[Med. Cat ceremony] Hold fast to dreams

in the crooks of your body

I will find my religion

Toen ze haar ogen openden, dansten de sterren rond in de hemel. Haar ademhaling kwam in een stille zucht van verwondering naar buiten terwijl ze zich omhoog hees. Met haar beweging dwarrelden er fonkelende sterretjes om haar heen en ondanks de dramatiek van de dagen daarvoor, moest Routpaw glimlachen.
Routpaw. Als Starclan haar zou goedkeuren, zou vanavond de laatste keer zijn dat ze met die naam werd aangesproken. Het legde een druk op haar borst en leek haar keel dicht te knijpen, maar de ogen van deze sterren katten stonden eeuwig vriendelijk. Oh, hoe ver ze was gekomen. Was ze er klaar voor? De poes wist het niet, in haar zou altijd die nare twijfel doorleven. Het was verbonden met haar karakter, met haar wezen en allicht zou er nooit een dag komen dat ze geen enkele twijfel meer over haarzelf zou kunnen hebben. Maar dat was oké, want door haar vrienden had ze geleerd dat het niet de waarheid was, dat ze hier met een goede reden stond. Dat... Dat ze haar naam verdiende. Want hoewel ze niet Bronzemask of Icecloud had kunnen redden, stond hier nu een heel andere Routpaw dan dat er bijna een jaar geleden had gestaan. Dat was iets dat lastig te beseffen was voor haar, maar de reden dat zij veel later dan haar goede vriendin Rousebell haar naam mocht halen, was omdat ze nog slechts één les had moeten leren, de moeilijkste van ze allemaal.
Immers was haar praktische kennis meer dan voldoende. Zonder twijfelen zou ze ieder bekend kruid en diens werkingen kunnen opnoemen, zoals Lizardpath haar zovele maanden had laten leren. Misschien struikelde ze nog steeds wel eens zo nu en dan over haar eigen poten, maar ze wist waar ieder plantje gevonden kon worden en wanneer. Nee, het probleem lag bij iets emotioneels. Het probleem lag bij een les die Bronzemask haar uiteindelijk had geleerd; iedere kat zou uiteindelijk sterven, en hoe zeer ze dat ook mocht willen, geen enkele Medicine cat kon daar verandering in brengen. Hoe graag ze dat ook wilde
Oh hoeveel zeer het had gedaan toen Icecloud was gestorven. Oh, hoezeer ze dat zichzelf had kwalijk genomen. Ze had zich maanden afgevraagd of dit vak uiteindelijk wel voor haar was weggelegd. Immers, wat was een heler, als hij niet in staat was te helen? Wat was Routpaw, als ze de katten om haar heen, om wie ze zo zielsveel gaf, niet kon helpen? De fout lag bij de vraagstelling, want de waarheid lag anders. De laatste tijd had zoveel rampen voor Windclan gebracht, dat het een grote tol had geëist van zowel haar als Lizardpath. Daarbij niet te vergeten dat ze ook nog eens haar eigen hart had gebroken voor deze rangen, tenminste één keer al. Natuurlijk waren dit verantwoordelijkheden die nu eenmaal bij haar rang hoorden, die iedere medicine cat op zich zou moeten nemen. Acefray, Mistgaze, Rousebell en Chivysniff zouden het zeker niet makkelijker hebben dan haar. Toch, voor een figuur als haarzelf die nooit erg stevig in haar schoenen had gestaan, waren alle rampen, alle doden, alle vrienden die ze had verloren, een zware schop in de ribben geweest. En toch was daar tussen de sterren hemel het gevlekte poesje te zien, haar groene ogen vol ontzag. Want ondanks alle tegenslagen, zou ze het toch redden. Ondanks haar schuldgevoel tegenover Icecloud, ondanks dat ze de deputy voor haar ogen had moeten zien sterven, ze was nu hier met de sterren. De poes haalde eenmaal diep adem en ging toen zitten, hopend dat dit de nervositeit die van haar houding afstraalde zou verbergen. "...H-hallo..?" galmde haar stem, hopend dat het een bekend figuur zou zijn die zo door de hemel naar haar toe zou stappen.

&Bronzemask, Mousewish, Angelvoice en open voor andere Starclanners die hallo willen zeggen <3

_{Oh, Mouse stond te popelen! Het was weer zover dat iemand in StarClan kwam kijken, een medicine cat. Stiekem vond ze hen het leukste, omdat ze hen maar zo zelden zag. Dan kon ze iedere keer weer uitkijken naar het volgende bezoek. Routpaw had ze echter nog nooit ontmoet. Maar ze kende haar zeker wel! Het was een ontzettend lieve apprentice en ze was er zeker klaar voor om medicine cat te worden. Daarom kwam ze hier vandaag ook, om haar naam op te halen en de zegen van StarClan te krijgen. En Mouse mocht haar verwelkomen! Natuurlijk zou ze haar niet haar naam geven, dat zou gebeuren door een oud-medicine cat, maar even hallo zeggen zou niemand kwaad doen.
Met een glimlachje op haar snuit verzette ze wat pasjes. Het zou nu helemaal niet lang meer duren voordat Routpaw zou aankomen. Na een paar minuutjes gespannen in de verte turen zag ze haar verschijnen. Meteen trippelde Mouse dichterbij. Met iedere stap die ze zette sprongen er sterretjes op uit het halflange gras waar ze doorheen liep. Het leek precies op het WindClan territorium, daar zorgde zij wel voor, hopelijk voelde de ander zich dan het best op haar gemak! Ze hoorde de ander een begroeting roepen en snel trippelde Mouse door. "Hallo Routpaw!" miauwde ze enthousiast toen ze eenmaal dichtbij genoeg was en gaf haar een snel sterrenkusje op haar wang. "Welkom in StarClan! Hoe gaat het? Ben je zenuwachtig?" De warmte droop van Mouse af terwijl ze de ander met een wijde glimlach aankeek. Ze hield zoveel van anderen welkom heetten. <3}

S K Y K I T
Er kwam een prachtige kattin op bezoek die hem samen met zijn vader Tigergaze had begraven, natuurlijk moest hij er bij zijn. Naast zijn moeder hield hij het meest zijn blauwe oogjes gericht op Routpaw. Waardoor het geen wonder was dat hij Mousewish op een afstandje was gevolgd naar deze betreffende plek. Zijn oortjes wiebelde hij terwijl hij speels en laag bij de grond achter de oranje-witte kattin aan sloop. Ze was de partner van zijn vader geweest voordat ze overleed, hij speelde dan ook graag met Cheekykit en zag haar als zijn moederfiguur in Starclan. Het was dan ook niet apart hem in de buurt van de ander te zien. Wat moest hij anders doen hier? De jonge bengaalse kitten zag er wel wat ouder uit, dan pasgeboren. Wellicht omdat hij anders niet eens zijn ogen open had kunnen doen, en niet eens had kunnen spreken. Toch was het duidelijk dat hij bijzonder jong was overleden. Ineengedoken stapte hij vanaf de andere kant dan zijn ouderfiguur op Routpaw af. In plaats van haar gerust te stellen met woorden, deed hij het met daden. Zonder wat te zeggen stoof hij naar voren toe met sterren glinsterend in zijn onschuldige oogjes terwijl hij de Apprentice, speels aanviel en vrolijk naast haar kwam zitten. "Welkom, Routpaw. Maak je geen zorgen niemand is zo gemeen als Mousewish hier." Sprak hij op een onschuldige maar ondeugende toon. Hierna boog hij zich dichter naar haar toe, om speels en hard te fluisteren. "En iedereen weet dat ze super gemeen is als ze je straft." Grinnikte hij. Het was waar, de oranje-witte kattin was een schat; net zoals vele anderen die zich in Starclan hadden gevoegd. Zeker hen die zich verzamelden bij de jonge kattin. Hij wist zeker dat het pad dat Routpaw liep, moeilijk was mij hij zou een oogje in het zeil houden voor haar. Starclan kon niet alles, maar hij kon haar tenminste een soort steun bieden. Al was het enkel door haar aandacht van haar nervositeit af te leiden, naar zijn speelsheid.

De eeuwige jachtvelden van StarClan strekte zich voor de calico poes uit. De katten die reeds waren heengegaan na het vossen gevecht waren al in hun legionen gekomen maar gelukkig leek niet alles kommer en kwel te zijn. Haar amberen ogen glitterden in het sterrenlicht toen ze een nieuwe poes boven zag komen die zich pas over vele seizoenen bij StarClan moest voegen. De poes glimlachte warm en kwam naast Mousewish staan waarna ze Routpaw een knikje. "Welkom jonge Routpaw" snorde ze warm. De kleine Skykit zei dat Mousewish gemeen was en ze schudde haar kop. "Dat is niet waar Skykit" murmelde ze en ze streek met haar staart over de rug van de kitten. "We hebben je hard zien trainen, je wordt een geweldige Medicine Cat" miauwde ze waarna ze naar voren liep en kort de neus van de jonge poes aanraakte. "Ik ben Otterflight van ShadowClan" miauwde ze als laatste uitleg. "Maak StarClan trots" miauwde ze waarna ze weer tussen de katten ging staan die net als haar glommen van het sterrenstof. Er was een hoop gebeurd maar deze jonge poes was, hoewel ze het niet wist ontzettend sterk en zou een grote naam krijgen.

You're the one who holds the stars

Het was een onwennige gedachten. Hoeveel waren er na haar geweest. Hoeveel waren er voor haar geweest en hoeveel zouden er nog komen. Als de kattin haar ogen sloot kon ze nogsteeds de inmense pijn voelen die haar van haar leven had beroofd. De shecat had haar leven gegeven voor haar clan. Had nooit een oorlog willen zien en had zelfs de levens van vele buiten haar clan geprobeerd te redden. Ze was een medicine cat geweest in de dagen dat Hollystar nog het pad van leader bewandelde. Haar vriendin was verdwenen en had zich nooit meer bij Starclan gevoegd. Angel kon enkel vrezen voor wat het lot was geweest dat haar was bevallen.

Maar Windclan was in goede handen. Everstar had haar clan laten groeien en had zware tijden moeten doorstaan. Uiteindelijk had ze afstand gedaan en de stokjes doorgegeven aan een nieuwe generatie. Oceanstar was jong, onzeker maar ze zou het leren. Ze had de sterren aan haar zijde. Als ze maar vertrouwen in haarzelf had. Dit zelfde gold voor de generaties van Windclans medicine cats. Haar apprentices hadden andere paden gekozen. Brindlepool.. Dapplepaw.. ze hadden haar zo dier bij haar hart gestaan. Ze had ze in de steek gelaten in Angels ogen, toen de katers haar het meest nodig hadden gehad.

En Lizardpath. Oh Lizardpath. Ze was zo sterk en nogsteeds. Ze had immers deze jonge kattin die haar ogen had geopend in Starclan zo goed getrained. Had alles gedaan in haar macht om haar het juiste pad te laten bewandelen. Angelvoice was trots. Ze kon niets anders dan trots zijn. Trots dat Starclan wederom haar verkozen had om ook Routpaw haar naam te geven. Trots dat ze nog iets voor haar clan kon betekenen, zelfs vele vele manen na haar dood.

Toen de kattin begroet was door hen om haar heen stapte Angelvoice langzaam naar voren. Een warme liefdevolle blik in haar ogen. Ze had zelf nooit kittens gehad maar ze had vele kittens geholpen in haar levende dagen. Deze en de vele andere katten in haar clan had ze gezien als haar eigen kinderen. Ze waren allemaal even dierbaar, ieder leven was van belang. Dat was wat een medicine cat diende in te zien. Dat was wat ze haar apprentice geleerd had en nog altijd doorgegeven werd.

"Routpaw."

Sprak ze zacht en warm haar stem als een deken dat over de sterrenvelden gleed terwijl ze voor de jonge kattin plaats nam. "Je bent zo gegroeid sinds de dag dat je ter wereld kwam." Sprak ze zachtjes een warme blik in haar ogen. "Ik heb je die dag gezien. Vanaf het moment dat je je eerste ademhaling nam was je voorbestemd voor de taak waar Lizardpath je zo hard voor heeft getrained." Ze sprak zacht. Alsof het bijna onwennig was om haar stem weer te gebruiken naar een 'levende' kat.

"Je taak zal zwaar zijn. Je zal verlies mee maken, onbegrip. Er zal zoveel pijn op je pad liggen. Maar je zal jezelf hier doorheen kunnen trekken. Met de kracht van Starclan aan jouw zijde." Ze keek de kattin wat serieuzer aan terwijl ze haar neus tegen diens schouder drukte, haar blessing meegevend. "Routpaw. Nee. Routnose, Medicine Cat van Windclan. Keer terug met het gewicht van de wereld op je schouders en de vleugels van Starclan in je poten." Ze knipperde even. Een enkele traan over haar wang glijdend. "En red diens levens die zichzelf niet kunnen leven. Maak geen onderscheid tussen clan. Ieder zal jou nodig hebben een dag. En dan zal jij sterk staan. Dan zal jij de kracht vinden om ieder te beschermen. Wij rennen met jou. Altijd." Fluisterde ze haar neus op diens kopje plaatsend voor ze naar achteren stapte en haar hoofd in een halve buiging naar de kattin knikte.

Onderwerp: Re: [Med. Cat ceremony] Hold fast to dreams