Ghost

Een huivering trok over haar lijf. Ze was net klaar met haar training en taken, waarna ze in een streep naar haar den was gegaan. Door de sneeuw was ze met haar vacht sterk in het voordeel als het op jagen neer kwam. Het wit van haar vacht blendde mooi met de sneeuw in plaats van dat het zo strak tegen de omgeving afstak als normaal. Aan de andere kant had ze niet een hele dikke vacht waardoor het toch behoorlijk koud was. Ze was daarom best tevreden met het feit dat ze zich langzaam maar zeker kon opwarmen in haar nest. Ze begon een beetje in slaap weg te zakken toen ze plotseling een zwaar gewicht op haar halve lijf voelde. ”Warm me eens op, wil je”, sprak Warpaw die met een koude vacht half over haar heen was komen liggen. "War je bent zwaar en jouw vacht is sneller warm dan de mijne, zo maak je mij koud." Haar stem was nog een soort van gebroken door de slaap.

Warpaw rolde met een klein lachje van haar af, waardoor ze weer fatsoenlijk adem kon halen. Lang ontspannen was er niet bij aangezien de tabby over ging in zichzelf uitschudden. Kindpaw hield haar poten voor haar gezicht om zich te beschermen tegen de sneeuwvlokken die over haar heen vielen. Een zucht rolde over haar lippen terwijl Warpaw zijn eigen nest opzocht. ”Wat vind jij van de sneeuw dan?” vroeg hij zodra hij in het nest naast de hare lag. Kort verscheen er een frons op haar gezicht, wat bedoelde hij daar precies mee? "Nou het is makkelijker jagen met mijn vacht maar moeilijker door het geluid." Even liet ze haar blik door de den glijden voor ze nog wat toevoegde. "En de kou lijkt het leven uit sommige katten weg te trekken," sprak ze rustig. Zodra de temperaturen waren gaan dalen, werden een aantal katten een stuk minder vrolijk en energiek. Het viel haar op en de enige factor die in haar ogen was veranderd, was de temperatuur.

De kater klauwde wat in zijn nestmateriaal terwijl hij naar haar antwoord luisterde. ”Bij jou ook? Of heb jij d’r geen last van?” vroeg Warpaw met een bepaald soort aandacht die je maar zelden van hem zag. Zachtjes schudde ze een keer met haar hoofd. Ze had er niets van gemerkt dus dan was het waarschijnlijk ook niet zo. Ze voelde zich niet anders dan normaal. "Ik heb het alleen koud. Emoties zijn nog steeds niet echt een ding," verklaarde ze. Het was haar vaak genoeg vertelt en conclusies kon ze ook wel trekken uit haar observaties. Emoties leken er bij haar vrijwel niet in te zitten. Dat maakte anderen begrijpen soms lastig. "Heb jij er wel last van?" vroeg ze. Als hij er wel last van had kon ze hem misschien een paar vragen stellen om het beter te kunnen begrijpen.

”Nee, niet echt. Gewoon wat moeite met uit m’n nest te komen in de ochtend. Al is dat denk ik omdat ik gewoon niet uit de warmte wil”, reageerde Warpaw nadat hij een nadenkend, zacht geluidje had gemaakt. Kindpaw gaf hem een instemmend knikje. Het was gewoon comfortabeler in hun nest dan buiten in de kou. Zij lag ook liever in haar nest maar had geen behoefte aan het geklaag van de warriors dat er op zou volgen. ”Ik bedacht me daarnet dat het wel grappig zou zijn, jij met een lange pluizige vacht en ik niet”, vervolgde de kater. De witte kattin hield haar kop even wat scheef terwijl ze het zich voorstelde. "No thanks, ik vind mn vacht lang genoeg. Straks kan ik niet meer lopen omdat alles over de grond sleept." Ze was immers ruim de kleinste uit het nest en had niet meer dan een halflange vacht. Als je Warpaw's vacht op haar zou plakken zou ze zo'n groot bolletje vacht worden dat ze waarschijnlijk geen kant meer op zou kunnen.

”Die van mij is nu ook niet zo lang, Kind”, grinnikte Warpaw als reactie op haar constatering. Okay, waarschijnlijk overdreef ze nu wel een beetje maar als nog. "Ja maar War, ik ben kleiner hè. Dus voor mij is hij langer", probeerde de witte kattin duidelijk te maken. Wat voor hem nog een muizenlengte boven de grond hing, zou voor haar een stuk minder ruimte open laten. ”Daarnaast.. Het camoufleert mijn buikje. Ik hou bijna evenveel van eten als ik van jagen hou, blijkbaar”, vervolgde de kater terwijl hij in zijn buik porde. Kindpaw kwam voorzichtig een stukje overeind om met haar voorpoot ook tegen zijn buik aan te prikken. Het was voornamelijk veel vacht eigenlijk, daaronder was het zacht. "Je bent net papa", constateerde ze. Hun vader was ook niet Shadowclan's slankste te noemen.