Soft Snowflakes {SPT}

<sub>Sneeuw kwam in zachte, pluizige vlokjes naar beneden. Slatefur kon niet exact zeggen hoe groot ze waren, maar ze wist wel dat het niet heel erg heftig sneeuwde. Slechts enkele vlokken per hartslag dwarrelden tegen haar gezicht aan. Haar adem kwam in zachte wolkjes uit de lucht terwijl ze luisterde naar de pootstappen van de kater die naast haar liep. "Ik geloof dat de laatste keer dat ik sneeuwvlokken heb gevoeld, op de reis was," miauwde ze, "dan heb ik toch liever de sneeuw hier, wat jij?" vroeg ze de kater naast haar, wie zo vriendelijk was geweest mee te wandelen.

{Eerste post voor Citrusgaze}</sub>

Hij had aangeboden met Slatefur te wandelen en dus liep hij nu naast de grijze kattin door de neerdwarrelende sneeuw. Ze begon erover dat de laatste keer dat ze sneeuw had gezien, nee gevoeld, op de reis was geweest. Hij kon zich dat vaag herinneren en knikte, zich het volgende moment voor zijn kop willen slaan, aangezien ze dat natuurlijk niet kon zien. "Ja, ik ook," antwoordde hij. Het was niet vreselijk geweest, maar er waren zoveel wantrouwende blikken wanneer je alle Clans bij elkaar zette. "Het is veel rustiger zo," voegde hij eraan toe. Zoveel aandacht van vreemden zorgde er voornamelijk voor dat zijn vacht overeind ging staan en hij zichzelf voor schut zette.

_{Ze had nooit heel erg veel met Citrusgaze gesproken. Ze had andere katten wel over hem horen praten zo nu en dan, dat hij een lafaard was en dat hij niet durfde te vechten. Immers als je elder was omdat je blind was, was je natuurlijk ook doof, of te oud om te luisteren naar verhalen. Slatefur bemoeide zich niet veel met roddels. Tot nu toe was Citrusgaze immers prima gezelschap. "Veel rustiger," beaamde Slatefur, "Met minder plotselinge gaten om in te vallen." Dat waren wel een fors aantal nieuwe schrammen en littekens die ze had gekregen dankzij de journey. "Jij was nog apprentice tijdens de journey? Of was je al warrior?"}

Dat ze het met hem eens leek te zijn stelde hem wat gerust. Volgens haar was het ook veel rustiger zo, plus ze had ook nog het probleem gehad dat ze niets kon zien in een onbekende omgeving, wat enkel voor meer ellende zorgde. "Genoeg katten met zicht die daar ook last van hadden," merkte hij op. Inclusief hem zelf. Er waren momenten waarop hij wel eens door de grond zou willen zakken vanwege zijn onhandigheid. Natuurlijk was dat alleen maar erger geweest toen er gemiddeld zo'n 3 paar meer ogen waren die hem iets stoms konden zien doen. "Apprentice," antwoordde hij. Hij was lang apprentice geweest, maar de journey was nu ook al weer een poosje terug, al leek het ergens nog steeds vorige maan dat ze met zijn allen in een grot in de bergen sliepen.

De kattin merkte op dat het dan in ieder geval niet eenzaam was onderaan het ravijn en Citrus snoof even geamuseerd. Hij kende Slatefur niet zo goed, maar hij kon haar humor wel waarderen. De kater maakte in gedachte een aantekening dat hij wel vaker aan kon bieden om met haar te wandelen, want het leek niet alsof haar de roddels over zijn karakter haar iets konden schelen. "Nee, mijn trainingen zijn gewoon gestaag doorgegaan. Meer mijn eigen fout dat het wat langer geduurd heeft," vertelde hij haar met een glimlach. Ja, een warrior moest vechten, en wilde hij daar nu echt vreselijk slecht in zijn.

_{Slatefur draaide haar oor in de richting van Citrusgaze en haalde haar schouders op bij zijn woorden. Iedere kat had zijn eigen leertempo, ze kwamen er allemaal wel op hun eigen moment. "Dan was het gewoon niet jouw tijd," miauwde de kattin rustig, "Iedereen leert op zijn eigen snelheid. Of dat nou wat sneller of langzamer dan gemiddeld is. Zolang je maar gelukkig kan zijn met je eigen kunnen." Ze voelde zich hypocriet, want in hoeverre had zij nou vrede met haar eigen blindheid. Maar als ze de kater ermee gerust kon stellen, was het genoeg voor Slatefur.}