The Fields Filled With Stars

Het was snel en pijnloos gegaan, de druk van de hond op haar lichaam was verdwenen op het moment dat het schot van de jager door haar lichaam was gegaan. De pijn was verdwenen, alles leek kalm en rustig te zijn. Eventjes was ze bang, heel eventjes, op het moment dat ze merkte dat ze los kwam van de wereld waar ze al die moons op had geleefd. Eventjes was ze bang wakker te worden in de plaats waar ze als kitten zo bang voor was geweest, de Dark Forest. De plek waar alle katten die iets slechts hadden gedaan heen gingen en wat had zij voor een slechte dingen gedaan. De herinneringen stroomde binnen, maar vaagde al snel weer weg, terwijl ze probeerde een richting te vinden waar ze heen moest. Uiteindelijk besloot ze dat ze het maar over zou laten aan de hogere machten. Ze had voor vergiffenis kunnen smeken, maar in plaats daarvan had ze haar leven gegeven voor het redden van clankatten, voor het helpen van Riverclan en het beschermen van Windclan. In the end had ze toch iets goeds gedaan? Maar zou het voldoende zijn geweest om haar naar Starclan toe te laten, of zou ze alsnog wakker worden in het donker? Haar lichaam voelde leeg, haar geest voelde licht. Ze liet haar hoofd leeg worden en liet alles donker worden.

Het was het moment dat ze gras onder zich voelde dat ze haar ogen open wilde doen, maar ze was bang. Het gevoel van angst greep haar vast en hield d'r in zijn greep. Wat als ze de mist en het donkere woud zou zien? Zouden haar zonden dan toch niet vergeven zijn? Eventjes voelde ze zich weer de onschuldige en angstige kattin die ze in Riverclan was geweest. Want dat was misschien het enige goede wat de Elite met haar had gedaan. Ze hadden haar zelfvertrouwen en vechtlust gegeven, maar diep van binnen was ze nog steeds onzeker en verlegen. Ze krulde zichzelf op en huiverde, nog steeds te bang om haar ogen open te doen.

[@Dreamheart]

O ye'll tak' the high road, and I'll tak' the low road,
And I'll be in Riverclan a'fore ye,

Ze had zo lang gewacht. Zo lang tot ze haar weer zou zijn. Ze had gehuild om haar beslissingen maar nu kon ze enkel trots zijn. Trots op de uiteindelijke keuze. Het was dan ook een verlichting om haar witte vacht nu hier te zien. En ze kon bijna haar lach niet inhouden, de diep dichtgeknepen ogen te zien. Als een kitten die bang was voor het donker stond ze daar. Schuld en pijn uit haar vacht gewassen.

Met een zachte stap verplaatste de calico zich naar voren en duwde haar vacht zachtjes tegen de zo vertrouwde witte vacht aan. Een diepe zucht gleed over haar lippen terwijl ze haar, voor haar doen, zachtjes naar zich toe trok. "Het is al goed." Fluisterde ze alsof ze diezelfde bange kitten aansprak en gaf haar een lik over haar oor. "Welkom in Starclan Lostvoice.. Ik heb je gemist." Fluisterde ze tranen brandende in haar ogen, de she cat nogsteeds strak tegen zich aanhoudend.