De sterren waren nog verdreven van de hemel door het vale licht van de zon. Zachtjes streelden haar grijze poten het spiegelgladde oppervlak van het meer. Rimpels braken haar spiegelbeeld in scherven, ze keek er met een ondoorgrondbare blik naar. Haar grijze ogen staarden slechts terug, verscheurd door de bewegingen die ze in het water voortbracht. Het verkoelde haar pootkussentjes beurs van het lopen. Niemand zou haar hier vinden. Althans, toch voor een tijdje niet. Haar poging, of bijna poging, bij de Gorge was tot een halt geroepen door Burnetbliss. Toen had ze het de poes niet aan willen doen om eenkat te zien sterven, nu was er niemand hier in dit vergeten meer. Niemand die ze nog een schuldgevoel aan zou kunnen doen. Wat als ze het hier deed? De poes stapte verder het meer in, totdat het water halverwege haar poten kwam. Even huiverde ze, angstig kalm bij het idee dat ze nu door kon lopen. Geen ziel had haar geleerd te zwemmen, als ze eenmaal ver genoeg door zou gaan zou haar lichaam het snel genoeg begeven onder de zachte golven. Even zou ze zwak spartelen, maar Starclan wist dat er amper kracht in haar ledenmaten zat. Het zou niet lang duren voordat het meer weer rustig werd, even stil als nu. Ze zou hier rond drijven, niet gevonden worden voor maanden, totdat de vissen haar aangevreten hadden en ze dan eindelijk op de kust werd gegooid. Dan zou ze al lang niet meer herkenbaar zijn, misschien zou haar afwezigheid dan minder verdriet aan doen. Als ze hier stierf zonder gezicht, zonder naam. Maar één stap verder en ze wist dat ze dit niet zou kunnen, dat haar trillende poten nooit het lef zouden hebben er een einde aan te maken. Dit miezerige bestaan van haar tot een einde te brengen. Haar verhaal ging al te lang door, het was een boek met een lafaard als hoofdpersoon. Een boek die niemand dicht durfde te slaan.. Zelfs zijzelf niet.

&Tigergaze

Zijn stem, haar naam, liet haar opschrikken. Met een ruk die haar nek een zeurende pijn berzorgde draaide ze zich om naar de eigenaar van het geluid. Haar halfblinde ogen moesten goed zoeken, zijn bruine vacht van top tot teen in zich opnemen voordat ze besefte wie daar stond; het was haar vader. Mistpaw zuchtte en draaide zich naar hem om, op het punt om met hangende pootjes en terug getrokken oortjes naar hem terug te keren. Ze zou nogmaals sorry zeggen, haar natte vacht halfhartig drogen en dan in stilte met hem terug lopen. Maar... Wat was het waard?  "Ik heb weinig zin om mijn vacht ook nat te maken." de poes klemde haar kaken op elkaar, terwijl haar adem langzaam maar gepijnigd naar buiten kwam. Ze wilde niet terug, het water was koud en verwelkomend. Wat was er in Windclan voor haar te vinden dan enkel nog maar teleurgestelde blikken omdat ze weer, voor de hoeveelste keer nu wel niet, terug gebracht moest worden. "Doe dat dan niet, vader," klonk haar stem zachtjes over het bewogen wateroppervlak. Ze keek hem niet aan, haar wazige ogen waren gericht op haar eigen reflectie die rimpelde van haar bewegingen. "L-laat mij maar, ik keer wel terug," probeerde ze zachtjes. Ze wilde hem niet nog meer zorgen, nog meer natte poten bezorgen. "Je hebt daar genoeg anderen,"