Tired of being tired [OPEN]

Afgelopen dagen had de kat slecht geslapen, en het effect hiervan was te zien. Ze had steeds minder energie over. Het konijn wat ze had geprobeerd te vangen was te snel voor haar geweest. Een konijn die broodnodig was, en die elke windclanner normaal had kunnen vangen. Behalve zij. Haar poten wilden gewoon niet sneller gaan, en ze zat nu nog steeds na te hijgen. Ze was moe, ze had slaap nodig, maar wanneer zij haar ogen sloot, kon ze de geur van hondenadem nog ruiken. Het geroffel van de paarden, en die knal waarmee Lionbeat werd neergehaald. Ze was niet close geweest met de gevlekte poes, en juist dat raakte haar. Een kat had haar leven gegeven voor haar, haar clan, en haar zusje Burnetbliss, en ze had nooit met die kat gesproken, nooit de kans gehad haar dankbaarheid te uiten. Elke nacht als ze sliep herhaalde het hele tafereel zich. Ze zag de bloedende poes liggen, voelde de angst die ze voelde toen ze rende voor die honden.. Angst voor haar clan en familie. Het was geen dag die ze makkelijk kon vergeten, en ze kon zich niet voorstellen hoe de katten die hun dierbaarste hadden verloren zich nu voelde. Sommige nachten was het erger, sommige nachten minder, maar het begon haar nu zeker aan te tasten. En niet alleen tijdens de nacht.. Telkens wanneer de poes rende, kreeg ze een flashback naar de twolegs, de honden en de paarden. De poes probeerde het beeld, het denkbeeldige getrappel van hoeven wat ze dacht te horen, weg te schudden. Het was niet functioneel met jagen, en aan het verleden kon ze niks veranderen. Ze was nu veilig.. Maar waarom was het zo verdomme lastig om eroverheen te komen? De poes gaf een klein kuchje, en plofte toen neer in het gras. Zo... moe....