Heads up, Starclan, I'm a dead girl walking!

Stilte. Leegte.

Het was snel gegaan. Te snel. Het was alsof ze de flitsende pijn nog steeds voelde in haar nek, maar toen ze met haar poot over de plek wreef was er niks. Maar de pijn bleef nog kloppen als een wond die niet wou helen. Ze wist ook niet goed waar ze was, toen ze haar ogen opende was ze niet in het land gekomen die haar als kitten beschreven was. Waar waren de eeuwige velden? Waar waren de met sterren bezaaide bloemenvelden? De prooi? Haar moeder?

Die gedachte stak. Sinclaws woorden echode door haar hoofd als een mantra. "Maar als jij je ogen sluit voor eeuwig. En zelfs al bestaat Starclan. Wacht zij niet op jou daar. Niemand wacht op jou daar.." was het dan echt waar geweest? Lionstep keek om zich heen. Haar poten en vacht waren wel bezaaid met sterren, ze was wel dood. Zat ze vast ergens? Die gedachte maakte haar bang. Ze wou niet alleen zijn! "Hallo? Iemand?" het geluid echode na en stierf weg. Toen hoorde ze iets in de verte terug roepen, vanuit de dikke mist aan haar rechterzijde. Haar ogen werden groot. Die stem klonk als Innerstar! "Mam?" de stem klonk zacht terug op haar vraag. Het was alsof het werd gedempt door de mist. Zonder ook verder na te denken rende ze er op af en baande haar weg door de mist. Toen alles helder werd wist ze niet wat ze zag. Donkere bomen, half vergaan. Onheilspellende mist, katten die vanuit struiken naar haar keken maar niet dichterbij kwamen. Ze wist het absoluut zeker, dit was fout. Terug kon niet meer, hoe hard ze ook duwde het leek alsof er een soort onzichtbare muur opgetrokken was. Ze zat vast..

in de Dark Forest.

Stilte. Leegte. Dat was alles wat de dark forest katten kende. De bomen om hen heen waren donker, en vergaan en hun rivieren waren opgedroogd tot er nog maar een klein stroompje over bleef. De wind ruiste hier niet, en katten spraken niet. Iedereen leefde nog, maar was tegelijkertijd ook dood. Hoewel hun ziel voor eeuwig zou voortleven in de dark forest, voelde geen enkele kat hier voldoening bij. Zo was het in Snowbird haar ogen. In haar laatste moment had ze gesmeekt om vergiffenis en wat had ze gekregen voor haar laatste toonbeeld van berouw? Het was een fijne lijn. De eeuwigheid die het hiernamaals je schonk gaf je tijd om om na te denken, om berouw te tonen, om je verstand te verliezen, om haat te laten etteren tot het als stinkende pus uit de wond kwam en je met niets anders achtergelaten werd dan je eigen gedachten.
Snowbird had bij het leven iedereen gehaat, en nu ze dood was leek dat wel vertienvoudigd. Haar broer, de zondaar, was naar StarClan gegaan en zij was hier geëindigd, en haar vreselijke halfzus was als deputy en zelfs als leider geëindigd. En haar waardeloze moeder, die haatte Snowbird nog wel het meeste van allemaal. Dat ze nooit vrede mocht vinden in StarClan. De dood was niet vredig geweest voor Snowbird, ook niet pijnloos en zelfs niet gewild. En ze zou iedereen daarvoor straffen die ze maar kon straffen.

Toen de stilte van het bos verbroken werd door een heldere stem schrok Snowbird op. Haar blauwe ogen keken angstig om zich heen. Vrees trof haar voor een tel toen de stem tot haar doordrong. De stilte was iets waar ze op was gaan vertrouwen, en nu die werd doorklieft leek haar wereldje voor een tel te beven op zijn grondvesten. Haar ranke, witte lijf kwam in beweging en zij, net als de andere katten om haar heen bewogen zich naar het geluid. Iedereen bleef achter, gehuld in schaduwen, kijkend naar de rode poes die op de open plek was verschenen. Ze zag er verloren uit. Ongetwijfeld begon die de realiteit in te zien van waar ze beland was. Snowbird haar mondhoeken krulde om en ze duwde zich tussen de koude takken door om als eerste de open plek op te stappen. Ze keek omhoog naar de maan die verduisterd was en richtte zich op in haar volle lengte. Als blinde kat was nooit veel geweest. Maar nu kon ze zien, en voelde ze zich sterker dan ze zich ooit gevoeld had. Haar bleke ogen glommen toen ze die op Lionstep richtte en ze ontblootte haar tanden in een venijnige glimlach. “Spaar je krachten, dat gaat niet werken, schatje” fluisterde ze met een lage stem, die zachtjes beefde van het leedvermaak. “Al duw je een eeuwigheid, StarClan wil niets te maken hebben met katten zoals wij. Verbannen zielen. Buitenstaanders.” Ademde ze en ze keek naar achter, naar de ogen die in de struiken toekeken. De dark forest katten waren zeer zeker nieuwsgierig naar wat hier gaande was. Snowbird richtte haar koude, blauwe ogen weer op de rode poes en boorde haar ogen in de hare. Innerstar aan de ene kant, Lionstep aan de andere kant. Net zoals het hoorde. Een waarlijk vertederend tafereel.

“Spaar je krachten, dat gaat niet werken, schatje” geschokt keek Lionstep om. Een witte poes stond daar en die zag er niet vriendelijk uit. Haar hele uitdrukking was dezelfde als Sinclaw. “Al duw je een eeuwigheid, StarClan wil niets te maken hebben met katten zoals wij. Verbannen zielen. Buitenstaanders.” Buitenstaanders? Maar.. Lionstep haar staart werd dikker. "Ik ben geen buitenstaander! Ik hoor in Starclan, ik.." ze ging nadenken. Wat had ze eigenlijk gedaan voor haar clan? Behalve Tallstar publiekelijk aan de schandpaal nagelen? Er waren geen spannende gevechten geweest waar ze aan mee had gedaan, oorlogen die ze had gewonnen voor haar clan. Haar waarde en bijdragen was niks. Paniek sloeg om haar hart. Wat als ze daarom haar naar de Dark Forest hadden gestuurd? Omdat ze Tallstar ondermijnd had? Omdat ze niet loyaal genoeg geweest was? "Ik hoor in StarClan! Dit klopt niet, blijf bij me uit de buurt. Ik ben vermoord, ik hoor hier niet."

Wanneer Innerstar aan terug dacht, kon ze de modder nog steeds in haar bek proeven, het stikken toen het modder haar luchtpijp voelde stond ook nog vers in haar geheugen geprint. Zolang Innerstar's ziel nog herinnerd werd, zou ze haar dood nooit vergeten. En nu getuigde ze de dood van haar lieve, moedige dochter, Lionstep. Woede raasde door Innerstar's ziel, haar sterren verduisterden zich en haar ijsblauwe ogen spuwden vuur terwijl ze machteloos toekeek hoe Lionstep vermoord werd. Sinclaw deed uiteraard haar best om haar sporen te laten verdwijnen, echter konden niet alle sporen verwijderd worden. Russetfur en Acorndust waren in de buurt en ook al was Innerstar in Starclan, hoopte ze toch dat de twee levende katten het zouden ontdekken. De ijsblauwe ogen van Innstar keken toe hoe Sinclaw verdween, na dat ze het lichaam van Lionstep had verstopt in de Swamp Cavern. Een traan gevuld met sterren rolde over de wang van haar geest terwijl ze toekeek hoe Lionstep haar weg vond naar...

Nee... De Dark Forest. Innerstar was te ver weg om meteen in te kunnen grijpen. Maar door de velden van Starclan racete ze naar de grens met de Dark Forest. Daar zag ze hoe Lionstep de grens al over gestapt was. "Lionstep!" Riep ze, maar de afstand was te groot. Innerstar verzamelde alle moed die haar ziel bezat en stak de grens over. Duisternis vulde haar omgeving en haar sterren leken achter te blijven. Ze stapte door terwijl de schaduwen van Dark Forest zich om haar heen wikkelden. Het was doodstil in dit gebied, een ware hel. Ooit had Innerstar zich vertrouwd gevoelt tussen de schaduwen, maar deze duisternis was anders dan dat van Shadowclan. En toen hoorde ze twee stemmen. Lionstep en een Dark Forest kat. Innerstar sprong zonder pardon naar voren. "Blijf weg bij mijn dochter," grauwde ze. "Lionstep is geen verbannen ziel," vervolgde ze met een duidelijke, waarschuwende blik op de witte Dark Forest poes gericht.

Het was triest eigenlijk. In een ander leven had Snowbird medelijden gehad met de jammerende poes. En wat had zij nou te klagen. Zij had heel haar leven haar ogen kunnen gebruiken, bij kunnen dragen aan haar clan terwijl zíj blind geboren was en tot haar eigen schaamte nog nooit zelfstandig prooi had kunnen vangen. Het maakte de witte poes alleen maar kwader. "Hoor jezelf eens. Wat maakt jou ook maar één haar beter dan ons?" siste ze en haar haren rezen overeind. "Ik hoor in StarClan.." herhaalde ze vol walging en ze spuwde op de grond. "Zulke taal kan je maar beter niet uit kramen anders- nou vermoorden kunnen wij je niet meer, dat heeft die lieve schat daar beneden al voor ons gedaan. Maar je zult hier nog een eeuwigheid verblijven dus je kunt maar beter wat aardiger gaan doen tegen ons.." Ze sloeg haar klauwen uit en siste woedend. "en zeg nu zelf, poesje.. heel je leven toegewijd aan je clan, aan een rechtvaardig leven." Snowbird haar stem stierf weg en ze keek Lionstep bespottend aan. "En ze sturen je hier naartoe.. wat kan StarClan toch smerige spelletjes spelen, niet waar? Je goden zijn vals, en nu ben je op ons terrein." Ze kraste met haar nagels over de stinkende aarde en richtte zichzelf op.

Helaas duurde het moment niet voor lang. Een zwarte poes verscheen door de dikke mist en sprong tussen haar en Lionstep in. Snowbird haar haren rezen nu allemaal overeind en ze trok haar lip op in een woordeloze snauw. "Jij" Spuugde ze en ze begon te grommen. Ze wendde zich naar de ogen die nog steeds toekeken vanuit de schaduwen. "Kijk eens kameraden, wie ons vereerd heeft met haar aanwezigheid." Snowbird maakte een overdreven buiging en richtte zich toen weer op. "Dat doet je toch afvragen.. als je echt in StarClan thuis hoorde, kindje, waarom eindigde je daar dan niet meteen.." Sprak ze tegen de rode poes en haar stem daalde weer naar een zachte fluistering.

Voordat ze het ook maar een beetje doorhad stond haar moeder naast haar. Echt veel tijd om na te denken had ze niet, want de witte poes voor haar begon al weer te praten. "Blijf weg bij mijn dochter," gromde Innerstar. "Lionstep is geen verbannen ziel," het luchtte op. Iemand die haar geloofde, haar moeder nog wel! Sinclaw had het fout gehad. Paniek minderde en ze kon weer nadenken. Eindelijk iemand die in haar geloofde. Iemand die hetzelfde lot had ondergaan als zij. "Zie hoe vals mijn goden zijn als ze hier naast mij staan!" grauwde Lionstep toen, ze had haar vlammende trots hervonden. "Dat doet je toch afvragen.. als je echt in StarClan thuis hoorde, kindje, waarom eindigde je daar dan niet meteen.." Lionstep liet haar tanden zien aan de kattin en grauwde boos. "Ik ben vermoord! Mijn leven is onterecht en onrechtmatig te vroeg geëindigd en daarna ben ik misleid door die smerige vlooienbalen die hier leven." Haar staart sloeg in de rondte. "En nu ga ik met mijn moeder terug naar StarClan en niemand die me gaat stoppen." haar blik ging kort naar Innerstar. Dankbaarheid en andere emoties waren te zien in haar ogen. Er gebeurde zoveel, ineens.

Innerstar schermde haar dochter af met haar eigen lijf. Als Lionstep maar terug keerde naar Starclan, waar ze hoorde. De witte kattin begon te grommen en Innerstar trok haar eigen lip op. Ze besefte dat het gevecht aangaan in The Dark Forest geen nut had, hier waren veel dode zielen die Snowbird zou bij zouden staan, al was het maar om het goede te sarren. Toen Snowbird tegen haar zogenaamde kameraden begon te spreken zette Innerstar zich schrap. Toen Snowbird zich weer richtte op Lionstep drukte Innerstar haar zwarte vacht tegen die van haar dochter aan. Het was nu zij die begon te spreken. Zodra Lionstep klaar was maakte ook Innerstar aanstalten om te vertrekken. "We zijn hier inderdaad lang genoeg geweest," sprak ze. Innerstar wierp nog een keer een blik op Lionstep en begon te lopen. Nu was het hopen dat ze ook echt zonder geweld terug konden keren naar de velden van Starclan.

Snowbird liet haar schouders hangen en streek haar haren glad. Ze haalde diep adem en toverde een duistere, maar ingenomen glimlach tevoorschijn. Alsof ze haar nederlaag accepteerde. "Je zult wel terug zijn, en alleen de tijd kan je leren hoe als jouw goden werkelijk zijn.' Fluisterde ze met een kalme stem alsof haar uitbarsting van net helemaal niet gebeurd was. "Ga maar, meisje, maar vergeet niet dat je puur door je eigen toedoen bij ons eindigde. Dat moet toch iets betekenen? Hmm? Je kan mij niet wijsmaken dat iemand die nog in de genade van StarClan geloofd zoiets niet serieus neemt?" Haar blauwe ogen glommen fel en gleden automatisch naar de zwarte poes naast Lionstep. Snowbird keek Innerstar voor een tel langer aan dan nodig was. Haar felle ogen boorde zich in die van de voormalige ShadowClan leider. "Doe mijn moeder de groeten daar, en zeg Oceanstar dat ik voor haar kom." snorde ze en een valse glimlach trok weer over haar gezichtje heen.

Innerstar begon te lopen en Lionstep liep met haar mee. Totdat de witte poes begon te spreken. "Ga maar, meisje, maar vergeet niet dat je puur door je eigen toedoen bij ons eindigde. Dat moet toch iets betekenen? Hmm? Je kan mij niet wijsmaken dat iemand die nog in de genade van StarClan geloofd zoiets niet serieus neemt?" ze zei er niks op, maar ze liet de woorden door haar hoofd galmen. Ze was hier met een reden gekomen. Iets had haar hier naar toe gelokt. Haar blauwe ogen staarde kort in die van de witte poes. "Niemand moet mij hier hebben. Ik hoor hier niet, het was een ongeluk." als ze dat zichzelf wijs kon maken. "Doe mijn moeder de groeten daar, en zeg Oceanstar dat ik voor haar kom." Oceanstar! Lionstep haar staart werd dikker bij die woorden. Dit was een kind van Oceanstar, in de Dark Forest! Ze voelde Innerstar verder lopen en bedacht zich geen moment, ze moest door. Weg van hier. Samen met haar moeder liet ze de Dark Forest achter zich. "Bedankt dat je me kwam redden mam, ik.. ik weet niet hoe ik daar kwam."

Onderwerp: Re: Heads up, Starclan, I'm a dead girl walking!