Troublemaker

Hij kwam net terug van de jacht toen hij plots Sin een den in zag lopen waar Acorn de laatste tijd sliep, waardoor zijn ogen groot werden en hij achter haar aan sprintte. De muis op de stapel gooiend. "Oi Sin," Reageerde hij op haar begroeting. "Laten we anders naar de med den gaan, waar ik slaap," Mauwde hij met een oogrol, maar grinnikte. Ergens was het ook wel grappig.

De ander leek even niet geamuseerd door het feit dat hij haar hier niet wilde hebben, maar het deerde hem weinig. Sin was wat dat betrof veel bark no bite tegen hem. Dat ze hem aankeek alsof hij iets te melden had deed hem echter even zuchten en met zijn oren trekken, zijn blik ging naar haar buik. "Ik zie dat Ace gelukkig is?" Deadpande hij kort, en trok zijn wenkbrauwen op, om eerlijk te zijn had hij niet verwacht dat de poes zo letterlijk en snel naar hem zou luisteren. Aan de andere kant, ze waren als sinds hun jeugd vrienden en konden van elkaar op aan. Dat nam niet weg dat hij niet ook nog met Inner in zijn maag zat. Weer trok hij met zijn oren terwijl hij voor de zoveelste keer besloot dat dit iets voor de volgende keer was.

Haar antwoord deed hem even met de ogen rollen maar ook grinniken. Sin kon heerlijk dramatisch doen, en dat lag hem dan wel weer. Veel meer informatie kreeg hij echter niet van haar, maar het was niet alsof hij al klaar was. "Behandelen de andere katten je nog een beetje.. aardig?" Hij wist niet zeker of Sin ooit echt 'aardig' behandeld was, maar het was wel belangrijk dat een van zijn oudste vrienden niet buiten de clan viel. Dat zou niet alleen heel jammer, maar ook voor hem erg vervelend zijn. Zoveel vrienden had Tall nou ook weer niet.

De kater keek de poes onderzoekend aan terwijl hij zijn vraag stelde, en luisterde rustig naar haar eerste zinnen, een grinnik toen ze duidelijk maakte dat ze nu letterlijk op ploffen stond. Hij kon het zich voorstellen. Maar goed dat de poes zelf ook best groot was, die kittens met Ace als vader zouden groot zat zijn. Haar volgende zin deed hem echter even met zijn mond trekken en fronsen, en zeker toen de poes naar hem toe stapte en bijna leek te gaan huilen keek hij haar even koeltjes aan. Alsof hij door de informatie die hij gekregen had, niet alsnog een nieuw soort verstandhouding met Sin had gekregen. "Als je nuttig blijft..." Antwoordde hij droogjes, haast vragend, maar keek toen na een zucht weer naar de poes en schudde zijn hoofd. "Sin. Don't overthink it," Tot nu toe had hij niets tegen haar ondernomen, en hij wist niet zeker wanneer en of hij het zou doen, maar ze zou het weten wanneer hij het wist.

Hij rolde even met zijn ogen over hoe dramatisch ze deed, maar lachte een harde, heldere lach toen ze er ook even aan toevoegde dat ze zou winnen. Hij schudde even geamuseerd zijn hoofd en keek haar aan met een grijns. "Ik twijfel er niet aan," Mauwde hij goedmoedig, en duwde zijn schouder even tegen die van haar voor hij een stap in de richting van de prooistapel zette. "Maar daar moet je wel genoeg voor eten, en voor de kleine warriors," Hij keek even onderzoekend naar haar buik. Het was gek om te bedenken dat die kittens nu al een bestemming hadden, dat hij dat al had gehad. Allemaal voorbestemd.

Haar volgende woorden deden hem grijnzend naar de buik van de poes kijken - wat eigenlijk een vreemde bezigheid was bedacht hij zich. Het zou hem niets verbazen als dit Sin's kleine army werd, die hield er intrigerende moedermethodes op na, maar wie was Tall om daar iets tegenin te brengen. Tenzij het zwaar ten koste ging van de gezondheid van de kittens - mentaal of fysiek - hield hij zich verre van de opvoedpraktijken van zijn clangenoten. "Ik twijfel er niet aan," Mauwde hij dan ook grinnikend. "Weten jullie al namen?" Hij had altijd geweten van de relatie tussen Ace en Sin, en hoewel het hem stak dat Running op die manier opzij geduwd was, zag hij geen acute reden iets tegen de twee te ondernemen. Ze deden hun taken en Starclan had Ace nog niet verworpen, dus all was good dan toch?