i'm gonna have myself a real good time (closed)

Hoewel ze zich dood ergerde aan Tall zijn domme geintjes én zijn nieuwe apprentice Kindpaw, van wie Wolfpaw nog steeds overtuigd was dat ze een geest was, was het toch waar dat de trainingen wel nut hadden. Al helemaal nu, gezien Wolf nogal in haar 'screw de gehele wereld en vooral mijn clan' humeurtje zat na al het gedoe omtrent Tall zijn vakantie. Ze had behoorlijk haar bek open getrokken en was vervolgens belachelijk gemaakt door meerdere warriors en één apprentice die ze nog eens de nek door zou bijten. Maar goed! Gelukkig was er vandaag nog één goed ding gebeurt, want ze had met haar geweldige jacht skills en maar een beetje geluk een redelijke haas weten te vangen. Het beest was waarschijnlijk van Windclan gebied afgejaagd en verdwaalt geraakt in Shadowclan gebied, dus Wolfpaw had geluk. Met haar borst naar voren gestoken en haar staart in de lucht stapte ze het kamp binnen, hopend dat even iedereen kon zien dat ze meer was dan alleen Wolfkit die met Skullpaw op de vuist was gegaan. Tot haar grootste geluk zag ze haar moeder in het kamp zitten, van wie ze al een tijdje niets had gehoord. Great timing! De poes deed haar best om zich cool te houden terwijl ze naar de zwart-witte poes toe liep en de haas voor haar neer legde. Diep van binnen was ze slechts een peuter die haar ma een leuk knutselwerkje liet zien. "Hey ma, heb je honger?" al helemaal na hun laatste... Akkevietje was ze erop gebrand zich te bewijzen aan haar enigszins psychotische moeder. "Hij is misschien wat groot, maar de rest kan ik naar Slatefur brengen," hintte ze subtiel. Knap hé mam? Zelf gevangen.

Eventjes, héél eventjes leek haar moeder vaag tevreden. Dat verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze de naam van de grijze elder liet vallen. "Oh." die uitspraak was genoeg om Wolfpaw zich te laten realiseren dat ze een fout was begaan. Sinclaw kwam overeind en hoewel Wolfpaw een grote poes was, voelde het alsof haar moeder voor altijd boven haar uit zou torenen. Kort kneep ze haar ogen samen, half verwachtend dat ze weer een poot tegen haar wang geslagen zou krijgen. "Is die mislukkeling je nieuwe 'crush' dat je zoveel aan d'r denkt hmm" de massieve poot raakte haar kop niet, in plaats daarvan zette Sinclaw haar nagels in de haas. Wolfpaw liet haar oren diep in haar nek zakken. "Nee!" kwam er lichtelijk verontwaardigd uit. Nee, zo zat het helemaal niet. Ze had geluisterd naar haar moeder, ze zou nooit meer zoiets voelen. "Volgende keer dat je je miniscule prooi met iemand wil delen naast mij, ga eerst naar hun toe. Hun beledigen gaat je wat beter af dan mij. Dochter." die woorden staken haar als messen in het hart en ze zou het haarzelf er ook niet makkelijker op maken. "Ma, Slatefur is slechts een domme elder, ze betekend niets voor me.. Ik dacht alleen dat je misschien al geluncht had," hoewel ze zeker over kwam, deden die woorden haar zoveel pijn. Slatefur betekende de halve wereld voor haar, dat zou haar moeder echter nooit mogen weten. Afwezig schoof de poes met haar poten over de grond. "Ik toon geen zwakte, ik ben geen mislukkeling," klonk er verbitterd van haar kant. Wanneer zou haar moeder in zien dat ze haar eerdere woorden tot haar hart had genomen? Ze zou alles doen om haar kracht aan Sinclaw te bewijzen, ze had alleen die kans nodig. Althans, dat maakte ze zichzelf graag wijs. Immers was zij Wolfstar, toch? De minst mislukte dochter, toch?

Die koude blik in haar gele ogen scheurden Wolfpaw in stukken. Niet dat ze dat zou laten merken, natuurlijk, de poes zou zich sterk houden zoals deze zelfde poes haar al die tijd had geleerd. Alleen, haar moeder kende haar sinds het eerste moment dat ze adem had gehaald, de zwart-witte poes moest ongetwijfeld door hebben wat voor een invloed ze op Wolfpaw had. Kort zag de oudere apprentice toe hoe haar moeder een poot over haar buik liet glijden, die iets dikker leek te zijn dan normaal. Wolfpaw trok kort met haar oor, ah, ze moest wat dikker zijn geworden van al die vette konijnen die zij als goede dochter aan haar voedde. Toch was er een gevoel in haar achterbuik dat er iets niet goed zat, maar tijd om er over na te denken kreeg ze niet. "Prima prima, geef dat maar de schuld." mompelde ze duidelijk niet overtuigd. Wolfpaw knarste met haar tanden en haar frustratie bleek uit een zwiep van haar staart. Waarom leek ze niets goed te kunnen doen voor Sinclaw? Het irriteerde haar mateloos, juist omdat ze zo haar best deed. Er verscheen echter een mogelijkheid toen de ander opnieuw begon met praten."Is dat zo... Dan heb ik misschien een taakje voor je om te bewijzen dat je geen absolute onzin bent. Mijn liefje." Ouchie, die woorden deden pijn. "Ik ben geen absolute onzin," kwam als een gefrustreerde mompel uit haar bek en zonder twijfel liep ze achter haar moeder met het konijn aan. Het maakte niet uit wat ze vroeg, ze zou het doen. Nee, ze zou het perfect doen, als dat wat nodig was om voor eens en voor altijd te laten blijken dat ze nog steeds de grote Wolf was, die ooit Wolfstar zou moeten worden. Sin's favorietje, ja, dat was zij. Niet een mislukkeling, daar waren er al veel te veel van in de clan. Terwijl ze echter haar moeder weg volgde, brandde er een onzeker vlammetje in haar borst. Iets zei haar dat haar moeder weinig goed van plan was, en om eerlijk te zijn was ze doodsbang.

Verkeerde moment, verkeerde tijd. Zo noemde mensen gevallen als hem. Allebei z'n ouders dood, weg, gone. De enige op wie hij rekende waren de vrienden waarmee hij was opgegroeid. Zij waren zijn familie, zo hadden ze het besloten toen ze bij elkaar in een nest geduwd waren. Een nest van overblijvers, afdankers, buitenstaanders. Die titel had Cross voor zichzelf ook geclaimd. Hij was een kwajongen die voor problemen zorgde. Elders schudde zijn hoofd om hem en moeders zuchtten om het arme kind dat nooit zijn leven op orde zou krijgen als een goede warrior. Hij was dan ook nog geen warrior zelfs al was het allang tijd voor hem om er één te worden. Maar hij trainde niet goed, wilde zijn best niet doen, had schijt aan alles. Zijn hele leven was een fout geweest en zijn vele moeders hadden hem dat maar al te duidelijk gemaakt. Dus was hij van plan geweest om weg te lopen. Zijn vrienden zouden het wel begrijpen, en anders zou hij ze toch niet meer zien. En toen liep hij, allang niet meer op WindClan territorium, en begon hij toch te twijfelen. Wat kon hij nou alleen. Hij had weinig overlevingskans en als hij er zo over nadacht, wilde hij toch wel blijven leven. Toch wel. Dus trok hij terug. Hij liep terug naar zijn huis, klaar om te doen alsof dit nooit gebeurd was, alsof hij nooit had willen vertrekken. Wat hij niet wist was dat zijn overlevingskans nu nog een heel stuk naar beneden ging, nu hij terug was op zijn eigen gebied. Want daar, zich schuil houdend in de struiken, lag een monster. Klaar om hem open te rijten.

Er hing een zware stilte tussen haar en haar moeder nadat ze haar laatste woorden had uitgesproken. Wolfpaw haar oren lagen diep in haar nek terwijl ze als een schaap haar moeder volgde naar Starclan mocht weten waar. Toen het gebied om hen heen veranderde en steeds lichter werd, bemerkte ze pas dat ze Windclan territorium aan het betreden waren. Ietwat ongemakkelijk nu haar poten onbekend gebied betraden, vertraagde Wolfpaw niet haar pas. Al sinds ze een jong was, had ze niets anders gedaan dan precies te doen zoals haar moeder van haar wilde. Nu zou niet anders zijn... Althans. Wolfpaw keek ietwat verward toen haar moeder een duidelijk geurspoor van bloed rond liet gaan, dat ongetwijfeld de aandacht van een windclanner zou trekken. Wolfpaw trok ongemakkelijk met haar oor en wilde net vragen wat on earth ze hier deden, toen ze een grijns op het gelaat van haar zwart-witte moeder zag die ze niet goed kon plaatsen. Even vernauwde ze haar ogen, terwijl iets in haar bost begon te schreeuwen dat er wat mis was. "Jagen is leuk en aardig." mompelde Sinclaw haast onverstaanbaar tussen de vacht van het konijn door. "Maar ik verwacht meer van mijn toekomstige Wolfstar. Je moet het lot onder ogen komen dochter. En laten zien waar je van gemaakt bent. Tot wat ik je gemaakt heb. Vandaag is daar de dag voor." Oh, moest ze gewoon een konijn gaan jagen in vreemd gebied? Nouja dat was niet zo'n probl- "En het ziet er naar uit dat die die taak vandaag volbracht zal gaan worden." een grote poot duwde haar naar beneden in de bosjes en dwongen haar om haar aandacht te vestigeren op een verdwaalde apprentice die een stukje van hen vandaan was. Wacht. Dat was geen konijn. "De jager wordt de prooi mijn dochter. Laat het monster zien waar jij naar vernoemd bent. Snel schoon en geluidsloos. Vermoord die apprentice. " haar hart zakte in haar keel en nog nooit hadden haar poten zo loodzwaar gevoeld. "Nu." pure paniek greep haar naar de keel en ongelovig keek ze op haar naar moeder. Oh, ze wist dat haar moeder verder zou gaan dan een gemiddelde Shadowclanner, maar tot moord? "Wa-?" stamelde ze onbegrijpelijk. "Wat? Waarom? I-ik, moorden is toch slecht? Ik kan toch niet zomaar een kat doden?" stamelde ze, voor het eerst sinds tijden volledig uit haar doen. Vanaf het moment dat ze op aarde was gekomen had ze zich krampachtig vastgeklemd aan haar moeder, omdat zij in haar onstuimige jeugd de enige rots in de branding was. De enige die altijd rustig en gecontroleerd leek, de enige die altijd haar vertelde dat ze tot grootste dingen in staat was. Ze zou alles doen om haar trots te maken, maar moord? Haar ogen gleden naar de onwetende apprentice en kort dacht ze dat ze zou stikken, want ergens wist de poes meer dan wie dan ook dat haar moeder geen grappen maakte.

Haar hoofd tolde en de wereld leek om haar heen in elkaar te zakken toen het besef van dit bevel tot haar door drong. Net nog had ze zichzelf verteld dat ze alles zou doen om zich te bewijzen, maar moord? "Ik meen het serieus." ijskoud, haar stem deed de poes huiveren. Wolfpaw voelde hoe haar maag zich omdraaide, maar haar moeders woorden waren staalhard en duldden geen tegenspraak. Met een kop vol spijkers drukte ze in paniek al haar gedachten weg, waarna ze uit de bosjes sprong en zoals bevolen op de kater dook. Haar klauwen waren uitgeslagen, maar het leek alsof haar hoofd heel ergens anders was. Zou hij de angst in haar ogen zien? De pure paniek in haar manier van doen? De jonge kat deed haar best zich te focussen op alle technieken die ze geleerd had en probeerde met een grom de poten onder de kater vandaan te slaan, waarna ze met haar nagels in zijn schouder hem tegen de grond probeerde te werken. Ze had het zo vaak geoefend, maar voor heel andere doeleindes. Oh Starclan, oh Starclan, waar was ze in godennaam mee bezig.