[Leadership Ceremony] Let the stars guide your path

Een ijzige kou trok door zijn hele lichaam zodra zijn neus de Moonstone aanraakte. Zijn ogen waren gesloten, maar zelfs door zijn gesloten oogleden kon Thornface zien dat er een fel licht rondom hem scheen. Langzaam opende hij zijn ogen, een paar keer knipperend tegen het verblindende witte licht tot zijn ogen er wat aan gewend waren. Stukje bij beetje kon hij meer waarnemen van zijn omgeving, en hoe meer hij zag hoe meer verwonderd hij was. Hij zag dat hij op een schitterende open plek met platgetrapt gras stond, omringd door bomen. Het deed hem sterk aan Fourtrees denken, maar de sterren zelf leken hier deel van uit te maken. Zijn zicht beperkte zich tot de open plek en de bomen, want daarachter zag hij niets door de heldere, fonkelende sterren die als een dikke mist over alles heen lagen. Hij was sprakeloos.

Vanuit de mist van sterren kwamen katten naar hem toe, allemaal al net zo stralend als de bomen om hem heen. Het waren veel katten, maar hier en daar meende hij er een aantal te herkennen. Negen katten kwamen het dichtst bij en al deze katten waren bekende gezichten – sommige wat bekender dan anderen. Van deze katten was een stralend witte kattin met heldere blauwe ogen de eerste die naar hem toe kwam en Thornface voelde dat zijn hart een slag oversloeg. Zijn beste vriendin van wie hij plotseling afscheid had moeten nemen, ondertussen al heel wat manen geleden, stond weer voor hem. Het laatste wat hij van haar had gezien was niet veel meer dan een hoopje witte vacht op het Thunderpath, besmeurd door bloed en vuil. Zoals ze hier stond zag hij daar niets meer van en haar vacht leek zelfs zuiverder wit te zijn dan toen ze nog in leven was. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar de krop in zijn keel en de overweldigende indruk van de hele situatie voorkwamen dat er ook maar een enkel geluid uit zijn mond kwam.

Snowdance mag het eerste leven geven.

Hij voelde zich heel klein op deze plek, omringd door de katten die samen StarClan vormden. Katten die Thornface had gekend, katten die hem niet bekend voorkwamen en katten die allang gestorven waren voordat hij geboren was. Het was groots en overweldigend, alsof alle aanwezige katten vele malen wijzer waren geworden. Tenminste, dat was wat hij verwachtte. Wat hij niet verwachtte was dat de begroeting van Snowdance exact hetzelfde was als wat ze zou doen als ze nog geleefd had: Met een stralende glimlach en met de beste bijnaam die hij ooit in zijn leven had ontvangen. Thornfeest, bedacht door Jinglebells. De informaliteit overrompelde hem een momentlang, maar het ijs was gebroken en Thornface kon het niet laten om te grinniken. "Snowdance," begroette hij haar terug, waarna de witte kattin naar hem toe rende en haar hoofd tegen de zijne aanduwde. Of dit het gebruikelijke welkom was in StarClan wist hij niet, maar de blijdschap om het terugzien van zijn beste vriendin overstemde de formele verwachtingen die hij had. Hij wreef zijn hoofd dan ook langs die van haar en het gaf hem heel even het gevoel dat Snowdance nooit was weggeweest.

Thornfaces glimlach vervaagde niet toen Snowdance weer een stap naar achteren deed en zei dat ze blij was om hem te zien, waarna ze zichzelf snel verbeterde door te zeggen dat ze niet bedoelde dat hij al dood was, maar- "Ik snap wat je bedoelt," zei hij lachend. "Het is ook fijn om jou weer terug te zien." Toen Snowdances gezicht een wat serieuzere uitdrukking kreeg, snapte Thornface dat de Ceremonie nu pas echt zou beginnen. Hij gaf een kort knikje terwijl hij zijn gezicht ontspande en ook weer een neutralere houding aannam. De onzekerheid en verwondering waren in elk geval grotendeels weggehaald.

De vraag of hij er klaar voor was bleek retorisch te zijn, want toen hij nog maar net een "J-" uitsprak drukte Snowdance haar neus al tegen de zijne. Zodra hun neuzen elkaar raakten voelde het alsof zijn hele lichaam versteende, en hij voelde energie door zijn lichaam heen stromen. Het was een warm gevoel van geborgenheid, plezier, vertrouwen en de wetenschap dat je er nooit alleen voor stond. Hetzelfde gevoel dat hij had gehad toen Snowdance zich nog onder de levende katten had bevonden, maar ook toen ze hem daarnet nog had begroet. Toen zij weer naar achteren stapte en uitsprak welk leven ze hem had gegeven, was het precies wat Thornface al had vermoed: Vriendschap. Er verscheen weer een zachte glimlach op zijn gelaat toen Snowdance er ook aan toevoegde dat hij oude vriendschappen niet mocht vergeten. "Je wordt niet vergeten, Snowdance. Ik ga mijn best doen," verzekerde hij haar, waarna hij stilletjes toekeek hoe ze weer tussen de andere acht katten ging staan. Een tweede kat kwam naar hem toe, dit keer iemand van een andere Clan die heel recent was gestorven. Heel goed had Thornface de voormalige WindClandeputy niet gekend, maar hij had respect voor de bruine calico.

Bronzemask mag het tweede leven geven.

De WindClankattin begroette hem, en Thornface knikte formeel terug. De diepe emotie die hij had gevoeld bij het terugzien van Snowdance was bij Bronzemask logischerwijs een stuk minder sterk. Niet dat het hem niet kon schelen, natuurlijk – de tragische dood van de WindClandeputy was een schok geweest voor velen, maar de banden die Thornface met haar had lagen heel anders dan met Snowdance. Het geven van dit leven verliep dan ook sneller, en het leek alsof het maar een paar tellen duurde voordat Bronzemask haar neus tegen die van hem duwde. Weer voelde hij zijn lichaam bevriezen, en niets had hem kunnen voorbereiden op de hevige pijn die door hem heen trok. De herinneringen en de prikkels van het harde trainen als Apprentice, het worden van een Warrior, het jagen, het patrouilleren en het dienen van de Clan flitsten allemaal tegelijkertijd voor zijn ogen langs alsof hij binnen een paar momenten zijn hele leven als Warrior opnieuw doormaakte. Toen de flitsen en de pijn wegtrokken opende hij langzaam zijn ogen, wat hijgend door de heftige ervaring. Dit was heel anders geweest dan het leven dat Snowdance had gegeven, al klopte dit wel meer met wat hij had verwacht. Leuk was het niet, maar ergens voelde hij zich sterker toen hij weer oogcontact maakte met Bronzemask. Toewijding. Thornface was nog een beetje op adem aan het komen, maar hij knikte plechtig naar de WindClankattin. "Dat zal ik doen," zwoer hij, waarna hij in stilte toekeek hoe Bronzemask haar plaats tussen de andere katten innam en hoe er een andere bekende kat naar voren stapte. Ook deze kattin kende hij wat minder goed op een persoonlijk niveau, maar de gevlekte ThunderClanqueen bleef een herkenbare verschijning.

Brightspots mag het derde leven geven.

De voormalige Thunderclan Queen keek toe hoe Snowdance en daarna Bronzemask levens gaven aan Thornface, de nieuwe, aanstaande leider van Thunderclan. Silverstar had zich naar Starclan gekeerd en Thornface was de aangesproken kat om hem te volgen in zijn pootstappen. Hier had Brightspots al het vertrouwen in en daarom stond ze hier, klaar om de bruine kater zijn derde leven te geven.

Toen Bronzemask, de voormalige Windclan Deputy klaar was met het geven van het leven toewijding, stapte de gevlekte poes naar voren. Ze straalde, zag er gezond en prachtig uit, anders dan hoe ze er uit had gezien toen ze nog in leven geweest. De voortdurende angst die Brightspots in haar ogen had gedragen door haar leven heen, was verdwenen. "Gegroet, Thornface," sprak Brightspots kalm en warm. "Pittig hé, al die levens en ervaringen die nu op je afkomen," vervolgde de gevlekte poes. Ze nam haar plaats en richtte haar groengele ogen op de aanstaande Thunderclan Leider. "Met dit leven geef ik je Vreugde," sprak ze. Vervolgens drukte ze haar neus tegen de zijne aan. Het leven begon met de onschuldige blijheid, zekerheid en ondeugendheid die ze had ervaren als kitten, de schok, onzekerheid maar ook vastberadenheid toen ze Darkfire als mentor toegewezen had en vervolgens het leed die ze had moeten dragen door haar apprentice moons heen. Hoe ze een moord had ervaren, geheimen met zich mee had moeten dragen en dit had gedaan uit pure angst. Hoe ze vanaf het moment dat ze apprentice was geworden nauwelijks nog vreugde had mogen ervaren. Vervolgens kwam het gevoel van bevrijding, leek ze zichzelf weer op te kunnen bouwen toen Darkfire was verbannen, maar de wetenschap dat hij nog nog leefde en zich in Shadowclan bevond bracht enorme angst en onzekerheid, constant alert zijn. Ze werd warrior, een taak die ze maar al te moeilijk vond om te dragen en vervolgens werd ze Queen. Altijd bleef die angst en onzekerheid, de trauma's uit haar jeugd haar geluk overschaduwen. Het leven mocht beter lijken, maar echte vreugde kon ze niet meer vinden. Liefde en warme ging door haar heen, haar ervaringen met haar kittens en Polarbear en toen werd Thunderclan overmeesterd door Bloodclan. Opnieuw de angst en onzekerheid en vervolgens doodsangst toen Claw haar naar voren had geroepen. De pijn en verdriet die door haar heen ging toen ze van het leven werd beroofd.

Dit allemaal was als een flitst door Thornface heen getrokken. "Laat angst en onzekerheid nooit je vreugde overschaduwen, Thornface," sprak ze, waarna ze knikte naar de aankomende Thunderclan leider en zich terug trok. Nu was het de beurt van een ander om het vierde leven te geven.

Hoewel Thornface de kattin had herkend, had ze een andere uitstraling dan hij zich herinnerde. Er was een bepaalde statigheid en kalmte die ze met zich meebracht die hem tijdens haar leven niet was opgevallen, of dit moest iets zijn wat ze had verkregen in StarClan. Brightspots begroette hem, waarna ze hem een duwtje in de rug leek te willen geven met haar opmerking dat dit wel pittige ervaringen moesten zijn. "Zeg dat wel," reageerde hij met een dankbare blik. Hoe gek het ook kon klinken, het was fijn dat de katten die de levens gaven wisten hoeveel impact elk leven had. Als ze allemaal waren zoals Bronzemask die had gegeven, stond hem immers nog heel wat te wachten. Toen Brightspots echter zei dat ze hem met dit leven Vreugde zou geven, verwachtte hij dat dit waarschijnlijk net zo zacht zou zijn als het leven dat Snowdance had gegeven. Oh StarClan, wat had hij het mis.

Zodra haar neus de zijne raakte, leek zijn lichaam weer te verlammen. Het begon positief, met de onschuld en blijdschap van een kitten, maar al snel sloeg het helemaal om. Onzekerheid werd opgevolgd door onbeschrijfelijk leed, en vervolgens volgde er angst die zijn hart omklemde als het koudste ijs dat hij ooit had gevoeld. Even, heel even kwam er weer een warm en fijn gevoel. Het leek even alsof alles weer beter zou gaan, alsof het ijs van angst zou kunnen smelten. Toen kwam de pure angst en onzekerheid weer terug, nog sterker dan eerst, waarmee dit leven eindigde in een crescendo van paniek.

Eindelijk durfde Thornface weer adem te halen, waar hij naar snakte alsof hij bijna te lang onder water was gebleven. Verward keek hij naar Brightspots, met een blik die boekdelen sprak. Dit was toch het tegenovergestelde van vreugde? De uitleg werd gelukkig al snel gegeven: De angst en onzekerheid mochten nooit zijn vreugde overschaduwen. Hij knikte, niet in staat om iets terug te zeggen. Dat wat hij daarnet had gevoeld wilde hij nooit meer meemaken. Het was echter zo heftig geweest dat hij even een momentje nodig had om alles te verwerken en letterlijk weer op adem te komen, voordat hij zag dat een rode ThunderClankater uit de lijn van katten stapte.

Lostpath mag het vierde leven geven.

Voor hem waren twee katten die pas veel later overleden waren. Zijn groenige ogen hadden gekeken naar de bronzen kater die in het midden van de cirkel stond. Lostpath had al een paar leiders zien komen en gaan in de tijd dat hij zich tussen de sterren begaf. Zijn vurige rode vacht had veel weg van die van Firestar toentertijd, het grootste verschil was dat die van hem lang en fluffy was en dat hij een stuk kleiner was dan de oude Thunderclan leader. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht toen hij eraan terug dacht. Soms vroeg hij zich af of hij ooit nog gelukkig zou zijn geworden als hij niet overleden was aan de slangenbijt. Stonepath was nooit meer terug gekomen in zijn leven en hij had nooit kittens van zichzelf gehad. Zijn familie was nergens meer te bekennen, dus eigenlijk was alleen zijn oude vriendin Strawberry er nog. Lostpath schudde zijn kop en merkte dat Brightspots voor hem klaar was. Hij gaf Thornface een momentje om op adem te komen, voordat hij zijn kleine lichaam in beweging zetten. Eenmaal voor de kater bleef hij staan en keek omhoog, zoals hij bij vele moest doen. Toen hij nog in leven was geweest had hij een hekel gehad aan zijn kleine lichaamsbouw, maar naar mate de tijd verstreek, had hij er goed gebruik van kunnen maken. "Gegroet, Thornface," miauwde hij op ene rustige toon. Zijn vurige rode vacht bespikkeld met sterren, die eveneens schenen in zijn groenige ogen. Hij rekte zijn lichaam uit om zijn snuitje dicht bij die van de nieuwe leader te zetten, maar tikte hem nog net niet aan. "Met dit leven geef ik je compassion," voorzichtig tikte hij zijn snuitje tegen Thornface aan en liet hij de herinneringen aan zijn tijd als apprentice en warrior aan hem zien. De tijden dat hij gepest werd omdat hij dingen niet goed kon doen, de tijden dat hij voor kitten werd uitgemaakt terwijl hij al lang warrior was. Op het moment dat hij een relatie kreeg met Stonepath en ze hem pestte om zijn geaardheid. De pijn die hij gevoeld had terwijl er namen naar hem werden geroepen en toen Stonepath op een dag niet meer terug kwam. Hoe gelukkig hij zich had gevoeld toen hij naar Starclan ging, omdat hij daar vrij zou zijn van zijn depressie en het gepest. "Gebruik dit leven om iedereen als gelijke te zien, niemand buiten te sluiten en in te zien dat iedereen zijn eigen kat is." En dat niemand ooit zo'n leven als de zijne hoefde door te maken. "Sluit niemand buiten, Thornface." Hij knikte naar de toekomstige leader en stapte naar achter toe. Zijn taak was gedaan, de volgende mocht nu.

De vuurrode kater die op hem af kwam bleek wat kleiner te zijn dan Thornface zelf. Hij betrapte zichzelf erop dat hij een aantal tellen langer nodig had om op de naam van de kat te komen, maar het schoot hem nog net op tijd te binnen toen de ThunderClanner hem begroette. Lostpath, die al een tijd geleden was gestorven. Ook deze kat had Thornface minder goed gekend tijdens zijn leven, maar dat hoefde absoluut niet te betekenen dat het leven dat eraan kwam minder belangrijk zou zijn. Voordat Lostpath zijn neus aanraakte, deelde hij mee dat hij met dit leven Compassion zou geven. Bij de aanraking flitsten dit keer geluiden door zijn hoofd heen. Een spottend gelach, alsof alle katten die iemand ooit in een leven kon ontmoeten hem allemaal tegelijkertijd uitjouwden. Er werden zo veel opmerkingen door elkaar geroepen dat ze onverstaanbaar waren, maar ze deden pijn, drukten hem tegen de grond. Er was geen ontkomen aan, tot er plotseling een einde kwam aan de opmerkingen. Een moment van verlossing, zonder haatdragend gespot. Dit leven was pijnlijk geweest, maar op een andere manier dan de voorgaande levens. Een gebroken, depressief gevoel bleef nog even nazinderen toen Thornface zijn ogen weer opende waarbij hij Lostpath weer aankeek. Dit moest zijn wat de kleinere kater had doorgemaakt tijdens zijn leven. Of hij niet had gezien hoeveel de kater had geleden, dat hij er niet op lette of dat hij simpelweg te jong was geweest, wist Thornface niet meer, maar het gevoel dat hij toentertijd iets had moeten doen knaagde aan hem. "Niemand in ThunderClan mag dat nog eens doormaken," zei hij toen de rode kater was uitgesproken. In stilte keek hij toe hoe hij zich weer bij de andere katten voegde, waarna een nog veel kleiner individu naar voren kwam. Een kitten, met vlekken die leken op die van Brightspots, maar toch had hij het gevoel dat het kleine katertje geen familie van haar was. Wie was hij?

Skykit mag het vijfde leven geven.

De kleine kitten liep zelfverzekerd naar hem toe, waardoor Thornface het niet kon laten om hem een kleine glimlach toe te werpen. Het was een aandoenlijk gezicht hoe de kleine kitten zich zelfs in StarClan als een echte kitten gedroeg, waardoor het net wat gemakkelijker was om de vraag hoe en waarom zo’n jong katje hier terecht was gekomen weg te duwen. De kitten stelde zichzelf voor als de zoon van Oceanstar, waardoor Thornface zich herinnerde dat Oceanstar inderdaad kittens had gekregen terwijl de Clans tijdelijk in de bergen woonden. Dit moest de kitten zijn die de geboorte niet had overleefd. "Leuk je te ontmoeten, Skykit. Mijn naam ken je al wel," begroette hij de kitten terug, waarna het kleintje hem giechelend vroeg om wat te zakken. Thornface was natuurlijk veel te groot om zomaar een leven te kunnen geven. "Natuurlijk," reageerde hij lachend – de vrolijkheid van Skykit was erg aanstekelijk – en hij zakte wat door zijn poten en hield zijn hoofd laag zodat de kitten erbij kon. Het kleine neusje raakte de zijne aan, waardoor hij ook dit keer leek te verstenen.

Hoop. Dit leven deed niet zo veel pijn als de vorige drie, maar in plaats daarvan voelde hij een sterke energie door zijn hele lichaam heen stromen die tot in de punten van zijn tenen kwam. Hoe donker het ook was nu hij zijn ogen dicht had, hij voelde – nee, hij wist – dat er een licht was waar hij naartoe streefde, een licht dat nooit uitdoofde. Het maakte niet uit hoe donker het was, dat licht was er altijd, ook als hij het niet meteen kon zien, net zoals de Silverpelt van StarClan er altijd was, zelfs in de donkerste en meest bewolkte nacht. Toen Thornface zijn ogen weer opende zoefde dat gevoel van hoop nog steeds door zijn aderen, en het liet hem voelen dat hij de rest van de levens die eraan kwamen goed zou kunnen ontvangen. Hij knikte Skykit toe nadat deze zijn laatste woorden had uitgesproken. "Ik zal hoop blijven houden," zei hij, waarna hij toekeek hoe de kleine kitten weer bij de andere katten ging staan. Het was fijn dat dit gevoel van hoop bleef hangen, want de volgende kat die naar hem toe kwam was al bijna net zo klein als de vorige. Het was een kitten die Thornface wel bekend voor kwam, en het was er eentje van wie hij wist dat ze een wel erg tragisch einde had gekend in haar jonge leventje.

Bunnykit mag het zesde leven geven.

Bunnykit stond bijna te trappelen van ongeduld toen de katten voor haar één voor één op hem afliepen, een kort gesprekje deden en toen hun neus tegen die van de nieuwe leider duwden. Ze was zo blij dat zij hier ook aan mee mocht doen. Het was spannend, een avontuur, zon grote verantwoordelijkheid. En eindelijk was het haar beurt. Ze stuiterde naar voren, vrolijk zoals ze in haar zeer korte leventje altijd geweest was. Ze was kleiner dan Skykit, die voor haar was geweest, en veel kleiner dan alle volwassen katten die op deze plaats hadden gestaan. Bunnykit keek op naar de kater, haar blauwe oogjes glanzend zoals twee blauwe sterretjes. Ook haar calico vacht was bezaaid met kleine glinsterende sterretjes; een schril contrast met het hoopje bloederige vacht die ze geweest was vlak nadat het monster haar vermoord had. Thornface wist het waarschijnlijk nog wel, kende haar vast nog wel. Het was een drama geweest. Toch stond ze hier met een grote glimlach op haar snuitje. "Thornface!", mauwde ze, met een hoog piepstemmetje dat verbazingwekkend zuiver en helder was voor een kitten die er maar één moon oud uitzag. "Nieuwsgierigheid!", piepte ze daarna. Hoezeer ze ook misschien 'wijs' en 'volwassen' had moeten worden, hier in Starclan; Bunnykit zou altijd die rare, kittenachtige kitten blijven. Vast in de tijd, zonder ooit op te kunnen groeien. Ze sprong op om hun neusjes tegen elkaar te duwen, en omdat hij neerkeek om haar te ontvangen zoals hij bij iedereen had gedaan raakten ze elkaar vrij hard. Bunnykit was te jong geweest om een echte levensloop door te geven in deze connectie, dus het was enkel een stroom van rauwe gevoelens. Nieuwsgierigheid in zijn essentie; poten die jeukten om op ontdekking te gaan, vragen en verwondering over de antwoorden, een eeuwige honger naar méér, om méér te weten te komen. Nieuwsgierigheid was belangrijk in het leven. Zonder nieuwsgierigheid zou iedereen maar stil staan, zonder meer te willen weten of zien, perfect blij in hun eigen cocon. Er was geen pijn in haar leven. Ze was te jong, te optimistisch geweest om veel te snappen van de chaos om haar heen - en dat reflecteerde ze in wat ze doorstuurde naar Thornface. Uiteindelijk trok ze zich terug, opende ze haar oogjes weer. Even keek ze hem aan, nieuwsgierig naar hoe hij ermee om ging, naar zijn reactie. Maar ze wist dat ze terug moest, dat er nog katten een leven moesten geven en dat ze hier niet kon blijven staan. Dus Bunnykit draaide zich om en voegde zich weer bij de andere Starclankatten; slechts één gevlekt vachtje tussen de vele andere glinsterende pelzen.

De vrolijkheid zelve in de vorm van een kleine calico kitten kwam op Thornface af, nog net geen stuiterend spoor van sterretjes achterlatend. De bruine kater zakte alvast weer wat door zijn poten om het Bunnykit wat makkelijker te maken om hem aan te spreken en ook dit keer zou hij met de beste wil van de wereld zijn glimlach niet van zijn gezicht kunnen halen. Dat kon ook niet anders met hoe vrolijk glimlachend de kleine kitten hem aankeek en hem vrolijk met zijn naam begroette. "Hoi, Bunnykit," begroette hij haar terug. Dit keer bleef het lot van de kitten wel in zijn hoofd malen, aangezien hij zelf het gevolg had gezien van wat het monster toen had aangericht, maar hij was vastbesloten om daar niets van te laten merken. Met hoe vrolijk Bunnykit was zou Thornface ook geen moeite hebben met geloven dat zij misschien niet eens wist wat haar al die manen geleden was overkomen. De calico bleek daarbij veel te enthousiast te zijn voor verdere introducties, want ze riep simpelweg Nieuwsgierigheid en sprong op om Thornface’s neus aan te raken, al leek het meer op een kleine botsing.

Voordat hij er erg in had werd Thornface weer meegesleurd in een reeks van gevoelens. Hij voelde zich weer een kitten, nieuwsgierig naar wat er buiten de Nursery te vinden was. Wat voor avonturen waren er te beleven buiten de grenzen die hij kende, waarom gebeurden de dingen die gebeurden? Zijn poten begonnen te jeuken van pure nieuwsgierigheid en de drang om alles te ontdekken wat de wereld te bieden had. Misschien waren er geheimen en schatten te vinden in en rondom het vertrouwde ThunderClanterritorium – en hij wilde ze vinden! Zijn ogen, nog glinsterend met jeugdige verwondering, openden toen Bunnykit weer afstand nam. Een momentlang keek Thornface om zich heen en heel even voelde hij vragen opborrelen. Wáár was StarClan eigenlijk? In Silverpelt? Ergens anders? Op een onvoorstelbare plek? Hij wilde het weten! De realiteit van de situatie kwam gelukkig al snel terug en Thornface schudde kort zijn hoofd om toch de nieuwsgierigheid te bedwingen. Hij moest zich focussen op wat er nog zou komen. "Dankjewel," zei hij nog warm tegen Bunnykit, waarna zij weer naar de andere katten toe trippelde. Een andere gevlekte kat kwam dit keer naar hem toe en Thornface meende de ShadowClankater te herkennen. Het was weer een volwassen kat, en Thornface bereidde zich mentaal al voor op een mogelijk pijnlijker leven.

Lurkingshade mag het zevende leven geven.

Met een kalme blik had de starclan kater het tafereel aanschouwd, vandaag zou thunderclan een nieuwe leader krijgen. Silverstar had zich eerder bij hun gevoegd, het was immers zijn tijd geweest. De clan had gebloeid onder de leiding van de zilveren kater maar een nieuw tijdperk moest aanbreken bij deze nieuwe kat. Thornface mocht dan wel niet de meest ideale leadertype zijn, hij was karakter dat de clan nodig had en dat was hetgeen dat telde. De kleine warrior keek even op toen Bunnykit zich weer tussen hun rangen voegde. Ook zij was overleden op de journey, net als hem. Velen van hun waren overleden in dit tragische event, maar het had gemoeten en de clans waren er sterker uitgekomen dan ooit tevoren, iets wat goed was voor hun toekomst. Even schudde de kater zijn schouders wat los waarna hij zijn kop wat omhoog bracht en kalm in beweging kwam. Met rustige passen benaderde de shadowclan kater de deputy van Thunderclan, zijn ogen fonkelden van de sterren, maar veel emoties schimmerde niet door. In zijn gelaat stond enige discipline, een soort leegheid die eigen was aan de gevlekte kater. Dit was wie Lurkingshade was, aan het oppervlak dan.
Met een knikje brak de shadowclan kat het ijs wat. Het was als begroeting bedoeld, aangezien de kater al niet zo van de woorden was. Gelukkig had hij geen woorden nodig om zijn boodschap over te brengen. Het leven dat hij zou geven zou Thornface genoeg zeggen. "Ik ben Lurkingshade," begon de gevlekte sterrenkat kalm, de blik van de ander vasthoudende. "En met dit leven geef ik je confidence," bracht de kater streng en koel uit, waarna hij zijn ogen sloot en zijn neus naar de ander bracht om deze van de ander aan te tikken.

Zijn lijf werd gevuld met een hernieuwde energie, waarbij de eerste herinneringen zich een weg vonden naar het oppervlak. Hoe hij altijd de grote broer was geweest van zijn siblings, al van kit af aan, ookal was hij maar een dwerg geweest. Hij had zijn zuster beschermd en zijn broeders sterker gemaakt voor het leven als apprentice. Een gevoel van zorg en vertrouwen stroomde door hem bij deze herinneringen. Ondanks dat de kater altijd klein was geweest tussen de rest van zijn clanmates was er een grootsheid in zijn hart die hem opvulde met een trots en zelfzekerheid die hem door zijn herinneringen droeg. Van hoe hij zijn mentor, Acefray, had gekregen, tot het verraad van de ander. Hoe hij zich zo alleen had gevoeld toen starclan de kater had verkozen tot medicine cat en hoe hij dat verraad had omgezet in iets compleet anders; zorg. Hij had zich ontfermd over de kittens van Ace, opdat de ander het niet kon doen. En hij was zeker van zijn stuk, zeker dat dit het juiste was. Hij had vertrouwen in wat hij deed, elke stap van de weg. Van hoe hij tegen zijn nieuwe mentor, Tallshadow, sprak... Tot Roughflower, toen nog Roughpaw. Hoe zij hem verder had laten ontplooien tot een kater die straalde van zichzelf, ondanks zijn koele en lege exterieur naar anderen. Met veel trots en zelfzekerheid was hij dan ook warrior geworden en uiteindelijk ook vader, een rol die hij met veel emoties op zich nam. Maar hij wist dat hij het goed had gedaan, ondanks de twijfels die anderen over hem hadden gehad. De geruchten die rondgingen over de emotieloze kat die leeg en koud was... Nee, hij was warm. Het ijs dat zijn hart had opgemaakt was gesmolten met elke stap dat hij in dit leven had gezet. Van hoe hij familie, vriendschap en liefde had gevonden. Het had hem geschapen tot de kat die hij was, iemand die zijn zelfzekerheid en vertrouwen had omgevormd tot iets krachtigs en eervol. Iets waar katten uiteindelijk naar opkeken.
Met de laatste momenten van het leven die door hem gingen, kwamen de sterke gevoelens van Acefray voor een laatste keer naar boven. Een intense emotie die door hem heen zwiepte toen hij tegen de ander had verteld hoe hij over de ander dacht... LIefde. Hij hield zoveel van de grijze kater. Het liet zijn hart bijna overlopen van emoties, iets dat hij amper kon binnenhouden. Zijn haren rezen, waarbij warmte en emoties zich begon op te bouwen tot een punt waarbij hij bijna leek te barsten. En toen was het over. Zijn dood was niet heel snel geweest, maar het was een verstikkende geweest. Eentje waar hij snel het bewustzijn was verloren en uiteindelijk het leven had gelaten. Heel veel pijn volgde er dan ook niet.
Even moest de kater zichzelf terugvinden, maar dat was voor hem geen enkel probleem. In enkele seconden had hij zijn emoties dan ook weer onder controle en met dat opende hij zijn ogen. Nog steeds stonden deze koel, zonder veel emoties... Maar een glimmer van hoop en vreugde straalde even door de groene sterretjes van de kater heen. Hij vergat soms hoeveel hij wel niet in zijn leven had meegemaakt, hoeveel katten hij wel niet had ontmoet. Katten die hem hadden opgebouwd tot de kater die hij was. De kat tegenover hem had de eer gekregen dit te delen met hem en dat liet hem even kort glimlachen, iets dat hij niet vaak deed. "Je bent gekozen met een reden, Thornface, vergeet dat niet. Heb zelfvertrouwen in jezelf, wij hebben vertrouwen in jou," En met dat knikte hij een laatste maal naar de de bruine kater. De glimlach streek van zijn gelaat af en met rustige passen draaide hij zich om en voegde hij zich bij de rest van de rangen van starclan.

De ShadowClankater straalde kalmte en discipline uit, wat een groot contrast vormde tegenover de vrolijke Bunnykit. Thornface groette hem ook weer terug met een knikje, waarna de kater zichzelf voorstelde als Lurkingshade en hij meedeelde dat hij het leven Confidence zou geven. De toon van de gevlekte kater zorgde ervoor dat Thornface zich nog op het laatste moment kon voorbereiden op wat mogelijk komen zou, en ook dit keer kon hij zich niet meer bewegen zodra de ander zijn neus had aangeraakt.

Hij werd overmand door een warme stroom van energie die hem groter liet voelen. Het was een sterk aanwezige zelfzekerheid die hij zelf niet vaak had meegemaakt, alsof hij een extra boost had gekregen in zijn vertrouwen in wie hij was, wat hij deed en welke keuzes hij maakte. Om hem heen leek van alles te gebeuren. Twijfel, geruchten, chaos, maar niets van dat alles kon hem raken. Hij had er vertrouwen in dat wat er ook zou gebeuren hij erdoorheen zou komen – net als zijn Clan dat zou doen. Ook in de laatste ogenblikken van dit leven bleef Thornface stevig op zijn poten staan, zelfs wanneer er emoties rond hem heen leken te wervelen die hij niet kon thuisbrengen. Ze lieten hem niet wankelen, niet twijfelen aan wie hij was of wat hij met dit leven had meegekregen.

Zijn ogen openden zich weer en hoewel dit leven qua pijn neutraler was geweest dan hij had verwacht, voelde hij dat ook dit een grote impact had gehad. Maar ondanks die grote indrukken wist hij dat dit goed zou komen, dat hij ook de laatste twee levens goed zou kunnen ontvangen. De laatste woorden van Lurkingshade staken hem nog een extra hard onder de riem en Thornface gaf hem een dankbaar knikje. Hij kon dit, daar was hij nu zeker van. In stilte keek hij toe hoe de gevlekte kater zich weer tussen de rest begaf en hoe er in zijn plaats een zwarte RiverClankater naar voren kwam.

Ravenfall mag het achtste leven geven.

Ravenfall was al een tijdje in Starclan maar hij was geen dag ouder geworden, wonderbaarlijk was het, want tijd ging nog altijd onder zijn zwarte poten door terwijl het hier in de Silverpelt de klok stil stond. Zijn ogen die nog altijd de kleur van een bewolkte dag droegen hadden nooit een beeld kunnen vormen in de echte levende wereld maar sinds de Elder zich gevoegd had bij zijn voorouders had hij voor het eerst in zijn leven kunnen zien.  Starclan was een bijzonder iets, een plek waar het onmogelijk soms leek te gebeuren en vandaag mocht Thornface dat mee maken. De zwaar be-littekende zwarte Riverclanner was opgeroepen om een leven te schenken aan de Deputy van Thunderclan toen Silverstar zijn laatste leven had gegeven. De oude grijs zilveren tom had de clan achtergelaten in de poten van de toekomstige Leader en vandaag was dan ook echt de dag dat Thornface zijn negen levens mocht komen halen en zijn Leader’s naam in ontvangst mocht nemen. Hij was als ene laatste dus geduldig bleef Ravenfall wachtte tot de andere zeven Starclan katten hun deel hadden gedaan voor hij aan de beurt kwam. De tom keek toe hoe Lurkingshade zijn leven gaf aan Thornface en zich toen weer terug trok in de rij. Nu was het zijn beurt. De Elder stapte naar voren, zijn dikke zwarte vacht onder kleine sterretjes. Hoewel Starclan zijn zicht had weten te genezen waren zijn littekens nog duidelijk zichtbaar. Net als zijn wit bewolkte gekleurde ogen hadden dezelfde kleur nog. Ravenfall stapte veder naar voren en keek naar Thornface. Zijn boze blik, chagrijnige houding, en vele verdriet was verdwenen en had plaats gemaakt voor vrede en rust. Hij keek dan ook met kalmte in zijn blik naar de Thunderclan Deputy en neeg even zijn kop. “Thornface.” Sprak de jonge Riverclan Elder zijn naam uit. Hij vertelde zijn eigen naam weer niet terug zoals Lurking had gedaan, de ander zou hem vast wel nog herkennen van de journey. “Het is bijna voorbij, nog twee levens te gaan.” Sprak hij moed in bij de bruin tom. Moed, de leven die hij ook nu aan de Thunderclanner zou geven. “Met dit leven geef ik je courage, wees moedig voor je clan. Wat het ook kost, welke angst je ook onder ogen moet komen, wees dapper.” Sprak Ravenfall. De zwart gekleurde tom met zijn vele littekens stapte naar voren en drukte zijn neus zacht tegen die van Thornface, je zou verwachtte dat door zijn zachte aanraking dit een zacht leven zou zijn maar dat was alles behalve waar. Het waren geen beelden van herringeren die hij voorbij liet flitsen, maar pure gevoelens. Diepe en zware emoties. Duisternis. Want dat was het enige wat Ravenfall enkel had kunnen zien. De zwarte vloed spoelde nu over Thornface heen samen met de pijnlijke gebeurtenissen die de Elder meegemaakt had. Het gevoel van schuld, het gevoel dat hij sinds de dag dat hij bij Starclan gevoegd had had gedragen op zijn schouders, het schuldige gevoel dat hij de dood van Creamyfrost op zijn naam droeg omdat hij te laat was om hem te redden. Het had hem opgevreten van binnen en dat liet hij nu ook voelen aan de ander. Maar dit was nog het gemakkelijke stuk, want meerdere emoties vloeide door naar de Thunderclan Deputy toen hij zijn neus aanraakte. Verdriet vooral. Het ontroostbare gevoel, het oneindige hartenleed toen zijn eerste liefde van de bergtop afgesprongen had. Hoe hij op haar had lopen wachtte moet bloemen maar inplaats van Aurora zijn gevoelens op te biechten was Stonepaw met het slechte nieuws gekomen dat de meest lieve kat van Riverclan niet meer onder heb leefde. Dat ze zich bij Silverpelt had gevoegd. De verdriet die hij toen had gevoeld dat stroomde door deze leven. En nog wel veel meer droefheid van alles wat hij in zijn leven had meegemaakt. Want verdriet en schuld was nog niet alles, angst had ook een groot deel in zijn leven gespeeld. Één van de belangrijkste punten van dit leven want Ravenfall had zijn angsten verslagen door moedig te zijn. Moedig voor zichzelf toen hij als blinde kit mee op de journey had gemoeten, toen het kamp van Riverclan overstroomde, de aanval van grote roofvogels in de bergtoppen, de nachtmerries, de terugreis en het gevecht met Bloodclan. Overal was hij bang geweest, tot op het bot, maar het meest engste wat hij meegemaakt had was de ene waardoor hij gestorven was. Ravenfall had die dag gewandeld met een Queen, Feathertail en er was een storm uitgebroken, een heftige waardoor ze niet konden terugkeren naar het kamp. Bij een nieuw gebied van Riverclan genaamd de lilypools, daar beviel de hoogzwangere moeder van haar kittens maar door het glibberige modder was ze met haar pasgeboren kinderen in het meertje gevallen. Hij had toen zulk erge angst gevoeld, toch had hij zijn angst opzij geschoven voor moed en had zichzelf in het diepe gewaagd. Hiermee had hij zijn clangenoten gered maar had wel met zijn eigen leven hier voor moeten betalen. Hij was verdronken hierdoor, maar zijn moed zal altijd geëerd worden want nooit zal er vergeten worden dat hij door zijn moed twee levens had kunnen redden. Dit gevoel van moed nam de hand en overspoelde alle emoties van zonet. Ravenfall trok zich terug, de Deputy de tijd gevend om bij te komen van deze heftige beleving. “Gebruik dit leven van moed om andere te helpen.” Sprak de zwarte tom voor hij zich weer terugtrok en weer plaats maakte in de rij van negen.

De volgende kat die naar hem toe kwam was een opvallende verschijning binnen StarClan. De meeste katten leken niets meer over te hebben gehouden van hun littekens en oude verwondingen wanneer ze naar StarClan waren gegaan, maar de zwarte RiverClankater leek de meeste nog te hebben, inclusief de witte ogen die duidden op blindheid. Thornface vroeg zich even af of Ravenfall daar zelf voor gekozen had, maar hij was niet van plan om daarnaar te vragen. Hij had de kater persoonlijk niet goed gekend en het zou ronduit onbeleefd zijn om er zomaar over te beginnen. De zwarte kater straalde echter meer rust uit dan wat Thornface had gezien tijdens de Journey en hij knikte hem toe ter begroeting. Ravenfall vertelde hem dat hij hem het leven Moed zou geven en hij bereidde zich mentaal al voor op de mogelijke pijn die kon volgen – hij had ondertussen wel gemerkt dat je met deze levens beter het zekere voor het onzekere kon nemen.

Duisternis wat het enige dat hij zag, en met die duisternis kwam een koude golf over hem heem die zijn hart omklemde. Pijn,  een enorm schuldgevoel waarvan hij niet eens wist wat het was. Het knaagde aan hem als ratten aan kraaienvoer, het at hem vanbinnen helemaal weg. Diep verdriet dat daar nog bovenop kwam waardoor hij dacht dat hij zou verdrinken in zijn eigen tranen en waar hij nooit meer uit zou kunnen komen. Angst die hij bijna niet opmerkte door de andere heftige emoties die al door hem heen gingen. Pas op het allerlaatste moment voelde hij een vlam vanbinnen, een warme vlam die hem moed gaf en hem ertoe aanzette om deze angsten en emoties te overwinnen. Ook toen hij het water voelde dat hem overspoelde weigerde de vlam uit te gaan en het was vlak na dat moment dat Thornface zijn ogen weer kon openen.

Hij voelde de tranen nog tegen zijn ogen drukken, maar diep vanbinnen voelde hij de sterke vlam nog die hem moed gaf. Ravenfall vertelde hem om dit leven van moed te gebruiken om anderen te helpen, waarop Thornface instemmend knikte. Met de vlam in zijn hart wist hij dat hij alles aan kon, ook het laatste leven dat eraan zou komen. Hij keek toe hoe de zwarte kater terug in de rij van negen ging staan en, gek genoeg, voelde hij de zenuwen weer opkomen. Het laatste leven kwam eraan, zijn laatste test van de zilveren kater die naar voren stapte.

Silverstar mag het negende leven geven.

Thornface had de vorige ThunderClanleider, die hij zo kort geleden nog had gezien, bijna niet herkend. De zilveren kater zag er een stuk jonger en gezonder uit dan in de laatste manen van zijn leven, en deze herstelde verschijning zou vanaf nu het beeld zijn dat Thornface zich zou herinneren als hij in de toekomst aan Silverstar zou terugdenken. De glimlach, de knipoog en de geruststellende woorden lieten bij hem ook een kleine glimlach verschijnen. Nog één laatste keer, nog één leven dat hij moest krijgen. Dit kwam goed.

Rechtvaardigheid was het negende leven dat hij kreeg en voor de laatste keer voelde de kastanjebruine kater zijn lichaam verlammen en voelde hij een groot gewicht op zijn rug drukken – het gewicht van keuzes die hij zou moeten maken, keuzes waarbij hij zijn emoties opzij moest zetten om zijn gezonde verstand en beoordelingsvermogen de overhand te laten nemen. Soms kwamen zijn eigen gevoelens overeen met dat wat rechtvaardig was en soms leek er geen juiste keuze te zijn. De verantwoordelijkheid van zulke keuzes lag op hem en het was aan hem om te oordelen tussen goed en slecht, tussen de Warrior Code en het afwijken daarvan. Zijn taak als Leader zou ook inhouden dat hij rechtvaardig moest handelen, wat er ook gebeurde en hoe hij zich ook voelde.

Hij had het gevoel weer te kunnen ademen toen hij zijn ogen weer opende en Silverstar aankeek. Het gewicht drukte nog op zijn schouders, maar het gevoel dat hij ook de lasten van het leiderschap aan zou kunnen was sterker dan hiervoor. En toen kwam het, Thornface werd gegroet met zijn nieuwe naam.

"Zorg goed voor Thunderclan.. Thornstar."

De naam echode door StarClan heen en werd door meerdere stemmen als in een koor geroepen. Thornstar, Thornstar! Een gevoel van trots stroomde over hem heen en even, heel even vergat hij de pijn van de levens die hij had ontvangen. Dit was het. Hij was nu echt de nieuwe leider van ThunderClan.

"Ik zal voor mijn Clan zorgen", sprak hij, met meer overtuiging dan hij van zichzelf kende. Na deze woorden te hebben gesproken vervaagden de katten en het gebied om hem heen, waarbij hij zich langzaamaan weer bewust werd van de koelte van Mothermouth en de Moonstone waartegen zijn neus al die tijd had gerust.