Dusk till Dawn

Hij zag in zijn ooghoeken hoe Eveningglow de eekhoorn wist te vangen. Voor een tel stond er een glimlach op zijn gelaat geschreven, beseffende hoe snel de kattin het prooidier wel niet had weten te vangen. Ze was zeker geen slechte jaagster. Echter was zijn focus intussen al verplaatst op een geur die hij had opgevangen door nogmaals met zijn neus de lucht in te snuiven. Een subtiele hint van vogel viel op te merken. Zealspark vond dat vogels een aparte geur hadden, het makkelijkst te onderscheiden van de andere prooidieren. Ze waren echter ook een graad moeilijker om te vangen. Een muis kon je nog achterna zitten en een eekhoorn ook.. Maar eens een vogel de aanwezigheid van gevaar had opgemerkt, konden ze gewoon de lucht in vluchten. Daarom dat de rood met witte kater ook geluidloos naar de grond dook en poot voor poot zich een weg in de richting van de geur baande. Het duurde niet lang of hij zag diens kleine gestalte al staan. Zealspark's blik stond gefocust en zijn staartpunt bewoog niet. Tot hij zich plotselings afzette en vliegensvlug richting de mus dook. Het beestje had niet beseft dat er een gevaar om de hoek loerde en werd in verrassing genomen toen de kater zijn kaken om diens lichaam klemde. In een fractie van een seconde beet hij het dood, in stilte Starclan bedankende voor het voedsel. Zo, dat was dat. Hij draaide zich om en zocht naar Eveningglow. "Één-één." grapte hij, doelende op het feit dat ze beiden iets gevangen hadden

.

Door haar woorden keek hij haar eventjes beledigd aan, gevolgd door een plagerige glimlach op zijn gelaat. Vervolgens keek hij echter weer wat serieuzer, nadenkende over haar vraag. "We kunnen proberen eerst nog wat te vangen en dan de prooi naar het kamp te dragen? Anders blijven we steeds heen en weer lopen." sprak hij, zijn blauwe blik in de hare priemende. Zijn vacht prikkelde ietwat onbehaaglijk. Was hij wel in zijn recht om dit te zeggen? Zou zij zijn woorden in vraag stellen vanwege het feit dat hij geen gezag meer had? Het was best raar om zich als een gewone krijger weer te gedragen en dit zorgde dan ook voor de nodige vraagtekens hier en daar. Zealspark besloot echter gewoon af te wachten op haar antwoord. Misschien werd het wel eens tijd dat hij zich terug vermande. Als het idee haar niet aanstond, dan hoorde hij dat wel.

Ze ging in op zijn opmerking en klonk al een stuk vrolijker als voorheen, waardoor zijn eigen mondhoeken nogmaals omhoog gingen. Het bleef toch een stuk gemakkelijker voor hem als zijn omgeving alles een beetje positief bekeek. Soms was dit moeilijker gedaan dan gezegd, maar het was altijd het proberen waard. Hijzelf kon hier ook nog veel van leren, afgezien zijn huidige situatie. Het gebeurde wel vaker dat zijn negatieve gedachten hem terug in een sleur trokken... het was dan de wilskracht om er terug bovenop te geraken dat hem ook daadwerkelijk terug het licht deed zien.
Zijn blauwe blik gleed over de struiken en de varens, welke nog steeds een dorre uitstraling vertoonde. Hij onderdrukte een zucht en stapte wat verder, de geur nog eens in zich opnemende. Plots hoorde hij lichtelijk geruis en draaide zijn kop zich abrupt om. Zijn blauwe ogen keken gefocust om zich heen, proberende te achterhalen wie het geluid veroorzaakte. Na een paar seconden zag hij de spitsmuis die zich verstopt had tussen enkele varens. Zijn gelaatsuitdrukking stond strak en algauw dook de kater richting de grond. Poot voor poot baande hij zich dichter naar de muis toe, eenmaal dicht genoeg bij het beestje zijnde, zich krachtig afzettende. Zijn handige sprong maakte het mogelijk bovenop het prooidier te landen, waardoor hij het wist te onderscheppen met zijn voorpoot en het vervolgens vastnam met zijn tanden. Een krak gevolgd door het vervagende tegenstribbelen maakte hem duidelijk dat zijn vangst succesvol was. Zijn skills waren nog altijd uitmuntend goed... wat ook aantoonde dat hij toenertijd niet voor niets tot deputy benoemd was geweest. Echter deed dit er allemaal niet meer toe en zette hij zich slechts nog in om zijn Clan zo goed mogelijk te dienen. De drift zich te bewijzen aan zijn overleden vader was nog aanwezig, maar werd onderdrukt door gezond verstand dat hem vertelde dat zijn gloriemanen gedaan waren.
Uiteindelijk draaide hij zich om en trippelde hij richting de grijs-witte kattin. Rustig legde hij de muis neer, snel nog een bedankje richting Starclan schietende vooraleer hij zijn bek opende. "Het is niet veel, maar wel iets." merkte hij op. Ook het prooi was slechts vel over been... Maar beter iets dan niets, right?