Er is maar één iemand de grootste kluns...

... en dat is Coyotepaw.

_{Chivysniff had haar de opdracht gegeven om de kruiden weer eens te sorteren, aangezien het nogal een rotzooitje was geworden na een snelle ingreep voor een patiënt die een snee had opgelopen tijdens het jagen op het ijs. Chivy was nu kruiden aan het aanvullen terwijl Coyo het stomme werkje moest doen om de kruiden op volgorde te leggen. Ze zat de papaverzaadjes alweer teruggelegd in op een mooie blad, had de goudsbloem al recht gelegd en... kwam nu aan bij een plant die ze nog niet goed kende. Maar oei, die dingen roken lekker! Ze boog zich even over het kruid heen en snoof diep in. Aaah, wat een heerlijke geur had dit toch! Ze snoof nog eens diep in en voelde een zaadje in haar neusgat schieten. Damn, dat was niet de bedoeling. Haar neus kriebelde hierdoor heel erg, en niesde. Meerdere keren achter elkaar kneep ze haar ogen stijf dicht terwijl haar lichaam probeerde het onbekende ding uit de neus te halen. Wat niet echt lukte, het zaadje zat muurvast in Coyotepaw's neus. "Moet mij weer gebeuren..." mompelde de apprentice nukkig, met een pijnlijk gezicht. Het enige wat haar nog een idee leek was naar de rivier te gaan om haar gezicht te gaan wassen. Misschien dat het verdomde zaadje dan wel los kwam. Al niezend vertrok ze uit de medicine cats den, om haar weg uit het kamp te banen. Ze hoopte maar dat ze Chivy onderweg niet zou tegenkomen, die zou er absoluut niet blij mee zijn. "Hatsjie!" kwam hard uit haar bek, toen ze nog eens moest niezen. Haar ogen waren waterig, en uit haar andere neusgat kwam een stroompje snot. Dit ook nog! Dit was echt wel haar ongeluksdag, balen. Coyotepaw was bijna de verkeerde kant opgelopen, gedesoriënteerd vanwege de stilte die ze niet gewend was. Maar natuurlijk, de rivier was ook dichtgevroren, die raasde nu niet met een hels kabaal door het territorium. Maar gelukkig had Coyo nog een beetje geleerd van de training met Panthergrowl, want ze wist (misschien toch niet zo gelukkig) de weg nog! Daar was de rivier, helemaal hard van het koude weer. Co zou een wrak moeten maken, wilde ze haar gezicht schoonmaken. Dus liep de jonge poes het ijs op, en begon met haar rechterpoot te beuken tegen het ijs. Dit had echter weinig effect, en na een paar keer dit gedaan te hebben gaf ze het op. Moedeloos plofte ze op het ijs, om boos naar haar spiegelbeeld te staren. Daar zag ze het zaadje in haar neus zitten. Hoe zou ze in vredesnaam dat stomme ding uit haar neus krijgen? Coyote zat diep in haar gedachten te mokken, waardoor ze niet door had dat er om haar heen een paar barsten in het ijs verschenen. Een dreigend geluid rommelde onder haar, en geschrokken keek Coyo naar de barsten. Oh, oh... ze moest zo snel mogelijk van het ijs af. Ze stond haastig op, wat geen goede beslissing was. Met een helse kabaal barste het ijs onder haar open, en plons! Ze ging kopje onder, terwijl het ijskoude water haar omvatte. Toen ze weer bovenwater kwam, probeerde ze weer op het ijs te krabbelen, maar oh wat was dat glad! Ze gleed gewoon weer weg. De stroming werkte ook niet echt mee, hoewel die wel veel minder sterk was door het ijs. Ze zat als het ware opgesloten door het ijs en het water, en ze kon er echt niet uit. "H-h-heeeelp!" jammerde ze, hopende dat iemand haar zou horen. Waarom was het zo koud, brrrr. Ze wilde hier uit, en wel nu!

- open}

Er is maar één iemand de grootste kluns... Vt3hPed

De zon schemerde zachtjes door de enkele bomen heen die in de omgeving stonden. Snowdust hief haar kop omhoog en snoof de frisse lucht op die de vers gevallen sneeuw met zich mee bracht. Ze lag al enkele uren ontspannen langs de oever. Normaal kwam ze hier om te genieten van het stromende geluid van de rivier, met dat idee had ze deze ochtend ook het kamp verlaten. Echter, toen ze aankwam bij de rivier was ze behoorlijk verbaasd om te zien dat deze bevroren was. Hoewel dat natuurlijk redelijk logisch was gezien het weer. Stom dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Ze stond al op het punt om om te keren, maar de zon die fel scheen maakte het toch verleidelijk om even langs de oever te ontspannen. Dus had ze besloten om toch even te gaan liggen.
Ondertussen werd het toch maar eens tijd om op te staan. Snowdust rekte zich uitgebreid uit voor ze op pad ging. Langzaam trippelde ze langs de rivier, terug richting het kamp. Ze had de hele dag nog geen ander gezien. Ze was ook best op zichzelf, veel vrienden had ze niet. Natuurlijk stond ze altijd voor haar clan klaar, maar echte vrienden had ze er niet veel van. Net toen ze zich van de rivier afkeerde om de juiste richting op te gaan voor het kamp hoorde ze een doffe klap. Gevolgd door stilte, en kort daarna een zacht gerommel. Ze stopte even en spitste haar oren, maar toen het stil bleef liep ze verder. Tot ze een hard kabaal hoorde. Ze keerde zich om maar zag niks. Ze wou net weer verder lopen toen ze een jammerende krijs hoorde. "H-h-heeeelp!" Oké, nu wist ze het zeker. Het was iemand uit haar clan. Ze keerde zich om en begon te rennen. Het geschreeuw kwam van de plek die ze net had verlaten. Haar poten klonken dof elke keer als ze een sprong door de sneeuw maakte. In de verte zag ze een witachtig kopje verschijnen, en weer verdwijnen. Ze zette nog wat vaart achter het rennen, aangezien het er niet goed uitzag. Toen ze aankwam zag ze pas wat de situatie was. Het was Coyotepaw, van haar clan. Ze zag hoe de apprentice probeerde zichzelf uit het water te hijsen maar weggleed door onder anderen de stroming. Ze stopte abrupt met rennen toen ze naast haar was, maar omdat ze op het ijs liep en dat verkeerd had ingeschat gleed ze een stuk door. Ze krabbelde overeind en glibberend en glijdend kwam ze terug bij de apprentice. Ze sprong op de oever zodat ze zelf in ieder geval grip had. Vervolgens ging ze op haar buik liggen. Met haar achterpoten klemde ze zich aan de oever, met haar voorpoten probeerde ze Coyotepaw te bereiken. De sneeuw voelde koel onder haar buik, aangezien de oever erg glad was moest ze alle kracht die ze had gebruiken om zelf niet de rivier in te glijden. "Probeer er nog een keer uit te klimmen, dan geef ik je een setje! Riep ze boven het geluid van de rivier uit, het geluid wat ze de hele dag had gemist, maar haar nu toch meer irriteerde. Ze hoopte dat dit zou werken, want een anderen oplossing kon ze zo snel niet bedenken...