze vond. Natuurlijk was ze gewend aan bloed, maar het beeld van een queen omringt met kittens zonder zelf nog een teken van leven te vertonen was ... pijnlijk. Paniek sloeg toe, wat moest ze nu? Ze kon niet én Honeyspots meenemen én de kittens meenemen. Niet terwijl ze zelf ook nog met kittens liep. Haar blauwe ogen waren opgesperd terwijl ze zich naast de gevlekte queen neer legde en de kittens begon droog te liggen, voor nu kon ze die tenminste warm houden. De steek in haar eigen buik negeerde ze voor nu, dat was niet belangrijk, eerst moest ze deze kittens helpen. "Help!" riep ze, zonder dat ze er echt bij nadacht. Ze kon dit niet alleen, ze had hulp nodig. En snel.

Het was hem nog net gelukt wat uit de rivier te vangen. Zijn poot deed wel pijn van het ijskoude water. Maar hij had tenminste een klein, zilveren visje weten te pakken. Zou dit genoeg zijn voor de Clan zodat ze hem met rust lieten? Waarschijnlijk niet. Maar ach, niet dat dat hem ooit gestopt had. De kater pakte de vis op tussen zijn kaken en liep rustig weer de weg terug naar huis.
Het was aan het begin van de Small forest toen hij de schreeuw hoorde. "Help!" Meteen trok hij zijn oren naar voren in instinct en versnelde zijn passen tot hij rennend naar de bron van het geluid toe ging. De geur van bloed werd steeds sterker en zijn haren begonnen overeind te staan toen hij eindelijk op de plek aangekomen was. Violetshine was daar, duidelijk geschrokken van iets. Toen Whirlpool zijn blik achter de andere kattin trok ontdekte hij Honeyspots onder het bloed. Het duurde ook niet zo lang voor hem tot hij opmerkte dat de Queen niet aan het ademen was. Gelijk liet hij de vis vallen en draafde richting het levenloze lichaam van de gevlekte poes. Dood. Ze hadden een Queen verloren. Een RiverClanner. "StarClan," sprak hij uit in gefluister terwijl hij met zijn neus tegen de kittens aantikte, gelukkig dat Violetshine ze warm hield. "Ik kan Honeyspots wel naar het kamp brengen," sprak hij tegen de andere Queen. Zijn blik was bezorgd, misschien ook lichtelijk gestrest. Dit was totaal anders dan zijn personaliteit toe liet. Dit was ook een serieuze situatie, hij kon hier geen grapjes om maken. "Maar we hebben nog steeds éen of meerdere katten nodig." Hij kon ze wel halen uit het kamp, of een dichtbije patrouille. Maar was het ook net zo handig een hoogzwangere Queen hier alleen te laten?

Fanatiek bleef ze de kittens warm likken, zichzelf vervloekend dat ze nog niet bevallen was en dus nog geen melk had voor de kleintjes. Ze moesten drinken en snel een beetje. Hopelijk zou iemand haar kunnen horen, dan kon ze alles terug brengen naar het kamp. Violetshine beet haar tanden op elkaar toen ze een pijnscheut door haar lichaam voelde gaan en gromde zachtjes, precies op het moment dat ze iemand aan hoorde komen. "Whirlpool," sprak ze, opgelucht dat iemand haar had gehoord. "Ik kan twee kittens meenemen, maar ik wil niemand achter laten hier. En ik durf niemand op m'n rug mee te nemen," miauwde ze, haar stem zacht, maar duidelijk in paniek. Dit kwam nu allemaal zo ongelukkig uit. Zachtjes vervloekte ze Honeyspots, dat ze weer zo roekeloos had moeten zijn om buiten het kamp te gaan. Ze haalde haastig adem en controleerde de kittens. Er leek niets mis mee te zijn. "Is er nog iemand die kan helpen? Anders moeten we eerst de kittens brengen en daarna 't lichaam ophalen?" stelde ze daarna voor aan de kater bij haar.

Hij had besloten om niet naar de gathering te gaan en in plaats daarvan in het kamp achter te blijven voor het geval er iets zou gebeuren. Hij had niet echt goed op zitten letten wie er allemaal het kamp in en uit gingen nadat de katten waren vertrokken naar de gathering, maar op een bepaald moment zag hij hoe een van de queens een tik verkocht aan een warrior en het kamp uit liep. Een reden waarom de queen zo boos was kon hij zo niet bedenken, maar hij had haar woorden gehoord, waardoor hij wist dat er iets aan de hand moest zijn. Hij volgde Violetshine dan ook het kamp uit, haar geur volgende tot hij haar kreet om hulp hoorde. Hij versnelde zijn pas en de geur van bloed kwam zijn neus binnen. Eenmaal aangekomen op de plek, zag hij dat Whirlpool er ook al was en wat er was gebeurd. Honeyspots lag daar, met bloed en vier levende kittens naast haar. Een blik op het lichaam vertelde hem dat Honeyspots duidelijk niet meer leefde. "Kan ik helpen?" Vroeg hij zachtjes. Met zijn drieën zouden ze de kittens en Honeyspots wel naar het kamp moeten kunnen brengen.

De kattin leek blij te zijn van zijn aanwezigheid. Dat hij nooit meegemaakt. Maar dat was ook waarschijnlijk door het feit dat ze hem nodig had. En zo een gevoel had hij niet vaak meegemaakt. Maar boy, dat voelde goed. Niet dat Honeyspots dood was, maar de kittens hadden melk nodig. En hij schatte dat een zwangere Queen nog geen melk had. "Ik kan twee kittens meenemen, maar ik wil niemand achter laten hier. En ik durf niemand op m'n rug mee te nemen. Is er nog iemand die kan helpen? Anders moeten we eerst de kittens brengen en daarna 't lichaam ophalen?" sprak ze zachtjes, maar toch in paniek. Hij beet op zijn lip in lichte stress terwijl hij na dacht. Wat was de beste oplossing? "Kan ik helpen?" Gelijk draaide Whirlpool zich om en keek recht in de ogen van Larksong. Een opgeluchte zucht verliet zijn bek. "Lark, je kon geen beter moment kiezen." Zei hij als volgt met een vriendelijke glimlach. "We kunnen eerst de kittens terug naar het kamp brengen. Dan kunnen ik en Larksong terug komen voor Honeyspots." Hij hoopte maar dat dit een goed idee was. Zelf oplossingen bedenken kon hij niet goed. Hij was geen leider, niet als zijn moeder was. Hij schraapte zijn keel voor hij naar de pasgeboren kittens toeliep. "Mag ik?" Vroeg hij aan Violetshine voor hij éen van de kittens een likje gaf en die bij de nekvel pakte. Een she-cat, met dezelfde kleur vacht als haar moeder. Waarschijnlijk hadden ze niet eens een naam. Dat werk liet hij aan Violetshine over. Zij zou vast de zorg op hun nemen.

Voilets brein probeerde de situatie in de hand te houden, maar ze voelde zichzelf steeds meer in paniek raken. Dit was niet goed, niet voor haar, niet voor haar kittens, niet voor de situatie. Ze moest rustig blijven. Haar ademhaling ging gejaagd en ze voelde zich licht in d'r hoofd worden. Oh nee, als ze nu flauw zou vallen, zou ze het Whirlpool alleen maar lastiger maken. Haar blauwe ogen keken angstig van de kittens, die ze nog steeds aan het droog likken en warm houden was, voordat haar oortjes naar achter draaide. Er kwam nog iemand aan, starclan zij dank. Ze hoorde Whirlpool spreken tegen Larksong, terwijl ze vermoeid haar kopje op d'r poten legde voor een tel. Ze moest haar ademhaling terug onder controle krijgen. Moeizaam sloot ze haar ogen, al was het maar heel kort, en concentreerde zich.
Helaas kon ze dit niet voor te lang doen, Whirlpool kwam met een plan om de kittens én het lichaam terug naar het kamp te krijgen. "Ja, is goed. Whirlpool en ik kunnen de kittens meenemen, als jij bij Honeyspots zou kunnen blijven dan?" Ze keek vragend naar Larksong, ze wilde niet het idee geven dat ze de warrior wilde ditchen ofzo. De bruine warrior vroeg of hij bij de kittens mocht komen en nog iets wat beschermend, haalde ze haar staart weg. Ze moesten hier nu echt weg zien te komen. Violetshine knikte en kwam overeind, waarna ze twee van de kittens oppakte. Ze knikte naar Whirlpool dat ze konden gaan, hoe sneller ze in het kamp waren, hoe beter.

De kittens naar het kamp krijgen was nu de eerste prioriteit, daar zouden meer katten zijn die konden helpen met de kittens te verzorgen en daar zouden ze warm zijn. Hij knikte dan ook bij het voorstel om de kittens eerst naar het kamp te brengen en dan later Honeyspots. Bij de vraag of hij bij Honeyspots wilde blijven liet hij kort zijn blik over de kittens gaan. Met twee katten zou het moeten lukken om de kittens te dragen, dus dan zou hij bij het lichaam kunnen blijven. "Natuurlijk blijf ik bij haar." Zei hij dan ook en zette zich neer, zodat hij een oog op Honeyspots kon houden en tegelijkertijd kon kijken of er iemand terug kwam om hem te helpen het lichaam naar het kamp te brengen.