We never go out of style

De kleine kater dook richting de grond en sloop geluidloos verder, zijn helderblauwe ogen strak gericht op de waterrat die zich op enkele meters voor hem bevond. Prooi was schaars en alles was welkom, zo dus ook deze kleine maar zeker wel waardevol prooidier. Na enkele tellen zette hij zich af, poten uitgestrekt en nagels uitgeworpen. Het duurde dan ook niet lang of het kleine lichaampje bevond zich tussen zijn kaken, het beestje algauw de doodsbeet toedienende zodat het niet lang zou moeten lijden. Dat is al één. Voorzichtig legde hij de waterrat weer neer, uit de weg van het pad, en gooide hij er wat aarde over met de bedoeling het later te komen ophalen. Hopelijk kon hij vandaag nog wat prooi binnenhalen, alle beetjes waren namelijk welkom...

+ Sunlight

_{Sunlight hoestte af en toe binnensmonds. Nadat ze in de rivier geknikkerd was, was ze hier niet meer vanaf gekomen. Heel erg vervelend als je probeerde te jagen en je blafte de prooi weer weg. Was het nou maar zo mooi geweest dat de prooi dan van schrik neerviel. Maar dat deed het helaas niet. Gelukkig had ze nog wel een klein veldmuisje kunnen vangen. Terwijl ze verder liep viel haar blik op een creme kleurig gestalte met zwarte poten en een zwart gezicht. Crowmask. "Mooie vangst," merkte ze op tegen de warrior. Nu kunnen we samen toch wel een hele kit voeden, kwam er wrang in haar gedachten achteraan. Ze hadden de vis nodig. Maar die zaten verborgen achter een ijslaag die nog steeds niet dunner werd. Ze hadden wel vaker moeten dealen met een bevroren rivier, maar niet in deze mate.}

Zijn oren spitsten zich bij het horen van een andere, bekende stem. Hij herkende de kattin als Sunlight, een krijger die ongeveer even oud was als hem. Crowmask gunde haar een vriendelijke knik, waarna hij een schrale lach vertoonde om haar opmerking. "Hopelijk niet mijn laatste vangst vandaag," beaamde hij eerlijk, het compliment in de wind slagende omdat hij wist dat de Clan er eigenlijk niet veel mee was. Hij wist dan ook dat zij dit ook besefte. "Heb jij al wat kunnen vangen vandaag?" vroeg hij vervolgens, hopende dat de ander al meer succes had gehad dan hij.

_{Sunlight knikte wat kort op het horen van de woorden van Crowmask. Een mooie ambitie, maar Sunlight wist niet zeker of het haalbaar was. De prooistapel kromp sneller dan dat hij gevuld werd en was ondertussen regelmatig leeg. En Sunlight kon het voelen aan haar fysieke staat. Als ze niet zo'n dikke vacht had, kon je haar ribben waarschijnlijk tellen. De nare, maar helaas verwachte, vervolgvraag kwam ook en met een gefrustreerde grom schudde Sunlight haar kop. "Nog helemaal niks. Ik kan niks met landprooi." Ze was te groot, niet snel genoeg. Ze had te weinig ervaring. Het wilde niet.}

_{De grote kattin schudde haar pels een keer uit en zette deze op. De grond was vochtig onder haar brede poten, maar ze zonk er gelukkig nog niet zo erg in weg als in het Shadowclan territorium. Dat was smerig onder haar poten geweest en de modder was helemaal tussen haar tenen gekropen met elke sprong die ze maakte. Het was smeriger dan smerig geweest. "Samenwerken klinkt prima," miauwde de kattin met een schouderophaal. Ze zou geen jacht afslaan. Haar clan had haar nodig. Hoe erg verschrikkelijk ze het ook vond dat ze niet kon vissen. Net zoals dat ze op kittens letten vreselijk vond, of naar Shadowclan territorium sprinten en dan dezelfde dag ook nog een keer naar Windclan. Ze zou het doen voor haar clan. "Wil je hier jagen? Of zullen we naar de hooglanden lopen?" Wie weet konden ze nog een verdwaalde haas vangen tussen de koeien.}

De poes leek het plan niet erg te vinden en stemde ermee in. Crowmask glimlachte zachtjes en keek haar met een neutrale, slash vriendelijke blik aan. Vervolgens vroeg ze waar hij wou jagen, waarop hij reageerde door eventjes met zijn oren te wiebelen. "Ik heb hier nog niet heel veel succes gehad, dus misschien best de Hooglanden proberen." knikte hij, zijn dikke staart ook eventjes door de lucht slagende. Hij had hier nog maar net één prooidier kunnen vangen in de toch al redelijke poos dat hij aan het jagen was geweest. Hier nog langer blijven rondhangen zou dus zinloos zijn.

_{Sunlight had haar brede kop wat scheef gehouden terwijl ze wachtte op het antwoord van de kater, een voorzichtige glimlach op haar gelaat houdende. Ze voelde zich thuis in de clan op het moment dat ze aan taken kon. Dat was waar ze goed in was. Ze knikte langzaam bij het horen van de woorden van Crowmask en likte langs haar lippen. "Hopelijk kunnen we een haas in de val lokken.. Dat zou wel een aantal monden vullen.." Het was onwaarschijnlijk, maar ze kon hopen toch? De kattin rekte zichzelf kort uit om haar spieren eventjes te rekken en warm te krijgen. Als ze zouden moeten rennen voor de prooi, dan kon ze er maar beter voorbereid zijn. Met een boze frons richtte ze haar blik nog een keer op de bevroren rivier. "Verdomde rotvissen lachen ons gewoon uit.." mopperde de kattin chagrijnig.}

Hij knikte als antwoord op haar woorden. Het zou inderdaad een paar monden kunnen vullen. Mits ze er een te pakken konden krijgen. Crowmask had nog nooit in zijn leven achter een haas gejaagd en hij nam aan Sunlight ook niet. Hoe ze dat voor elkaar gingen krijgen, was nog een groot vraagteken. Echter was hij er van overtuigd dat ze er samen wel uit konden komen. Teamwork makes the dreamwork, right? Zijn blauwe blik keek richting Sunlight en hij lachte zachtjes om haar opmerking. Hij snapte haar volkomen, voelde zichzelf ook lastig iedere keer als hij de rivier passeerde. Ze konden de vissen vrijwel zien zwemmen, maar konden er niet aan. Alsof hun oplossing tegen de hongerte slechts voor het grijpen was maar iemand hun poten vastgebonden had. Zo voelde het aan, een onmogelijke situatie. "Hopelijk gaan die hazen dat zometeen ook niet doen." merkte hij op, ietwat geamuseerd naar Sunlight kijkende. Crowmask probeerde de sfeer ietwat te verlichten, wetende dat als ze beiden reeds al geïrriteerd zouden beginnen aan hun jacht, er niet veel goeds van zou komen. En dan zou de terugreis al helemaal geen pretje zijn.

Ook haar blik gleed naar de vissen die zich onder het ijs bevonden. Hij moest zich inhouden niet te lachen bij het zien van haar vernauwde blik. Crowmask daarentegen probeerde zich kalm te houden. Natuurlijk was hij geïrriteerd door het feit dat ze niet aan hun belangrijkste voedingsbron konden geraken, maar hij wist dat als hij energie verspilde met kwaad zijn hij nog minder productief zou zijn. Het was nu eenmaal zo. Hij had al lopen piekeren, manieren gezocht om het ijs te breken maar helaas... Niets waar hij op kwam leek te werken. Crowmask onderdrukte een zucht, waarna hij even schaapachtig lachte om haar woorden. "Laten we hopen dat ze dan zo hard lachen dat we ze makkelijker kunnen vangen." grapte hij, waarna hij achter haar aan ging toen ze begon te lopen.