Het monster onder de grond [Owlbate]

Het was niet lang geleden dat hij als Tunneler werd benoemd. De bruine kater had al sinds jongs af aan die titel willen krijgen. Omdat de tunnels voor hem veel beter waren dan jezelf doodrennen op de velden. De kater was nooit een fan van beweging geweest. En het duister zorgde ook dat hij zichzelf geïsoleerd voelde. Bovendien was in groepen jagen wat minder makkelijk in sommige smalle gangen. En vond hij het prettiger om hier zijn eigen ding te doen.
Nou, dat was dus het plan. Hij trok zijn oren naar achteren toen hij plots verderop een gegil hoorde, dat waarschijnlijk uit Homepaw kwam. Een kattin waarmee hij in zijn kittentijd had gesproken. Toen moest hij een dode mot opeten om zichzelf te bewijzen. De kater moest nog steeds kokhalzen aan die herinnering. Wat was hij verschrikkelijk als kitten.

Nu was hij richting de witte kattin gelopen. Hij moest wel een beetje zakken om door de kleine gang te lopen. Vervloekte benen, ugh. "Hey, Home. Wat is er aan de hand? Weer een mot gezie- Aaah wat the-" Hij sprong naar achteren toen hij per ongeluk zijn kop tegen het plafond aanbotste, dat veel dikker en sterker was dan die van Homepaw. "Auw- verdomme." Begon hij weer met vloeken. Hij had zijn kop echt hard gestoten. Zijn staart begon nijdig heen en weer te zwiepen voor hij de enge mol een klap verkocht met zijn poot. Zou dat juist wel eetbaar zijn? "Homepaw jij trekt de meest raarste dingen aan." Miauwde hij voor hij zijn nagels uit zijn hulzen haalde om de mol aan te vallen. Dit zou weleens een grappige prooi zijn.

Het geluid van pootstapjes echode door de gang en Homepaw hield geschrokken haar adem in, maar gelukkig was het geen tweede monster. Integendeel, het was een redder in nood! Dat hij die keer gegild had om de mot, en niet zij, hield ze wijselijk voor zich. Misschien herinnerde ze het zich ook verkeerd, ze was nog jong geweest. Ze was in ieder geval dankbaar genoeg dat grote sterke Owl hier nu was, al kon dat haar angst nog niet helemaal wegnemen. Haar oren schoten plat in haar nek toen ze zelfs van hem een verschikte kreet hoorde komen, gevolgd door een vloek. Had het monster iets gedaan? Monsters waren eng. Monsters konden zelfs grote, sterke, geweldige warriors verslaan. Al leek dit monster wel ietsje kleiner dan een vos. Maar zodra Owlbate het wezen aanviel, brachten een mengeling van angst en vastberadenheid haar tot actie. "Ik help mee!" riep ze, terwijl ook zij zich op het monster stortte. Ze kon niet werkeloos toezien! Dat zou ze zichzelf nooit vergeven.