No luck

Snel bewoog de kater zich over de velden. Hij was op zoek naar wat prooi, maar wist dat als hij niet veel afstand af zou leggen hij mogelijk helemaal geen prooi tegen zou komen. Ook al was het risico altijd daar dat iets nu voor hem weg zou vluchten voor hij het gespot had, maar dat risico moest hij dan maar nemen. Sneeuw spatte omhoog achter zijn poten en hij kwam tot een plotselinge halt toen hij wat beweging opmerkte. Het was maar een kleine subtiele beweging, maar wat het ook was leek hem nog niet door te hebben. Hij zakte in een sluiphouding en sloop dichter naar de beweging toe tot hij een klein muisje kon zien zitten. Het was vrij mager, maar het zou moeten doen voor Leafbare. Hij sloop nog wat dichterbij voor hij zich afzette en zijn klauwen uitstak naar de muis, maar net op het laatste moment schoot het dier weg. Panthersoul zette de achtervolging in en kwam steeds dicherbij, maar net op het moment dat hij dacht de muis te kunnen pakken schoot het zijn holletje in. Gefrustreerd over de gemiste vangst kwam hij tot stilstand en keek hij naar de opening waar de muis net verdwenen was.

[Burnetbliss]

Kalm trippelde ze verder. Het veld was niet langer gevuld met lange stegels gras dat gewoonlijk haar schutting zouden geven voor de jacht en voor roofdieren. Nu liep ze open en bloot rond. Hoe dan ook was ze lichtjes dankbaar dat ze licht gekleurd was en ze niet zo heel erg afstak tegen de sneeuw als andere katten met een donkere tot zwarte pels. Even trok ze haar neus op, ze had immers een lichte loopneus maar niks ernstigs. Het voelde immers niet al te ernstigs aan... Het punt was dat ze niet ziek was. Even zuchtte ze zachtjes waarna ze nog net in haar ooghoek zag hoe Panthersoul nogal hard faalde in de jacht. Een schuin grijns kwam op het gelaat van de poes, die duidelijk een vermoeide blik had. "Goed geprobeerd," mompelde ze zachtjes. Ze kon hem moeilijk meer prijzen, ze hadden de prooi hard nodig. Haar spieren deden soms nog pijn van de loop die ze had moeten doen... Ookal wist ze dat dat al lang niet meer mogelijk was. Het trauma van de ervaring had haar in zijn greep, het ontging haar niet... En met momenten omhelsde het haar. "Ooit afgevraagd of ze net zo zijn als ons?" mompelde ze zachtjes terwijl ze de oudere warrior benaderde.

Hij baalde ervan dat hij de muis niet te pakken had weten te krijgen, want ze haddden het hard nodig. Vooral nu er meerdere warriors gewond waren en er een aantal dood waren gegaan. De woorden die dan ook van de poes kwamen deden hem niet echt beter voelen. "Ik had hem gewoon moeten vangen." Zei hij en liet zijn blik nog een keer naar het hol gaan in de hoop dat het diertje weer tevoorschijn zou komen, maar dat deed het niet. Zou een muis net zo zijn als hen? Hij betwijfelde het. Misschien hadden ze een familie, maar nooit een clan ging hij vanuit. "Ik betwijfel het. Misschien hebben ze een familie, maar dat is het." Ook al was een clan net als familie, maar dat was niet wat hij hier bedoelde. "In ieder geval lijken ze niet geholpen te worden als we er een proberen te vangen." Dat was iets dat hij hoopte dat zijn clangenoten wel voor hem zouden doen als hij ooit in de problemen zat, maar hij wist dat het afhankelijk was van waar het gebeurde en of er iemand in de buurt zou zijn.

Ze had hem kunnen neerhalen met vieze, gemene woorden... Maar daar was ze zo niet voor in de mood. Kort trok ze even met haar roodkleurige oortjes, afwachtende op wat de ander zou zeggen. Voor een keer dat ze aardig was kon ze op z'n minst iets aardigs terugkrijgen. Zo niet was dat nog een les geleerd. "Ik had hem gewoon moeten vangen." Klonk er waarop de jonge poes haar schouders ophaalde. "Maar dat deed je niet... Je hebt je best gedaan en dat is hetgeen dat telt," ook zij had dingen niet kunnen vangen in het verleden, vele dingen. "Ik betwijfel het. Misschien hebben ze een familie, maar dat is het." Ze knipperde even en keek naar Panthersoul. Ja, dat was zo... maar zo werkte een twoleg ook toch? "In ieder geval lijken ze niet geholpen te worden als we er een proberen te vangen." Ja.. "Dan zijn ze dus wel zoals ons," sprak ze even zachtjes, nadenkend. "Want als er een monster ons aanvalt gaat een andere kat ook niet proberen die te redden? Ze weten dat het een doodvonnis is..." Net zoals de andere muis eventueel kon weten dat de ander een verloren ziel was en hij enkel zijn leven op het spel zou zetten. Ze waren immers zovelen malen sterker dan hun prooi... Net zoals de monsters dat tegenover hun waren.