Desolation comes upon the sky

Zijn ruzie met Oceanstar was hij zeker niet van de ene op de andere dag vergeten. Ze had hem uitgemaakt voor een BloodClanner en ondanks dat ze na afloop haar excuses aan had geboden kon hij er nog altijd boos om zijn. Een korte grom verliet zijn bek dan ook zodra hij er weer aan dacht, waarna hij zijn kop schudde en stug door bleef lopen. Hij moest er niet aan denken, het was nutteloos en hij schoot er niks mee op. Hij had haar gezien als een hoopje ongeluk, ze had als een trillende kit aan zijn poten gelegen en hij had haar zelfs van het ijs moeten trekken. Ruw drukte hij alle gedachten over haar weg, hij moest echt stoppen met eraan te denken. Tigergaze keek op toen hij een hek zag. Het waren een paar stukken boom aan elkaar gemaakt door de twolegs, om daar hun grote beesten in te houden zodat ze niet over de Moorlands zouden struinen. Gelukkig maar, want stel je voor dat een stel van die logge beesten het kamp zou vertrappen. Op dit moment was het weiland echter leeg, dus zette de kater zich neer naast het hek en tuurde over het besneeuwde landschap. Misschien snuffelde er wel iets van een muis of vogel rond.

{Evergreen}

Met zo veel gewonden in de clan was het noodzaak voor de gezonde katten om veel prooi binnen te halen, maar het was nog een uitdaging om die te vinden. Een tijdlang volgde Evergreen de pootsporen van een konijn in de sneeuw, maar die bleken uit te komen bij een hol. Wachten tot er iets uit tevoorschijn zou komen zou te veel tijd kosten en misschien niet eens iets opleveren, dus ze kon nu alleen maar hopen dat het konijn een verkeerde afslag zou nemen en terecht zou komen in een tunnel die groot genoeg was voor de Tunnelers om in te jagen. Evergreen zette haar zoektocht voort tot dichtbij de grenzen van het territorium, waar de aanwezigheid van tweebenen steeds nadrukkelijker werd. Met het geluid van de dodelijke donderstokken nog vers in haar achterhoofd was ze niet verrukt om het idee zo dicht bij de tweebenen te zijn, maar in hun buurt waren soms ook meer muizen en ratten te vinden. Schijnbaar was ze niet de enige die op dit idee gekomen was. Ze merkte Tigergaze op die door het tweebeenhek zat te turen. Sluipend om eventuele prooi die hij had gezien niet af te schrikken, bewoog ze zich naar hem toe en volgde zijn blik. "Iets gezien?" vroeg ze zacht.

Tigergaze vernauwde zijn ogen iets en staarde over het weiland. Hij kon wel als een gekke het hele territorium rond rennen, maar daar zou hij alleen maar meer prooi mee opjagen. Hij kon beter geduldig zijn en wachten totdat er een teken van leven uit het weiland zou komen. De sneeuw bedekte het hele gebied en de dieren waarop ze joegen moesten ook eten. De flinke kater keek op toen hij een zachte stem naast zich hoorde. Hij had haar niet geroken, omdat hij een strategische plaats had gekozen zodat zijn geur niet over het hele weiland geblazen werd. Tigergaze schudde zijn kop. "Nee," bromde hij gedempt terug naar de rosse kattin, waarna hij zijn ogen weer op het weiland focuste. "Maar er moet vast wel een muis of rat rondlopen," voegde hij eraan toe.

Hij schrok niet van haar plotselinge aanwezigheid, keek alleen op en antwoordde ontkennend. Evergreens blik gleed over het witte veld achter het hek, haar speurwerk af en toe onderbrekend om achter hen te kijken - want je wist maar nooit wie er op je af kwam sluipen, zoals zijzelf stilletjes aan was komen lopen - en, uit een gewoonte die ze nog altijd niet helemaal had afgeleerd, omhoog. Bij een herinnering aan vogels kwam onwillekeurig een herinnering aan Neverland en even verstrakte ze, terugdenkend aan de dood die ze in StarClan had gevoeld toen ze haar laatste extra leven opgaf, een dood die niet door snavels, maar door tanden was veroorzaakt. Ze wist nog altijd niet wat ze met de informatie moest doen. Maar dit was niet het moment om daarover na te denken. "Hoe lang zit je hier al?" mompelde ze om haar aandacht weer in het hier en nu te krijgen. Bij de kater die razendsnel de lege plaats van haar broer aan Ocean's zijde had gevuld. En ook weer verloren, leek het. Maar die dingen deden er nu niet toe, het enige wat er nu toe deed was het vullen van al die hongerige monden in het kamp.

Hij zag hoe Evergreen af en toe achter hen keek en nam zelf de gelegenheid om zijn ogen op het veld gericht hield. Ergens was het best raar om te bedenken dat de broer van Evergreen, Neverland, de eerste partner was geweest van Oceanstar. Hij had zelf ook aardig wat gecompliceerde relaties achter de rug. Mousewish, natuurlijk, iedereen wist hoeveel de kater van haar was blijven houden, ondanks dat hij het niet snel zou toegeven. Liefde was zwakte, daar was hij achtergekomen de laatste paar moons. Hij wilde geen liefde meer. Want het enige wat er gebeurde was dat hij zichzelf en anderen teleurstelde. De stem van de ex-leader trok hem weer terug naar de realiteit. "Al een aardig tijdje," mompelde hij gedempt terug naar Evergreen. Hij wist niet precies hoelang hij hier al bij het twoleg hek zat, maar de zon was zeker al een beetje verplaatst in de lucht. "We schieten niet veel op, ik vraag me af of er niet gewoon rogues rondlopen in ons territorium. Misschien jagen andere clans onze prooi wel weg." Het was gewoon verdoemd lastig om veel prooi te vinden in deze periode.

Evergreen vroeg zich af of er een specifieke reden was dat nog geen prooi zich in het weiland had laten zien in alle tijd dat Tigergaze hier al zat, een gevaar dat de prooidieren wel kenden, maar de katten niet, of dat het gewoon de algemene schaarste was. Of, zoals Tigergaze suggereerde, rogues of andere clans. "Als ik erachter kom dat een kat van buiten de clan onze prooi steelt, bijt ik zijn staart eraf", bromde Evergreen. "Maar ik heb geen directe aanwijzingen voor vijandige aanwezigheid gezien, en de patrouilles hebben voor zover ik weet ook geen ongewenste activiteit gerapporteerd." Al kon ze dat gemist hebben. Ooit rapporteerden alle patrouilles direct aan haar, maar nu moest ze maar afgaan op wat ze toevallig opving of wat in officiële mededelingen werd verteld. Ze draaide een oor opzij toen ze het geluid van vleugelslagen oppikte en opkijkend ontdekte ze een merel. Ze tikte haar metgezel even aan met haar staart om duidelijk te maken dat ze iets gezien had. Intussen had de vogel de daling ingezet. Het leek erop dat hij op het hek ging landen.

Tigergaze trok kort met zijn mondhoek toen hij Evergreen hoorde grommen. Dat zou hij voor geen goud willen missen, maar hij besloot zijn mond erover te houden en de grijns rond zijn lippen was de enige reactie die ze van hem kreeg. "Maar beter zo," bromde hij toen ze zei dat er niets vreemds gerapporteerd was en dat de kans klein was dat er vijandige katten op het territorium waren. Zodra ze zijn flank aantikte was hij meteen weer in de jaagmode en keek hij omhoog naar de vogel die op het hek ging landen. De kater vernauwde zijn ogen en bleef doodstil zitten. Met een knikje naar Evergreen gaf hij haar aan dat zij het beest als eerste voor haar rekening kon nemen. Misschien kon ze het laten schrikken, een haal geven zodat het naar de grond zou gaan en dan kon hij het afmaken.

Tigergaze was meteen alert. Beide katten keken bewegingsloos toe terwijl de vogel daalde en uiteindelijk inderdaad op het hek lande. Lang zou hij niet blijven zitten, vermoedde Evergreen. Tigergaze gaf haar een teken en ze sloop voorzichtig naar achteren om een kleine afstand tussen haar en het hek te creëren. Veel beschutting was er niet en ze wist dat ze snel moest handelen, dus nam ze niet veel tijd om haar sprong in te schatten, in plaats daarvan vertrouwend op haar gevoel voor afstand. De vogel zag haar en slaakte een alarmkreet, en Evergreen zette zich af, zich uitstrekkend, reikend naar de opstijgende vogel. Haar poot maakte contact, haar nagels vonden even houvast aan de veren van een zwarte vleugel, en de vogel viel. Een moment later klapten haar achterpoten tegen het hek en viel ook zij niet erg gracieus in de sneeuw. Maar als Tigergaze snel genoeg was om die merel te pakken te krijgen voor hij weer op kon vliegen, zou het het waard zijn.

Onderwerp: Re: Desolation comes upon the sky